D’Angelo behoorde samen met onder andere Maxwell, Erykah Badu en Lauryn Hill tot de vaandeldragers van de zogenaamde neo-soul. In zijn muziek verwerkte de Amerikaanse muzikant zowel invloeden uit de soul en funk uit de jaren 60 en 70 als invloeden uit de R&B en hiphop van de jaren 90. Het is goed te horen op het in 2000 verschenen Voodoo, dat wordt gezien als het beste album van de deze week overleden muzikant. Voodoo is een album met een wat broeierige sfeer en het is een album dat gemaakt lijkt voor de kleine uurtjes. Ik vond er 25 jaar geleden eerlijk gezegd niet veel aan, maar hoor inmiddels wel waarom het album destijds zo uitvoerig werd geprezen.
De Amerikaanse muziekwebsite Paste publiceerde de afgelopen week een lijst met de 250 beste albums van deze eeuw. Ik ga me zelf nooit wagen aan zo’n lijst, want hoe vergelijk je albums die je al 25 jaar koestert met een pas enkele weken of maanden geleden verschenen meesterwerk. Paste had er kennelijk geen moeite mee en publiceerde een interessante lijst waaruit ik de komende tijd zeker nog ga putten wanneer ik stil sta bij albums die zijn verschenen voor de krenten uit de pop het levenslicht zag.
Ik begin deze week bij de nummer drie uit de lijst van Paste en dat is een album dat deze week werd voorzien van een gitzwart randje. Eerder deze week overleed immers de Amerikaanse soulzanger D’Angelo op slechts 51-jarige leeftijd. Michael D'Angelo Archer zou uiteindelijk maar drie studioalbums maken: Brown Sugar uit 1995, Voodoo uit 2000 en Black Messiah uit 2014.
Met zijn debuutalbum Brown Sugar was de Amerikaanse muzikant een van de vaandeldragers van de neo-soul, destijds een nieuw genre, terwijl hij zijn muziek op Black Messiah een stevige funkinjectie gaf. Voodoo uit 2000 wordt over het algemeen gezien als het meesterwerk van D’Angelo, al doen de andere twee albums er nauwelijks voor onder.
Ik was in 2000 zelf overigens geen fan van D’Angelo en vond Voodoo in mijn herinnering ook geen geweldig album. Ik had destijds meer met vintage soul dan met de gloednieuwe neo-soul en vond het tweede album van D’Angelo klinken als een minder album van Prince. Ik heb de afgelopen 25 jaar dan ook nauwelijks geluisterd naar de muziek van de Amerikaanse muzikant, al vond ik zijn in 2014 verschenen album prima.
Toen ik een paar dagen geleden voor het eerst weer eens luisterde naar Voodoo had ik ook direct weer associaties met de muziek van Prince. Dat is op zich ook niet zo gek, want net als D’Angelo heeft ook Prince goed geluisterd naar de soul en funk uit de jaren 60 en 70. Ik heb inmiddels meer met neo-soul dan 25 jaar geleden en ik hoorde dan ook direct waarom Paste het album zo hoog in haar lijst met de beste albums van deze eeuw heeft gezet.
Voodoo heeft een bijzondere sfeer en een zeer aangename flow. D’Angelo heeft zich inderdaad flink laten beïnvloeden door de soul en funk uit de jaren 60 en 70, maar verwerkt ook invloeden uit de R&B en hiphop zoals die rond het jaar 2000 werd gemaakt. Vergeleken met de klassieke soulalbums uit de jaren 60 en 70 klinkt vooral de zang anders. Net als Prince zingt ook D’Angelo voornamelijk ingehouden of met een falsetstem en waagt hij zich niet aan de uithalen van de grote soulzangers uit het verre verleden.
Ik vond Voodoo 25 jaar geleden maar wat voortkabbelen en klinken als Prince in een wat mindere vorm, maar ik hoor nu veel meer in het album. Het album heeft een wat broeierige maar ook bijzondere sfeer, die het met name goed doet wanneer de zon onder is. Ik heb soul liever wat rauwer dan de muziek die D’Angelo op Voodoo maakt, maar ik hoor inmiddels wel de kwaliteit van het album.
D’Angelo schaarde zich met het album onder de neo-soul sensaties van dat moment en bleek een imponerende podiumpersoonlijkheid, maar het leven van de Amerikaanse muzikant werd de afgelopen tien jaar ook getekend door gezondheidsproblemen die hem eerder deze week helaas fataal werden. Erwin Zijleman
And Your Song Is Like A Circle van Skullcrusher is verkrijgbaar via de Mania webshop:
