Dave Bowler begon ruim vijftien jaar geleden aan zijn Cowboy Junkies biografie en leverde onlangs een ruim 550 pagina’s tellend boekwerk af. Het is een boekwerk waarin vooral de albums van de band uitgebreid worden beschreven, met aandacht voor de context waarbinnen de albums werden gemaakt en met oog voor de mening van de band. Het maakt beluistering van het rijke oeuvre van de band nog net wat interessanter. Cowboy Junkies is niet alleen een van mijn favoriete bands en bovendien een band die al vele decennia aan de weg timmert met geweldige albums. Het is een band die een fraaie biografie als Music Is The Drug meer dan verdient.
De Canadese band Cowboy Junkies schaar ik onder mijn favoriete bands aller tijden. De band bedwelmde me in 1988 met het wonderschone The Trinity Session en bleef vervolgens albums maken die ik koester. Dat doet de band tot op de dag van vandaag, want ook de laatste twee albums van de band, All That Reckoning uit 2018 en Ghosts uit 2020, haalden met gemak mijn jaarlijstje.
Ook Dave Bowler is al lang fan van de band en ruim 15 jaar geleden begon hij aan het schrijven van de ultieme Cowboy Junkies biografie. Het is een geautoriseerde biografie, want Dave Bowler laat in het lijvige boekwerk dat hij heeft geschreven vooral de leden van Cowboy Junkies aan het woord. Margo Timmins, Michael Timmins, Peter Timmins en Alan Anton stonden in 1985 aan de basis van de band en zijn nog altijd van de partij.
Dave Bowler neemt in zijn 562 pagina’s tellende biografie een flinke aanloop en staat vrij uitvoerig stil bij de jaren die vooraf gingen aan de doorbraak van de band. Het levert een fraai beeld op van een band die hard werkt, maar slechts moeizaam een voet aan de grond krijgt in achtereenvolgens Montreal, Toronto, Londen en New York. Het verandert pas wanneer de band met het in 1988 verschenen The Trinity Session wereldwijd aandacht begint te trekken.
Wanneer het boek op gang is gekomen besteed Dave Bowler vooral veel aandacht aan de wijze waarop de albums van Cowboy Junkies tot stand zijn gekomen. De leden van de band vertellen uitvoerig over de destijds belangrijke invloeden en de keuzes die ze maakten. Het is interessant om te lezen welke songs er voor de band nog steeds uit springen en wat de band achteraf anders zou hebben gedaan.
Omdat Dave Bowler de tijd neemt voor het beschrijven van alles rond de albums van de band, is het interessant om tijdens het lezen de desbetreffende albums te beluisteren. Het was voor mij vooral een feest van herkenning, met het leverde ook mijn eerste kennismaking met het debuut van de band op.
Whites Off Earth Now!! uit 1986 was nauwelijks te krijgen in Europa en toen de streaming diensten er eenmaal waren ben ik nooit op het idee gekomen om het debuut er nog eens bij te pakken. Het is een lekker rauw en wat meer bluesy album dat de basis van het Cowboy Junkies geluid laat horen. Music Is The Drug, want zo heet de biografie, heeft me zo niet alleen veel leesplezier, maar ook veel luisterplezier opgeleverd.
Het leesplezier wordt vergroot door de wijze waarop Dave Bowler de albums in een tijdsbeeld plaatst. Het is een tijdsbeeld dat politiek of geografisch kan zijn (de teloorgang van de grote Amerikaanse steden, de verkiezing van Obama en Trump en 9/11 hadden allemaal invloed op Cowboy Junkies albums) , maar ook de ontwikkelingen binnen de muziekindustrie, die ervoor zorgden dat de band uiteindelijk onafhankelijk werd van platenmaatschappijen, worden veelvuldig belicht in het boek.
Het is jammer dat Dave Bowler aan het eind van het boek wat meer haast krijgt, waardoor de vier albums van The Nomad Series al wat minder uitgebreid worden beschreven, terwijl All That Reckoning slechts vluchtig wordt belicht en Ghosts helemaal niet aan bod komt. Een pagina of vijftig extra was voor mij geen bezwaar geweest.
Ik lees veel biografieën van bands en muzikanten en ze zijn zeker niet allemaal de moeite waard, maar Music Is The Drug is echt een hele mooie, die ervoor zorgt dat je het rijke oeuvre van de band toch net weer wat beter begrijpt. Dat ik dit hele oeuvre weer eens van kop tot staart heb beluisterd is pure winst. Erwin Zijleman