She Drew The Gun - Howl

De muziek van She Drew The Gun was me nog niet eerder opgevallen, maar met Howl heeft het project van de Britse muzikante Louisa Roach een verrassend veelzijdig en in kwalitatief opzicht uitstekend album afgeleverd
Howl van She Drew The Gun is een album dat vaker van kleur verschiet dan de gemiddelde kameleon en als het even kan doet het project van de Britse muzikante Louisa Roach dat niet alleen tussen songs maar ook binnen songs. Het zijn songs die direct aanspreken, maar die in muzikaal opzicht ook knap in elkaar steken. Het combineert mooi met de al even veelzijdige stem van Louisa Roach, die de kwaliteit van haar songs nog wat verder optilt. She Drew The Gun gaat al vier albums mee, maar met Howl moet de Britse muzikante toch echt gaan doorbreken naar een groter publiek. Ik had nog nooit van She Drew The Gun gehoord, maar wat is Howl een goed album.

Howl, het vierde album van She Drew The Gun, kwam ik de afgelopen week alleen in de nieuwsbrief van de Britse muziekwinkel Rough Trade tegen. Ondanks de opvallende naam kan ik me ook niet herinneren dat ik eerder van She Drew The Gun had gehoord, maar Howl is een opvallend album. She Drew The Gun is een project van de Britse muzikante Louisa Roach uit Liverpool, die inmiddels dus vier albums op haar naam heeft staan. De vorige drie moet ik nog beluisteren, maar ik ben inmiddels behoorlijk verslingerd geraakt aan Howl. 

Het is een album waarop Louisa Roach laat horen dat ze zich met geen mogelijk in een hokje laat duwen. Howl is een album dat continu van kleur verschiet en meerdere genres bestrijkt. Het album opent met een track die in eerste instantie neigt naar indierock, maar uiteindelijk omslaat richting synthpop, terwijl de in eerste instantie wat ruwe zang van Louisa Roach langzaam maar zeker transformeert in bijna gesproken tekst. Ik heb het alleen nog maar over de openingstrack van Howl, maar hierin gebeurt al meer dan op het gemiddelde album. 

Het is een openingstrack die niet alleen laat horen dat Louisa Roach qua invloeden verrassende keuzes maakt, maar bovendien duidelijk maakt dat de Britse muzikante een uitstekende zangeres is en in muzikaal en productioneel opzicht (waarvoor de van Christine & The Queens beknde Ash Workman tekende) een eigen geluid laat horen. Na de openingstrack schiet Howl nog veel meer kanten op. She Drew The Gun kan uit de voeten met 80s pop, met naar glamrock neigende songs, met triphop, met hiphop, met R&B en met nog veel meer. Het zorgt er voor dat je track na track wordt verrast door de Britse muzikante. 

She Drew The Gun heeft niet alleen een album gemaakt dat verrast, maar het is ook een album dat imponeert. De kwaliteit van de uitvoering heb ik al benoemd, maar ook de kwaliteit van de songs op Howl is hoog. Het grappige van het vierde album van She Drew The Gun is dat het een album is dat op een of andere manier de hele tijd bekend klinkt, maar dat op hetzelfde moment totaal anders klinkt dan andere albums. Wanneer Howl bekend klinkt hoor ik vooral het invloeden uit het verleden, waardoor het album klinkt als een omgevallen platenkast, maar She Drew The Gun heeft ook een album gemaakt dat met beide benen in het heden staat. 

Ik heb niet zo heel veel informatie over de muzikanten die hebben meegewerkt aan het album, maar in muzikaal opzicht houdt Howl je op het puntje van de stoel, waarbij ik voor de afwisseling eerst eens de ritmesectie in het zonnetje wil zetten. De stevig aangezette baslijnen en de inventieve ritmes geven de songs op het vierde album van She Drew The Gun veel energie, waarna gitaren en synths het geluid vrijwel volledig vullen, maar ook nog wat ruimte houden voor uiteenlopende accenten, waaronder een fraai psychedelische fluit. 

De zang is al even divers, want Louisa Rouch is een prima popzangeres met een soulvol geluid, maar ze kan ook verdienstelijk rappen, iets waar ik niet gek op ben, maar op Howl klinkt het allemaal geweldig. Heel af en toe doet het me denken aan Raw Like Sushi, het geweldige debuutalbum van Neneh Cherry, maar She Drew The Gun laat wel horen dat het inmiddels 2024 is in plaats van 1989. En iedere keer als je naar het album van She Drew The Gun luistert hoor je weer nieuwe dingen. Een zeer aangename ontdekking. Erwin Zijleman

Howl van She Drew The Gun is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 44,99 euro

CD, 20,99 euro

Eilen Jewell - Butcher Holler - A Tribute To Loretta Lynn

Butcher Holler van de Amerikaanse singer-songwriter Eilen Jewell stamt al uit 2010, maar de reissue laat horen dat dit fraaie eerbetoon aan het country icoon Loretta Lynn veel meer is dan een tussendoortje
Ik ben een groot fan van Eilen Jewell en ken haar meeste albums, maar Butcher Holler heb ik in 2010 gemist. Het is wat oneerbiedig gezegd een tussendoortje waarop Eilen Jewell een van haar muzikale helden eert. Butcher Holler bevat 15 songs van de Amerikaanse countrylegende Loretta Lynn en daar weet Eilen Jewell wel raad mee. De muzikante uit Idaho vertolkt de songs van Loretta Lynn met veel gevoel en laat horen hoe goed deze songs zijn. In vocaal opzicht overtuigt Butcher Holler makkelijk, maar ook in muzikaal opzicht heeft het album veel te bieden, al is het maar vanwege het fantastische snarenwerk van Jerry Miller, die ook op dit Eilen Jewell album schittert.

Eilen Jewell zag ik eerder dit jaar in de onvolprezen Qbus in Leiden, waar ze, uiteraard samen met meestergitarist Jerry Lewis, liet horen dat ze behoort tot de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment. Ik dacht heel even dat de muzikante uit Boise, Idaho, anderhalf jaar na het prachtige Get Behind The Wheel, misschien wel het beste Eilen Jewell album tot dusver, alweer met een nieuw album op de proppen was gekomen, maar dat blijkt niet het geval. 

Het deze week uitgebrachte Butcher Holler verscheen immers al in 2010, maar is deze week wel voor het eerst op vinyl verkrijgbaar. Ik heb het album, dat als tussendoortje verscheen tussen de albums Sea Of Tears uit 2009 en Queen Of The Minor Key uit 2011, overigens twee van de betere albums van de Amerikaanse muzikante, destijds volgens mij niet opgemerkt, waardoor Butcher Holler voor mij toch een beetje een nieuw album is. 

Butcher Holler heeft als ondertitel A Tribute To Loretta Lynn en dat is precies wat het is. Op het album, waarvan de titel verwijst naar de geboortegrond van Loretta Lynn in Kentucky, eert Eilen Jewell het werk van een van de grote sterren van de countrymuziek van weleer. Eilen Jewell vertolkte voor Butcher Holler al eens eerder een song van Loretta Lynn, maar op dit eerbetoon heeft ze een ruime en zeer fraaie selectie van maar liefst 15 songs gemaakt uit het werk van het country icoon. 

De songs van Loretta Lynn passen uitstekend bij Eilen Jewell, die op haar reguliere albums ook meestal kiest voor wat traditioneler aandoende Amerikaanse rootsmuziek. Butcher Holler wijkt dan ook niet zoveel af van de reguliere albums van de muzikante uit Idaho en ik vind het een mooi Eilen Jewell album. 

Dat heeft voor een belangrijk deel te maken met de stem van de Amerikaanse muzikante, die beschikt over een bijzonder maar wat mij betreft ook zeer overtuigend en mooi stemgeluid. Ook op Butcher Holler kan Eilen Jewell een beroep doen op de geweldige gitarist Jerry Miller, die op vrijwel al haar albums schittert. 

De Amerikaanse gitarist, niet te verwarren met zijn eerder dit jaar overleden Moby Grape voorman, speelt op het podium echt de pannen van het dak, en stal ook in de Qbus eerder dit jaar de show. Op Butcher Holler is zijn rol wat minder prominent, maar het gitaarwerk en pedal steel spel zijn ook op dit album prachtig. 

Loretta Lynn behoort tot de groten uit de countrymuziek en heeft een flink aantal bekende songs op haar naam staan, maar Eilen Jewell koos voor haar eerbetoon aan de countryster vooral haar favoriete Loretta Lynn songs uit, wat een mooie serie songs oplevert. Ze blijft hierbij redelijk dicht bij de originelen en dat is ook terecht, want aan deze originelen valt niet zoveel te verbeteren. 

Ondanks de beperkte afstand tot de originelen is Butcher Holler ook in alle opzichten een Eilen Jewell album. Het was in 2010 een aardig tussendoortje en dat is het veertien jaar later nog steeds, al doe je Eilen Jewell’s eerbetoon aan de grote Loretta Lynn met dit predicaat eigenlijk te kort. Butcher Holler wakkert het verlangen naar een nieuw Eilen Jewell album nog maar eens aan, maar het vergeten tussendoortje uit 2010 is ook goed genoeg om er tussen de nieuwe albums van deze week uit te springen. Erwin Zijleman

De muziek van Eilen Jewell is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://eilenjewell.bandcamp.com/album/butcher-holler.

Butcher Holler - A Tribute To Loretta Lynn van Eilen Jewell is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro