Homemade Empire - Fog Rolls In

Homemade Empire leverde onlangs haar vierde album af en het is een wat donker maar ook wonderschoon album waarop de Nederlandse band een veelheid aan invloeden combineert
Ik beluisterde Fog Rolls In voor het eerst in een aangenaam brandende lentezon, maar dat is niet de omgeving waarin de muziek van Homemade Empire het best tot zijn recht komt. De muziek van de band rond de Utrechtse muzikant Bart de Kroon is over het algemeen donker en soms zelf dreigend, maar het is ook muziek vol verrassingen. Fog Rolls In klinkt soms folky, soms melodieus, maar net zo makkelijk gruizig of zweverig en als je het wilt horen klinkt bovendien ook nog eens een beetje progrock door. In muzikaal opzicht maakt het album makkelijk indruk en ook de stem van Bart de Kroon valt na enige gewenning op zijn plek. Prachtig voor de donkere uurtjes en die zijn er genoeg.

De Utrechtse muzikant Bart de Kroon heeft een zeer indrukwekkend CV, waarop namen van cultbands als We Vs. Death en Mercy Giants prijken, maar de Nederlandse muzikant speelde ook nog bij de Canadese band Great Lake Swimmers, in de band van Pien Feith en zo kan ik nog even door gaan. En dan is er ook nog zijn project Homemade Empire, dat onlangs alweer haar vierde album afleverde. 

Bart de Kroon maakte Fog Rolls In samen met drummer Bram Nigten en tekent zelf onder andere voor fraai gitaarwerk, donkere baspartijen en opvallende bijdragen van orgels en synths. Het levert een indrukwekkend en verrassend veelzijdig album op. 

Fog Rolls In opent met onheilspellende orgelklanken, die snel gezelschap krijgen van even onheilspellende gitaarwolken en de wat weemoedig klinkende stem van Bart de Kroon. Als je de gruizige gitaren op de achtergrond klinkt het folky en herinnert het aan de muziek van onder andere Smog en Songs:Ohia, maar wanneer het orgel aanzwelt hoor ik ook opeens iets van het vroege werk van Genesis, nog met Peter Gabriel in de gelederen. 

Dat is voor velen waarschijnlijk vloeken in de kerk, maar zelf koester ik deze jeugdzonde nog steeds met veel liefde. Het zijn overigens niet alleen de synths die herinneringen aan de vroege albums van Genesis naar boven haalden, want ook de stem van Bart de Kroon en zijn manier van zingen hebben wel iets van Peter Gabriel. 

Voordat muziekliefhebbers die niets hebben met progrock afhaken, moet ik direct melden dat Homemade Empire op Fog Rolls In nooit lang in een genre blijft hangen. De openingstrack van het nieuwe album heb ik misschien in de hokjes folk en progrock geduwd, maar in de tweede track komt er ook nog flink wat psychedelica bij en bovendien zijn de gitaarmuren in deze track al wat hoger en moeten ook invloeden uit de noiserock en 90s indierock worden genoemd. 

Homemade Empire propt er uiteindelijk ook nog wat post-rock bij en voegt alle invloeden samen in een opvallend eigen geluid. Het is een geluid dat fraai wordt ingekleurd door met name Bart de Kroon, al mag het prima drumwerk niet onvermeld blijven. 

De Utrechtse muzikant tekent voor folky akoestisch gitaarwerk, voor melodieuze elektrische gitaarlijnen en stuwende baslijnen, maar ook voor hoge en gruizige gitaarmuren of zelfs drones draait hij zijn hand niet om, waarna ook nog atmosferische wolken elektronica worden toegevoegd. 

Fog Rolls In klinkt vaak donker, zeker wanneer ook nog een orgel wordt ingezet, en ook de zang van de Nederlandse muzikant combineert vooral goed met donkere wolken. Fog Rolls In is daarom geen album om de lente of de zomer mee te omarmen, maar zeker als de zon onder is, komt de muziek van Homemade Empire fraai tot leven. 

Meer dan eens hoor ik echo’s uit de jonge jaren van Genesis, maar zo donker en duister durfde de Britse band haar muziek nooit te maken. En net als je denkt dat je ergens halverwege de jaren 70 te zijn beland sleurt Homemade Empire je in sneltreinvaart de jaren 90 of het heden in. Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je goed hoe mooi het allemaal in elkaar steekt en krijgen de songs van de Nederlandse band nog een extra dimensie. Ik moest er even aan wennen, maar inmiddels koester ik dit bijzondere album. Erwin Zijleman

De muziek van Homemade Empire is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse band: https://homemadeempire.bandcamp.com.

Fog Rolls In van Homemade Empire is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 17,99 euro

   

Field Music - Flat White Moon

Field Music staat inmiddels al flink wat jaren garant voor albums die rijkelijk citeren uit de geschiedenis van de popmuziek maar ook eigenzinnig klinken, net als op het nieuwe album
Laat Flat White Moon van Field Music uit de speakers komen en je wordt geconfronteerd met een omgevallen platenkast, waarin vooral een aantal grote bands uit de jaren 60 en 70 goed vertegenwoordigd zijn. Field Music voegt er dit keer ook nog wat invloeden uit de jaren 80 aan toe en kiest bovendien voor een op het eerste gehoor flink wat toegankelijker geluid. Dat laatste is schijn, want de knap gemaakte popliedjes op het achtste album van de band klinken misschien bekend, maar zetten je ook met grote regelmaat op het verkeerde been. Van The Beatles tot en met Prince en steeds weer met de zo herkenbare Field Music twist.

Flat White Moon is, als ik goed geteld heb, het achtste album van de Britse band Field Music. De band uit Sunderland werd op basis van de vorige zeven albums hier en daar uitgeroepen tot The Beatles van de 21e eeuw, wat een van de mooiste complimenten is die je als band kunt krijgen. 

Het knappe van de muziek van de band rond de broers Peter en David Brewis is dat de albums van Field Music geen geheim maken van hun bewondering voor een aantal decennia popmuziek, maar op een of andere manier er ook altijd in slagen om vernieuwend te klinken. Dat leverde de band weer de vergelijking op met de Britse band XTC, die vooral in de jaren 80 en vroege jaren 90 hetzelfde deed. 

Om het lijstje vergelijkingsmateriaal compleet te maken moet ik ook de namen van Split Enz, Steely Dan, Talking Heads, 10cc en David Bowie nog noemen en de afgelopen jaren dook af en toe ook nog wel een vleugje Prince op in de muziek van Field Music. Het zijn allemaal namen die ook weer opkomen bij beluistering van het deze week verschenen Flat White Moon. 

Ook dit keer maakt Field Music Beatlesque popliedjes, maar op een of andere manier klinkt het allemaal net wat toegankelijker dan in het verleden. Ik heb wat vaker associaties met de muziek van 10cc en dat is een band die, ondanks een aantal geweldige songs, toch wat minder serieus wordt genomen dan de Fab Four. 

Zelf hou ik echter wel van goedgemaakte toegankelijke popliedjes en ook met een beetje 10cc jaag je mij niet in de gordijnen of op de kast. Flat White Moon laat zich hier en daar beluisteren als een album vol obscure hits uit de jaren 60, 70 en 80, maar het zijn wat mij betreft wel obscure hits die je graag nog eens wilt horen. 

Ik was na eerste beluistering wel bang dat Flat White Moon wat minder lang op smaak zou blijven dan de vorige albums van de Britse band, maar dat valt erg mee. Het niveau is op Flat White Moon misschien niet zo constant als op de vorige albums van de band, maar Field Music tekent ook dit keer voor een aantal geweldige popsongs en houdt in de andere songs een acceptabel minimumniveau vast. 

De band bestrijkt zoals gezegd een breed terrein in de tijd, waarbij ik de invloeden uit de jaren 60 en 70 toch interessanter vind dan die uit de jaren 80. Zeker de betere songs op het album klinken misschien toegankelijker dan we van Field Music gewend zijn, maar steken toch weer knap in elkaar. En hoeveel bands ken je die in een song beginnen bij The Beatles en via Talking Heads en 10cc bij Prince eindigen. Field Music doet het en doet ook nog eens alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. 

En zo transformeert Flat White Moon langzaam maar zeker van een album dat vol lijkt te staan met obscure hits uit het verleden toch weer in een album vol eigentijdse en eigenzinnige popsongs die een bonte mix invloeden uit het verleden weten te integreren. 

Flat White Moon is misschien niet het beste en zeker niet het meest avontuurlijke album van Field Music, maar het is wel een album dat bijna 40 minuten goed is voor een brede glimlach, dat uitnodigt tot associëren met het beste uit de platenkast en dat je ook nog een aantal keren op het verkeerde been zet. Het is misschien een album met een hoog 10cc gehalte, maar het is ook een album dat 10cc nooit durfde te maken. Erwin Zijleman

De muziek van Field Music is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://fieldmusic.bandcamp.com/album/flat-white-moon.

Flat White Moon van Field Music is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 20,99 euro

LP, 19,99 euro

CD, 14,99 euro

   

Dans Dans - Zink

De Belgische band Dans Dans imponeert op haar nieuwe album Zink met een even mooie als fascinerende luistertrip die zich niet laat vangen in hokjes en die sneller om kan slaan dan het weer
Zink is mijn eerste kennismaking met de muziek van het Belgische trio Dans Dans en wat is het een indrukwekkende kennismaking. Het volledig instrumentale album is beeldend, dynamisch en experimenteel, bouwt torenhoge spanningsbogen op en doet continu dat wat je niet had verwacht. De ritmesectie legt een fraaie basis voor de geweldige gitaarpartijen, die echt alle kanten op kunnen en variëren van zwoel en melodieus tot ruw en tegendraads. Het levert een luistertrip op die je 55 minuten lang bij de strot grijpt en dat bij herhaalde beluistering ook blijft doen. Het leek op voorhand niet helemaal mijn ding, maar wat ben ik onder de indruk van Zink van Dans Dans.

Zink is al het vijfde album van de Belgische band Dans Dans, maar het is vreemd genoeg pas mijn eerste kennismaking met de muziek van de band uit Antwerpen. Dat ik de muziek van Dans Dans tot dusver links heb laten liggen heeft waarschijnlijk alles te maken met het feit dat de muziek van de band in het verleden vaak in het hokje jazz werd geduwd en dat is een genre dat in mijn eerste en ruwe schifting van nieuwe albums vaak sneuvelt. Ik ben blij dat ik Zink wel heb opgepikt, want op haar vijfde album schotelt de Belgische band de luisteraar een buitengewoon fascinerende en bijzonder mooie luistertrip voor. 

Dans Dans is een trio dat bestaat uit een stel gelouterde muzikanten. Zo kennen we gitarist Bert Dockx ook als voorman van de band Flying Horseman, maakt bassist Fred 'Lyenn' Jacques ook deel uit van de band van Mark Lanegan en kennen we drummer Steven Cassiers onder andere van de band Dez Mona. Je hoort alle ervaring duidelijk terug op Zink, waarop geweldig, maar ook met veel passie gemusiceerd wordt. 

Het volledig instrumentale Zink bevat hier en daar wat invloeden uit de jazz, maar een jazzalbum zou ik het zeker niet durven noemen. Dans Dans verwerkt hiernaast invloeden uit de rock, zeker wanneer de gitaren gruizig klinken, maar is ook geen standaard rockalbum. De band gaat immers ook nog aan de haal met inspiratie uit de psychedelica, de blues en de filmmuziek. Hiermee ben ik er nog niet, maar de belangrijkste invloeden heb ik waarschijnlijk wel benoemd en het zal duidelijk zijn dat de muziek van Dans Dans maar lastig in een hokje is te duwen. 

Ik ben lang niet altijd gek op volledig instrumentale albums, maar Zink van Dans Dans houdt me keer op keer bijna een uur lang in zijn greep. Direct in de openingstrack laat de Belgische band horen wat het in huis heeft. Het album opent met subtiele drums en bas en al even subtiel en zeer melodieus gitaarspel. De sfeer is laid-back en dromerig, maar bij Dans Dans kan het zomaar omslaan. Het zo melodieuze gitaarspel wordt van het ene op het andere moment ruw en gruizig, waarmee de sfeer van de muziek totaal verandert, tot de fraaie melodieuze noten weer terugkeren. 

Zink staat vol met dit soort muzikale hoogstandjes en angstig hoge spanningsbogen. Dans Dans slaagt er keer op keer in om beeldende muziek te maken, die het uitstekend zou doen als filmsoundtrack, maar die je ook zonder de beelden aan de speakers gekluisterd houdt en dat ook nog eens makkelijk bijna een uur vol weet te houden. Zelf beelden bedenken bij de muziek valt overigens niet mee, want de muziek van Dans Dans kan sneller omslaan dan het weer op een broeierige zomerdag. 

De muziek van band overstijgt genres, maar negeert de genres niet, waardoor de eigenzinnige klanken op Zink voldoende aanknopingspunten bieden voor een ieder die het liever niet te experimenteel heeft. De ritmesectie speelt net zo vaak ondersteunend als avontuurlijk en het gitaarspel op het album is wonderschoon en verrassend veelkleurig. 

Ik blijf er naar luisteren, maar Zink wordt eigenlijk alleen maar indrukwekkender. Na mijn goede ervaringen met Zink heb ik ook de voorgaande vier albums van de Vlaamse band beluisterd. Deze zijn wat jazzier en ook wat experimenteler dan het nieuwe album van de band, dat toch net wat toegankelijker is. Zelf prefereer ik het nieuwe geluid van de band, dat voor mij nog spannend zat is en dat me iedere keer weer weet te betoveren. Wat een album! Erwin Zijleman

De muziek van Dans Dans is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Belgische band: https://dansdans.bandcamp.com/album/zink.

Zink van Dans Dans is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (sky blue), 29,99 euro

2LP (crystal clear), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

   

Arooj Aftab - Vulture Prince

Arooj Aftab vermengt op Vulture Prince invloeden uit de klassieke muziek, new age, Pakistaanse muziek, minimal music, jazz en nog veel meer en tekent voor een buitengewoon fascinerende luistertrip
Het Amerikaanse Paste Magazine is voor mij een belangrijke bron van nieuwe muziek, al is het maar omdat het ook buiten mijn comfort zone opereert. Van buiten deze comfort zone komt zeker Vulture Prince van Arooj Aftab, dat ik zonder de aanbeveling van Paste waarschijnlijk nooit zou hebben beluisterd. Ik ben blij dat ik dit wel heb gedaan, want het is een prachtig album, dat de ruimte keer op keer op unieke wijze inkleurt. Arooj Aftab doet dat met een bonte mix van invloeden, mysterieus klinkende vocalen en een werkelijk prachtige instrumentatie, die net zo makkelijk citeert uit de klassieke muziek en de new age, als uit de wereldmuziek of de jazz (of zelfs reggae). Betoverend.

De voor mij meest bijzondere release van deze week staat zonder enige twijfel op naam van Arooj Aftab. Het is het derde album van de muzikante die werd geboren in Lahore in Pakistan, maar die via het roemruchte Berklee College Of Music in Brooklyn, New York is terecht gekomen. Daar timmert ze inmiddels al een paar jaar aan de weg, maar ik was haar naam eerlijk gezegd nog niet tegen gekomen, tot Paste Magazine weer eens ‘out of the box’ dacht en me het album nadrukkelijk adviseerde. 

Dat ik de naam van de Pakistaanse muzikante nog niet eerder had gehoord heeft vooral te maken met de hokjes waarin haar muziek wordt geduwd. Het zijn de hokjes klassieke muziek, new age en wereldmuziek en dat zijn hokjes waarin ik maar zelden rondneus. Met die hokjes is overigens niet zoveel mis, want als ik Vulture Prince, het derde album van Arooj Aftab, moet omschrijven kom ik waarschijnlijk uit bij een combinatie van klassieke muziek, new age en wereldmuziek, al doe je de muziek met alleen deze drie hokjes wel wat tekort. 

Het is wel een bijzondere combinatie, want ik was eigenlijk direct geboeid door de muziek van de muzikante uit Brooklyn, terwijl het drie genres zijn waarin ik niet goed thuis ben en die me over het algemeen genomen ook minder snel raken dan andere genres. De muziek van Arooj Aftab op Vulture Prince is echter van een bijzondere schoonheid en intensiteit. Het is bovendien muziek die de grenzen tussen de verschillende genres opzoekt en vervolgens op een bijzondere manier overschrijdt. 

Arooj Aftab heeft Vulture Prince opgedragen aan haar overleden jongere broer en tekent op Vulture Prince voor de songs, de arrangementen, de productie en de vocalen. Die vocalen zijn bijzonder, al is het maar omdat vrijwel alle tracks op het album in het Urdu worden gezongen, wat de songs iets mysterieus en ongrijpbaars geeft. Dat merk je wanneer in Last Night wordt overgeschakeld naar het Engels en een deel van het mysterie verdwijnt. 

In Last Night laat Arooj Aftab overigens ook horen dat ze niet zomaar in een hokje kan worden geduwd, want in deze track hoor ik toch vooral invloeden uit de jazz en de reggae. Invloeden uit de jazz keren overigens veel vaker terug op het album, ook wanneer klassieke muziek, new age en wereldmuziek lijken te domineren. 

In de zang van de Pakistaanse muzikante hoor je flink wat invloeden uit de traditionele Pakistaanse muziek, maar ze heeft ook een hele mooie en warme stem. De instrumentatie op het album is al even mooi en in de glasheldere productie is goed te horen dat de muzikanten op het album topmuzikanten zijn. 

In de eerste drie tracks op het album horen we vooral harp, strijkers en bas en betovert het album met een mix van de aan het begin van deze genoemde recensie genoemde invloeden. Hier moet de minimal music aan worden toegevoegd, want de muziek van Arooj Aftab is ook leeg en ruimtelijk. 

Na de reggae van Last Night schuift het album in muzikaal opzicht wat op. Op de tweede helft van de het album domineren gitaren en synths en klinkt het allemaal net wat toegankelijker, al moeten de verschillen met de eerste helft van het album niet worden overdreven. Vulture Prince klinkt drie kwartier totaal anders dan alle andere muziek van het moment en wordt steeds mooier en indringender. Een heel bijzonder maar ook bijzonder mooi album. Erwin Zijleman

De muziek van Arooj Aftab is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de muzikante uit Brooklyn: https://aroojaftab.bandcamp.com/album/vulture-prince.

   

Luminous Kid - at the end of the dream

De Zweedse fotograaf, kunstenaar en muzikant Olof Grind levert als Luminous Kid een bijzonder klinkend debuut af, dat in eerste instantie niet zo bijzonder lijkt, maar steeds mooier wordt
Mijn interesse werd gewekt door de bijdrage van Phoebe Bridgers aan het debuut van Luminous Kid, maar deze bijdrage blijft beperkt tot een paar gesproken zinnen. We moeten het verder doen met de Zweedse fotograaf en muzikant, die zeker geen wonderen verricht als gitarist of als zanger, maar op een of andere manier heeft zijn debuut at the end of the dream iets bijzonders. De ingetogen en folky songs op het album hebben iets charmants, terwijl de rijker ingekleurde songs op het album iets sprookjesachtigs hebben. De Zweedse muzikant slaagt er in om een bijzonder geluid te creëren dat soms rammelt, maar minstens even vaak verbaast. Ik vind het mooi.

In de derde track van het debuutalbum van Luminous Kid duikt opeens Phoebe Bridgers op. Ik ging er daarom van uit dat Phoebe Bridgers na Christian Lee Hutson en Claud een nieuwe protegee had gevonden, maar het ligt toch anders. 

Luminous Kid is het alter ego van de Zweedse fotograaf en kunstenaar Olof Grind. Deze Olof Grind maakte de fraaie foto die op de cover van Punisher, het tweede album van Phoebe Bridgers, prijkt. Na de sessie waarin de foto’s werden gemaakt nodigde Phoebe Bridgers de Zweedse fotograaf uit voor een feestje in het huis van Conor Oberst, waarna hij de song Mountain Crystals schreef, de song waaraan Phoebe Bridgers spoken word bijdraagt. 

Olof Grind is zoals gezegd fotograaf en kunstenaar, maar tijdens een lange reis door Zuid-Amerika kocht hij een gitaar en schreef hij zijn eerste songs, die vooral gingen over de acceptatie van zijn seksualiteit en over het slagen en het mislukken van relaties. Op het Zweedse platteland werden de songs vervolgens opgenomen en nu ligt er dan het debuutalbum van Luminous Kid, at the end of the dream (geen hoofdletters). 

Het is een album dat ik vooral heb opgepikt vanwege de, overigens zeer beperkte, bijdrage van Phoebe Bridgers en het is ook een album dat ik in eerste instantie weer snel terzijde had geschoven. Olof Grind maakt prachtige foto’s, maar hij is geen geweldig gitarist en ook geen groot zanger. 

Ook als songwriter maakt de Zweedse fotograaf, kunstenaar en muzikant niet direct een onuitwisbare indruk, maar op een of andere manier had het album me toch geraakt, waardoor ik het er na de eerste afwijzing toch weer snel bij pakte. 

Het debuut van Luminous Kid slaagt er immers in om een hele bijzondere sfeer te creëren en het is een sfeer die de tekortkomingen op het album fraai maskeert en uiteindelijk compenseert. 

De songs van Luminous Kid beginnen bij wat getokkel op de akoestische gitaar en de half gezongen en half gesproken teksten van de Zweedse muzikant. Het zijn songs die zich in de basis hebben laten beïnvloeden door de folky singer-songwriters uit de jaren 70, maar ik hoor heel af en toe ook wel wat van Elliot Smith, maar dan zonder het grootste deel van de persoonlijke misère en meestal met een zonniger en sprookjesachtiger geluid. 

Het klinkt aangenaam, maar als Luminous Kid volledig vertrouwd zou hebben op de eenvoudige basis, zou zijn album waarschijnlijk snel gaan zijn vervelen. De Zweedse muzikant heeft daarom van alles toegevoegd aan zijn geluid dat zowel sober als overvol kan klinken. 

Atmosferische elektronica zorgt voor een wat dromerige sfeer, die verder wordt versterkt door natuurgeluiden en andere geluiden, blazers en extra lagen vocalen. Hier en daar klinkt at the end of the dream bijna bombastisch of zelfs overdadig, maar het blijft op hetzelfde moment ook een album dat beelden van een kampvuur op een mooie zomeravond ergens aan een Zweeds meertje oproept. 

Het debuut van Luminous Kid is voor mij uiteindelijk vooral een album dat bestaat uit delen die allemaal hun beperkingen hebben, maar door de som der delen wordt het opeens een fraai beeldend, sfeervol en bij vlagen fascinerend album dat ik iedere keer weer net wat beter vind. Olof Grind is een veelgevraagd en gerespecteerd fotograaf, maar ook als muzikant slaagt hij er in om op te vallen en uiteindelijk te overtuigen. Erwin Zijleman

   

Sasha And The Valentines - So You Think You Found Love?

Sasha And The Valentines heeft een album gemaakt waarop de zon nadrukkelijk mag schijnen en waarop de Texaanse band verrast met honingzoete popliedjes met een vleugje dreampop
Bij de eerste noten van So You Think You Found Love? van Sasha And The Valentines was ik er van overtuigd dat ik met een Britse band te maken had, maar de band rond Sasha Addi komt echt uit de Verenigde Staten. Uit Austin, Texas, zelfs, maar met Texaanse rootsrock heeft het niets te maken. Het debuut van Sasha And The Valentines staat vol met zonnige en vaak wat zoete popliedjes die hier en daar citeren uit de dreampop, maar ook raken aan een band als Belle And Sebastian. De ritmesectie speelt avontuurlijk, de gitaarloopjes zijn keer op keer onweerstaanbaar en hetzelfde geldt voor de heerlijke stem van de frontvrouw van de band. De zomer komt er aan.

Sasha And The Valentines is een band uit Austin, Texas, maar op haar debuut So You Think You Found Love? klinkt de band nooit zoals je verwacht van een band uit Austin, dat ik toch vooral associeer met Amerikaanse rootsmuziek. Sasha is Sarah Addi, die op dit debuut tekent voor keyboards en zang, en verder bestaat de band uit een bassist, een drummer, een percussionist en een gitarist. 

Op de bandcamp pagina van Sasha And The Valentines beschrijft de band haar muziek zelf als volgt: “the curly-phone-cord, calling-your-crush-for-the-first-time kind of butterflies”. Dat zegt in eerste instantie natuurlijk helemaal niets, maar als de muziek van de Amerikaanse band uit de speakers komt, begrijp je toch wel waar de band naar toe wil met deze wat cryptische omschrijving. 

Sasha And The Valentines maakt romantische en vaak wat zoete popliedjes, die hier en daar wat Brits klinken met een vleugje van bands als Belle And Sebastian en Camera Obscura, maar die ook aansluiting vinden bij de toch weer vooral Amerikaanse dreampop. So You Think You Found Love? zou ik persoonlijk echter niet in het hokje dreampop durven duwen, want de band uit Austin maakt op haar debuutalbum vooral pure pop. 

Het is pure pop die hier en daar ook wel wat heeft van de Zweedse band The Cardigans, terwijl stiekem ook nog wel wat invloeden van die hele grote Zweedse popband uit de jaren 70 en vroege jaren 80 doorsijpelen. So You Think You Found Love? van Sasha And The Valentines is aanstekelijk en lichtvoetig, maar ik hoor toch ook meer dan genoeg interessante dingen op het debuut van de Amerikaanse band. 

Zo staat het album vol met onweerstaanbaar lekkere gitaarloopjes, speelt de ritmesectie verrassend fantasievol en is alles ook nog eens overgoten met aangename wolkjes synths. Met name het gitaarwerk voorziet het geluid van Sasha And The Valentines van heel veel zonnestralen, maar het is ook veelkleurig gitaarwerk dat zo nu en dan de mosterd haalt in omliggende genres. 

Dat geldt overigens ook voor de synths zodat de kleurige pop en dreampop zomaar op kan schuiven richting 80s synthpop of een lichte postpunk variant. Het klinkt allemaal bijzonder lekker, maar ook interessant genoeg om met aandacht te beluisteren. 

So You Think You Found Love? luistert door de aangename klanken lekker weg, maar de Amerikaanse band is er ook in geslaagd om aantrekkelijke popliedjes te schrijven die er voor zorgen dat de muziek van Sasha And The Valentines licht verteerbaar is, maar je niet met een leeg gevoel achter laat. 

En om de feestvreugde nog wat verder te vergroten beschikt de band uit Austin in de persoon van Sasha Addi ook nog eens over een prima zangeres, die lichtvoetig kan kirren, maar die het betoverende popgeluid van haar band ook nog een stukje verder kan optillen. 

Het gevoel dat hoort bij “the curly-phone-cord, calling-your-crush-for-the-first-time kind of butterflies” kan ik niet precies meer reproduceren, maar ik word absoluut blij van de popmuziek van Sasha And The Valentines, die in ieder geval alvast een voorschot neemt op de zomer, maar die ook driftig strooit met memorabele gitaarloopjes, heerlijke bas en drumpartijen en natuurlijk de verleidelijke zang van Sasha Addi. Erwin Zijleman

De muziek van Sasha And The Valentines is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://sashaandthevalentines.bandcamp.com/album/so-you-think-you-found-love.

   

Dinosaur Jr. - Sweep It Into Space

Ook op haar twaalfde album doet de Amerikaanse band Dinosaur Jr. precies wat je verwacht en precies wat je hoopt en strooit de band 45 minuten lang met onweerstaanbare gitaarsongs
De Amerikaanse band Dinosaur Jr. ontdekte ik ergens aan het eind van de jaren 80 of misschien het begin van de jaren 90 en sindsdien ben ik fan. Het heeft met het deze week verschenen Sweep It Into Space inmiddels twaalf albums opgeleverd en ze zijn allemaal goed. Op haar nieuwe album doet de band waar het inmiddels al bijna 40 jaar heel goed in is. Dinosaur Jr. grossiert in catchy songs waarin het geweldige gitaarwerk van J Mascis alle kanten op mag schieten. J Mascis verkeert ook op het nieuwe album van Dinosaur Jr. weer in topvorm en dat geldt ook voor bandgenoten Lou Barlow en Murph. Het levert een portie aanstekelijke en vaak onweerstaanbare rockmuziek op waar heel wat jonge honden van het moment een voorbeeld aan kunnen nemen.

De Amerikaanse band Dinosaur Jr. werd in 1983 opgericht, debuteerde in 1985, maar begon vanaf het eind van de jaren 80 pas echt op te vallen met uitstekende albums, waarop de in de jaren 80 wat in onmin geraakte gitaar weer volop mocht schitteren. 

De band behoort tot de vaandelfdragers van de door gitaren gedomineerde indie-rock uit de jaren 90, maar bleef ook na dit decennium relevant. Dinosaur Jr. viel de afgelopen decennia een keer uit elkaar en kwam ook enkele jaren op een wat lager pitje te staan, maar uiteindelijk keerden gitarist J Mascis, bassist Lou Barlow en drummer Murph telkens weer terug op het oude nest. 

Het deze week verschenen Sweep It Into Space is de opvolger van het uit 2016 stammende Give A Glimpse Of What Yer Not, dat het begin van de derde jeugd van de Amerikaanse band markeerde. Sweep It Into Space werd al voor een belangrijk deel in 2019 opgenomen, maar door de coronapandemie kunnen we pas nu genieten van een nieuwe portie gitaargeweld van de band uit Amherst, Massachusetts. 

J Mascis, Lou Barlow en Murph maakten Sweep It Into Space voor een belangrijk deel met zijn drieën, maar Dinosaur Jr. fan Kurt Vile mocht uiteindelijk nog wat bijdragen aan de instrumentatie en de productie van het album. Veel effect heeft het niet gehad op het geluid van Dinosaur Jr., want ook het twaalfde studioalbum van de band klinkt precies zoals je verwacht en ook hoopt. 

Lou Barlow en Murph leggen ook dit keer een strakke basis, waarop gitaarheld J Mascis zijn riffs en solo mag stapelen. De zang van J Mascis en Lou Barlow maakt het uit duizenden herkenbare geluid van Dinosaur Jr. compleet. Ook Sweep It Into Space is daarom weer geen Dinosaur Jr. album dat verrassende nieuwe wegen inslaat, maar wat klinkt het allemaal weer onweerstaanbaar lekker. 

Zeker voor liefhebbers van het betere gitaarwerk valt er heel veel te genieten op het twaalfde album van de band, want J Mascis speelt ook dit keer de pannen van het dak. De Amerikaanse muzikant grossiert in meedogenloze riffs, bouwt hier en daar hoge gitaarmuren op, maar imponeert ook dit keer met geweldige solo’s, die wat mij betreft nog veel langer uitgesponnen hadden mogen worden. 

Aan de andere kant zijn de compacte songs een ander sterk wapen van Dinosaur Jr. en ook dit wapen wordt op Sweep It Into Space goed benut. Het twaalfde studioalbum van de band uit Massachusetts bevat twaalf songs, die garant staan van drie kwartier luisterplezier. Het zijn songs die je mee terugnemen naar de hoogtijdagen van de 90s indierock, maar J Mascis heeft ook nooit een geheim gemaakt van zijn liefde voor het stevigere werk van Neil Young en zijn Crazy Horse. Sweep It Into Space neemt overigens ook een paar keer voorzichtig gas terug wat de dynamiek op het album ten goede komt. 

De criticus zal beweren dat er op het nieuwe album van Dinosaur Jr. niets nieuws is onder de zon. Dat is waar, maar hadden we het anders gewild? Ik in ieder geval niet. Bij Dinosaur Jr. weet ik inmiddels al heel veel jaren waar ik aan toe ben en teleurstellen doet de band me eigenlijk nooit. Het geldt ook weer voor Sweep It Into Space dat drie kwartier lang voorzichtig nostalgisch, maar ook recht voor zijn raap klinkt. Het is drie kwartier intens genieten. Erwin Zijleman

De muziek van Dinosaur Jr. is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://dinosaurjr.bandcamp.com/album/sweep-it-into-space.

Sweep It Into Space van Dinosaur Jr. is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 24,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 14,99 euro

   

Geri van Essen - Cleaned The Windows

Geri van Essen gaf met het mini-album A New Hiding Place in 2018 haar visitekaartje af en maakt alle belofte nu meer dan waar met het intieme en bijzonder mooie Cleaned The Windows
Ik keek al een tijd uit naar nieuwe muziek van de Nederlandse muzikante Geri van Essen, die haar geluk al enkele jaren in Londen zoekt en ook vond. De verwachtingen waren daarom hooggespannen, maar Geri van Essen maakt het meer dan waar. De muzikante uit Londen heeft de balans gevonden tussen een uiterst sober ingekleurd en wat traditioneel aandoend folkalbum en een wat moderner en voller ingekleurd folky album. De basis van Cleaned The Windows is sober en stelt de wonderschone stem van Geri van Essen centraal, maar door het toevoegen van subtiele en minder subtiele accenten van een flinke bak instrumenten klinkt het album ook vol en spannend. Wederom een bijzonder mooi album.

Aan het begin van 2018 verscheen het mini-album A New Hiding Place van de van oorsprong uit Nederland afkomstige, maar op dat moment al een aantal jaren vanuit Londen opererende muzikante Geri van Essen. Door het enorme aanbod aan nieuwe muziek laat ik mini-albums meestal links liggen, maar de drieëntwintig muziek van Geri van Essen was echt veel te mooi en bijzonder om te laten liggen. 

A New Hiding Place liet zich zowel beïnvloeden door Amerikaanse als de Britse folk en maakte diepe indruk door de werkelijk prachtige stem van Geri van Essen, die herinnerde aan de grote folkzangeressen van weleer. Het album liet echter ook iets eigenzinnigs horen, bijvoorbeeld door de instrumentatie hier en daar te verrijken met bijzondere accenten als een trompet of een scheurende gitaar in het prijsnummer van het album, Geri van Essen's versie van de traditional Wayfaring Stranger. 

Iets meer dan drie jaar na A New Hiding Place keert Geri van Essen terug met een nieuw album. Cleaned The Windows is verschenen op het Nederlandse kwaliteitslabel Tiny Room Records en bevat ruim een half uur muziek. Het is een album dat deels voortborduurt op het zo indrukwekkende mini-album van de Nederlandse muzikante, maar Geri van Essen zet ook een volgende stap en het is wat mij betreft een indrukwekkende stap. 

Cleaned The Windows leek lange tijd een vrij ingetogen en door Geri van Essen thuis opgenomen album te worden, met een bijrol voor akoestische gitaar en piano en een hoofdrol voor haar prachtige stem. Dat had vast een mooi en intiem album opgeleverd, maar ik ben toch blij dat uiteindelijk een hele batterij aan gastmuzikanten versiersels mocht aanbrengen in de songs op het album. 

Door de bijdragen van keyboards, een ritmesectie, strijkers, blazers en zeker ook elektrische gitaren is Cleaned The Windows voorzien van een bijzonder smaakvol en gevarieerd geluid. Op hetzelfde moment is het nieuwe album van Geri van Essen nog altijd een intiem album dat alle ruimte geeft aan haar bijzondere stem, die nog altijd herinnert aan de grote Britse folkzangeressen. 

Hier en daar hoor je nog de sobere en intieme oorsprong van het album, maar Tiny Room Records platenbaas Stefan Breuer, die overigens ook als muzikant stevig heeft bijgedragen aan het album, is er in geslaagd om van Cleaned The Windows een fascinerend klinkend album te maken. 

Het is een album dat geen geheim maakt van de liefde voor Amerikaanse en Britse folk uit vervlogen tijden, maar Geri van Essen is er ook in geslaagd om een bijzonder en ook eigentijds geluid neer te zetten dat fraai combineert met alle echo's uit het verleden. 

Het is een geluid dat het goed zal doen in de Londense folkscene, waarin ze inmiddels al enige tijd actief is, maar Cleaned The Windows is wat mij betreft een album dat in veel bredere kring aandacht verdient (kom op Pitchfork). 

Het is een album dat direct de aandacht opeist door de prachtige vocalen en de bijzondere instrumentatie, maar het is ook een album dat de avond voorziet van een bijna serene rust en even wegdromen toelaat. Wanneer je weer bij de les bent hoor je dat ook de teksten van Geri van Essen de moeite waar zijn en hoor je bovendien dat de songs van de Nederlandse muzikante nog een tijdje doorgroeien. 

Geri van Essen legde de lat drie jaar geleden hoog met het bijzondere A New Hiding Place, maar gaat er met Cleaned The Windows vrij makkelijk overheen en verdient daarom echt alle aandacht met dit bijzonder fraaie album. Erwin Zijleman

De muziek van Geri van Essen is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Londense muzikante: https://gerivanessen.bandcamp.com/album/cleaned-the-windows.

   

Vanessa Peters - Modern Age

Vanessa Peters staat al jaren garant voor geweldige albums en ook het bij vlagen lekker stevige Modern Age staat weer vol met songs die direct bij eerste beluistering memorabel zijn
De afwisselend vanuit Italië en de Verenigde Staten opererende Vanessa Peters is inmiddels al enkele jaren een vaste gast in mijn jaarlijstjes en ook Modern Age maakt grote kans om hierin op te duiken later dit jaar. Ook op haar nieuwe album maakt de Amerikaanse muzikante immers weer indruk met een serie geweldige songs. Het zijn songs die dit keer wat steviger zijn ingekleurd, maar ook Modern Age is weer een typisch Vanessa Peters album, al is het maar vanwege haar mooie en karakteristieke stem. Ook dit keer was ik na één keer horen verkocht, maar net als haar vorige albums wordt Modern Age alleen maar beter. Vanessa Peters heeft het weer geflikt.

Iets meer dan zes jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Vanessa Peters. Aanleiding was het verschijnen van haar vijfde album With The Sentimentals, dat mij deed denken aan de albums van Aimee Mann, op dat moment één van mijn favoriete muzikanten (en dat is ze nog steeds overigens). 

Op With The Sentimentals kon de muziek van Vanessa Peters, die op dat in Denemarken verbleef, nog met enige fantasie in het hokje Amerikaanse rootsmuziek worden geduwd, al maakte de Amerikaanse muzikante ook met enige regelmaat uitstapjes richting pop en rock, wat een veelzijdig album opleverde. 

Mijn liefde voor de muziek van Vanessa Peters werd nog veel groter toen in 2016 The Burden Of Unshakeable Proof verscheen. Het album, dat nog wat meer opschoof richting pop en rock, maar ook invloeden uit de folk liet horen, eindigde hoog in mijn jaarlijstje en daarin kwam twee jaar later ook het minstens even goede Foxhole Prayers terecht. 

Vorig jaar moesten we het doen met het, overigens zeer aardige, tussendoortje Mixtape, waarop Vanessa Peters op de haar eigen wijze songs van anderen vertolkte, maar deze week keert de Amerikaanse muzikante terug met een gloednieuw album. 

Modern Age kwam er niet zonder slag of stoot. Vlak na het voltooien van de crowdfunding campagne voor het album kwam Vanessa Peters, die afwisselend in het Italiaans Luca en in Dallas, Texas, verblijft, terecht in de eerste Italiaanse lockdown. Modern Age werd uiteindelijk grotendeels in Italië opgenomen, waar Vanessa Peters werd bijgestaan door echtgenoot en producer Rip Rowan en een aantal Italiaanse muzikanten. 

Modern Age opent lekker stevig en is over de hele linie wat steviger dan de vorige albums van Vanessa Peters. Ook dit keer verwerkt de Amerikaanse singer-songwriter vooral invloeden uit de pop en rock, maar sijpelen ook absoluut invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek door. 

Aimee Mann draagt nog altijd relevant vergelijkingsmateriaal aan, al heeft Vanessa Peters de afgelopen jaren veel meer vijfsterren albums afgeleverd dan haar landgenote en is vergelijken daarom niet meer nodig. 

Net als de vorige albums van de Amerikaanse singer-songwriter, dringt ook Modern Age zich genadeloos op, wat deels de verdienste is van de zeer aangename en dit keer lekker stevige instrumentatie en deels moet worden toegeschreven aan de mooie en al even aangename stem van Vanessa Peters. 

Haar sterkste wapen blijft echter het vermogen om songs te schrijven die direct bij eerste beluistering memorabel zijn. Het zijn niet alleen nagenoeg perfecte popliedjes, maar het zijn ook nog eens popliedjes die allemaal net wat anders klinken, zonder het zo herkenbare Vanessa Peters geluid te verliezen. Het zijn bovendien tijdloze popliedjes en popliedjes die vol gevoel en passie worden vertolkt. 

Vanessa Peters maakt in ieder geval al sinds 2015 albums waar ik na één keer horen verliefd op ben en ook Modern Age is er weer een. Modern Age verleidt meedogenloos met inmiddels bekende middelen, maar de lekker los spelende Italiaanse band, met een hoofdrol voor het uitstekende gitaarspel van Federico Ciancabilla en de zweverige synths van Matteo Patrone, voegt nog een extra dimensie toe aan de muziek van Vanessa Peters. 

Ik schaar de Amerikaanse muzikante inmiddels een aantal jaren onder mijn favoriete muzikanten, maar wederom weet ze me te verrassen met een fantastisch album. Ik schrijf Modern Age alvast op voor mijn jaarlijstje. Erwin Zijleman

De muziek van Vanessa Peters is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://vanessapeters.bandcamp.com/album/modern-age.

Modern Age van Vanessa Peters is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

   

Elise Davis - Anxious. Happy. Chill.

Elise Davis heeft met Anxious. Happy. Chill. een album gemaakt dat je een goed gevoel geeft, maar dat ook mooi klinkt, prima zang bevat en vol staat met songs die zich makkelijk opdringen
Anxious. Happy. Chill. is mijn eerste kennismaking met de muziek van Elise Davis, maar het smaakt echt naar veel meer. De muzikante uit Nashville vindt haar inspiratie zowel in de rootsmuziek als in de pop en rock, beschikt over een bijzonder aangenaam stemgeluid, kleurt haar songs op aantrekkelijke wijze in en schrijft ook nog eens aanstekelijke songs, die zich makkelijk opdringen, die je een goed gevoel geven, maar die ook nog eens makkelijk blijven hangen. Op het eerste gehoor klinkt het misschien wat gewoontjes, maar er is niks gewoon aan een goed gemaakt en mooi klinkend album met prima zang en vol memorabele songs.

Hoewel ik uiteraard iedereen zijn of haar liefdesgeluk gun, hou ik stiekem wel van breakup albums. Anxious. Happy. Chill. van Elise Davis is zeker geen breakup album, want de muzikante uit Nashville, Tennessee, schreef de meeste songs voor haar derde album vlak nadat ze begin maart vorig jaar in het huwelijk trad. 

Haar huwelijk vierde Elise Davis op een moment dat het coronavirus nog vooral iets van heel ver weg was, maar twee weken later was alles anders. Het heeft ongetwijfeld zijn weerslag gehad op Anxious. Happy. Chill. dat vooral een zonnig en opgewekt klinkend album is, waarop zo af en toe een enkele donkere wolk voorbij drijft. 

Elise Davis komt zoals gezegd uit Nashville, maar Anxious. Happy. Chill. is zeker geen standaard Nashville album, iets dat overigens ook niet gold voor haar eerste twee albums. De muziek van de Amerikaanse singer-songwriter bevat absoluut ingrediënten uit de rootsmuziek die in Nashville zo belangrijk is, maar hiernaast is er een belangrijke rol voor invloeden uit de rock en vooral de pop. 

Albums die snoepen uit zowel de roots als de pop en rock lopen het risico om tussen wal en schip te vallen omdat ze vlees noch vis zijn. Dat risico loopt Elise Davis met Anxious. Happy. Chill. zeker, maar zelf was ik als liefhebber van beide genres vrij snel overtuigd van de kwaliteiten van dit album. Dat zijn er overigens meerdere, want Elise Davis heeft veel te bieden. 

Zo beschikt de muzikante uit Nashville over een aangename stem die zowel krachtig, warm als gevoelig kan zijn. Het is een stem die de popsongs op Anxious. Happy. Chill. van net dat beetje extra voorziet dat nodig is om op te vallen. Het doet me af en toe wel wat denken aan Sheryl Crow, met wie Elise Davis ook in muzikaal opzicht wel wat raakvlakken heeft. 

Ook de instrumentatie op Anxious. Happy. Chill. valt me in positieve zin op. Het is een instrumentatie (grotendeels ingespeeld door Elise Davis en producer Teddy Morgan) die vooral lekker in het gehoor ligt en de mooie stem van Elise Davis fraai ondersteunt, maar het is ook een instrumentatie die even makkelijk citeert uit de archieven van de pop en rock als die van de Amerikaanse rootsmuziek. Zeker als de gitaren lekker stevig mogen klinken, komt Anxious. Happy. Chill. heerlijk uit de speakers, maar ook als de pop domineert is de instrumentatie dik in orde. 

De sterkste punten van het derde album van Elise Davis zijn echter de sfeer en de songs op het album. Anxious. Happy. Chill. werd zoals gezegd vlak na het huwelijk van de Amerikaanse singer-songwriter en zelfs de coronapandemie kon de euforie niet bederven, wat overigens zeker niet betekent dat Elise Davis een album vol suikerzoete liefdesliedjes heeft gemaakt. 

Het allerbest vind ik echter de songs op het album. De criticus zal beweren dat Elise Davis op Anxious. Happy. Chill. geen hele nieuwe dingen doet. Dat is misschien waar, maar het schrijven van een album vol popliedjes die zich onmiddellijk opdringen, die je direct een goed gevoel geven en die vervolgens ook nog eens lekker blijven hangen is zeker niet iedereen gegeven. 

Als ik het derde album van Elise Davis uit de speakers laat komen word ik bijna 35 minuten vrolijk van goed gemaakte popliedjes, soms stevig, soms ingetogen, soms rootsy, soms poppy, altijd mooi ingekleurd en altijd goed voor een boost van het humeur. Lekker album en hier en daar zelfs bijzonder lekker. Erwin Zijleman

   

Imelda May - 11 Past The Hour

Imelda May imponeerde vier jaar geleden met een intens breakup album, maar kiest nu voor een wat gepolijster geluid, dat vanwege de uitstekende zang overeind blijft
De rockabilly albums van Imelda May vond ik nooit bijzonder, maar het vier jaar verschenen Life. Love. Flesh. Blood was een waar meesterwerk. 11 Past The Hour mist de finesse van zijn voorganger, maar is nog altijd een prima album, waarop de Ierse zangeres wederom haar zangkusten etaleert. De songs op het album zijn soms wat te gepolijst, maar er valt ook veel moois te ontdekken op het album. Na een breakup album komt Imelda May op de proppen met een album dat in ieder geval aanvoelt als een feelgood album. Het is niet altijd even bijzonder en soms zelfs wat gewoontjes, maar de Ierse muzikante blijft een geweldige zangeres en songwriter.

De Ierse singer-songwriter Imelda May brengt al sinds het begin van het huidige millennium albums uit, maar lange tijd was ik niet overtuigd van haar kwaliteiten. Dat veranderde in 2017 toen het werkelijk prachtige Life. Love. Flesh. Blood verscheen. Op dit wat weemoedige breakup album maakte Imelda May wat mij betreft diepe indruk. 

Dat was deels de verdienste van topproducer T-Bone Burnett en geweldige muzikanten als Marc Ribot, Patrick Warren, Carl Wheeler, Jay Bellerose, Jools Holland en Jeff Beck, maar de Ierse muzikante deed zelf ook een flinke duit in het zakje door zich als een volleerd crooner te manifesteren. 

Bijna vier jaar na Life. Love. Flesh. Blood is Imelda May terug met een nieuw album. 11 Past The Hour moet het doen zonder een topproducer als T-Bone Burnett en ook de lijst gastmuzikanten is een stuk minder indrukwekkend dan de vorige keer, al zijn gastbijdragen van Noel Gallagher, Miles Kane en Ron Wood natuurlijk niet voor iedereen weggelegd. 

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: 11 Past The Hour maakt niet zo’n verpletterende indruk als zijn voorganger, maar het is een prima album met een paar uitschieters. 

Imelda May is op haar nieuwe album (gelukkig) niet teruggekeerd naar het rockabilly geluid van haar eerste albums, maar laat wederom horen dat ze een geweldig crooner is. Ze doet dit met een stem die af en toe wat heeft van Pretenders zangeres Chrissie Hynde, maar Imelda May is een veel betere zangeres. 

Op hetzelfde moment zorgt de rock ’n roll in haar stem er voor dat 11 Past The Hour klinkt als het album van een crooner, maar dan vaak wel wat minder zoetsappig. Die rock ’n roll hoor je hier en daar ook in de instrumentatie. Direct in de openingstrack zwellen de strijkers stevig aan, maar je hoort ook mooie gitaarlijnen en een solo waarin de gitaren even mogen ontsporen. 

11 Past The Hour mist de pure klasse van T-Bone Burnett en de souplesse van de muzikanten die hij voor het vorige album van Imelda May wist te strikken, maar de productie en instrumentatie zijn ook op het nieuwe album van de Ierse zangeres in orde. 

Waar Life. Love. Flesh. Blood vooral Amerikaans klonk, klinkt 11 Past The Hour een stuk Britser en waar Imelda May op haar vorige album de Amerikaanse rootsmuziek omarmde, hoor ik dit keer toch vooral soul en pop met hier en daar een uitstapje richting classic rock. 

Hier en daar is het me wat te gelikt of zelfs zoetsappig, maar laat Imelda May wel horen dat ze ook de concurrentie met bijvoorbeeld Adele aan kan als het moet. De wat stevigere songs op het album bevallen me net wat beter, al had het allemaal best wat ruwer of puurder gekund en ben ik niet zo gek op classic rock. 

Waar Life. Love. Flesh. Blood er in slaagde om de luisteraar diep te raken, is het nieuwe album van Imelda May vooral een album dat lekker weg luistert, met hier en daar een flinke uitschieter naar boven. 

Ook de sfeer op het album is anders dan dat op de zo goede voorganger, want Imelda May heeft de diepe dalen van Life. Love. Flesh. Blood achter zich gelaten en viert het leven weer. Ik wil de Ierse zangeres absoluut geen nieuw liefdesverdriet toewensen, maar Imelda May doet er wel goed aan om voor haar volgende album weer op zoek te gaan naar een topproducer en naar muzikanten die wat subtieler kunnen spelen. Ondertussen is 11 Past The Hour zoals gezegd een prima album, maar de vorige was echt veel beter. Erwin Zijleman

11 Past The Hour van Imelda May is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

CD, 17,99 euro

   

Jesse Aycock - Jesse Aycock

De Amerikaanse muzikant Jesse Aycock nam tot dusver genoegen met een plekje op de achtergrond, maar met dit geweldige album verdient hij absoluut een plek in de spotlights
Ik moest heel even wennen aan de bijzondere stem van Jesse Aycock, maar toen dat eenmaal was gelukt was ik verkocht. De Amerikaanse muzikant gaat op zijn titelloze album aan de haal met Beatlesque pop, rock en Amerikaanse rootsmuziek en overtuigt in alle genres. Het album is werkelijk prachtig ingekleurd, waarbij vooral de wat meer ingetogen en psychedelische passages aangenaam bezweren. De muzikant uit Tulsa schrijft ook nog eens geweldige songs , is een fantastisch gitarist en als zijn stem je ook te pakken heeft, blijft dit album maar doorgroeien. Voor mij is Jesse Aycock daarom de grootste ontdekking van de afgelopen week en een serieuze jaarlijstjeskandidaat.

Jesse Aycock ken ik vooral van de gelegenheidsband Hard Working Americans. De band uit Nashville, Tennessee, had Todd Snider en Neal Casal als bekendste leden, maar ook multi-instrumentalist Jesse Aycock was van de partij. De muzikant uit Tulsa, Oklahoma, heeft ook al een aantal soloalbums op zijn naam staan, maar volgens mij is het deze week verschenen titelloze album mijn eerste kennismaking met de muziek van Jesse Aycock, die wel als sessiemuzikant is te horen op flink wat albums die ik in de kast heb staan. 

De Amerikaanse muzikant heeft zijn nieuwe album opgedragen aan de in 2019 overleden Neal Casal, die te horen was op een van de vorige soloalbums van Jesse Aycock en natuurlijk een directe collega was in de Hard Working Americans. 

Op zijn nieuwe album neemt de muzikant uit Tulsa je vrijwel onmiddellijk mee terug naar de jaren 70. Dat schrijf ik de laatste tijd wel heel erg vaak, maar iets anders kan ik er in het geval van Jesse Aycock echt niet van maken. 

Het jaren 70 geluid is overigens niet het eerste opvalt bij beluistering van het titelloze album van de Amerikaanse muzikant, want dat is de unieke stem van Jesse Aycock. Het is een stem die in eerste instantie vooral bijzonder of zelfs vreemd klinkt, maar na enige gewenning vind ik de wat nasale, hoge en weemoedige stem van de muzikant uit Tulsa persoonlijk erg mooi. 

Het is een stem die wat atypisch klinkt, maar het gekke is dat de zang op het album soms ook wat aan John Lennon doet denken, wiens stem toch niet vaak als vreemd is bestempeld. De raakvlakken met John Lennon hoor je vooral in de tracks die wat Beatlesque aandoen en herinneren aan het psychedelische werk van de Fab Four, zoals het fraaie Passing Days, dat niet had misstaan op Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Het zijn invloeden die door de bijzondere stem van Jesse Aycock wel wat worden aangedikt, maar het resultaat mag er zijn. 

Het album heeft zijn Beatlesque momenten, maar ik vind het toch vooral een rootsalbum. Het is wel een rootsalbum dat bijzonder is ingekleurd. Jesse Aycock doet dit met ook in de rootsmuziek veelgebruikte instrumenten als gitaren, pedal en lap steel, orgels en piano, maar de Amerikaanse muzikant slaagt er absoluut in om binnen het rootsgenre een eigen geluid neer te zetten. Dat doet hij door zijn muziek een 70s feel te geven, bijvoorbeeld door de mellotron in te zetten, maar ook door het tempo zo nu en dan opvallend laag te houden en zijn muziek relatief sober maar zeer smaakvol in te kleuren. 

Hiertegenover staan een aantal uptempo songs, waarin het geluid van Jesse Aycock weer wat voller en steviger mag klinken en met name het gitaarwerk en het orgelwerk mogen vlammen. Dat klinkt lekker, maar de songs die het tempo laag houden vind ik persoonlijk mooier. Een deel van deze songs klinkt psychedelisch, maar ook voor fraaie countryrock draait Jesse Aycock zijn hand niet om en keer op keer klinkt de instrumentatie prachtig. 

En als dan ook Allison Moorer nog eens opdraaft voor fraaie achtergrondzang speelt de Amerikaanse muzikant voor mij sowieso een gewonnen wedstrijd. Die wedstrijd wordt steeds overtuigender gewonnen, want het nieuwe album van Jesse Aycock is een album dat nog lang mooier wordt. Hoogste tijd voor een plekje in de spotlights dus voor deze bijzondere Amerikaanse muzikant. Erwin Zijleman

De muziek van Jesse Aycock is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://jesseaycock.bandcamp.com.

Jesse Aycock van Jesse Aycock is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

   

Mirja Klippel - Slow Coming Alive

Terwijl de lente langzaam maar zeker zijn intrede doet in Nederland, verrast de Finse muzikante Mirja Klippel met een prachtig ingekleurd album dat de winter nog even omarmt
Slow Coming Alive is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Finse muzikante Mirja Klippel en het is een kennismaking die me uitstekend is bevallen. Het is een album dat opvalt door bijzonder mooie vocalen, door een bijzondere sfeer, door eigenzinnige teksten en songs en zeker ook door een hele mooie instrumentatie, die de muziek van Mirja Klippel voorziet van een geheel eigen geluid. Het is een geluid dat zich steeds weer weet te onderscheiden van alles dat er al is en het is een geluid dat beelden van wonderschone winterlandschappen op het netvlies tovert. Het is ook nog eens een geluid dat zich niet makkelijk in een hokje laat duwen en alleen maar mooier wordt. Prachtig album.

Nu de eerste helft van april er ook alweer opzit, wordt het hoog tijd dat de lente zijn intrede doet in Nederland, waarna we ons kunnen verheugen op een lange en mooie zomer. De afgelopen weken verschenen al de nodige soundtracks voor de lente en de zomer, maar voor een ieder die graag nog even vasthoudt aan de winter, wat natuurlijk ook een prachtig seizoen is, is er nu ook een fraaie soundtrack verschenen. 

Voor deze soundtrack tekent de van oorsprong Finse singer-songwriter Mirja Klippel, die via Zweden in het Deense Kopenhagen is terecht gekomen en nu via een Duits label ook de rest van Europa wil veroveren. Dat lijkt me zeker kansrijk, want het tweede album van Mirja Klippel is niet alleen een erg mooi album, maar ook een album dat zich weet te onderscheiden van alles dat er al is. 

Dat doet de van oorsprong Finse muzikante allereerst met haar mooie stem. Het is een stem waarmee Mirja Klippel uit de voeten kan als Scandinavische ijsprinses, maar het is ook een stem die warm genoeg is om al het sneeuw en ijs op Slow Coming Alive voorzichtig te laten smelten. Het is bovendien een stem die eens niet klinkt als die van alle andere folkies die momenteel aan de weg timmeren. 

Door de bijzonder mooie stem van Mirja Klippel voelde ik me onmiddellijk aangetrokken tot dit album, maar Slow Coming Alive heeft nog veel meer moois te bieden. Zo laten de songs van de Finse muzikante zich niet heel makkelijk in een hokje duwen. Het zijn songs vol invloeden uit de folk, maar het tweede album van Mirja Klippel is zeker geen puur folkalbum. 

Het zijn songs die stuk voor stuk lekker in het gehoor liggen, maar die ook knap in elkaar steken en met enige regelmaat dingen doen die je niet had verwacht, waardoor het album er in slaagt om de hele speelduur spannend te blijven. Mirja Klippel schrijft niet alleen mooie songs, maar ook nog eens persoonlijke teksten die ergens over gaan en zich niet alleen laten inspireren door de geijkte thema’s. 

Misschien nog wel het meest opvallend vind ik echter de instrumentatie op Slow Coming Alive. Mirja Klippel tekent zelf voor fraai akoestisch gitaarspel en bijdragen van het Duitse tokkelinstrument de waldzither, terwijl haar kompaan Alex Jønsson tekent voor akoestische en elektrische gitaren en de pedal steel, wat voor mij altijd een pre is. 

De gitaren zorgen voor een subtiele organische basis, waarna flink wat strijkers het geluid van Mirja Klippel voorzien van veel dynamiek, al blijft het geluid van de Finse muzikante subtiel genoeg om haar mooie stem alle ruimte te geven. Die stem wordt alleen maar mooier door de bijzondere instrumentatie die niet alleen subtiel maar ook verrassend is.

Hier en daar wordt een koor ingezet voor nog wat extra dynamiek, maar het mooist vind ik toch de subtiel ingekleurde songs, waarin de instrumenten beelden van uitgestrekte winterlandschappen op het netvlies toveren en Mirja Klippel de verleiding mag vervolmaken met haar bijzonder mooie stem. 

De meeste songs op het album zijn overigens in het Engels, maar de drie tracks in het Fins, dat totaal anders klinkt dan de andere Scandinavische talen, voegen wat extra magie toe aan een album dat toch al bijzonder klinkt. Ik kijk persoonlijk erg uit naar de lente en de zomer, maar wat later op de avond doen de winterse klanken van Mirja Klippel het uitstekend. En de volgende winter komt vanzelf. Erwin Zijleman

De muziek van Mirja Klippel is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Finse muzikante: https://mirjaklippel.bandcamp.com/album/slow-coming-alive.

Slow Coming Alive van Mirja Klippel is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro