Essex Honey is al het zesde album van de Britse muzikant Devonté Hynes, die ooit deel uitmaakte van de band Test Icicles, maar inmiddels al weer heel wat jaren muziek maakt onder de naam Blood Orange. Het is muziek waar nogal wat en flink uiteenlopende labeltjes op worden geplakt, maar met het in een hokje stoppen van Essex Honey doe je het album flink te kort. Samen met flink wat gastmuzikanten heeft Devonté Hynes een album gemaakt waarop je maar nieuwe dingen blijft horen, maar dat ook vol staat met memorabele songs. Ik moet er nog veel vaker naar luisteren om het album volledig te doorgronden, maar begrijp wel waarom Essex Honey hier en daar een bescheiden meesterwerk wordt genoemd.
De albums van Blood Orange kunnen inmiddels al een kleine vijftien jaar rekenen op zeer positieve recensies. Ik heb zeker niet alle albums van het project van de Britse muzikant Devonté Hynes, geboren als David Joseph Michael Hynes, beluisterd, maar ik heb er zeker een aantal voorbij horen komen sinds het debuutalbum uit 2011.
Veel meer dan vluchtig beluisteren heb ik niet gedaan vrees ik, waarna ik al snel concludeerde dat de muziek van Blood Orange niets voor mij was. Dat gold ook al voor de muziek van Test Icicles, de vorige band van de Britse muzikant en als je een oordeel hebt hou je daar helaas makkelijk aan vast.
Ook het deze week verschenen Essex Honey had ik weer makkelijk opzij gelegd, maar het album bleef op een of andere manier aan me trekken. Dat heeft deels te maken met de wederom zeer positieve recensies, maar ook de gastenlijst trok nadrukkelijk mijn aandacht. Op de gastenlijst van Essex Honey prijken onder andere de namen van Caroline Polachek, Durutti Column, Lorde, Mustafa, Tirzah en Mabe Frati en dat is een lijstje namen dat je niet vaak op ziet duiken op één album.
Essex Honey is al het zesde album van Blood Orange en volgt op een periode van stilte van zeven jaar, waarin Devonté Hynes onder andere de aandacht trok met remixes. Dat doet hij op Essex Honey weer met zijn eigen muziek en nu ik het album meerdere keren heb beluisterd kan ik alleen maar concluderen dat de Britse muzikant dit op zeer indrukwekkende wijze doet.
Op basis van de vluchtige beluistering van de vorige albums had ik Blood Orange ingedeeld in het hokje R&B, maar dat is slechts een van de vele gezichten van het project. Bij beluistering van Essex Honey trekt een bont palet aan stijlen voorbij. Ik hoor inderdaad invloeden uit de R&B, maar het album bevat ook flarden jazz en triphop. Hiernaast doen de beeldende klanken van Blood Orange hier en daar aan filmmuziek of neoklassieke muziek denken, maar Devonté Hynes flirt ook met elektronische popmuziek, indierock en Britse new wave.
Vaak worden al deze invloeden gecombineerd in popsongs die makkelijk verleiden, maar die ook vol bijzondere details zitten. In veel tracks hoor je lome en R&B achtige beats, maar deze worden omgeven door ritmes uit de jazz en de triphop. De soulvolle vocalen duwen Essex Honey wat verder in de richting van de R&B, maar het klinkt geen moment als de meeste andere R&B albums die ik ken. Door elektronica en de bijdragen van onder andere Lorde en Caroline Polachek schuiven de songs van Blood Orange af en toe richting pop, maar de muziek van de Britse muzikant kan ook jazzy en soulvol klinken, met hier en daar een vleugje psychedelica.
Het zal duidelijk zijn dat Essex Honey een album is dat niet is te voorzien van één etiket en dat wordt alleen maar duidelijker wanneer je het album vaker hoort en de verschillende invloeden steeds meer samenvloeien. De enorme talenten van Devonté Hynes worden inmiddels al geruime tijd erkend en ik kan alleen maar toegeven dat ik heb zitten slapen de afgelopen vijftien jaar. Essex Honey is een album dat Prince had kunnen maken wanneer hij nog net wat verder buiten zijn muzikale comfort zone was gekropen en het was zeker niet het minste album van de Amerikaanse muzikant geweest. Het moet genoeg zeggen over de kwaliteit van Essex Honey. Erwin Zijleman
