Nilüfer Yanya - My Method Actor

Nilüfer Yanya maakte al twee geweldige albums, die terecht werden overladen met superlatieven, en ook haar nieuwe album My Method Actor laat weer horen hoe goed en eigenzinnig ze is
De muziek van Nilüfer Yanya laat zich tot nu toe niet in een hokje duwen. De muzikante uit Londen verwerkt uiteenlopende invloeden in haar muziek en schuwt hierbij de uitersten niet. Het wordt allemaal mooi gecombineerd in de trefzekere productie van Wilma Archer, die het geluid van Nilüfer Yanya steeds een andere kant op duwt. De ene keer is het duidelijk rock, de volgende keer meer pop met invloeden uit de R&B en jazz, maar een stempel duwen op de muziek van Nilüfer Yanya blijft lastig zo niet onmogelijk. My Method Actor klinkt weer net wat anders dan de vorige twee albums en laat horen dat de muzikante uit Londen zich nog steeds ontwikkelt. Wat een talent.

Miss Universe, het debuutalbum van de vanuit Londen opererende muzikante Nilüfer Yanya, is inmiddels al weer ruim vijf jaar oud. De muzikante met Ierse en Turkse roots werd al ruim voor de release van haar debuutalbum een hele mooie toekomst voorspeld, maar ze is vijf jaar later nog lang niet zo bekend als ze inmiddels zou moeten zijn. 

Nilüfer Yanya leverde met Miss Universe een verbluffend goed debuutalbum af. Het is een album dat van de hak op de tak sprong en zich het beste liet omschrijven als een vat vol tegenstrijdigheden. Miss Universe bevatte een aantal lome en wat jazzy songs, maar ook een aantal wat ruwere rocksongs, wat verklaart dat de Britse muzikante het ene moment werd vergeleken met Sade en het volgende moment met PJ Harvey. Vergelijken was uiteindelijk zinloos, want Miss Universe versprong continu van kleur. 

Dat deed de muziek van Nilüfer Yanya ook op het aan het begin van 2022 verschenen PAINLESS, dat nog wat diverser en ook nog wat beter was. Op PAINLESS sleepte Nilüfer Yanya er nog wat invloeden bij en bestreek ze het hele palet van lome R&B tot en met stekelige indierock met een postpunk vibe in songs die de fantasie stevig prikkelden. 

Deze week is het derde album van Nilüfer Yanya verschenen en ook My Method Actor laat weer horen dat de muzikante uit Londen niet alleen zeer getalenteerd is, maar ook bijzonder eigenzinnig. Het geluid van Nilüfer Yanya is na twee albums weliswaar bekend, maar desondanks is ook My Method Actor weer vanaf de eerste noten verrassend. 

De openingstrack van het album mixt uiteenlopende invloeden door elkaar, waarna de stem van de Britse muzikante het afmaakt. De muziek van Nilüfer Yanya is nog altijd lastig te omschrijven. Het is muziek die aan de ene kant is verankerd in de rockmuziek, maar het is ook muziek die tegen pop aan schuurt met uitstapjes richting R&B, hiphop en jazz. 

De muzikante uit Londen werkt op haar nieuwe album wederom samen met producer Wilma Archer (ook bekend als Will Archer of Slime), die het geluid op My Method Actor heeft volgestopt met bijzondere ingrediënten en die tekent voor een groot deel van de instrumenten die op het album zijn te horen. 

De gitaren klinken bij vlagen gruizig en worden vaak gecombineerd met bijzondere en zo nu en dan triphop achtige ritmes, stevig aangezette bassen en afwisselend subtiele en zwaar aangezette bijdragen van keyboards, pedal steel en strijkers. De instrumentatie op het album klinkt met name in de uptempo songs complex, wat songs van Nilüfer Yanya een duidelijk eigen karakter geeft. 

Dat eigen karakter hoor je overigens ook in de meer ingetogen en de wat jazzier en soulvoller klinkende songs die domineren op het tweede deel van het album. Met name in deze songs vind ik de stem van Nilüfer Yanya persoonlijk op zijn mooist en ook mooier dan op haar eerste twee albums. 

Door alle bijzondere ingrediënten en de vele wendingen in de songs op My Method Actor is het een album waarop je nog heel lang nieuwe dingen blijft horen en alles is even mooi. Vergeleken met de vorige twee albums is My Method Actor wat minder stevig of heftig, maar ook als Nilüfer Yanya kiest voor betrekkelijk sobere en behoorlijk toegankelijke popsongs heeft ze iets dat haar onderscheidt van de meeste andere muzikanten van het moment. Razendknap album weer. Erwin Zijleman

De muziek van Nilüfer Yanya is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de muzikante uit Londen: https://niluferyanya.bandcamp.com/album/my-method-actor.

My Method Actor van Nilüfer Yanya is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (crystal amber), 34,99 euro

LP (transparent green), 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Eefje de Visser - Heimwee

Met Heimwee heeft Eefje de Visser een ander album gemaakt dan het terecht zo bejubelde Bitterzoet uit 2020, maar ook het nieuwe album van de Nederlandse muzikante klinkt weer onmiskenbaar als Eefje de Visser
Op Bitterzoet koos Eefje de Visser ruim vier jaar geleden voor een spannend elektronisch geluid, dat verrassend mooi samenvloeide met haar stem. Het geluid op haar nieuwe album Heimwee is subtieler en organischer, al zijn de synths nog steeds aanwezig op de achtergrond. Ik moest zelf even wennen aan het wat intiemer en op het eerste gehoor wat minder spannend klinkende Heimwee, maar eenmaal gewend aan het nieuwe geluid valt alles snel op zijn plek. Eefje de Visser heeft een uit duizenden herkenbaar geluid dat inmiddels velen heeft beïnvloed, maar zelf is ze op Heimwee alweer een stap verder. Hoe vaker ik naar Heimwee luister hoe dierbaarder ook dit album van Eefje de Visser me weer wordt.

Eefje de Visser schaarde zich met het in 2020 verschenen Bitterzoet definitief onder de kroonjuwelen van de Nederlandse popmuziek. Het album eindigde hoog in flink wat Nederlandse jaarlijstjes, waaronder de eindlijst van Oor, die het album met afstand aanvoerde. Daar viel echt niets op af te dingen, want het was in alle opzichten een geweldig album. Op Bitterzoet waren de songs van Eefje de Visser nog wat aansprekender dan op haar eerste drie albums, was de muziek nog wat spannender en sprak ook de zo karakteristieke zang van de Nederlandse muzikante nog wat meer tot de verbeelding. 

Het heeft de lat idioot hoog gelegd voor het vijfde studioalbum van Eefje de Visser, dat deze week, ruim vierenhalf jaar na Bitterzoet en na de coronapandemie, het verkregen moederschap en een eindeloze tour, is verschenen. De eerste recensies die zijn verschenen van het album zijn weer buitengewoon lovend, maar ik geef eerlijk toe dat ik Heimwee bij eerste beluistering zelf flink vond tegenvallen. Zoveel zelfs dat ik het album in eerste instantie niet selecteerde voor een recensie op de krenten uit de pop, maar toen ik het album tijdens een wandeling met oortjes beluisterde viel er meer op zijn plek en uiteindelijk heb ik toch een plekje vrijgemaakt voor Heimwee. 

Het nieuwe album van Eefje de Visser viel me in eerste instantie tegen omdat het album in muzikaal opzicht een stuk minder spannend is of beter gezegd lijkt dan Bitterzoet. Vergeleken met het vorige album heeft de elektronica een flinke stap terug gedaan. Elektronica speelt nog altijd een rol op Heimwee, maar het album klinkt organischer en ook wat meer ingetogen dan zijn voorganger. 

De andere veranderingen zijn minder duidelijk. Eefje de Visser heeft een uit duizenden herkenbare stem en ook haar manier van zingen en haar teksten zijn zeer karakteristiek. Het zorgde ervoor dat ik Heimwee vergeleken met Bitterzoet in eerste instantie meer van hetzelfde maar dan minder goed en bijzonder vond, maar nu ik het album vaker heb gehoord moet ik daar op terug komen. 

Het heeft absoluut te maken met de manier waarop ik naar het album luisterde. Bij wat vluchtige beluistering bij laag volume kabbelt Heimwee in mijn beleving wat voort zonder echt spannend te worden. De teksten van Eefje de Visser zijn in dat geval nauwelijks te verstaan, wat het vluchtige karakter van het album versterkt. 

Hoe anders is het als ik het album met volledige aandacht en met de koptelefoon of oortjes beluister. De teksten van Eefje de Visser komen in dat geval wel binnen en hetzelfde geldt voor de muziek. Vergeleken met Bitterzoet is Heimwee wat subtieler en wat minder elektronisch ingekleurd, maar wat zit het allemaal knap in elkaar. De subtielere en vaak ruimtelijk klinkende synths zijn prachtig en dat geldt in nog veel sterkere mate voor de akoestische laag in de muziek van Eefje de Visser, met een hoofdrol voor de weergaloze baslijnen. 

Producer Pieterjan Coppejans, tevens de echtgenoot van Eefje de Visser, is er wederom in geslaagd om haar stem samen te laten vloeien met de muziek op het album. Het is muziek die misschien wat minder uitgesproken is dan op het vorige album, maar de klanken op Heimwee zijn ook veelzijdiger en sfeervoller. 

Heimwee is een sfeervol en intiem album, dat misschien wat meer tijd vraagt dan Bitterzoet, maar dat wanneer je er vaker naar luistert alleen maar mooier wordt. De muziek van Eefje de Visser was altijd al benevelend, maar is op Heimwee ook met grote regelmaat sprookjesachtig mooi en hetzelfde geldt voor haar zang. 

Meer van hetzelfde maar dan minder goed en bijzonder was mijn snelle en voorbarige conclusie, want inmiddels hoor ik absoluut nieuwe wegen op Heimwee en doet het album wat mij betreft niet heel veel of zelfs helemaal niet onder voor zijn briljante voorganger. Eefje de Visser heeft het weer geflikt. Erwin Zijleman

Heimwee van Eefje de Visser is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (white), 29,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Lady Blackbird - Slang Spirituals

Na een fantastisch en vooral jazzy klinkend debuutalbum keert Lady Blackbird deze week terug met Slang Spirituals, waarop de Amerikaanse muzikante kiest voor meer soul en gospel, maar nog altijd de sterren van de hemel zingt
Black Acid Soul van Lady Blackbird kan de boeken in als een van de meest memorabele debuutalbums van de afgelopen jaren, maar hoe geef je een vervolg aan zo’n album. Lady Blackbird kiest voor een muzikale koerswijziging. Slang Spirituals verwerkt veel minder invloeden uit de jazz dan zijn voorganger en kiest vooral voor soul en gospel. Het subtiele geluid van Black Acid Soul is bovendien vervangen door een bij vlagen veel voller geluid dat zowel teruggrijpt op de soul uit het verleden als op die uit het heden. Gebleven is de geweldige zang, want Marley Munroe laat ook op het nieuwe album van Lady Blackbird weer horen dat ze behoort tot de beste soulzangeressen van het moment.

De Amerikaanse muzikante Marley Munroe debuteerde drie jaar geleden als Lady Blackbird met het bijzondere fascinerende Black Acid Soul. Black Acid Soul werd terecht onthaald als een sensationeel goed debuutalbum en als een van de allerbeste albums van 2021 en is sindsdien alleen maar indrukwekkender geworden. 

Black Acid Soul maakte vooral indruk dankzij de fenomenale stem van de Amerikaanse muzikante, die direct werd vergeleken met een aantal hele grote zangeressen uit het verleden. Ik noemde zelf Billie Holiday, Etta James en Nina Simone als vergelijkingsmateriaal, maar ook de namen van een aantal andere grote jazz- en soulzangeressen uit het verleden zijn relevant. Het is een krachtige maar ook gevoelige stem die bij mij direct goed was voor kippenvel en dat nog steeds is. 

Het was overigens niet alleen de stem van Marley Munroe die zoveel indruk maakte. Ook de wat broeierige en zich over het algemeen langzaam voortslepende jazzy instrumentatie voorzag het album van een bijzondere sfeer. De muziek op Black Acid Soul stond voor een belangrijk deel in dienst van de geweldige zang, maar het weergaloze pianospel van Miles Davis pianist Deron Johnson droeg absoluut bij aan de kracht van Black Acid Soul. 

Het album maakte van Lady Blackbird een ster, waardoor we relatief lang hebben moeten wachten op het tweede album van de Amerikaanse muzikante. Het deze week verschenen Slang Spirituals heeft een aantal raakvlakken met Black Acid Soul, maar er zijn ook duidelijke verschillen tussen de twee albums. 

Net als op haar debuutalbum zingt Marley Munroe ook op haar tweede album de sterren van de hemel. Zeker in de wat meer uptempo tracks op het album komt haar stem met orkaankracht uit de speakers, maar ook het tweede album van Lady Blackbird heeft zijn gevoelige momenten, waarin je hoort hoe mooi en soulvol de stem van de muzikante uit Los Angeles is. 

In muzikaal opzicht zijn de verschillen tussen Black Acid Soul en Slang Spirituals een stuk groter. De wat broeierige en vaak ingetogen jazzy klanken op het debuutalbum van Lady Blackbird hebben plaats gemaakt voor een wat voller en bij vlagen heel vol klinkend soulgeluid. Het is een soulgeluid dat je aan de ene kant mee terugneemt naar de wat psychedelisch klinkende soul uit de jaren 60, maar de muziek op Slang Spirituals vindt ook aansluiting bij de soul van dit moment. 

Naast invloeden uit de soul heeft het tweede album van Lady Blackbird ook een flinke gospelinjectie gekregen, wat ook uitstekend past bij haar imposante stemgeluid. Bij eerste beluistering verlangde ik toch wel wat terug naar de fraaie, wat subtielere en jazzy klanken op Black Acid Soul, want zeker bij de eerste kennismaking is Slang Spirituals af en toe wel heel veel van alles. 

Zeker in de uptempo tracks gebeurt er in muzikaal opzicht van alles, haalt de stem van Marley Monroe vooral stevig uit en dan is er ook nog eens een gospelkoor dat het kleine beetje overgebleven ruimte met veel passie invult. Hiertegenover staan wel een aantal meer ingetogen tracks die dichter tegen het debuutalbum aan zitten en die ik persoonlijk het mooist vind.

Het tweede album van Lady Blackbird is uiteindelijk nauwelijks te vergelijken met het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante en mist wat mij betreft de pure magie van het debuutalbum, maar het is nog altijd een uitstekend en bovendien moedig album, dat weer een andere kant laat horen van Lady Blackbird, die wederom bewijst dat ze een geweldige zangeres met een bijzonder repertoire is. Erwin Zijleman

De muziek van Lady Blackbird is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://iamladyblackbird.bandcamp.com/album/slang-spirituals-12-clear-vinyl.

Slang Sprituals van Lady Blackbird is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Native Harrow - Divided Kind

Het Amerikaanse duo Native Harrow maakt inmiddels al bijna tien jaar prachtige albums en doet er op het nog wat veelzijdigere en vooral verrassend soulvolle Divided Kind nog een schepje bovenop
Ik ontdekte de muziek van Devin Tuel en Stephen Harms een jaar of vijf geleden en sindsdien ben ik fan van Native Harrow. Met name de laatste paar albums van het tweetal uit Philadelphia zijn erg goed en met het deze week verschenen Divided Kind zetten Devin Tuel en Stephen Harms de voorlopige kroon op hun werk. De muziek van het duo bevat nog steeds invloeden uit de (Laurel Canyon) folk, maar daar komen dit keer invloeden uit de country en vooral flink wat invloeden uit de soul bij. De songs zijn sterk, de instrumentatie is fraai en de zang van Devin Tuel is ook dit keer geweldig en nog wat indrukwekkender dan op de vorige albums. Heel bekend is Native Harrow nog niet, waar wat is het weer goed.

Ik ben de afgelopen jaren zeer gesteld geraakt op de muziek van het Amerikaanse duo Native Harrow. Devin Tuel en Stephen Harms debuteerden in 2015 met het mooie maar helaas nauwelijks opgemerkte Ghost, waarop het tweetal vooral invloeden uit de folk verwerkte, maar ook invloeden uit omliggende genres binnen de Amerikaanse rootsmuziek een plekje kregen. Het album viel vooral op door de bijzonder mooie stem van Devin Tuel, maar ook in muzikaal opzicht verdiende het album een mooi rapportcijfer. 

Ghost werd in 2017 gevolgd door het dubbelalbum Sorores, waarop het geluid van Native Harrow nog wat voller en veelzijdiger klonk. De eerste twee albums van het duo uit Philadelphia, Pennsylvania, ontdekte ik overigens zelf pas in 2019 nadat het derde album van Native Harrow was verschenen. Happier Now was een nog wat beter album en het is het eerste album van het duo dat meer aandacht kreeg. 

Happier Now haalde in 2019 met overtuiging mijn jaarlijstje en deed dit in eerste instantie vanwege de stem van Devin Tuel, maar ook de mix van Laurel Canyon folk en Britse folk maakte indruk. Het in 2020 verschenen Closeness was misschien wat minder verrassend dan zijn voorganger, maar het was wederom een mooi album. Op het in 2022 uitgebrachte Old Kind Of Magic werd het geluid van het Amerikaanse tweetal nog wat verder verrijkt met een vleugje psychedelica en was het wederom de stem van Devin Tuel die genadeloos wist te verleiden. 

Native Harrow opereerde de afgelopen jaren vanuit het Verenigd Koninkrijk, maar is inmiddels weer teruggekeerd naar de oude thuisbasis Philadelphia. Daar namen Devin Tuel en Stephen Harms in hun thuisstudio het zesde album van Native Harrow op. Op Divided Kind deden de twee zo ongeveer alles zelf, want alleen de drums en de pedal steel zijn niet van de hand van Devin Tuel en Stephen Harms. 

Het geluid van Native Harrow varieert wat over de jaren en ook Divided Kind klinkt weer net wat anders. Invloeden uit de Laurel Canyon folk spelen ook dit keer een rol, maar Divided Kind citeert ook uit de archieven van de 70s singer-songwriter muziek, neigt wat naar country door het fraaie gitaarwerk en de ruimtelijke klanken van de pedal steel, maar klinkt vooral een stuk soulvoller. 

In al deze genres kan Devin Tuel uitstekend uit de voeten. De zang op de vorige albums van Native Harrow was al prachtig, maar de stem van Devin Tuel maakt op Divided Kind dankzij wat extra soul en emotie nog net wat meer indruk. De zang staat dan ook terecht centraal in de mix, maar ook de instrumentatie op het nieuwe album van Native Harrow is bijzonder mooi laat horen dat de twee muzikanten uit Philadelphia ook in productioneel opzicht een knappe prestatie hebben geleverd. 

Het is jammer dat het zesde album van Native Harrow verschijnt in een week met heel veel releases, waardoor ook Divided Kind wel eens onder zou kunnen sneeuwen. Het zou zonde zijn, want Devin Tuel en Stephen Harms zijn op hun nieuwe album nog net wat beter geworden en maken Amerikaanse rootsmuziek die kwaliteit ademt en is verpakt in zeer aansprekende songs. Het is lastig kiezen tussen met name de laatste vier albums van het tweetal, maar na meerdere keren horen vind ik Divided Kind nog net wat beter dan de vorige drie albums. Erwin Zijleman

De muziek van Divided Kind is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://nativeharrow.bandcamp.com/album/divided-kind.

Divided Kind van Native Harrow is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

The Heavy Heavy - One Of A Kind

Zangeres Georgie Fuller en multi-instrumentalist Will Turner vormen samen het duo The Heavy Heavy en verrassen op hun debuutalbum One Of A Kind met muziek die zo lijkt weggelopen uit een ver verleden
One Of A Kind van het Britse duo The Heavy Heavy klinkt als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast en het is een platenkast van iemand die gek ik op psychedelische en bluesy rockmuziek uit de jaren 60 en 70. Het debuutalbum van Georgie Fuller en Will Turner nodigt uit tot het noemen van heel veel namen, maar de songs van de twee zijn zo goed dat je al deze namen al snel vergeet. One Of A Kind trekt onmiddellijk de aandacht met bijzonder lekker gitaarwerk en uitstekende zang, maar hoe vaker je naar de songs van The Heavy Heavy luistert hoe beter en verslavender ze worden. In de VS weten ze de muziek van het Britse tweetal inmiddels op de juiste waarde te schatten en de rest van de wereld moet snel gaan volgen.

Met name in de Verenigde Staten is er deze week flink wat aandacht voor One Of A Kind van The Heavy Heavy. Het is het officiële debuutalbum van het Britse duo dat bestaat uit Georgie Fuller en Will Turner. The Heavy Heavy werd een jaar of vijf geleden geformeerd in Malvern in de Britse West Midlands, waar multi-instrumentalist Will Turner en zangeres Georgie Fuller elkaar vonden in de liefde voor de muziek en vooral de liefde voor de muziek uit het verre verleden. 

Met name die laatste liefde klinkt nadrukkelijk door op One Of A Kind, dat volgt op de in 2022 verschenen EP Life And Life Only. Deze EP leverde de twee Britse muzikanten een aantal optredens in veelbekeken Amerikaanse tv-shows op, wat verklaart dat het debuutalbum van The Heavy Heavy vooralsnog vooral in de Verenigde Staten wordt opgepakt. Dat moet snel gaan veranderen, want One Of A Kind is een album dat ook aan onze zijde van de Atlantische oceaan alle aandacht verdient. 

AllMusic.com omschrijft de muziek van het Britse duo als een mix van “the swagger of The Rolling Stones with the hazy California psychrock and folkpop of The Byrds, Jefferson Airplane and The Mamas & The Papas”. Het zijn inderdaad allemaal namen die opkomen bij beluistering van het debuutalbum van The Heavy Heavy, maar er is veel meer. Ik hoor ook wel veel van Fleetwood Mac uit de succesvolle bezetting uit de jaren 70, maar die vervolgens wel aan de haal gaat met de muziek van de vorige editie van de van oorsprong Britse band. En ik hoor nog veel meer.

Will Turner kan op flink wat instrumenten uit de voeten, maar hij maakt wat mij betreft de meeste indruk met zijn gitaarspel. Het is lekker ruw gitaarspel dat inderdaad wel wat doet denken aan de beste momenten van The Rolling Stones, maar ik hoor ook zeker wat van Creedende Clearwater Revival. Het gitaarwerk op One Of A Kind kan overigens ook lekker bluesy of bedwelmend psychedelisch klinken. 

The Heavy Heavy laat zich door nog veel meer beïnvloeden, maar vindt de inspiratie wel bijna altijd in de (psychedelische en bluesy) rockmuziek van de jaren 60 en 70. Will Turner en de andere muzikanten die op het album zijn te horen spelen song na song de pannen van het dak, maar ook de zang van Georgie Fuller mag er zijn en hetzelfde geldt voor de zang van Will Turner. Het mooist is de zang wat mij betreft wanneer de stemmen van de twee worden gecombineerd en de muziek van The Heavy Heavy een Stevie Nicks en Lindsey Buckingham vibe krijgt. 

One Of A Kind klinkt in muzikaal opzicht geen moment als een album van deze tijd, maar het klinkt zeker niet als een opgewarmde prak stokoude rockmuziek. De songs van het Britse duo storten een enorme hoeveelheid power en energie over je uit, waardoor het debuutalbum van Will Turner en Georgie Fuller op een of andere manier toch ook fris klinkt. 

Het debuutalbum van de twee staat vol met songs die eigenlijk onmiddellijk bekend in de oren klinken, maar ook dat zit me niet in de weg. One Of A Kind is namelijk een album met een serie uitstekende songs en het zijn songs die alleen maar beter worden wanneer het album van The Heavy Heavy helemaal geland is. Als One Of A Kind 50 of 60 jaar geleden was gemaakt had het inmiddels zomaar een klassieker kunnen zijn. Die status ziet er nu niet meer in, maar het debuutalbum van de Britse band is wel een verslavend lekker album dat in de Verenigde Staten absoluut op de juiste waarde wordt geschat. Nu hier nog. Erwin Zijleman

De muziek van The Heavy Heavy is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Britse duo: https://theheavyheavy.bandcamp.com/album/one-of-a-kind.

One Of A Kind van The Heavy Heavy is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 18,99 euro

The Deslondes - Roll It Out

De Amerikaanse band The Deslondes kan ook op haar vierde album uit de voeten op een breed terrein binnen de Amerikaanse rootsmuziek en levert wederom een hoogstaand en verrassend veelzijdig album af
Het hebben van meerdere kapiteins op een schip werkt in de meeste gevallen niet, maar de Amerikaanse band The Deslondes heeft er geen problemen mee. De band telt meerdere getalenteerde zangers en songwriters en die mogen allemaal het voortouw nemen op Roll It Out. Desondanks klinkt ook het nieuwe album van de Amerikaanse band weer als een eenheid, wat ook de verdienste is van topproducer Andrija Tokic. Ook op haar vierde album sleept de band uit New Orleans de complete geschiedenis van de Amerikaanse rootsmuziek met zich mee, wat een album oplevert dat continu verschiet van kleur, maar dat geen moment tegenvalt. Het gaat vast een keer mis met al die kapiteins, maar ook Roll It Out is weer prachtig.

Het wordt zo langzamerhand een mooi stapeltje albums dat de Amerikaanse band The Deslondes op haar naam heeft staan. Het deze week verschenen Roll It Out is het vierde album van de band uit New Orleans, Louisiana, en over voorgangers The Deslondes (2015), Hurry Home (2017), Ways & Means (2022) was ik erg enthousiast. Het zijn albums waarop de band, zoals het een band uit New Orleans betaamt, uit de voeten kan met uiteenlopende invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, wat veelzijdige albums aflevert. 

Deze variatie wordt nog wat verder vergroot door het feit dat de band meerdere uitstekende zangers en songwriters in de gelederen heeft, die stuk voor stuk een net wat ander stempel op de muziek van The Deslondes drukken. Van die zangers en songwriters zijn Sam Doores en Riley Downing het bekendst, maar op Roll It Out eisen ook Dan Cutler en het nieuwe bandlid Howe Pearson een enkele keer de hoofdrol op. John James Tourville maakt de bezetting van The Deslondes compleet. 

De band werkt op haar albums tot dusver samen met producer Andrija Tokic (Hurray For The Riff Raff, Alabama Shakes) en die is ook weer van de partij op Roll It Out. Er klinkt dus veel vertrouwd op het vierde album van The Deslondes, maar het nieuwe album van de band klinkt ook weer net wat anders dan zijn voorgangers. 

De band uit New Orleans stapt ook dit keer met zevenmijlslaarzen door genres en door de tijd en sleept er van alles bij. Country, folk, psychedelica, gospel, rhythm & blues, swamprock, blues, rock ’n roll, jazz, het komt allemaal voorbij op Roll It Out dat vaak een wat nostalgisch karakter heeft. 

Ondanks de grote verscheidenheid aan invloeden en stijlen en het continu wisselen van de leadzanger, klinkt het nieuwe album van The Deslondes zeker niet als een allegaartje. Producer Andrija Tokic heeft er ook dit keer een consistent geheel en een echt badgeluid van gemaakt en wat klinkt het weer lekker. 

Je hoort goed dat de band bestaat uit een aantal gelouterde songwriters en muzikanten en je hoort bovendien dat ook Roll It Out weer met veel plezier is gemaakt, wat het luisterplezier ook flink vergroot. Dat doen wat mij betreft ook de bijdragen van gastmuzikanten, die met name blazers toevoegen aan het geluid van The Deslondes. 

Ik heb persoonlijk het meest met de songs en met de stem van Sam Doores, wiens titelloze soloalbum uit 2020 ik ook geweldig vond, maar ook de andere leden van de band dragen bij aan de kwaliteit van Roll It Out, dat zeker niet onder doet voor de vorige albums van de Amerikaanse band, die ook dit keer nergens als een aantal individuele muzikanten klinkt. 

Roll It Out klinkt als een album dat ergens in een verloren weekend en met speels gemak is gemaakt, maar de songs van de band zijn ook dit keer van hoge kwaliteit en dat geldt ook voor de uitvoering. Het ontspannen karakter van het album draagt nog verder bij aan de zeer aangename luisterervaring, die er voor zorgt dat ik Roll It Out misschien nog wel beter vind dan zijn drie voorgangers. 

Dat de leden van de band stuk voor stuk uitstekende songwriters zijn was al bekend, maar ook voor het met veel gevoel uitvoeren van songs van anderen draait de band haar hand niet om, zoals is te horen in de fraaie versie van J.J. Cale’s Drifter’s Wife waarmee het album in stijl afsluit. Het pas van The Deslondes ging de afgelopen jaren niet altijd over rozen, maar op Roll It Out valt alles weer fraai op zijn plek. Erwin Zijleman

De muziek van The Deslondes is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://thedeslondes.bandcamp.com/album/roll-it-out.

Roll It Out van The Deslondes is verkrijgbaar via de Mania webshop:
LP (coloured), 29,99 euro
LP, 29,99 euro
CD, 16,99 euro

Etan Huijs - The Road And The Wilderness

De Nederlandse muzikant Etan Huijs heeft inmiddels een prachtig stapeltje albums met Amerikaanse rootsmuziek op zijn naam staan en voegt met The Road And The Wilderness weer een geweldig album toe
Het valt als muzikant niet mee om het hoofd boven water te houden, zeker in een klein land als Nederland, maar de uit Venray afkomstige Etan Huijs slaagt hier inmiddels al een aantal jaren in. De Nederlandse muzikant maakt zijn albums met een bescheiden budget, maar ook The Road And The Wilderness klinkt weer fantastisch, wat ook de verdienste is van topproducer BJ Baartmans, die ook stevig bijdraagt aan de bijzonder mooie muziek op het album. The Road And The Wilderness klinkt bij vlagen lekker gruizig, maar ook voor een wonderschone ballad ben je bij Etan Huijs nog altijd aan het juiste adres. De voorgangers waren prachtig, maar ik vind dit nieuwe album weer net wat beter.

De Nederlandse muzikant Etan Huijs had opnieuw een crowdfunding campagne nodig om een nieuw album te kunnen maken. Het was voor de meeste muzikanten al geen vetpot, maar de coronapandemie heeft de portemonnee van de gemiddelde muzikant zeker geen goed gedaan en dat geldt ook voor die van Etan Huijs. Nu staat de muzikant uit Venray inmiddels al flink wat jaren garant voor kwaliteit, waardoor het voor mij geen verrassing was dat ook deze crowdfunding campagne weer tot een goed einde is gebracht. 

Het levert deze week het album The Road And The Wilderness op, wat volgens mij het vierde album is van Etan Huijs, die ook nog een aantal prima EP’s en mini-albums maakte. Met The Monochrome Veil uit 2021 en het een jaar later verschenen mini-album Dreams In Multicolor schaarde de muzikant uit Venray zich wat mij betreft onder de smaakmakers binnen de Nederlandse rootsmuziek en dat is een positie die hij consolideert met The Road And The Wilderness. 

Voor zijn nieuwe album vertrouwde Etan Huijs wederom op de kunsten van BJ Baartmans, die het album niet alleen prachtig produceerde, maar ook een heel arsenaal instrumenten uit de kast trok voor de muziek op het album. Ook voor zijn nieuwe album had Etan Huijs weer geen enorm budget tot zijn beschikking, maar dat is echt niet te horen op The Road And The Wilderness, dat geweldig klinkt. 

Net als de vorige albums van Etan Huijs trekt ook het nieuwe album weer de aandacht met een mooi en veelzijdig geluid. BJ Baartmans kan uit de voeten op flink wat snareninstrumenten en toetsen, waarna strijkers en blazers tekenen voor bijzonder fraaie accenten. The Road And The Wilderness opent lekker stevig met flink wat gruizig en zompig gitaarwerk. Het is een geluid dat we nog niet vaak gehoord hebben van Etan Huijs, maar het smaakt absoluut naar meer. En dat meer krijgen we, want het album bevat meerdere stevigere songs. 

De wat meer ingetogen songs klinken wat bekender in de oren, maar net als op zijn vorige albums slaagt de Nederlandse muzikant er in om een verrassend veelzijdig geluid te laten horen. Het is een geluid waarin invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek centraal staan. The Road And The Wilderness werd opgenomen in de studio van BJ Baartmans in Boxmeer, maar het album klinkt alsof het ergens in het zuiden van de Verenigde Staten is opgenomen, al verraadt de tongval van Ethan Huijs hier en daar subtiel zijn afkomst. 

Over de zang van de muzikant uit Venray blijken de meningen wat verdeeld, maar ik vind de zang op het album echt prima, zeker in combinatie met de bijzonder mooie klanken, die zijn stem fraai ondersteunen album. Etan Huijs werkte in het verleden vaak samen met zangeres Jori van Gemert, die echt wordt gemist op The Road And The Wilderness, al vult zangeres Amber Kamminga het achtergelaten gat een enkele keer op zeer fraaie wijze. 

Over de inkleuring van de songs op The Road And The Wilderness heb ik het al een paar keer gehad, maar ook de songs zelf zijn van het hoge niveau dat we inmiddels van Etan Huijs gewend zijn, maar dat zeker niet gewoon is in de Amerikaanse rootsmuziek die in Nederland wordt gemaakt. 

Ook The Road And The Wilderness is weer een album waarmee Etan Huijs alle aandacht verdient, maar ik sluit niet uit dat de Nederlandse muzikant ook in de toekomst weer een crowdfunding campagne nodig heeft voor het maken van een volgend prachtalbum. The Road And The Wilderness laat horen waarom we ook die campagne weer moeten steunen. Erwin Zijleman

De muziek van Etan Huijs is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikant: https://etanhuijs.bandcamp.com/album/the-road-and-the-wilderness. En kan bovendien worden verkregen via zijn website: https://www.etanhuijs.com/store.

Amy Allen - amy allen

De naam Amy Allen zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar ze schreef een flink aantal recente wereldhits en laat nu horen dat ze ook zelf muziek maakt van een bijzonder hoog niveau
Nadat haar eigen ambities als muzikant waren gestrand begon Amy Allen een zeer succesvolle carrière als songwriter en producer in Los Angeles. Ze werkte de afgelopen jaren met de allergrootsten en schreef een enorm aantal hits, maar haar eigen muzikale ambitie bleef ook knagen. In de luwte werkte Amy Allen aan haar eerste soloalbum en dat is deze week verschenen. Het is een album dat zich niet richt op de wereldhits, maar het is een album dat buitengewoon knap in elkaar zit en vol staat met geweldige songs, waarvan een aantal met voorzichtige hitpotentie. De andere carrière van de Amerikaanse muzikante is vast veel lucratiever dan de nieuwe stap, maar wat is de muzikant Amy Allen goed.

Amy Allen debuteert deze week weliswaar met een titelloos album (met haar naam in kleine letters), maar is zeker geen nieuwkomer in de muziek. De oorspronkelijk uit Windham, Maine, afkomstige singer-songwriter maakte een jaar of tien geleden al eens twee EP’s en timmerde vervolgens aan de weg met haar band Amy & The Engine, wat ook resulteerde in een aantal EP’s. 

Heel succesvol was het, ondanks heel veel belofte, allemaal niet en daarom gooide Amy Allen het een jaar of zeven geleden over een andere boeg. Na een studie aan het prestigieuze Berklee College of Music in Boston vestigde ze zich in Los Angeles en ging ze aan de slag als songwriter en producer voor anderen. 

Dit deed ze met heel veel succes, want de afgelopen zeven jaar schreef ze songs en deed ze productiewerk voor onder andere Sabrina Carpenter, Harry Styles, Justin Bieber, Tate McRae, Halsey, Olivia Rodrigo, Shawn Mendes, Lizzo en Charli XCX. Het zijn zeker niet de minsten in de popmuziek van het moment en het leverde Amy Allen ook nog eens een Grammy op. Ze brak bovendien een aantal records met niet eerder vertoonde aantallen noteringen in de Amerikaanse hitlijsten, onder andere door het ongekende succes van Sabrina Carpenter. 

Met deze voorkennis begon ik toch op een andere manier aan het deze week verschenen debuutalbum van Amy Allen. Dat is ook wel jammer, want waar het titelloze album een sensationeel debuut van een nieuwkomer had kunnen zijn, is het nu een debuutalbum van een niveau dat ik had kunnen verwachten van iemand met de statuur van Amy Allen. 

Het verandert niets aan de kwaliteit van het album, want Amy Allen laat op haar debuutalbum horen dat ze een zeer getalenteerd songwriter is, die ook nog eens precies weet hoe goede popsongs moeten klinken. De Amerikaanse muzikante weet deze popsongs ook nog eens op overtuigende wijze te vertolken met een wat mij betreft zeer aangename stem, die de songs op het album vooral fluisterzacht vertolkt. 

Amy Allen schreef de afgelopen jaren songs voor een aantal groten uit de pop, maar is op haar debuutalbum geen kopie van de muzikanten voor wie ze songs schreef. Haar debuutalbum, waar ze overigens jaren aan werkte, is voorzien van een lekker laidback geluid, dat goed past bij de vooral zachte zang op het album. Het is een geluid dat af en toe is te omschrijven als pure pop, maar ik hoor ook flink wat folk en af en toe een vleugje R&B en indie in de songs van Amy Allen. 

De Amerikaanse songwriter en producer staat garant voor wereldhits, maar op haar debuutalbum durft ze ook dieper te graven in meer introspectieve songs. De catchy deuntjes bewaart ze vooralsnog voor anderen, maar de songs op het debuutalbum van Amy Allen liggen zeker lekker in het gehoor. Het zijn echter ook songs die uitnodigen tot verder uitpluizen, want er gebeurt van alles op het album. 

De lekker in het gehoor liggende songs zitten vol bijzondere wendingen en zowel in muzikaal als in productioneel opzicht is het album van een niveau dat maar door heel weinig debuutalbums wordt gehaald. De stem van Amy Allen vond ik in eerste instantie vooral aangenaam, maar ook in vocaal opzicht overtuigt de Amerikaanse muzikante bijzonder makkelijk. Gezien haar status zou je verwachten dat het album wordt overladen met aandacht, maar dat blijkt vooralsnog niet het geval. Zonde, want dit is echt een heel erg goed album. Erwin Zijleman

John Blek - Cheer Up

De Ierse muzikant John Blek verrijkt zijn vooral door folk en 70s singer-songwriter muziek geïnspireerde songs dit keer met een aantal wat meer eigentijdse ingrediënten, wat echt geweldig uitpakt
Het duurde even voor ik onder de indruk raakte van de albums van de Ierse muzikant John Blek, maar inmiddels kan ik niet meer om hem heen. Ook op het deze week verschenen Cheer Up laat de muzikant uit Cork horen dat hij zijn klassiekers binnen de folk en singer-songwriter muziek kent, maar hij heeft de songs op zijn nieuwe album ook voorzien van een wat modernere touch. Dat is misschien even wennen, maar het klinkt allemaal prachtig, mede door de toegevoegde accenten van strijkers en de achtergrondzang. John Blek is op Cheer Up bovendien nog verder gegroeid als songwriter en vindt met zijn nieuwe album aansluiting bij de besten van het moment.

Ik had lange tijd niet zo heel veel met de muziek van de Ierse muzikant John Blek, maar het in 2020 verschenen The Embers vond ik echt prachtig. Waar ik zijn eerdere albums wat kil en wat te folky vond klinken, verwarmde The Embers de ruimte met een sfeervol en tijdloos geluid. Het album week overigens ook weer niet zo heel veel af van de andere albums van de Ierse muzikant, waardoor ik inmiddels ook de vroegere albums van John Blek kan waarderen. 

Op het vorig jaar verschenen Until The Rivers Run Dry koos de muzikant uit het Ierse Cork voor een net wat ander geluid. Het is een geluid dat wat minder zwaar leunde op de Britse en Ierse folk en wat opschoof richting de singer-songwriter muziek uit de jaren 70. Het is een geluid dat in flink wat recensies werd omschreven als romantisch. Dat is in de praktijk vaak een synoniem voor zoetsappig, maar zoetsappig vond ik Until The Rivers Run Dry zeker niet. 

Op het deze week verschenen Cheer Up trekt John Blek de lijn van zijn vorige album deels door, maar hij vindt ook aansluiting bij de folky singer-songwriters van dit moment. De laatste groep is de afgelopen jaren flink gegroeid en over het algemeen heb ik niet zo veel met het mannelijke deel van de groep. Voor John Blek maak ik ook dit keer een uitzondering, want Cheer Up is een sterk album. 

Net als op zijn vorige album vindt de Ierse muzikant zijn inspiratie voor een deel in de folk en de singer-songwriter muziek uit het verleden en dan met name uit de jaren 70. Het zijn invloeden die zijn verwerkt in sfeervolle of zelfs warmbloedige songs, die ook dit keer romantisch worden genoemd. Het zijn songs die, net als op de vorige albums van de Ierse muzikant over het algemeen subtiel en grotendeels akoestisch zijn ingekleurd, maar de instrumentatie op Cheer Up is ook smaakvol. Het is een instrumentatie waarin veel aandacht is besteed aan de details, die je vooral hoort wanneer je het album met de koptelefoon beluistert. 

Naast invloeden uit het verleden bevat het negende album van John Blek ook invloeden uit het heden. Je hoort het in de songs die net wat voller en steviger klinken, die hier en daar experimenteren met bijzondere ritmes en die in flink wat gevallen zijn verrijkt met flink wat strijkers van het Duitse duo Broken Strings. Nu hou ik persoonlijk wel van authentiek klinkende singer-songwriter albums met een duidelijke jaren 70 vibe, maar ik moet zeggen dat het wat eigentijdser klinkende geluid van John Blek me zeer aanspreekt. 

Cheer Up, dat in tekstueel opzicht een zeer persoonlijk album is, klinkt fris en geïnspireerd. De stem van John Blek komt goed tot zijn recht in de wat eigentijdser klinkende songs en het is een stem die in een deel van de tracks prachtig wordt ondersteund door het Nederlandse damestrio Woolf, waar ik nog nooit van had gehoord, maar wat zijn de stemmen van de drie mooi. 

Ik heb het nog niet gehad over de kwaliteit van de songs en dat is misschien wel hetgeen waar ik het meest van onder de indruk ben. John Blek was ook op zijn vorige albums al een begenadigd songwriter, maar voor zijn nieuwe album heeft hij een serie zeer aansprekende songs geschreven. Met name de liefhebbers van wat traditioneler klinkende folkmuziek zijn het waarschijnlijk niet met me eens, maar ik vind John Blek echt steeds beter worden. Cheer Up is wat mij betreft dan ook de voorlopige kroon op zijn werk. Erwin Zijleman

De muziek van John Blek is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Ierse muzikant: https://johnblek.bandcamp.com/album/cheer-up.

Cheer Up van John Blek is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

David Gilmour - Luck And Strange

David Gilmour heeft niet heel veel soloalbums gemaakt en de albums die hij heeft gemaakt vind ik lang niet allemaal goed, maar op het deze week verschenen Luck An Strange is de Britse muzikant in topvorm
Voor het laatste echte wapenfeit van David Gilmour moesten we tot voor kort bijna negen jaar terug in de tijd, maar met Luck And Strange is de voormalige Pink Floyd gitarist en zanger terug met een nieuw album. Op dit album doet David Gilmour waar hij goed in is. Dat betekent dat hij de ene na de andere memorabele gitaarsolo uit de mouw schudt en bovendien tekent voor prima songs. Luck And Strange bevat uiteraard echo’s van met name het latere werk van Pink Floyd, maar David Gilmour voegt ook iets toe aan alles dat hij eerder gemaakt heeft. Het is een knappe prestatie van een muzikant die hard richting de 80 gaat, maar nog altijd muziek maakt die er toe doet.

Rattle That Lock, het tot voor kort laatste studioalbum van de Britse muzikant David Gilmour, verscheen een klein jaar na The Endless River, de zwanenzang van zijn band Pink Floyd. Over The Endless River waren de meningen zeer verdeeld. De een noemde het een onbetwist meesterwerk, de ander vond het slaapverwekkend saai. Mijn mening ligt ergens in het midden, maar ik vond The Endless River persoonlijk interessanter dan Rattle That Lock, dat een aantal mooie tracks bevatte, maar dat ook ruimte bood aan een aantal wat mij betreft weinig onderscheidende popsongs. 

Ik had dan ook geen hele hoge verwachtingen van het deze week verschenen Luck And Strange, al blijft David Gilmour natuurlijk een geweldige gitarist. Het is direct te horen in de openingstrack, waarin wolken synths worden gecombineerd met het uit duizenden herkenbare gitaarspel van de voormalige Pink Floyd gitarist, die ik persoonlijk schaar onder de allerbeste gitaristen. 

David Gilmour begon aan zijn nieuwe soloalbum tijdens de coronapandemie en werkte, net als op het vorige album, intensief samen met zijn vrouw Polly Samson, die wederom tekende voor de teksten. Ook zijn dochter Romany Gilmour levert een bijdrage aan het album, maar verder vertrouwde David Gilmour vooral op zeer gelouterde muzikanten, onder wie topkrachten als Guy Pratt, Steve Gadd en Roger Eno. De keuze voor de vooral van Alt-J, maar ook van Marika Hackman en Wolf Alice bekende producer Charlie Andrew is opvallender, maar het pakt uitstekend uit. 

David Gilmour vierde eerder dit jaar zijn 78e verjaardag, maar steekt op Luck And Strange in een prima vorm. Het gitaarspel van de Britse muzikant is nog altijd weergaloos, zeker als hij kiest voor de dromerige en breed uitwaaiende solo’s, waar hij al zo lang het patent op heeft. Ook de stem van David Gilmour klinkt nog prima en veel beter dan die van de meeste van zijn leeftijdsgenoten, al legt hij het af tegen dochter Romany, die in twee tracks het voortouw neemt. 

Meer dan voorganger Rattle That Lock is Luck And Strange een album waarop David Gilmour vertrouwt op zijn inmiddels vertrouwde competenties. De wonderschone gitaarsolo’s vliegen je om de oren en ze krijgen alle ruimte in het stemmige en met veel synths ingekleurde geluid. Veel songs op het album zijn niet ver verwijderd van de songs die zijn te vinden op de albums die Pink Floyd maakte na het vertrek van Roger Waters, die de weg inmiddels flink kwijt is, maar Luck And Strange klinkt opvallend geïnspireerd. Op hetzelfde moment is sterfelijkheid een centraal thema op het album, wat geen onbekend thema is op albums van muzikanten van de leeftijd van David Gilmour. 

Ik had zoals gezegd geen hele hoge verwachtingen van het nieuwe album van de voormalige Pink Floyd gitarist en zanger, maar Luck And Strange is een mooi album, dat zeker iets toevoegt aan alles dat de Britse muzikant al gemaakt heeft. Het is overigens een album dat het verdient om met de koptelefoon te worden beluisterd, want dan hoor je pas goed hoe mooi alle lagen in de muziek op het album zijn en hoe knap het is geproduceerd door Charlie Andrew, die stiekem toch wel wat nieuwe elementen heeft toegevoegd aan de muziek van David Gilmour. Al met al een zeer aangename verrassing dit album van deze levende legende. Erwin Zijleman

Luck And Strange van David Gilmour is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (emerald green), 44,99 euro

LP (sea blue), 44,99 euro

LP (orange crush), 44,99 euro

LP (silver), 44,99 euro

LP, 44,99 euro

CD, 17,99 euro

MJ Lenderman - Manning Fireworks

Na een jaarlijstjes soloalbum en een jaarlijstjes album met zijn band Wednesday keert de Amerikaanse muzikant MJ Lenderman terug met een soloalbum, dat ook zomaar kan opduiken in de jaarlijstjes dit jaar
Op het eerste gehoor hoor je misschien niet eens wat er zo goed is aan Manning Fireworks van MJ Lenderman. De Amerikaanse muzikant maakt door countryrock beïnvloede Amerikaanse rootsmuziek, die de ene keer ingetogen en de volgende keer wat steviger is. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal lekker en dat geldt ook voor de zang, maar hoe vaker je dit album hoort, hoe beter het wordt. De songs van de Amerikaanse muzikant dringen zich steeds makkelijker op en het geweldige gitaarwerk springt steeds meer in het oor. MJ Lenderman verdeelt zijn tijd over meerdere projecten, maar dat gaat gelukkig niet ten koste van de kwaliteit. Ook Manning Fireworks is weer een opvallend goed album.

MJ Lenderman is een druk baasje. De Amerikaanse muzikant maakte de afgelopen vijf jaar vijf soloalbums (waaronder een live-album), timmerde stevig aan de weg met de band Wednesday en was de afgelopen maanden te horen op albums van onder andere Horse Jumper Of Love, Waxahatchee en Squirrel Flower. 

Al die productiviteit ging niet ten koste van de kwaliteit, want de muzikant uit Asheville, North Carolina, haalde in 2022 mijn jaarlijstje met zijn soloalbum Boat Songs en deed vorig jaar hetzelfde met het geweldige Rat Saw God van Wednesday. Dit jaar kan de Amerikaanse muzikante een nieuwe poging doen om mijn jaarlijstje te halen, want deze week is het vijfde soloalbum van MJ Lenderman verschenen. 

Manning Fireworks bevat negen tracks, waaronder de tien minuten durende slottrack. Het album opent uiterst ingetogen met akoestische gitaar en de stem van MJ Lenderman, maar naarmate de track vordert worden steeds meer instrumenten toegevoegd aan het fraaie rootsgeluid van de Amerikaanse muzikant. 

MJ Lenderman produceerde zijn nieuwe album samen met de onder andere van Wednesday bekende Alex Farrar en kreeg in de studio gezelschap van een aantal prima gastmuzikanten en zangeressen Indigo de Souza, in wiens band hij vroeger speelde, en Wednesday zangeres Karly Hartzman, die allebei tekenen voor een subtiele maar wonderschone bijdrage. 

Manning Fireworks is een heerlijk laidback klinkend album met muziek die zich onder andere heeft laten beïnvloeden door countryrock uit het verleden. Laidback betekent overigens niet dat de muziek op het album ingetogen is, want de gitaren kunnen af en toe flink tekeer gaan en hier en daar zelfs uit de bocht vliegen. 

De muziek op het nieuwe album van MJ Lenderman doet wel wat denken aan sommige albums van Neil Young, aan het werk van Jason Molina en zeker ook aan Ryan Adams, die tegenwoordig vooral doodgezwegen wordt en daarom nauwelijks wordt genoemd als vergelijkingsmateriaal. Pitchfork noemt tenslotte Warren Zevon als vergelijkingsmateriaal en ook dat is zeker niet onzinnig. 

Manning Fireworks overtuigt in muzikaal opzicht makkelijk. Het rootsgeluid met veel gitaarwerk, de onmisbare pedal steel en hier en daar de viool klinkt erg lekker en ook het ruwe en bij vlagen zeer ruwe karakter van de muziek zal bij veel liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in de smaak vallen. 

De stem van de Amerikaanse muzikant overtuigde tot dusver misschien net wat minder, maar de zang op het nieuwe album van MJ Lenderman is wat mij betreft prima. De muzikant uit North Carolina mist wel eens een noot, maar dat misstaat niet in de muziek die hij maakt en heeft wat mij betreft alleen maar een positief effect op de kwaliteit van de songs. 

Manning Fireworks klinkt met name bij eerste beluistering als een degelijk maar niet heel opzienbarend rootsalbum, maar net als bij Boat Songs van twee jaar geleden hoor je pas na een paar keer hoe goed de songs van de Amerikaanse muzikant zijn en hoe genadeloos ze zich opdringen. 

Na een paar keer horen ben ik behoorlijk verknocht aan het fraaie gitaargeluid op Manning Fireworks, aan de uitstekende songs en aan de wijze waarop MJ Lenderman ze vertolkt. “Joyously weird alt-Americana” noemt de Britse kwaliteitskrant The Guardian het, maar in een tijd waarin het begrip weird wordt gereserveerd voor een volslagen idioot als Donald Trump noem ik het persoonlijk liever ruwe en eigenzinnige Americana. Het is ruwe en eigenzinnige Americana die me steeds dierbaarder wordt. Erwin Zijleman

De muziek van MJ Lenderman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://mjlenderman.bandcamp.com/album/manning-fireworks.

Manning Fireworks van MJ Lenderman is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 14,99 euro

Sarah McLachlan - Fumbling Towards Ecstasy (1993)

Sarah McLachlan was een van de bekendste en meest invloedrijke vrouwelijke muzikanten uit de jaren 90 en leverde in 1993 met het uitstekende Fumbling Towards Ecstasy haar meest memorabele album af
De Canadese muzikante Sarah McLachlan is inmiddels bijna vergeten en dat is best bijzonder. In de tweede helft van de jaren 90 was ze immers een van de bekendste vrouwelijke muzikanten en vaandeldrager van de beweging die de ongelijke behandeling van mannelijke en vrouwelijke muzikanten aan de kaak stelde. Het zal deels te maken hebben met het afnemende niveau van haar albums, want zo goed als Sarah McLachlan was op haar doorbraakalbum Fumbling Towards Ecstasy uit 1993 werd ze nooit meer. Het is een album dat totaal anders klinkt dan de albums van vrouwelijke popsterren van het moment, maar het album heeft nog steeds wat en is bovendien van hoge kwaliteit.

Sarah McLachlan was in de tweede helft van de jaren 90 een van de initiatiefnemers van Lilith Fair, een rondreizend muziekfestival waarop alleen vrouwelijke artiesten te zien waren. Dat was niet voor niets, want een aantal hele grote sterren uitgezonderd, opereerden vrouwelijke muzikanten destijds in de schaduw van hun mannelijke collega’s. 

Van de vrouwelijke muzikanten die op het affiche van Lilith Fair stonden was de Canadese Sarah McLachlan een van de bekendste en meest invloedrijke. Dat is nu nauwelijks meer voor te stellen, want de albums die Sarah McLachlan de afgelopen 30 jaar maakte stonden in de schaduw van haar eerdere albums en inmiddels is het ook al geruime tijd stil rond de Canadese muzikante. 

Sarah McLachlan debuteerde in 1988 vrij anoniem en niet heel bijzonder, maar met het in 1991 verschenen Solace zette ze zichzelf op de kaart als singer-songwriter. Het album werd in 1993 gevolgd door Fumbling Towards Ecstasy, waarmee Sarah McLachlan doorbrak naar het grote publiek. De albums die volgden op Fumbling Towards Ecstasy waren in commercieel opzicht succesvoller, maar in het oeuvre van Sarah McLachlan is Fumbling Towards Ecstasy wat mij betreft de creatieve piek. 

Ik was in de tweede helft van de jaren 90 zeer gesteld op de muziek van Sarah McLachlan, maar ik denk niet dat ik de afgelopen twintig jaar nog naar haar muziek heb geluisterd. Fumbling Towards Ecstasy bleek echter direct weer het warme bad dat het ook in de jaren na 1993 was. 

Bij beluistering van het album met de oren van nu vielen me een aantal dingen op. Het eerste dat opvalt is de mooie maar ook bijzondere stem van Sarah McLachlan. Het is een stem die nogal nadrukkelijk aanwezig is in haar songs, maar ik vind de zang van de Canadese muzikante nog altijd prachtig. 

Het tweede dat opvalt is dat Fumbling Towards Ecstasy zwaar leunt op de tijdloze singer-songwriter muziek van eerdere datum en zeker het soort waarin plek was voor invloeden uit de folk, jazz en pop. Het geeft de songs van Sarah McLachlan een tijdloos karakter, al hoor je ook zeker invloeden uit de muziek die in de jaren 90 werd gemaakt op het album. 

Het derde dat opvalt bij beluistering van Fumbling Towards Ecstasy is de fraaie productie. Daar was ik in de jaren 90 nog niet erg alert op, maar toen ik het album onlangs weer eens beluisterde heb ik onmiddellijk opgezocht wie het album heeft geproduceerd. Het blijkt de Canadese producer Pierre Marchand, die een leerling en volgeling was van Daniel Lanois. Het klinkt met de oren van nu misschien wat vol en gepolijst, maar ik heb ook wel wat met het zeer smaakvolle geluid op Fumbling Towards Ecstasy. 

Het is tenslotte een album waarvoor Sarah McLachlan haar beste songs schreef. Na het album werden de songs van de Canadese muzikante wat toegankelijker en wonnen invloeden uit de pop aan terrein, maar op Fumbling Towards Ecstasy zijn de songs van de Canadese muzikante nog behoorlijk complex en gevarieerd. 

Op voorhand kon ik me weinig herinneren van het album, maar Fumbling Towards Ecstasy bleek noot voor noot bekend en bevat heel veel songs die me dierbaar waren en inmiddels ook weer zijn. Roem bleek zeer vergankelijk voor Sarah McLachlan, maar haar beste albums zijn veel te goed om vergeten te worden. Erwin Zijleman

Fumbling Towards Ecstasy van Sarah McLachlan is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro