BIG|BRAVE - nature morte

De muziek van de Canadese band BIG|BRAVE is door flink wat gitaargeweld zware kost, maar hoe vaker je naar dit album luistert, hoe meer moois en bijzonders je hoort in de bezwerende drones van de band
Na even snel luisteren kwam nature morte van BIG|BRAVE direct weer op de stapel terecht, maar dit album heeft op mij de aantrekkingskracht van een zware magneet. De heftige gitaardrones van de band hakken er stevig in, zeker in combinatie met de stevige slagen op de drums en de licht hysterische zang van de frontvrouw van de band, maar op een gegeven moment hoor je de bijzondere details in de muziek van de Canadese band en komt nature morte op bijzondere wijze tot leven. De basis van de muziek van BIG|BRAVE is over het algemeen loodzwaar, maar de band kan ook vederlicht klinken, waardoor een enorme bak herrie al snel een fascinerende luistertrip wordt.

Ik had volgens mij nog niet eerder naar de muziek van de Canadese band BIG|BRAVE geluisterd, maar deze week kwam de vuurdoop met nature morte (geen hoofdletters), wat al het zesde album van het drietal uit Montreal is. Dat ik de muziek van de band nog niet eerder was tegengekomen is niet zo gek, want de muziek van BIG|BRAVE bevindt zich mijlenver buiten mijn comfort zone. 

Zangeres Robin Wattie schreeuwt direct in de eerste noten van de openingstrack van nature morte de longen uit haar lijf en krijgt vervolgens gezelschap van beukende drums en zwaar ontspoorde en vervormde gitaren, die langzaam maar zeker steeds genadelozer uit de speakers knallen in een allesverzengende drone. De muziek van BIG|BRAVE wordt wel in het hokje post-metal geduwd, wat me weinig zegt, maar ook het etiket post-rock misstaat niet op de muziek van de Canadese band. 

De openingstrack van het nieuwe album van BIG|BRAVE beslaat bijna zeven minuten en stort een enorme bak herrie over je uit. Deze herrie komt vooral in de vorm van een bezwerende drone, die het geluid van de Canadese band vrijwel volledig bepaalt, met hier en daar de uit de tenen komende stem van Robin Wattie en meedogenloze slagen op de drums als extra versiering. 

Ik geef eerlijk toe dat ik nature morte bij eerste beluisteringen alweer opzij had gelegd voor de eerste track er op zat, maar op een of andere manier bleef ik nieuwsgierig naar de bijzondere muziek van de band uit Montreal. Ondanks al het gitaargeweld blijkt de openingstrack van het nieuwe album van BIG|BRAVE na een paar keer horen van een bijzondere schoonheid en is de muziek van het Canadese drietal ook een stuk melodieuzer en aardser dan je bij eerste beluistering kunt vermoeden. 

In de tweede track lijkt de band uit Montreal er nog een schepje bovenop te doen met nog steviger gitaarwerk en zwaarder aangezette drums, maar de allesverwoestende machine van BIG|BRAVE komt al snel tot stilstand en zoekt het vervolgens in veel subtielere klanken. Het is door de zeer expressieve zang, die incidenteel opduikt, nog zeker geen lichte kost, maar het aardedonkere of zelfs duistere geluid van BIG|BRAVE heeft ook opeens iets bezwerends en iets moois. De opeenstapeling van gitaardrones is aan de ene kant overweldigend, maar bouwt op hetzelfde moment op verrassend subtiele wijze de spanning op. 

Ik ben lang niet altijd in de stemming voor de muziek op nature morte, maar hoe vaker ik naar het album luister, hoe meer ik hoor in al het gitaargeweld. De drones die zeker bij de eerste kennismaking met het album eenvormig klinken, laten steeds meer details horen en creëren bovendien een unieke sfeer, die je de muziek van BIG|BRAVE in sleept, of je dat nu wilt of niet. 

De Canadese band beperkt zich overigens zeker niet tot gitaargeweld, want in de vierde track hoor je opeens wat psychedelisch aandoende folk, met op de achtergrond een drone die klinkt als een storm die langzaam maar zeker gaat liggen, maar af en toe toch weer aantrekt. In de zesde track neemt BIG|BRAVE nog meer gas terug en is de muziek van de band opeens teder en subtiel, waardoor het even schrikken is wanneer Spotify na afloop weer bij de heftige begintrack begint. 

Eenmaal bekomen van de eerste schrik wordt de muziek van het Canadese drietal alleen maar mooier, indringender en indrukwekkender. Op zijn tijd weliswaar, maar dit album groeit en groeit. Ik zou er zeker eens naar luisteren en laat je vooral niet afschrikken door de eerste indrukken. Erwin Zijleman

De muziek van BIG|BRAVE is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese band: https://bigbravesl.bandcamp.com/album/nature-morte.

nature morte van BIG|BRAVE is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 16,99 euro

John Blek - Until The Rivers Run Dry

John Blek heeft de traditionele folk wat achter zich gelaten op zijn nieuwe album Until The Rivers Run Dry en kleurt de koude winteravonden prachtig in met sfeervolle klanken en warme vocalen
Op een of andere manier vallen de albums van de Ierse muzikant John Blek bij mij bijna altijd tussen wal en schip. Daar was ook het onlangs verschenen Until The Rivers Run Dry bijna terecht gekomen, maar gelukkig was ik op tijd bij de les. Sindsdien is het nieuwe album van de Ierse muzikant me steeds dierbaarder geworden. Vooral wanneer de zon onder is komen de warme en sfeervolle klanken op het album op fraaie wijze tot leven. Door alle strijkers doet het hier en daar wat zoet aan, maar het past prachtig bij de warme stem van de Ierse muzikant, die op Until The Rivers Run Dry flink wat invloeden uit de jaren 70 heeft geïncorporeerd in zijn nog altijd herkenbare geluid.

Door wat gegoochel met de releasedatum en het pas later beschikbaar maken van het album via de streaming media diensten, had ik Until The Rivers Run Dry van John Blek bijna gemist. Ik heb sowieso al geen gelukkige relatie met de muziek van de Ierse singer-songwriter, want van de twee albums die hij maakte met zijn band The Rats en de vijf soloalbums die hij tot voor kort afleverde, pikte ik alleen The Embers uit 2000 op. Ik heb daar geen goede verklaring voor, want het is zeker niet zo dat The Embers een buitenbeentje is in het inmiddels respectabele oeuvre van John Blek. 

Ook het onlangs verschenen Until The Rivers Run Dry is dat zeker niet, al worden de songs van de Ierse muzikant wel steeds iets toegankelijker en klinkt zijn muziek bovendien voller. Until The Rivers Run Dry klinkt hierdoor toch wel wat anders dan de vroege en wat meer folk georiënteerde albums van John Blek, al heeft de muzikant uit het Ierse Cork wel op al zijn albums een herkenbaar eigen geluid. 

Op Until The Rivers Run Dry heeft John Blek zich omringd met een aantal Ierse muzikanten, onder wie zangeres Cathy Davey, pianist Kit Downes, bassist Chris McCarthy en drummer Davey Ryan. Verder is er op het album een belangrijke rol weggelegd voor de strijkers van Colm Mac Con Iomaire, die we kennen van The Frames. Met name de inzet van strijkers voorziet Until The Rivers Run Dry van een geluid dat door de Britse muziekpers vooral wordt omschreven als romantisch en dat is wat mij betreft een vlag die de lading prima dekt. 

John Blek neemt op zijn nieuwe album wat meer afstand van de traditioneel aandoende folk die hij in het verleden nog wel eens maakte en kiest voor folky pop. Het is folky pop die, mede door de inzet van de strijkers en het warme en organische geluid, herinnert aan de muziek die in de jaren 70 werd gemaakt, maar het is ook nog altijd muziek die het aangename stempel van John Blek draagt. 

De Ierse muzikant is gezegend met een bijzonder aangenaam stemgeluid, dat er voor zorgt dat zijn al zo warm ingekleurde songs nog wat warmer klinken. Het is een stem die aan diepte heeft gewonnen door de volle en sfeervolle klanken op het album, waardoor Until The Rivers Run Dry me nog meer overtuigt dan het drie jaar geleden verschenen The Embers, tot voor kort het enige album van John Blek dat ik oppikte. 

Door de stemmige organische klanken en de fraaie arrangementen van strijkers is het nieuwe album van John Blek een album dat het uitstekend doet op de late avond, zeker wanneer de buitentemperatuur tegen het vriespunt aankruipt. Enige liefde voor ‘romantische’ klanken is wel nodig om van Until The Rivers Run Dry te kunnen genieten, want het album is absoluut wat aan de zoete en brave kant. 

Daar ben ik overigens lang niet altijd gek op, maar John Blek heeft meer te bieden dan de meeste van zijn collega’s in dit genre. De instrumentatie en de songs op het album schuren tegen het zoetsappige aan, maar blijven wat mij betreft aan de goede kant van de streep door de hoge kwaliteit van zowel de songs als de muziek. John Blek is bovendien een uitstekend zanger, die zijn songs met veel gevoel vertolkt, waardoor deze songs je een voor een veroveren. Ik had het album zoals gezegd bijna gemist, maar dat zou echt zonde zijn geweest. Zeker nu de temperaturen buiten weer flink dalen. Erwin Zijleman

De muziek van John Blek is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Ierse muzikant: https://johnblek.bandcamp.com/album/until-the-rivers-run-dry.

Until The Rivers Run Dry van John Blek is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 22,99 euro

Neutral Milk Hotel - In The Aeroplane Over The Sea (1998)

Neutral Milk Hotel maakte met haar tweede album, het in 1998 verschenen In The Aeroplane Over The Sea, haar meesterwerk en direct ook haar zwanenzang en het is 25 jaar later nog altijd een intrigerend album
In mijn beleving werd In The Aeroplane Over The Sea van Neutral Milk Hotel in 1998 wat lauwtjes ontvangen, maar 25 jaar later wordt het album geschaard onder de beste en meest invloedrijke albums van de jaren 90. Of Neutral Milk Hotel echt veel nieuwe bands heeft geïnspireerd weet ik niet, maar over de kwaliteit van In The Aeroplane Over The Sea heb ik geen twijfels, al blijft het een krankzinnig album. Het is een album dat met één been in de jaren 60 en met één been in de jaren 90 staat en dat wat mij betreft klinkt als geen enkel ander album. 60s psychedelica en folk worden gecombineerd met gruizige 90s indierock en een beetje lo-fi, maar onlogisch klinkt het geen moment. Uniek album.

Sinds deze week ligt de box-set The Collected Works Of Neutral Milk Hotel in de winkel. Het is een box-set die een jaar of twintig geleden al kon worden aangeschaft via de website van de band en het is een opvallend lijvige en hierdoor dure box-set voor een band die gedurende haar bestaan eigenlijk maar twee albums maakte. Neutral Milk Hotel werd opgericht in 1989 en werd pas in 2015 officieel ontbonden, maar de teller van de discografie van de band bleef vanaf 1998 op twee albums steken. 

Neutral Milk Hotel was een van de eerste bands op het roemruchte Elephant 6 label en debuteerde in 1996 met On Avery Island. Het is een album dat op mij destijds zeker geen onuitwisbare indruk maakte. Neutral Milk Hotel maakte op haar debuutalbum wat psychedelisch aandoende muziek met zowel invloeden uit het verre verleden als invloeden van dat moment. Veel songs op het album herinneren in de basis aan de psychedelische popmuziek uit de jaren 60, maar door het opvallend gruizige gitaargeluid en het randje lo-fi in de muziek van de band, was het ook een typisch jaren 90 album. 

Met de kennis van nu schat ik On Avery Island inmiddels een stuk hoger in dan destijds, maar het echte meesterwerk van Neutral Milk Hotel is wat mij betreft toch het in 1998 verschenen In The Aeroplane Over The Sea. Ik kan me niet herinneren dat het album in 1998 direct wist op te vallen, maar de afgelopen 25 jaar is In The Aeroplane Over The Sea uitgegroeid tot een cultalbum en is het bovendien een veelgenoemde inspiratiebron in recensies van nieuwe albums. 

In The Aeroplane Over The Sea is inmiddels 25 jaar oud en het blijft wat mij betreft een buitengewoon fascinerend album. Het is ook een album dat je verafschuwt of liefhebt, want op zich begrijp ik de muziekliefhebbers die zich verbazen over alle lof voor het album. Zelf vind ik het nog altijd een geweldig album en een album dat nog niets van zijn glans heeft verloren. 

Net als op haar debuutalbum vermengt Neutral Milk Hotel op In The Aeroplane Over The Sea, dat naar verluidt werd geïnspireerd door het dagboek van Anne Frank, invloeden uit de jaren 60 en 70 met invloeden uit de jaren 90. Uit de eerste twee decennia komen de invloeden uit de psychedelica en zeker ook de folk, terwijl de jaren 90 met name invloeden uit de gruizige indierock, de lo-fi en de neo-psychedelica aandragen. 

Neutral Milk Hotel voegt daar nog wat bijzondere ingrediënten aan toe, waaronder de zeer expressieve en emotionele zang en de bijzonder klinkende blazers. Het klinkt niet meer zo rommelig als het debuutalbum van de band, maar ook op In The Aeroplane Over The Sea is het geluid van Neutral Milk Hotel op zijn minst bijzonder. 

Over de vraag of het tweede album van Neutral Milk Hotel uiteindelijk invloedrijk is geweest zijn de meningen wat mij betreft terecht verdeeld, maar In The Aeroplane Over The Sea blijft wel een uniek album, waar ik zelf nog graag naar luister en dat ik zelf schaar onder de kroonjuwelen van de popmuziek van de jaren 90. 

AllMusic.com omschrijft het album als ‘a marching band on an acid trip’ en dat is geen gekke omschrijving, al is het album een stuk toegankelijker dan de omschrijving suggereert. In The Aeroplane Over The Sea klinkt ook als Bob Dylan die in de vroege jaren 60 niet in New York is blijven hangen, maar naar San Francisco is vertrokken en daar een psychedelische garagerockband heeft gerekruteerd. De prijzige box-set van Neutral Milk Hotel laat ik graag aan me voorbij gaan, maar wat blijft In The Aeroplane Over The Sea een pareltje. Erwin Zijleman

De muziek van Neutral Milk Hotel is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://neutralmilkhotel.bandcamp.com/album/in-the-aeroplane-over-the-sea.

In The Aeroplane Over The Sea van Neutral Milk Hotel is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD, 16,99 euro

Gabrielle Shonk - Across The Room

Na een veelbelovend debuutalbum was het lang stil rond de Canadese muzikante Gabrielle Shonk, maar gelukkig is ze terug met een album dat aanvoelt als een warm bad, al is het maar vanwege de uitstekende zang
Het is flink dringen in het land van de vrouwelijke singer-songwriters, waardoor helaas flink wat prima albums ondersneeuwen. Het mag wat mij betreft niet gebeuren met Across The Room, het tweede album van de Canadese muzikante Gabrielle Shonk. De muzikante uit Montreal kleurt met een mix van soul, jazz, folk, pop en R&B wat buiten de lijntjes van de indiepop van het moment, wat een pré is, maar de Canadese muzikante is vooral een geweldige zangeres. De stem van Gabrielle Shonk zit vol soul en kan meerdere kanten op, maar ze blijft gelukkig ver weg van onnodige vocale acrobatiek, waardoor Across The Room zich bijzonder aangenaam om je heen slaat.

Bij de naam Gabrielle Shonk moest ik diep graven in het geheugen, maar uiteindelijk kwam ik uit bij haar titelloze debuutalbum, dat in de herfst van 2017 verscheen. Het is een album dat ik best vaak heb beluisterd, maar dat, toch wel enigszins tot mijn verbazing, geen aandacht heeft gekregen op de krenten uit de pop. Het debuutalbum van de Canadese muzikante was in muzikaal opzicht misschien niet heel onderscheidend, maar het album klonk absoluut smaakvol en bovendien zeer aangenaam. Gabrielle Shonk liet op haar eerste album echter ook horen dat ze een bovengemiddeld goede zangeres is met flink wat soul in haar stem en dat had reden genoeg moeten zijn om het album te koesteren. 

Dat werd het debuutalbum van Gabrielle Shonk helaas veel te weinig, maar deze week keert ze terug met haar tweede album Across The Room en mag ze de wereld nogmaals proberen te overtuigen van haar talenten. Ik was zoals gezegd gecharmeerd van het vorige album van de muzikante uit Montreal en ook met Across The Room wist Gabrielle Shonk me onmiddellijk te overtuigen. Dat deed ze ook deze keer in eerste instantie met haar stem. 

De Canadese muzikante beschikt over een warme en aangename stem en het is een stem vol soul en gevoel. Het is een veelkleurige stem met een aantrekkelijk ruw randje, waardoor de zang op Across The Room wat mij betreft zeker niet te gepolijst klinkt. Gabrielle Shonk beschikt over een stem die alle kanten op kan, maar ze laat zich gelukkig nergens verleiden tot een overdaad aan stembuiginkjes en tierelantijntjes, wat momenteel een plaag is. 

Op haar debuutalbum koos Gabrielle Shonk nog vooral voor folky en jazzy repertoire, maar op Across The Room buit ze de flinke dosis soul in haar stem beter uit, zonder direct het overvolle pad van de soulzangeressen te bewandelen. Dat is deels de verdienste van de Canadese muzikant en producer Jesse Mac Cormack, die Across The Room heeft voorzien van een bijzonder fraaie productie. 

Het album is vooral warm en organisch ingekleurd, met een hoofdrol voor gitaren. Het is een aangenaam en tijdloos geluid, maar het is ook een geluid dat perfect past bij de stem van Gabrielle Shonk, die nog wat mooier klinkt dan op haar helaas vooral genegeerde debuutalbum. Ook Across The Room moet het in de releaselijsten van deze week doen met een bescheiden plek, maar Gabrielle Shonk heeft wat mij betreft een album gemaakt dat een groot en breed publiek moet kunnen aanspreken. 

De mix van folk, soul, jazz en vleugjes R&B en pop ligt makkelijk in het gehoor en klinkt eigenlijk altijd lekker, de songs van de Canadese muzikante zijn stuk voor stuk aansprekend, het album is fraai ingekleurd en knap geproduceerd en Gabrielle Shonk is echt een uitstekende zangeres. De verschillende onderdelen weten elkaar ook nog eens prachtig te versterken.

De criticus zal beweren dat het allemaal wel wat gepolijst klinkt en dat ook in vocaal opzicht de ruwe randjes wat ontbreken, maar zelf ben ik nauwelijks weg te krijgen uit het warme bad dat Gabrielle Shonk op Across The Room aanreikt. Ik heb de laatste tijd teveel albums gehoord waarop de zang een kunstje wordt en soms een heel irritant kunstje en ben alleen maar blij dat Gabrielle Shonk zich hier niet toe heeft laten verleiden. Onder het gepolijste laagje zit bovendien veel meer muzikaal en vocaal avontuur dan je bij eerste beluistering hoort, zeker in de wat meer ingetogen songs. Prima album dit. Erwin Zijleman

De muziek van Gabrielle Shonk is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://gabrielleshonk.bandcamp.com/album/across-the-room.

Robin Kester - Honeycomb Shades

De Nederlandse muzikante Robin Kester levert met Honeycomb Shades een bijzonder mooi en in kwalitatief opzicht hoogstaand debuutalbum af, dat de torenhoge verwachtingen moeiteloos overtreft
Het is een tijd stil geweest rond Robin Kester, maar met de release van haar debuutalbum Honeycomb Shades is de Nederlandse muzikante helemaal terug. Na het uitstekende mini-album This Is Not A Democracy uit 2020 lag de lat hoog, maar Honeycomb Shades is nog veel beter. Dat hoor je vooral in de aansprekendere en bijzonder knap in elkaar zittende songs, maar ook in vocaal, muzikaal en productioneel opzicht heeft Robin Kester flinke stappen gezet. Honeycomb Shades betovert elf songs lang met prachtige arrangementen, hoge spanningsbogen en muzikaal avontuur en laat horen dat Robin Kester in Nederland, maar ook daarbuiten, met de besten mee kan.

De Nederlandse muzikante Robin Kester brengt deze week met Honeycomb Shades dan eindelijk haar eerste album uit. De muzikante uit Rotterdam debuteerde in 2018 veelbelovend met de EP Peel The Skin, die op zijn minst een bijzondere stem en eigenzinnige songs liet horen. Vervolgens verscheen in 2023 het mini-album This Is Not A Democracy, dat Robin Kester samen met Moss-voorman Marien Dorleijn maakte. De zeven songs op This Is Not A Democracy maakten indruk met bijzondere arrangementen en uiteenlopende invloeden, maar ook in vocaal opzicht was Robin Kester de belofte inmiddels ver voorbij. 

Op het deze week verschenen Honeycomb Shades laat de Nederlandse muzikante horen dat ze nog veel beter kan dan op het terecht veelvuldig geprezen mini-album uit 2020. Ook Honeycomb Shades maakte ze samen met Marien Dorleijn, die over een eigen studio beschikt, waardoor er alle tijd was om de songs op het album te vervolmaken en dat hoor je terug in de kwaliteit van de songs. 

Het debuutalbum van Robin Kester bevat een aantal ingrediënten die we kennen van Peel The Skin en This Is Not A Democracy. De Rotterdamse muzikante beschikt over een mooie en karakteristieke stem, laat zich niet makkelijk in een hokje duwen en heeft een goed gevoel voor bijzondere arrangementen. De stem van Robin Kester en de fraaie arrangementen op het album krijgen een flinke boost door het mooie geluid op het album, wat deels de verdienste is van de topkrachten die werden aangetrokken voor de mix en het masteren van het album. 

De arrangementen klinken niet alleen een stuk beter dan die op This Is Not A Democracy, maar bestaan ook uit meer lagen, waarin organische en elektronische klanken op elkaar worden gestapeld. Robin Kester werd ooit onthaald als folky, maar dat etiket is ze al lang ontgroeid. Honeycomb Shades staat vol met bijzonder aangenaam klinkende popliedjes vol invloeden en vol verrassende ingrediënten, waaronder voorzichtig ontsporende gitaren en wolken zweverige synths. 

Het doet me af en toe wel wat denken aan de muziek van Weyes Blood, maar nog veel meer aan de muziek die Tessa Rose Jackson maakt als Someone, bijvoorbeeld op het eerder dit jaar verschenen prachtalbum Owls. Owls is voor mij een van de onbetwiste hoogtepunten van het nog prille muziekjaar 2023 en krijgt nu gezelschap van Honeycomb Shades van Robin Kester. 

Net als Tessa Rose Jackson slaagt Robin Kester er op haar debuutalbum in om te grossieren in 24 karaat popsongs. Het zijn popsongs met hier en daar flarden uit de jaren 80 en 90, maar de songs van de muzikante uit Rotterdam klinken ook absoluut eigentijds. Honeycomb Shades blinkt uit door de zeer fraaie arrangementen, maar ook de dynamiek in de songs en de wijze waarop Robin Kester haar songs opbouwt dwingen respect af. 

Het debuutalbum van Robin Kester imponeert elf songs lang in vocaal, muzikaal en productioneel opzicht, maar is ook nog eens een persoonlijk album, waarop de Rotterdamse muzikante terugkijkt naar ingrijpende gebeurtenissen uit het verleden en zichzelf niet ontziet. Elf songs lang sleept Robin Kester er van alles bij en slaagt ze er in om steeds weer net wat anders te klinken, maar alles op haar debuutalbum is even mooi en indrukwekkend. 

Door de coronapandemie en de lange wachtrijen voor de vinylperserijen hebben we behoorlijk lang moeten wachten op Honeycomb Shades, maar de inmiddels tot bijna onrealistische hoogten gestegen verwachtingen worden moeiteloos overtroffen met dit prachtige album. Erwin Zijleman

De muziek van Robin Kester is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://robinkester.bandcamp.com/album/honeycomb-shades.

Honeycomb Shades van Robin Kester is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (blue), 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Lowly - Keep Up The Good Work

De Deense band Lowly heeft met Keep Up The Good Work een album gemaakt dat sprankelt en vermaakt, maar dat ook de fantasie maar blijft prikkelen met bijzondere en avontuurlijk muziek en mooie zang
Bij beluistering van het derde album van Lowly moet ik af en toe aan Björk denken, maar waar de IJslandse muzikante vorig jaar een album afleverde dat aanvoelde als een straf, is het nieuwe album van de Deense band vooral aangenaam. Lowly heeft haar songs op bijzondere wijze ingekleurd met elektronica en heeft de balans gevonden tussen mooie en toegankelijke songs en songs die de grenzen opzoeken en je continu weten te verrassen. De songs van de Deense band doen folky aan, maar passen door het gebruik van veel elektronica niet goed in dit hokje. Keep Up The Good Work is een album vol bijzondere uitstapjes, maar het is ook veertien songs lang mooi en aangenaam.

Ik had me tot voor kort nog niet echt laten overtuigen door de muziek van de Deense band Lowly, al sla ik Hifalutin, het in 2019 verschenen tweede album van de band, inmiddels wel een stuk hoger aan dan vier jaar geleden. Hifalutin heeft me in ieder geval voldoende nieuwsgierig gemaakt naar de nieuwe muziek van de band uit Kopenhagen, waardoor ik het deze week verschenen Keep Up The Good Work er meteen bij heb gepakt. En met succes, want direct bij eerste beluistering was me duidelijk dat het derde album van Lowly deze week niet mocht ontbreken op de krenten uit de pop. 

Lowly maakt op Keep Up The Good Work folky en meestal licht dromerige popliedjes, maar het zijn altijd popliedjes met een bijzondere twist. Die twist komt meestal van de inzet van flink wat elektronica en springerige ritmes, maar ook de zang van Soffie Viemose prikkelt steeds de fantasie. De vocalen op Keep Up The Good Work worden hier en daar vervormt met elektronica, maar Soffie Viemose heeft ook een aparte manier van zingen. 

Door die manier van zingen roept het nieuwe album van Lowly, in ieder geval bij mij, associaties op met de muziek van Björk. Net als de muziek van Björk maakt ook de muziek van Lowly het je lang niet altijd makkelijk en kan de zang af en toe tegen de haren in strijken, maar waar Björk op haar laatste album de popsong met een kop en een staart volledig uit het oog verloor en bij mij vooral de irritatiegrens opzocht en vervolgens talloze malen overschreed, kiest Lowly voor popliedjes die zich niet in een keurslijf laten persen, maar de conventies van een goede popsong zeker niet volledig naast zich neer hebben gelegd. 

Keep Up The Good Work moet worden gezien als het coronapandemie album van Lowly. Er werden nieuwe gezinsleden verwelkomd, maar er moest ook afscheid worden genomen van oudere familieleden en geen van beiden was makkelijk in een wereld die werd gedomineerd door een grillig virus. Keep Up The Good Work is wat meer naar binnen gekeerd dan de vorige albums van Lowly en ik heb inmiddels zeker wat met de eigenzinnige songs van de Deense band. 

Zeker wanneer de elektronica breed uit mag waaien heeft het album iets typisch Scandinavisch, maar Keep Up The Good Work ademt zeker niet alleen de sfeer van het hoge noorden. Dat doet het album wel wanneer Soffie Viemose klinkt als een onvervalste Scandinavische ijsprinses, maar de Deense zangeres kan ook folky klinken. Ik vind het best lastig om te omschrijven wat ik zo goed vind aan het nieuwe album van Lowly, maar waarschijnlijk is het juist het feit dat de muziek van Lowly zo lastig te duiden is wat de muziek van de Deense band zo interessant maakt. 

Keep Up The Good Work is een vooral elektronisch ingekleurd album dat niet elektronisch klinkt en het is een album met folkpop songs die niet klinken als folkpop. Lowly doet op haar derde album steeds dingen die je niet verwacht, maar ondertussen kun je het album ook prima op de achtergrond voort laten kabbelen en is wegdromen absoluut een optie. Ondertussen is de zang van Soffie Viemose echt prachtig en valt er ook in muzikaal opzicht veel te genieten op Keep Up The Good Work. Inmiddels kan ik ook de eerste twee albums van Lowly zeker waarderen, maar album nummer drie vind ik nog een flink stuk mooier. Knap gedaan. Erwin Zijleman

De muziek van Lowly is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Deense band: https://lowlyband.bandcamp.com/album/keep-up-the-good-work.

Keep Up The Good Work van Lowly is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 18,99 euro

Kerala Dust - Violet Drive

De van oorsprong Britse band Kerala Dust schotelt ons op Violet Drive een bezwerende, veelkleurige en fascinerende luistertrip voor, waarbij je zelf de bijzondere beelden mag bedenken
De grootste muzikale verrassing van deze week komt voor mij van de Britse band Kerala Dust, die overigens vanuit Berlijn en Zurich opereert. Violet Drive, het derde album van de band, is mijn eerste kennismaking met de muziek van Kerala Dust en het is een bijzondere ervaring geworden. Violet Drive is een bezwerend album dat aanvoelt als een soundtrack bij een roadtrip. De band gebruikt stuwende ritmes en voegt hier subtiele elektronica en wat bluesy gitaarlijnen aan toe. Als je eenmaal aan boord bent, word je onderdeel van een bijna hypnotiserende luistertrip die alleen maar aan kracht wint. Wat een bijzonder album van deze helaas nog vrij onbekende band.

Ik ben dagelijks te vinden op de geweldige Nederlandse muziekwebsite MusicMeter (https://www.musicmeter.nl), enerzijds om te lezen wat andere muziekliefhebbers vinden van de albums die ik goed vind en anderzijds om me te laten inspireren door de smaak van anderen. MusicMeter biedt ook nog eens het meest complete overzicht van nieuwe albums en in dit overzicht kwam ik afgelopen week Violet Drive van de band Kerala Dust tegen. 

Het is een naam die ik nog niet eerder was tegengekomen, terwijl het toch al het derde album van de van oorsprong Britse band is. Kerala Dust opereert tegenwoordig vanuit Zurich en Berlijn en maakt naar verluidt ‘deeply European music’. Dat deed de band ook al op haar eerste twee albums, die ik inmiddels ook beluisterd heb. Het zijn bij vlagen behoorlijk experimentele albums die zich stevig hebben laten inspireren door de Duitse elektronische muziek en Krautrock uit de jaren 70. 

Op Violet Drive klinkt de band wat minder elektronisch en ook wat minder experimenteel en persoonlijk ben ik erg gecharmeerd van het nieuwe geluid van de Britse band. Violet Drive opent met subtiele repeterende klanken van gitaren en elektronica, waarna de ritmesectie een bezwerende beat in zet. Het wordt gecombineerd met al even bezwerende zang, waarna langzaam maar zeker details worden toegevoegd aan de muziek van de band. 

Kerala Dust laat zich nog steeds beïnvloeden door de Duitse elektronica en Krautrock pioniers uit het verleden, maar de band sleutelt op Violet Drive ook met succes aan een eigen geluid. Op MusicMeter wordt de muziek van Kerala Dust vergeleken met die van DARKSIDE, maar die naam zegt me niet zoveel. 

Het is voor mij dan ook lastig om de muziek van Kerala Dust te vergelijken met de muziek van andere bands. Af en toe hoor ik iets van dEUS en ook iets van de al lang weer vergeten Fun Lovin’ Criminals, maar dat zijn vergelijkingen die snel mank gaan. Zeker nu de rol van gitaren in de muziek van Kerala Dust is toegenomen bevat de muziek op Violet Drive ook zeker invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, zeker wanneer de gitaarakkoorden bluesy zijn. 

Door te kiezen voor repeterende klanken en bezwerende ritmes is het nieuwe album van Kerala Dust vooral een luistertrip en het is er een met beeldend vermogen. Violet Drive klinkt als een machine die in werking wordt gesteld en vervolgens eindeloos door maalt. Het album klinkt bovendien als de soundtrack bij een lange roadtrip, waarin het landschap langzaam maar zeker verandert. 

Die subtiele veranderingen hoor je ook in de muziek, waarin de ritmes subtiel verschuiven en de gitaarlijnen steeds weer op fraaie wijze de ruimte zoeken. Bij eerste beluistering van Violet Drive was ik bang dat het geluid van Kerala Dust snel zou gaan vervelen, maar het tegendeel is het geval. Omdat het album steeds intenser bezweert en bovendien steeds weer subtiel van kleur verschiet, wordt de luistertrip van de Britse band alleen maar indrukwekkender. 

Naarmate het album vordert worden de kleurverschillen en tempoverschillen overigens groter en ontwikkelt het geluid van Kerala Dust zich op bijzondere wijze. Nu ik het album een paar keer heb gehoord, hoor ik ook wel wat van de muziek die My Baby in haar jonge jaren maakte, alleen dan met mannenstemmen en wat minder blues. Ik was de term ‘deeply European music’ nog niet eerder tegengekomen, maar als Violet Drive van Kerala Dust ‘deeply European music’ is, ben ik absoluut fan van dit genre. En inmiddels ook van Kerala Dust. Erwin Zijleman

De muziek van Kerala Dust is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://keraladust.bandcamp.com/album/violet-drive.

Violet Drive van Kerala Dust is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Signe Marie Rustad - Particles Of Faith

De Noorse muzikante Signe Marie Rustad maakt makkelijk indruk met haar karakteristieke stem, maar ook de bijzondere mix van invloeden met een hoofdrol voor Laurel Canyon folk mag er zijn
Particles Of Faith is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Noorse singer-songwriter Signe Marie Rustad, maar het is er een die doet uitzien naar meer. De muzikante uit Oslo is zeker geen typische Scandinavische ijsprinses, maar lijkt haar inspiratie in eerste instantie gevonden te hebben in de jaren 60 en 70 en dan specifiek in de heuvels rond Los Angeles. Signe Marie Rustad verwerkt echter veel meer invloeden in haar muziek, waardoor het album zeker niet blijft hangen in de Laurel Canyon folk. Particles Of Faith is in muzikaal opzicht een interessant album, maar het mooist is toch de emotievolle en bijzondere stem van de Noorse muzikante.

Het deze week verschenen Particles Of Faith is zo te zien al het vierde album van de Noorse singer-songwriter Signe Marie Rustad. Haar vorige drie albums ben ik voor zover ik me kan herinneren niet tegen gekomen, maar Particles Of Faith is een album dat wat mij betreft in brede kring in de smaak moet kunnen vallen. 

Signe Marie Rustad komt uit Scandinavië en brengt haar nieuwe album uit in de winter. Dat levert over het algemeen op zijn minst melancholische maar meestal licht depressieve albums op. De muzikante uit Oslo is echter zeker geen typische Noorse ijsprinses, maar lijkt zich vooral te hebben laten inspireren door de Laurel Canyon folk die in de late jaren 60 en vroege jaren 70 in de heuvels rond Los Angeles werd gemaakt. 

Zowel in muzikaal als in vocaal opzicht doet Particles Of Faith wel wat denken aan de muziek van Joni Mitchell, maar Signe Marie Rustad is zeker niet de zoveelste singer-songwriter die het Laurel Canyon geluid uit het verleden nauwgezet probeert te reproduceren. De muziek van de Noorse muzikante doet af en toe wat psychedelisch en experimenteel aan en ook jazzy accenten met blazers hebben hun weg gevonden naar het album. 

Signe Marie Rustad heeft echter ook een zwak voor pop uit de jaren 80 en 90 en kan hierdoor af en toe ook verrassend lichtvoetig klinken. Toch is Particles Of Faith wat mij betreft vooral een album dat liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en liefhebbers van Laurel Canyon folk in het bijzonder zal aanspreken. 

Particles Of Faith ontleent wat mij betreft de meeste kracht aan de stem van Signe Marie Rustad. De muzikante uit Oslo beschikt over een karakteristiek stemgeluid en vertolkt haar songs met veel gevoel, waardoor haar songs zich makkelijk opdringen. Het is een stemgeluid dat goed past bij de folky songs op het album, maar dat ook goed past bij de songs op het album die zijn voorzien van een voorzichtige popinjectie. 

Particles Of Faith heeft meer te bieden dan aansprekende zang. Het album is bijzonder mooi en ook verrassend veelzijdig ingekleurd. Signe Marie Rustad heeft zich zoals breed laten beïnvloeden en dat hoor je terug in de instrumentatie, die meerdere kanten op kan. Ik hou zelf wel van het vooral organische Laurel Canyon folk geluid, maar ook de enkele flirts met een meer pop georiënteerd geluid klinken bijzonder mooi. 

Ook de songs op het vierde album van de Noorse muzikante zijn aansprekend. Het zijn songs die zonder uitzondering lekker in het gehoor liggen, maar ondertussen graaft Signe Marie Rustad dieper dan de meeste van haar collega’s en weet ze steeds de fantasie te prikkelen met verassende uitstapjes en wendingen. Ik vind vooral de wat psychedelische uitstapjes zeer geslaagd, enerzijds omdat ze prachtig klinken en anderzijds omdat ze perfect passen bij de opeens wat dromerig klinkende stem van de muzikante uit Oslo. 

Signe Marie Rustad timmert al een aantal jaren aan de weg, maar met het fraaie Particles Of Faith moet ze wat mij betreft flink wat aandacht gaan trekken met een album dat mij wel wat doet denken aan het laatste album van Courtney Marie Andrews (mooie aanbeveling wat mij betreft). Valt er dan helemaal niets te klagen? Ja, met net iets meer dan een half uur muziek en slechts zeven songs is het album van Signe Marie Rustad wat aan de korte kant. Het is wel een half uur bijzonder mooi en ook dat is wat waard. Erwin Zijleman

De muziek van Signe Marie Rustad is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Noorse muzikante: https://signemarierustad.bandcamp.com/album/particles-of-faith.

Particles Of Faith is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 39,99 euro

CD, 20,99 euro

Starling Arrow - Cradle

Leah Song, Chloe Smith, Tina Malia, Ayla Nereo en Marya Stark zijn stuk voor stuk geweldige zangeressen, maar als Starling Arrow weten hun mooie stemmen elkaar op bijzondere wijze te versterken
Cradle van Starling Arrow is een album dat ik ook zomaar opzij had kunnen leggen, bijvoorbeeld als ik bij beluistering van het album bij een van de a capella songs was blijven steken of wanneer ik gewoon niet in de stemming was voor de muziek van het Amerikaanse vijftal. Ik ben blij dat ik Cradle van Starling Arrow wel heb opgepikt, want het album waarop zangeressen Leah Song, Chloe Smith, Tina Malia, Ayla Nereo en Marya Stark de krachten bundelen betovert me steeds meer. Cradle is een album dat indruk maakt door vijf stemmen die bijzonder mooi bij elkaar kleuren en die bovendien steeds op net wat andere wijze worden gecombineerd. Luister met volledige aandacht op een rustig moment en je gaat gegarandeerd voor de bijl.

Starling Arrow is een project van vijf zangeressen, die tijdens de coronapandemie songs schreven en besloten deze gezamenlijk uit te voeren nadat ze elkaar eindelijk weer hadden kunnen ontmoeten. Leah Song, Chloe Smith, Tina Malia, Ayla Nereo en Marya Stark zijn allemaal gezegend met een prachtige stem, maar geen van de namen klonk mij bekend in de oren. Leah Song en Chloe Smith timmerden bovendien al aan de weg als Rising Appalachia, maar ook dat is geen naam die bij mij een belletje deed rinkelen. 

Iedereen die de krenten uit de pop met enige regelmaat bezoekt, weet dat ik een zwak heb voor vrouwenstemmen. Bij beluistering van Cradle van Starling Arrow voel ik me dan ook als een kind in een snoepwinkel, al kan het combineren van vijf stemmen ook makkelijk teveel van het goede zijn. Leah Song, Chloe Smith, Tina Malia, Ayla Nereo en Marya Stark combineren hun stemmen af en toe in fraaie harmonieën, maar ze geven elkaar ook flink de ruimte, waardoor het debuutalbum van Starling Arrow wat mij betreft nooit overdadig klinkt. 

De vijf zangeressen droegen allemaal twee songs aan voor Cradle, dat verder een traditional en een improvisatie bevat. Starling Arrow laat op haar debuutalbum twee soorten songs horen. In een aantal songs neemt een van de zangeressen het voortouw, is de instrumentatie uiterst sober en zijn er wonderschone harmonieën. In een aantal andere songs kiezen Leah Song, Chloe Smith, Tina Malia, Ayla Nereo en Marya Stark voor a capella songs en worden de stemmen van het vijftal ook gebruikt voor het inkleuren van de songs. 

Ik ben normaal gesproken niet gek op a capella songs en heb ook op Cradle een duidelijke voorkeur voor de songs waarin wordt gekozen voor een combinatie van leadzang, sobere klanken en mooie harmonieën, maar de a capella songs van Starling Arrow zijn zo mooi en krachtig, dat ik mijn aversie tegen dit soort songs in vrijwel alle gevallen makkelijk op zij kon zetten. 

Cradle van Starling Arrow is een album waarvoor je in de stemming moet zijn of waarvoor je in ieder geval het juiste moment moet zien te vinden, maar als je ervoor in de stemming bent en open staat voor de stemmen van de vijf muzikanten, is Cradle een prachtig album. Het is een album dat de ruimte, ondanks alle mooie stemmen, voorziet van een bijna serene rust. Ook dat geldt overigens met name voor de songs waarin is gekozen voor een sobere instrumentatie en waarin Leah Song, Chloe Smith, Tina Malia, Ayla Nereo en Marya Stark elkaar de ruimte geven. 

Cradle maakt me nieuwsgierig naar de individuele verrichtingen van deze vijf uitstekende zangeressen, maar de tijdens de coronapandemie ontstane samenwerking is zeker waardevol. 1+1+1+1+1 is in veel gevallen teveel wanneer het gaat om het combineren van stemmen, maar op het debuutalbum van Starling Arrow vullen deze stemmen elkaar prachtig aan en weten ze elkaar wat mij betreft keer op keer te versterken. 

Als ik zou mogen kiezen zou ik op het volgende album minder vaak kiezen voor a capella songs en misschien hier en daar kiezen voor een net wat voller klinkend instrumentarium, maar ook in de huidige vorm smaakt de samenwerking tussen Leah Song, Chloe Smith, Tina Malia, Ayla Nereo en Marya Stark wat mij betreft naar veel meer. Erwin Zijleman

De muziek van Starling Arrow is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse vijftal: https://starlingarrow.bandcamp.com/album/cradle.

Runnner - Like Dying Stars, We're Reaching Out

Als Runnner betovert de Amerikaanse muzikant Noah Weinman met mooi ingekleurde folksongs, verrassende arrangementen, nostalgisch klinkende muziek en bijzonder aangename fluisterzang
Ik had nog niet eerder van Runnner gehoord, maar was direct bij eerste beluistering onder de indruk van Like Dying Stars, We're Reaching Out. De muziek van de band rond de Amerikaanse muzikant Noah Weinman doet door de zachte zang wel wat aan Elliott Smith denken, maar in muzikaal opzicht slaat Runnner vooral andere wegen in. Like Dying Stars, We're Reaching Out kan uit de voeten met bijna verstilde folk met een hoofdrol voor de banjo, maar in de meeste songs domineren de bijzondere arrangementen, die de muziek van Runnner voorzien van een hele bijzondere sfeer. Runnner maakt muziek vol echo’s uit het verleden, maar klinkt ook verrassend eigenzinnig en eigentijds.

Mijn vaste tipgever Paste Magazine wees me afgelopen vrijdag vooral op Like Dying Stars, We're Reaching Out van de Amerikaanse band Runnner (inderdaad met drie keer een n). Het is een album dat in eerste instantie niet op mijn lijstje stond om de eenvoudige reden dat ik nog niet eerder van Runnner had gehoord. 

Runnner is een project van de Amerikaanse muzikant Noah Weinman, die momenteel vanuit Los Angeles, California, opereert. Deze Noah Weinman speelde een voorname rol op het eind vorig jaar verschenen Quiet The Room van Skullcrusher en dat is een album dat ik sindsdien alleen maar mooier ben gaan vinden. Ook Like Dying Stars, We're Reaching Out van Runnner lijkt me een groeialbum, maar in tegenstelling tot het debuutalbum van Skullcrusher, was ik direct bij eerste beluistering onder de indruk van het officiële debuutalbum van Runnner. 

Het is een album dat me in eerste instantie vooral deed denken aan de albums van Elliott Smith en dat heeft alles te maken met de fluisterzachte stem en de manier van zingen van Noah Weinman. De vergelijking met Elliott Smith houdt overigens niet al te lang stand, want buiten de zang neemt het aantal overeenkomsten met de muziek van de veel te jong overleden muzikant snel af. 

Noah Weinman creëert direct vanaf de eerste noten van Like Dying Stars, We're Reaching Out een bijzondere sfeer. Het album opent met wat zweverige klanken die worden gecombineerd met mooi pianospel, wat prachtig combineert met het ingetogen akoestische gitaarspel en de zachte stem van Noah Weinman. Runnner maakt direct vanaf de eerste noten ruimtelijke en beeldende muziek en dat wordt versterkt door het toevoegen van flink wat samples. In anders songs kan de muziek van Runnner overigens ook aardser klinken en zeker wanneer de banjo wordt ingezet hoor ik ook wel wat van de band Trampled By Turtles, die wat mij betreft een van de mooiste albums van 2022 maakte. 

Like Dying Stars, We're Reaching Out heeft een onthaastende werking, maar het is ook een album met popsongs waarvan je alleen maar vrolijk kunt worden. De muziek van Runnner doet, vooral door de zang, wat nostalgisch aan, maar Noah Weinman weet ook hoe je memorabele popsongs schrijft. Naast de vergelijking met Elliott Smith dringt ook de vergelijking met Sufjan Stevens zich een aantal malen op, maar Runnner blijft uiteindelijk toch vooral Runnner. 

De muzikant uit Los Angeles probeert al zijn songs een bijzondere wending mee te geven, waardoor Like Dying Stars, We're Reaching Out niet het zoveelste album is met mooi ingekleurde folksongs. Alles op het album klinkt even mooi en aangenaam, met hier en daar ook nog wat voorzichtige wijzigingen naar de harmonieën van Crosby, Stills & Nash, maar de songs van Runnner blijven ook wat ongrijpbaar. 

Je hoort in de basis vooral ingetogen folksongs, maar door de atmosferische klankentapijten, hier en daar een vleugje chamberpop, af en toe een bijzonder ritme en op zijn tijd een vleugje pop, is Like Dying Stars, We're Reaching Out van Runnner geen moment een dertien in een dozijn folkalbum. Ik vond de songs op het album zoals gezegd direct mooi, maar het zijn ook stuk voor stuk songs die steeds mooier en avontuurlijker worden. Absoluut een album dat alle aandacht verdient, ook in Nederland. Erwin Zijleman

De muziek van Runnner is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://runnner.bandcamp.com/album/like-dying-stars-were-reaching-out.

Like Dying Stars, We're Reaching Out van Runnner is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Jaimee Harris - Boomerang Town

Na haar sensationele debuutalbum Red Rescue uit 2018 keert de van oorsprong Texaanse singer-songwriter Jaimee Harris terug met een wat meer ingetogen, maar wederom zeer indrukwekkend rootsalbum
Luister met flink volume naar Boomerang Town van Jaimee Harris en de krachtige stem van de Amerikaanse muzikante snijdt dwars door de ziel. Boomerang Town klinkt na het geweldige Red Rescue misschien wat minder opzienbarend, maar na een paar keer horen kun je alleen maar concluderen dat alles op het tweede album van Jaimee Harris goed is. Het album is smaakvol ingekleurd en fraai geproduceerd, de songs blijven makkelijk hangen en vertellen stuk voor stuk bijzondere verhalen, terwijl de stem van de tegenwoordig vanuit Nashville opererende muzikante alleen maar aan zeggingskracht en doorleving heeft gewonnen. Jaimee Harris is nog niet heel bekend, maar is echt een hele grote.

Jaimee Harris verruilde haar geboortestad Waco in Texas, bekend geworden door de slecht afgelopen belegering van de Branch Davidians sekte in 1993, al op jonge leeftijd voor het flink verderop gelegen Austin, waar ze het wilde gaan maken als muzikant. Dat ging zeker niet vanzelf, waardoor Jaimee Harris uiteindelijk niet terecht kwam in de spotlights, maar aan de zelfkant van de samenleving van Austin. 

In 2018 debuteerde Jaimee Harris alsnog met het uitstekende Red Rescue, dat haar wat mij betreft onmiddellijk schaarde onder de grote beloften van de muziekscene van Austin, Texas. Het is vervolgens lag stil geweest rond Jaimee Harris, die in de tussentijd wel haar liefdesgeluk vond bij collega muzikante Mary Gauthier. Deze week keert Jaimee Harris eindelijk terug met haar tweede album en Boomerang Town is een duidelijk ander album dan Red Rescue. 

Het debuutalbum van Jaimee Harris klonk bij vlagen lekker ruw en stevig, maar haar nieuwe album laat uitsluitend sober ingekleurde en behoorlijk ingetogen songs horen. Aan de ene kant is het jammer dat Jaimee Harris het incidentele gitaargeweld van haar debuutalbum heeft afgezworen, maar aan de andere kant hebben ook de ingetogen songs op het tweede album veel te bieden. 

Jaimee Harris maakte op Red Rescue niet alleen indruk met aansprekende songs en een krachtige stem, maar ook met persoonlijke teksten en mooie verhalen. Ook Boomerang Town staat vol met indringende persoonlijke verhalen, die de songs op het album voorzien van een bijzondere lading. Het is een lading die wordt versterkt door de mooie stem van Jaimee Harris, die op Boomerang Town aan kracht en doorleving heeft gewonnen. 

Jaimee Harris beperkt zich op haar tweede album overigens zeker niet tot de persoonlijke verhalen, want ook de dood van nogal wat grote rootsmuzikante onder wie haar mentor Jimmy LaFave, de diepe impact van de coronapandemie en de politieke aardverschuivingen in haar vaderland hebben hun weg gevonden naar het album. 

Jaimee Harris heeft Austin inmiddels verruild voor Nashville en dat hoor je in haar muziek, die is opgeschoven in de richting van de Amerikaanse rootsmuziek zoals die in Nashville wordt gemaakt. Boomerang Town werd geproduceerd door Mark Hallman, die ik vooral ken van zijn werk voor Ani DiFranco en die het nieuwe album van Jaimee Harris zeer smaakvol heeft ingekleurd. Het album klinkt over het algemeen redelijk sober, maar door het gebruik van verschillende instrumenten, met hier en daar fraai viool en cello spel, klinkt het album ook gevarieerd. 

Red Rescue blies me vijf jaar geleden echt compleet van mijn sokken en dat is dit keer anders. Ik vond de songs op Boomerang Town direct bij eerste beluistering mooi, al was het maar door de geweldige stem van Jaimee Harris, maar de impact was zeker niet zo groot als vijf jaar geleden. Het tweede album van de Amerikaanse singer-songwriter wordt echter wel steeds beter en wat mij betreft maakt Jaimee Harris de torenhoge belofte van haar debuutalbum dan ook waar op Boomerang Town. 

Of dit ondanks of dankzij de duidelijke koerswijziging is durf ik nog niet te zeggen, al vind ik inmiddels wel dat de fantastische stem van Jaimee Harris in het nieuwe geluid nog beter tot zijn recht komt. Dat de muzikante, die de dertig pas net is gepasseerd, een hele grote toekomst voor zich heeft lijkt me zeker. Erwin Zijleman

De muziek van Jaimee Harris is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://jaimeeharrismusic.bandcamp.com/album/boomerang-town.

Boomerang Town van Jaimee Harris is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 16,99 euro

Laurie Styvers - Gemini Girl: The Complete Hush Recordings

De Amerikaanse muzikante Laurie Styvers maakte aan het begin van de jaren 70 twee miskende albums, die dankzij de fraaie reissue Gemini Girl vijftig jaar na dato laten horen wat deze jong overleden muzikante in huis had
Ik had nog nooit van Laurie Styvers gehoord, maar dankzij een fraai uitgevoerde reissue ken ik inmiddels al haar songs. Gemini Girl bevat de twee albums die Laurie Styvers aan het begin van de jaren 70 opnam en ook nog eens al het restmateriaal. Het levert ruim twee uur muziek op, die laat horen dat de in de VS geboren maar vooral vanuit Engeland opererende muzikante een uitstekende zangeres en een zeer getalenteerd songwriter was. Dat geldt zeker voor de wat meer folk georiënteerde songs op haar debuutalbum, maar ook de wat meer tegen de softpop aanleunende songs van haar tweede album mogen er zijn. De in 1998 overleden muzikante heeft er zelf helaas niets meer aan, maar dat haar muziek voortleeft is volkomen terecht.

De zondagavond reserveer ik op de krenten uit de pop de laatste tijd voor albums uit de oude doos en dan vooral voor albums die me nog steeds zeer dierbaar zijn. Deze week wijk ik hier van af, want Gemini Girl van Laurie Styvers is pas deze week verschenen en het is bovendien mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse muzikante. Het is wel muziek uit de oude doos, want Laurie Styvers maakte haar muziek aan het begin van de jaren 70. Gemini Girl heeft als ondertitel The Complete Hush Recordings en bevat alles dat Laurie Styvers gedurende haar muzikale leven opnam. 

Laurie Styvers werd geboren in Texas, maar groeide op in Engeland, waar ze aan het eind van de jaren 60 de psychedelische folkband Justine formeerde. Deze band kwam tot één album, waarna Laurie Styvers aan het begin van de jaren 70 twee soloalbums uitbracht, Spilt Milk uit 1972 en Colorado Kid uit 1973. Deze albums kregen met name in Engeland redelijk wat aandacht, maar een echte doorbraak bleef helaas uit, waarna Laurie Styvers de muziek achter zich liet. Aan het eind van de jaren 90 overleed ze op slechts 46-jarige leeftijd en raakte haar muziek definitief in de vergetelheid. 

De fraaie compilatie Gemini Girl moet daar verandering in brengen en persoonlijk ben ik blij met deze release, want Laurie Styvers maakte muziek die mij uitstekend bevalt. Gemini Girl bevat alle tracks van Spilt Milk en Colorado Kid en wat restmateriaal en het zijn tracks die aan het begin van de jaren 70 een beter lot hadden verdiend. 

Gemini Girl neemt je direct vanaf de eerste noten mee terug naar de vroege jaren 70. Laurie Styvers maakt op haar debuutalbum muziek met invloeden uit de Britse en Amerikaanse (Laurel Canyon) folk van dat moment en sluit bovendien aan bij de op dat moment opkomende singer-songwriters, van wie Carole King de bekendste zou worden. Laurie Styvers laat op haar debuutalbum horen dat ze als zangeres en als songwriter niet onder deed voor collega singer-songwriters die er wel in slaagden om hun carrière van de grond te krijgen. 

De songs van Spilt Milk klinken met name door de stevig aangezette arrangementen van strijkers en blazers misschien wel enigszins gedateerd, maar wat mij betreft klinken de songs van de jonge Amerikaanse muzikante behoorlijk tijdloos en voelt het jaren 70 geluid aan als een warm bad. Zeker Spilt Milk is een uitstekend album, dat in 1972 met de besten mee had moeten kunnen, al is het maar vanwege de uitstekende zang van de Amerikaanse muzikante. 

Ook over Colorado Kid ben ik best te spreken, al is het even wennen aan de arrangementen van David Whitaker, die de songs van Laurie Styvers af en toe in de richting van de soft pop van The Carpenters duwt, wat overigens wel wat vraagt van de zang, die ook op het tweede album prima is. Na enige gewenning vind ik ook Colorado Kid een album dat het verder had moeten schoppen dan het deed. Laurie Styvers sluit op dit album immers niet alleen aan bij de muziek van het bij leven zeer onderschatte duo The Carpenters, maar maakt bovendien geen geheim van haar bewondering voor Harry Nilsson. 

Ik had echt nog nooit gehoord van Laurie Styvers en al helemaal niet van haar albums, maar de ruim twee uur muziek die is verzameld op Gemini Girl is wat mij betreft een zeer waardevolle aanvulling op de muziek in het genre die het wel schopte tot de klassiekers. Een mooie ontdekking deze Amerikaanse muzikante en wat een mooi verzorgde uitgave. Erwin Zijleman

Gemini Girl van Laurie Styvers is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://lauriestyvers.bandcamp.com/album/gemini-girl-the-complete-hush-recordings.

Gemini Girl van Laurie Styvers is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2CD, 32,99 euro