Ik had de muziek van Keren Ann niet meer zo op het netvlies als een jaar of twintig geleden, toen ze aan de lopende band geweldige albums afleverde. Na een wat mindere periode en twee Engelstalige albums omarmde Keren Ann een paar jaar geleden de Franse taal weer en dat doet ze ook op Paris Amour, dat zich kan meten met haar beste albums. Paris Amour ademt de sfeer van het Parijs uit de jaren 70, maar het is ook een typisch Keren Ann album. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal zeer sfeervol, zeker wanneer de strijkers aanzwellen, maar het is ook dit keer vooral de stem van Keren Ann die de aandacht trekt en het is een stem die alleen maar mooier wordt.
Keren Ann (Zeidel) werd geboren in Israël, heeft een Nederlands-Javaanse moeder en een Israëlisch-Russische vader, woonde een tijd lang in Nederland, maar kwam uiteindelijk terecht in Parijs. Daar liep ze de Franse muzikant Benjamin Biolay tegen het lijf, die haar introduceerde in de Franse muziekscene.
Ik vond en vind de eerste vijf albums van Keren Ann echt geweldig. La Biographie de Luka Philipsen (2000), La Disparition (2002), Not Going Anywhere (2003), Nolita (2004) en Keren Ann (2007) zijn stuk voor stuk uitstekende albums, waarmee Karen Ann zich schaarde onder het beste dat de Franse popmuziek in het eerste decennium van dit millennium te bieden had, maar waarmee ze ook meedeed met de beste Engelstalige vrouwelijke singer-songwriters van dat moment.
Na het titelloze album uit 2007 vestigde Keren Ann zich in New York en maakte ze twee volledig Engelstalige albums die in Nederland niet veel aandacht kregen en ik daarom over het hoofd heb gezien. Keren Ann debuteerde daarom pas op de krenten uit de pop met het in 2019 verschenen en weer volledig Franstalige Bleue, dat liet horen dat ze het maken van uitstekende albums nog niet was verleerd.
Het in 2022 verschenen en samen met Quatuor Debussy gemaakte album heb ik gemist, maar deze week werd ik blij verrast met Paris Amour, het negende soloalbum van Keren Ann. Het is net als zijn voorganger een volledig Franstalig album en dat vind ik persoonlijk goed nieuws. Ik kan niet zo goed uitleggen waarom dat zo is, maar op een of andere manier vind ik de muziek van Keren Ann onderscheidender wanneer ze in het Frans zingt.
Paris Amour laat zich beluisteren als een ode aan wat mij betreft de mooiste Europese hoofdstad en is bovendien een ode aan de Franse popmuziek. Keren Ann flirtte in het verleden geregeld met pop en singer-songwriter pop, maar Paris Amour kruipt weer wat dichter tegen het Franse chanson aan. Het is een genre dat Keren Ann op het lijf is geschreven, zeker nu haar stem wat doorleefder klinkt dan op haar vroege albums.
Paris Amour is een rijk georkestreerd album met flink wat strijkers en flink wat Parijse grandeur en dat is een setting waarin Keren Ann floreert. De muziek op het album is echt prachtig en hetzelfde geldt voor de meeslepende songs op het album, maar het is de zang van Keren Ann die je bedwelmt en betovert en dat misschien nog wel meer doet dan op haar eerste albums.
Het nieuwe album van de muzikante uit Parijs klinkt in veel van de songs als een album dat je mee terugneemt naar het Parijs van de jaren 70. Het is een album dat in de jaren 70 zomaar door de grote Serge Gainsbourg zou kunnen zijn geproduceerd en dat vind ik het grootste compliment dat je een Franse zangeres kunt maken.
Ik hou niet altijd van dit soort rijk georkestreerde albums, maar de vaak uitbundig ingekleurde songs op Paris Amour klinken prachtig. Het zijn lekker in het gehoor liggende songs met oorstrelend mooie melodieën en soms een licht psychedelisch sfeertje dat ook al herinnert aan de albums van Serge Gainsbourg, waarvan ik er steeds meer ontdek.
Er zitten de laatste jaren helaas lange pauzes tussen de albums van Keren Ann, maar ook Paris Amour was het wachten weer meer dan waard. Zaz zette de Franse muziek de afgelopen week weer even in de spotlights en Zaho de Sagazan doet dat volgende week weer, maar ook het nieuwe album van Keren Ann hoort hierin thuis. Erwin Zijleman
