Review: Will Stratton - Points Of Origin

Changing Wilderness was bijna vier jaar geleden mijn eerste kennismaking met de muziek van Will Stratton, die deze week met het prachtige Points Of Origin nogmaals laat horen dat hij een groot singer-songwriter is
Luister naar de muziek van Will Stratton en je waant je even in de jaren 70. Ook zijn nieuwe album doet weer denken aan een aantal grote singer-songwriters uit deze periode, maar de Amerikaanse muzikant is zeker niet blijven steken in het verleden. Wat opvalt bij beluistering van Points Of Origin is dat de muziek van Will Stratton aan de ene kant een tijdloos karakter heeft, maar zijn songs misstaan ook zeker niet in het heden. Ook Points Of Origin is weer voorzien van werkelijk prachtige klanken, staat vol met ijzersterke songs en mooie verhalen en dan is er ook nog eens de stem van Will Stratton, die je definitief de wereld om je heen even laat vergeten. Wat een prachtalbum weer van deze Amerikaanse muzikant.

De Amerikaanse muzikant Will Stratton bracht tot 2017 zes albums uit, maar ik ken hem alleen van het in de zomer van 2021 verschenen The Changing Wilderness, zijn zevende album, dat ik echt een prachtig album vond. Het is een album dat het geweldig deed in een zomer die werd getekend door de covidpandemie en die deze wat troosteloze zomer voorzag van mooie en vooral ook zorgeloze klanken. 

The Changing Wilderness van Will Stratton werd in 2021 in het hokje folkje geduwd, maar ik vond het zeker geen typisch folkalbum. Bij folk denk ik aan vrij sober ingekleurde songs, maar Will Stratton kleurde zijn songs op The Changing Wilderness echt prachtig in. De Amerikaanse muzikant combineerde dit met een prachtige stem, die de songs op het album voorzag van heel veel warmte. 

Nick Drake werd meer dan eens aangedragen als vergelijkingsmateriaal voor het album van Will Stratton, maar zelf hoorde ik wel wat van Don Mclean, wiens album American Pie op een of andere manier de klassenavonden op mijn middelbare school domineerde en dat ik ondanks het feit dat ik er hierna nooit meer naar heb geluisterd noot voor noot ken. 

Will Stratton keert deze week terug met zijn nieuwe album Points Of Origin en ook dit is een album dat zich direct als de spreekwoordelijke warme deken om me heen sloeg. Het album klonk ook direct vertrouwd, want Will Stratton vertrouwt op zijn achtste album op dezelfde sterke punten als op The Changing Wilderness. 

Ook Points Of Origin is een album dat een folkalbum kan worden genoemd, al vind ik singer-songwriter pop persoonlijk net zo treffend. Het is wederom een album dat veel voller en smaakvoller is ingekleurd dan een standaard folkalbum. De Amerikaanse muzikant kan zelf op flink wat instrumenten uit de voeten, maar heeft ook nog flink wat gastmuzikanten uitgenodigd, die het klankenpalet op het album nog wat verder verrijken met onder anders blazers, strijker, extra gitaren en de pedal steel. 

Het klinkt allemaal zo aangenaam dat je direct tot rust komt wanneer je het album hoort. Die rustgevende werking van Points Of Origin wordt versterkt door de bijzonder mooie stem van Will Stratton. Ook dit keer komt de stem die ik ken van de klassenavonden voorbij en hoor ik meer Don McLean dan Nick Drake in de zang van Will Stratton, wat ik zelf zeker geen minpunt vind. 

De muziek van Will Stratton heeft absoluut een jaren 70 vibe, maar ik vind Points Of Origin ook absoluut een album van deze tijd. Zowel de muziek als de zang op het nieuwe album van Will Stratton zijn van een bijzonder hoog niveau, maar de Amerikaanse muzikant maakt wat mij betreft de meeste indruk als songwriter. Ook het nieuwe album van Will Stratton staat weer vol met songs die je bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen en ook al jaren lijkt te koesteren. 

Het zijn niet alleen songs die bijzonder aangenaam klinken, maar het zit ook allemaal knap in elkaar, waardoor Points Of Origin me vooralsnog bij iedere nieuwe beluistering weet te verrassen, zeker ook met de prachtige verhalen die worden verteld. 

Ik ken Will Stratton pas sinds zijn zevende album, maar dat albums was zo goed dat zijn nieuwe album voor mij verplichte kost was. Het leek me op voorhand niet zo eenvoudig om in de buurt te komen van het prachtige The Changing Wilderness, maar Points Of Origin doet er echt niet voor onder. Een van de mooiste soundtracks van de lente van 2025. Erwin Zijleman

De muziek van Will Stratton is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://willstratton.bandcamp.com/album/points-of-origin-2.

Review: Nagasaki Swim - The View From Up There

Ik was twee jaar geleden zeer gecharmeerd van Everything Grows van Nagasaki Swim, maar het deze week verschenen The View From Up There vind ik nog veel beter en zorgt onmiddellijk voor het lentegevoel
Als Nagasaki Swim een Amerikaans bandje was geweest, was het nieuwe album van de band rond de Nederlandse muzikant Jasper Boogaard ongetwijfeld opgepikt door Amerikaanse muziekmedia als Paste en Pitchfork. Met The View From Up There heeft Nagasaki Swim immers een onweerstaanbaar lekker en ook verschrikkelijk goed album afgeleverd. Het is een album met invloeden uit de pop en de rock, maar ook uit de Amerikaanse rootsmuziek. Het is een album met een duidelijke jaren 80 vibe, maar de muziek van Nagasaki Swim klinkt ook heerlijk eigentijds. The View From Up There is een album waar je alleen maar heel vrolijk van kunt worden, maar het is ondertussen ook echt heel erg goed.

Bijna op de dag af twee jaar geleden verscheen het album Everything Grows van Nagasaki Swim. Het is een album dat ik omschreef met de volgende oneliner: “Wanneer Everything Grows van Nagasaki Swim uit de speakers komt is de lente definitief begonnen en deze lente wordt alleen maar mooier en aangenamer door de knappe songs op dit album van eigen bodem”. Het is een omschrijving die ik ongewijzigd kan gebruiken voor het deze week verschenen nieuwe album van het project van de Nederlandse muzikant Jasper Boogaard. 

The View From Up There is het derde album van Nagasaki Swim, want in 2021 verscheen het debuutalbum The Mirror, dat ik destijds niet heb opgemerkt. Ik moet er nog eens naar luisteren, maar voorlopig ben ik compleet verslaafd aan The View From Up There. Everything Grows was twee jaar geleden aan de korte kant met nog geen half uur muziek, maar dit keer heeft Jasper Boogaard bijna veertig minuten muziek opgenomen. 

Het is muziek die voortbouwt op het geluid van zijn voorganger, maar ook anders klinkt. Everything Grows was al heel erg goed, maar het nieuwe album van Nagasaki Swims vind ik nog veel beter. Nagasaki Swim is een project van Jasper Boogaard, maar de Rotterdamse muzikant heeft dit keer een aantal muzikanten om zich heen verzameld, die tekenen voor een wat voller geluid met wat meer invloeden uit de pop en de rock. The View From Up There bevat hiernaast invloeden uit de folk en de Amerikaanse rootsmuziek. 

In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder mooi. Jasper Boogaard en de andere muzikanten die zijn te horen op het album hebben het nieuwe album voorzien van een lekker vol en bijzonder aangenaam geluid. Het is een opvallend melodieus geluid vol zonnestralen, maar het is ook een geluid vol fraaie details en accenten. Het is een geluid waarvan ik alleen maar zielsgelukkig kan worden, want wat streelt het veelzijdige maar altijd wonderschone geluid op The View From Up There genadeloos het oor. 

Het is een geluid dat ook wel wat nostalgische gevoelens oproept, want meerdere songs op het album doen me denken aan de geniale songs van Prefab Sprout, terwijl nog veel meeer songs me doen denken aan de muziek van The Dream Academy, waar ik ook alleen maar goede herinneringen aan heb. 

De muzikanten die zijn te horen op het album voegen met flink wat instrumenten nog heel veel moois toe aan de instrumentatie, waardoor The View From Up There steeds mooier wordt. De muziek vloeit prachtig wat samen met de wat dromerige stem van Jasper Boogaard, die het lome lentegevoel op het album nog wat versterkt. 

Het komt allemaal samen in songs die niet alleen melodieus en zorgeloos klinken, maar die ook interessant zijn. The View From Up There is een album dat naadloos aansluit bij de parels uit de catalogus van het Excelsior label waarop het album is verschenen, maar voegt ook iets toe aan deze parels. 

Als Pitchfork of Paste lucht krijgt van dit album ligt de wereld straks aan de voeten van Nagasaki Swim, maar laten we eens beginnen met het in Nederland op de juiste waarde schatten van dit album. The View From Up There is zeker niet het meest besproken album deze week, maar het is een album dat je humeur een enorme boost geeft en je de boze buitenwereld even doet vergeten en wie wil dat nou niet ervaren? Erwin Zijleman

De muziek van Nagasaki Swim is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse band: https://nagasakiswim.bandcamp.com/album/the-view-from-up-there.

The View From Up There van Nagasaki Swim is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Mackenzie Carpenter - Hey Country Queen

Countrypop is de afgelopen jaren booming met flink wat aanstormende talenten, maar gezien de kwaliteit van Hey Country Queen moet er nog zeker ruimte zijn voor de talenten van de Amerikaanse muzikante Mackenzie Carpenter
Ik begon vanwege de wat cheesy cover met enige argwaan aan de beluistering van Hey Country Queen, het debuutalbum van de uit Georgia afkomstige Mackenzie Carpenter, maar ze heeft een overtuigend album afgeleverd. Het is een album dat past in het hokje countrypop, maar country wint het van de pop op Hey Country Queen. Het album is voorzien van een aangenaam geluid met vooral snareninstrumenten, staat vol met sterke songs die alle ingrediënten bevat die je verwacht in de countrypop en Mackenzie Carpenter is ook nog eens voorzien van een aansprekend stemgeluid. Iedereen die gek is op Megan Moroney gaat ook dit album zeker waarderen.

Een snelle blik op de cover van Hey Country Queen van Mackenzie Carpenter verraadt direct met welk genre we te maken hebben, want alles op deze cover ademt countrypop. Het is een genre dat een paar jaar geleden mijn aandacht kreeg en dat de status van ‘guilty pleasure’ voor mij inmiddels ruimschoots is ontgroeid, wat er voor heeft gezorgd dat countrypop albums een prominente plek innemen in mijn jaarlijstjes de afgelopen jaren. 

Nu gaat mijn voorkeur wel uit naar countrypop met meer country dan pop en ik was op voorhand wel een beetje bang dat Mackenzie Carpenter me in dat opzicht teleur zou gaan stellen. Het blijkt erg mee te vallen, want Hey Country Queen is een countrypop album dat bij mij dit jaar wel eens heel vaak voorbij kan gaan komen. 

Openingstrack Dozen Red Flags doet me zowel in muzikaal, vocaal als tekstueel opzicht sterk denken aan de muziek van Megan Moroney en dat is een van mijn favorieten binnen de countrypop van het moment. Mackenzie Carpenter verwerkt absoluut invloeden uit de pop in haar songs, maar ik hoor meer dan genoeg country om enorm gecharmeerd te raken van dit album. 

Dat ik wat van Megan Moroney hoor in de songs van Mackenzie Carpenter is overigens niet zo gek. Zo werden beiden geboren in Georgia, maar Mackenzie Carpenter schreef ook mee aan een aantal songs van Megan Moroney. Ook de stemmen van de twee lijken overigens erg op elkaar, wat ook bijdraagt aan de kwaliteit van Hey Country Queen, want net als de inmiddels doorgebroken Megan Moroney beschikt ook Mackenzie Carpenter over een stem die niet alleen gemaakt is voor de countrypop, maar het is ook een stem die de songs op haar album een enorm stuk optilt. 

De songs van de Amerikaanse muzikante blijven redelijk dicht bij de conventies van de countrypop en schuwen in tekstueel opzicht de geijkte thema’s in het genre niet, wat betekent dat in de songs de nodige foute mannen, mislukte liefdes en flessen whisky voorbij komen. Hey Country Queen is voorzien van een zeer aangenaam maar ook zeer smaakvol geluid met zoals gezegd flink wat invloeden uit de country. Het is een geluid met lekker veel snareninstrumenten, waaronder uiteraard de pedal steel en lekker veel gitaren, die in een aantal songs lekker ruw klinken, wat het rootsy karakter van Hey Country Queen versterkt. 

Het debuutalbum van Mackenzie Carpenter laat zich prima vergelijken met de twee albums die Megan Moroney de afgelopen twee jaar op de kaart hebben gezet als countrypop ster, maar Hey Country Queen laat zich, nog meer dan de albums van Megan Moroney, beïnvloeden door de countrypop die in de jaren 90 populair was. Ik had destijds helemaal niets met het genre, maar de succesalbums van bijvoorbeeld Shania Twain zijn absoluut van invloed geweest op de songs van Mackenzie Carpenter. 

De Amerikaanse muzikante is in Nashville en omstreken al bekend als songwriter, maar gezien de kwaliteit van haar stem en de songs op haar debuutalbum lijkt het me een kwestie van tijd voordat ze zich schaart onder de countrypop sterren van het moment. Het is een genre waarop in Nederland helaas altijd nog wat wordt neergekeken, maar gezien de kwaliteit van de albums en ook de recente optredens in Nederland van een aantal nieuwe sterren in het genre moet dat echt maar eens veranderen. Ik ben alvast fan van deze Mackenzie Carpenter. Erwin Zijleman

Hey Country Queen van Mackenzie Carpenter is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 39,99 euro

Review - Clairo, TivoliVredenburg, Utrecht, 11 maart 2025

De Amerikaanse muzikante Claire Cottrill, beter bekend als Clairo, stond deze week twee keer in een uitverkochte Ronda in TivoliVredenburg. Clairo begon, net als zoveel van haar generatiegenoten, met het maken van bedroompop, die ze via YouTube de wereld in slingerde. Met haar debuutalbum Immunity vond ze in 2019 aansluiting bij de smaakmakers binnen de indiepop van dat moment, maar vervolgens ging Clairo haar eigen weg op de albums Sling en Charm.

Ook op het podium gaat Clairo haar eigen weg. Dat zag je al aan het begin van het concert, toen ze samen met haar band het podium op kwam en eerst nog even een glaasje wijn dronk. Het is niet de spectaculaire entree van de meeste indiepop zangeressen van het moment en ook tijdens de rest van het concert doet Clairo haar eigen ding. 

Ze staat er, met een koptelefoon op haar hoofd, vrij ingetogen bij op het podium en vermoeit het publiek gelukkig niet met ellenlange speeches waarin ze ons vertelt hoeveel ze van ons houdt. De langste zin komt als ze last heeft van de flitslichten van de camera's in de zaal. Het gaat bij Clairo om de muziek en dat is goed nieuws.

Op het schaars verlichte podium staat een vijfkoppige band en het is een band die bestaat uit geweldige muzikanten. Blikvanger is Hailey Niswager, die gitaar, piano en orgel speelt, maar vooral de show steelt met haar saxofoon en dwarsfluit. Als je je ogen dicht doet waan je je in de jaren 70, want de mix van soul, jazz en singer-songwriter pop is ver verwijderd van de muziek die de meeste indiepop zangeressen van het moment maken.

Het zeer smaakvolle en prachtig klinkende geluid past uitstekend bij de zang van Clairo. Ze zingt vooral zacht, maar ook met veel gevoel en souplesse. Ze staat er misschien wat rustig bij, maar ze lijkt het wel degelijk enorm naar haar zin te hebben, wat ook niet zo gek is met zo'n geweldige band en een razend enthousiast publiek.

Het klinkt allemaal lekker dromerig en het zou in de handen van de meeste muzikanten waarschijnlijk wat voort gaan kabbelen, maar de muzikanten die om Clairo heen staan, en met name Hailey Niswager, geven de lome popsongs van de Amerikaanse muzikante steeds weer een fraaie impuls.

Aan het eind van de set is er ruimte voor de bekendste songs van de Amerikaanse muzikante, waaronder het nog altijd fantastische Bags van haar debuutalbum, Sofia van ditzelfde album en het aanstekelijke Sexy To Someone van het laatste album. 

Na negentien songs zat het er op en kon ik alleen maar concluderen dat ik een uitstekend concert had gezien van een jonge muzikante die nadrukkelijk haar eigen weg gaat en tot grootste dingen in staat blijkt. Van Clairo gaan we nog heel veel plezier hebben, dat is zeker. Erwin Zijleman

Review: Cari Cari - One More Trip Around The Sun

Cari Cari is in Nederland helaas niet heel bekend, maar het Oostenrijkse duo laat ook op haar derde album One More Trip Around The Sun weer horen dat het elders wel wordt onthaald als een sensatie, en terecht
Bij Cari Cari denk ook ik altijd nog in eerste instantie aan het geweldige debuutalbum ANAANA uit 2018, dat ik reken tot de allerbeste albums van dat jaar. Ook het tweede album van het duo uit Wenen was echter bovengemiddeld goed en ook over het deze week verschenen derde album van Cari Cari ben ik weer zeer te spreken. One More Trip Around The Sun is wat aan de korte kant, maar wat gebeurt er veel. Stephanie Widmer en Alexander Köck gaan op het derde album verder waar het tweede album ophield, maar het Oostenrijkse duo verlegt ook dit keer haar grenzen en verbreedt haar muzikale horizon. Iedereen die Cari Car niet kent mist inmiddels drie fantastische albums.

Het Oostenrijkse duo Cari Cari leverde aan het eind van 2018 een ware wereldplaat af met haar debuutalbum ANAANA. Stephanie Widmer en Alexander Köck lieten op hun debuutalbum een fascinerend geluid horen, dat zeer uiteenlopende invloeden wist te combineren in een geluid dat in ieder geval mijn wereld op zijn kop zette. 

ANAANA van Cari Cari blies me van mijn sokken aan het eind van 2018 met bluesy gitaarakkoorden en surfgitaren, stuwende ritmes en hier en daar een didgeridoo. Hier en daar leek het wel wat op de muziek die My Baby in haar begindagen maakte, maar Cari Cari voegde genoeg bijzondere ingrediënten toe om te spreken van een uniek eigen geluid. 

Het tweetal uit Wenen wist met ANAANA de top 10 van mijn jaarlijstje te halen en vanaf dat moment volgde ik de muzikale verrichtingen van Stephanie Widmer en Alexander Köck nauwgezet. ANAANA werd in de herfst van 2022 gevolgd door Welcome To Kookoo Island. Natuurlijk kon Cari Cari met haar tweede album niet zo verrassen als met het sensationele debuutalbum, maar in muzikaal opzicht was Welcome To Kookoo Island nog wat veelzijdiger dan zijn voorganger, bijvoorbeeld door ook nog wat invloeden uit de woestijnblues toe te voegen aan het al zo bezwerende geluid van het Oostenrijkse duo. 

De twee uitstekende albums hebben Cari Cari helaas nog niet wereldberoemd gemaakt, al was de band naar verluidt wel een sensatie op het Primavera Sound Festival in Barcelona, waardoor ook het deze week verschenen derde album van het Weense tweetal in ieder geval in Nederland een vrij anonieme plek inneemt in de releaselijsten van deze week. 

Zelf had ik natuurlijk wel direct aandacht voor One More Trip Around The Sun, wat een treffende titel is voor een album van Cari Cari, want een trip is het absoluut en zonnestralen zijn nooit ver weg. Voor een ieder die de muziek van Stephanie Widmer en Alexander Köck kent voelt het derde album direct vertrouwd. Direct in de openingstracks duikt de didgeridoo weer op en ook de wat bluesy gitaarakkoorden laten niet lang op zich wachten. 

Invloeden uit de psychedelica nemen een wat voornamere plek in op het album, wat de muziek van Cari Cari ook een jaren 60 hippie vibe geeft, tot de stuwende ritmes de muziek van het Oostenrijkse duo toch weer het heden in duwen. De wat dromerige zang versterkt het lome en bezwerende karakter van het album, dat mij weer direct te pakken had. 

Omdat One More Trip Around The Sun, net als voorganger Welcome To Kookoo Island, direct bekend in de oren klinkt voor iedereen die het debuutalbum van het tweetal kent, ontbreekt ook dit keer de totale verrassing van dit debuutalbum, maar ook op haar derde album klinkt Cari Cari weer lekker eigenzinnig en vooral ook bijzonder aangenaam. One More Trip Around The Sun lijkt gemaakt voor broeierige zomerdagen en haalt deze dagen alvast binnen met lome en meer dan eens bedwelmende of hypnotiserende klanken. 

“An ethereal, hypnotic sonic kaleidoscope that floats in the ether like a delicate silken veil” lees ik in een van de schaarse recensies van het album en mooier kan ik het niet zeggen. Bij Oostenrijk denk je misschien niet direct aan goede popmuziek en al helemaal niet aan vernieuwende popmuziek, maar het Weense duo Cari Cari laat ook op album nummer drie weer horen dat het echt verschrikkelijk goed is. Erwin Zijleman

De muziek van Cari Cari is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Oostenrijkse duo: https://caricari.bandcamp.com/album/one-more-trip-around-the-sun.

Review: Arny Margret - I Miss You, I Do

De IJslandse muzikante Arny Margret verrijkt de intieme folk van haar debuutalbum met een vleugje Americana en wat IJslandse sfeer, wat wederom een zeer sfeervol en bijzonder mooi album oplevert
Arny Margret was de twintig pas net voorbij toen ze in de herfst van 2022 haar bijzonder mooie debuutalbum afleverde. Touren en reizen hebben de wereld van de IJslandse muzikante een stuk groter gemaakt en dat hoor je op het deze week verschenen I Miss You, I Do. Arny Margret werkt op dit album met een aantal Americana producers van naam en faam waardoor de ingetogen folk van haar debuutalbum is verrijkt met invloeden uit de Americana. I Miss You, I Do heeft echter ook nog altijd iets karakteristieks IJslands, waardoor het album anders klinkt dan de meeste andere albums van het moment. De bijzonder mooie stem van Arny Margret doet ook dit keer de rest. Prachtig.

Een paar weken nadat ik in de herfst van 2022 vooral rode vlekken had gekregen van het op dat moment net verschenen nieuwe album van Björk, werd mijn vertrouwen in de IJslandse popmuziek gelukkig weer helemaal hersteld door het debuutalbum van Arny Margret. Met they only talk about the weather (geen hoofdletters) leverde de jonge muzikante uit Reykjavík een bijzonder intiem folkalbum af, dat door een aantal bijzondere details in de muziek toch nog een IJslands tintje kreeg. 

Mijn liefde voor de IJslandse popmuziek werd vorig jaar verder aangewakkerd door een mooie reis over dit fascinerende eiland, waardoor ik het deze week verschenen tweede album van Arny Margret direct opschreef voor een plekje op de krenten uit de pop. Dat dit terecht was bleek voor mij eigenlijk al toen de openingstrack van I Miss You, I Do door de speakers kwam, want was is het weer mooi. 

Ook op haar tweede album maakt Arny Margret, officieel Árný Margrét Sævarsdóttir, muziek die is te omschrijven als folk en het is ook nog altijd folk van het intieme soort. Vergeleken met haar debuutalbum heeft de muzikante haar geluid op haar tweede album wel wat voller ingekleurd. De IJslandse muzikante maakte na de tour die volgde op haar debuutalbum een reis door de Verenigde Staten en werd verliefd op de muziek die op Americana albums is te horen. 

Arny Margret is pas 23, maar ze ging zeker niet lichtvoetig om met het opnemen van haar tweede album. De muzikante uit Reykjavík deed in de Verenigde Staten een beroep op topproducers Josh Kaufman, Andrew Berlin en Brad Cook, waarvan met name de eerste en de laatste de afgelopen jaren hebben bijgedragen aan een groot aantal albums die binnen de Amerikaanse rootsmuziek met de beste albums mee kunnen. 

I Miss You, I Do klinkt hierdoor inderdaad wel wat Amerikaanser dan they only talk about the weather, dat invloeden uit de Britse folk vermengde met een IJslandse sfeer. Door het toevoegen van alle in de Americana gangbare snareninstrumenten is het tweede album van Arny Margret in muzikaal opzicht niet heel ver verwijderd van de albums van andere vrouwelijke singer-songwriters in het genre, maar ze is haar IJslandse identiteit zeker niet vergeten. 

I Miss You, I Do werd afgemaakt op IJsland, waarbij producer “Kiddi” Kristinn Jónsson aanschoof. Het tweede album van Arny Margret heeft hierdoor niet alleen een Americana kant, maar heeft ook nog altijd het atmosferische en licht mysterieuze dat muziek uit IJsland heeft. Het wordt versterkt door de bijzondere mooie stem van Arny Margret die nog wat mooier en rijker klinkt dan op haar debuutalbum. De IJslandse muzikante is zoals gezegd pas 23 jaar oud, maar als zangeres klinkt ze verrassend gelouterd en laat ze opvallend veel gevoel en precisie horen. 

Ik schrijf deze recensie op een zonnige zondagochtend en dat is een uitstekend moment voor de weldadige klanken en de prachtige stem op het tweede album van Arny Margret. De muzikante uit Reykjavík had van mij best een album mogen maken dat naadloos aansluit op haar debuutalbum, en dat doet I Miss You, I Do zeker een aantal keer, maar het siert haar dat ze ook nieuwe wegen verkent. Het pakt allemaal prachtig uit, want het vleugje Americana maakt haar folky songs met een IJslandse touch alleen maar mooier. Erwin Zijleman

De muziek van Arny Margret is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de IJslandse muzikante: https://arnymargret.bandcamp.com/album/i-miss-you-i-do.

I Miss You, I Do van Arny Margret is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coke bottle green), 36,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Judee Sill - Judee Sill (1971)

Het levensverhaal van de Amerikaanse singer-songwriter Judee Sill behoort tot de triestere verhalen uit de geschiedenis van de popmuziek, maar wat maakte ze mooie muziek, zoals op haar debuutalbum uit 1971
De naam van Judee Sill komt nog met enige regelmaat voorbij wanneer wordt gesproken over de grote folkzangeressen uit de vroege jaren 70 en met name die uit de Laurel Canyon scene, maar haar muziek is, zeker in de huidige tijd, nauwelijks bekend. Het is zonde, want het titelloze debuutalbum van Judee Sill uit 1971 is echt prachtig. Het is een album met mooie songs, wat spirituele teksten, fraaie orkestraties van strijkers en blazers, maar het is de prachtige heldere stem van Judee Sill die de meeste indruk maakt. De Amerikaanse muzikante had een behoorlijk heftige levenswandel, maar ze zingt op haar debuutalbum als een engel. Het is voor mij een onbetwiste klassieker.

Ik heb deze week relatief veel aandacht voor singer-songwriters op de krenten uit de pop en dus is het leuk om de wekelijkse greep uit de oude doos ook te richten op dit genre. Ik ben uitgekomen in de lente van 1971, want toen verscheen het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Judee Sill. Het is een naam die, ook op de krenten uit de pop, met enige regelmaat opduikt als vergelijkingsmateriaal in recensies van wat traditioneel aandoende folkalbums, maar de muziek van Judee Sill is helaas relatief onbekend. 

Dat is ook niet zo gek, want ze maakte slechts twee albums. Na het titelloze debuutalbum uit 1971 verscheen in 1973 nog het album Heart Food, dat niet onder doet voor het debuut, al vind ik het debuut persoonlijk net wat indrukwekkender. Het zijn de twee hoogtepunten in de korte carrière van Judee Sill, die verder vooral te maken kreeg met diepe dalen. 

Haar vader en broer overleden op jonge leeftijd, wat de interesse van Judee Sill in zowel religie en spiritualiteit als in meer occulte zaken versterkte. Ze kreeg al op jonge leeftijd te maken met een ernstige heroïneverslaving en zat zelfs even in de gevangenis. Desondanks kreeg ze een platencontract bij het label van David Geffen en lachte het succes haar kort toe. Judee Sill kon de heroïne even laten staan, maar toen de verslaving aanwakkerde en ze ook andere drugs ging nemen verslechterde haar situatie snel. Judee Sill overleed in 1979 aan een overdosis drugs en werd slechts 35 jaar oud. 

Terug naar haar debuutalbum uit 1971, dat anders klinkt dan haar levensverhaal doet vermoeden. Op haar debuutalbum maakt Judee Sill het soort folk dat aan het begin van de jaren 70 veel vaker werd gemaakt in de Laurel Canyon bij Los Angeles. Judee Sill was nog onbekend toen ze haar debuutalbum opnam, maar het klinkt als een album waar flink wat geld in is gestoken. 

Het is een album met een typisch jaren 70 geluid, dat af en toe wel wat doet denken aan het geluid op de albums van Carole King uit die tijd, zeker wanneer de piano domineert. Het debuutalbum van Judee Sill is echter ook voorzien van behoorlijk uitbundige orkestraties waarvoor strijkers en blazers zijn ingezet. Het klinkt bijna 55 jaar later wel wat gedateerd, maar ik vind de muziek op het album echt heel mooi, zeker wanneer Judee Sill er ook nog wat soul en gospel tegenaan gooit of een pedal steel opduikt. 

Op basis van haar levenswandel zou je een ruwe en doorleefde stem verwachten, maar Judee Sill beschikt op haar debuutalbum over een engelachtige stem, die meer dan eens doet denken aan de zoetgevooisde zang van Karen Carpenter. De zang op het titelloze debuutalbum van Judee Sill is echt heel erg mooi en rechtvaardigt het feit dat ze ook al die jaren na haar trieste dood nog wordt genoemd als relevant vergelijkingsmateriaal voor de folkies van deze tijd. 

Het is overigens ook razendknap hoe de stem van Judee Sill in meerdere lagen uit de speakers komt, wat met de opnamemiddelen die in 1971 beschikbaar waren een hele kunst was. Judee Sill was niet alleen een geweldige zangeres, maar ze schreef ook prima songs en interessante teksten. Ik geef direct toe dat ik zelf ook nog niet heel vaak naar Judee Sill had geluisterd, maar wat is dit een mooi, bijzonder en zeker ook invloedrijk album. Erwin Zijleman

Judee Sill van Judee Sill is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Sharon Van Etten & The Attachment Theory, Paradiso, Amsterdam, 8 maart 2025

 

Sharon Van Etten leverde onlangs het eerste album af dat ze samen met een band maakte. Het album van Sharon Van Etten & The Attachment Theory liet een wat steviger en door synths gedomineerd geluid horen, al lag het album ook zeker in het verlengde van zijn twee directe voorgangers. Nadat het album was verschenen ging het toch nog opeens hard met de kaartverkoop, waardoor Sharon Van Etten en haar band op 8 maart in een uitverkocht Paradiso stonden. 

De zaal werd opgewarmd door de Britse muzikante Nabihah Iqbal, die in 2023 met DREAMER een heel aardig album afleverde. De bas en drums had ze voor de gelegenheid ingeblikt, maar samen met een medemuzikant tekende ze wel voor breed uitwaaiende gitaarlijnen. Het deed allemaal wel wat denken aan de postpunk uit de jaren 80, zeker toen ze er ook nog eens een heel behoorlijke versie van A Forest van The Cure uitgooide. Stiekem toch maar even in de gaten houden deze Britse muzikante.

Dan de hoofdact. Sharon Van Etten en haar band The Attachment Theory openden met tracks van het onlangs verschenen album en songs van dat album domineerden uiteindelijk ook de zestien songs tellende setlist, die uiteraard ook publieksfavorieten als Every Time the Sun Comes Up en Seventeen bevatte. Sharon Van Etten begon ooit als folkie, schoof vervolgens de kant van de indierock op, maar heeft nu haar hart verloren aan een door synths gedomineerd geluid met flarden new wave en postpunk uit de jaren 80.

Het geluid van The Attachment Theory was zeker in de songs van het laatste album behoorlijk zwaar aangezet met flink wat keyboards en de zwaar aangezette baslijnen van de opvallende bassist van de band. Het leverde een zwaar en ook wel wat dof geluid op en zeker in het begin van de set kwam Sharon Van Etten er nauwelijks overheen met haar stem. De mix verbeterde af en toe wel iets, maar gedurende het hele concert kreeg de veelzijdige stem van de Amerikaanse muzikante niet de aandacht van de mixer die haar stem zo verdient, wat jammer was.

Ondanks de vrij belabberde mix viel er wel degelijk veel te genieten. Sharon Van Etten en haar band hadden er duidelijk zin in en tekenden voor een hecht bandgeluid. Net als het geluid van de support act Nabibah Iqbal deed ook het geluid van Sharon Van Etten & The Attachment Theory me met grote regelmaat denken aan new wave en postpunk uit de jaren 80, met de muziek van Siouxsie & The Banshees als belangrijk ijkpunt. De band speelde met veel passie en kreeg een vol Paradiso uiteindelijk makkelijk mee.

De ruim vijf kwartier durende show liet wat mij betreft horen dat Sharon Van Etten klaar is voor grotere zalen, al adviseer ik haar wel om een andere geluidsman aan te nemen. Een betere mix had van dit interessante concert immers een imponerend concert kunnen maken. Erwin Zijleman

Review: Reb Fountain - How Love Bends

Vijf jaar geleden ontdekte ik de muziek van Reb Fountain en het was liefde op het eerste gezicht, die deze week nog eens wordt bevestigd door How Love Bends, dat zeker niet onder doet voor de twee wonderschone voorgangers
Voor de muziek van Reb Fountain gaat het gezegde “wat je van ver haalt is lekker” zeker op. Ik was diep onder de indruk van de vorige twee albums van de Nieuw-Zeelandse muzikante en ook het deze week verschenen How Love Bends imponeerde direct bij eerste beluistering. Het is voor een belangrijk deel de verdienste van de echt prachtige stem van de muzikante uit Auckland, maar ook de muziek op haar nieuwe album is echt bijzonder mooi. Reb Fountain schrijft ook nog eens prachtige songs, waardoor ook How Love Bends zich weer met gemak kan meten met de beste albums in het genre. Iedereen die de muziek van Reb Fountain niet kent adviseer ik om zo snel mogelijk te gaan luisteren.

Een jaar of zes geleden begon ik de Nieuw-Zeelandse muziekscene wat intensiever te volgen, onder andere via de nieuwsbrief van de muziekwinkel Flying Out uit Auckland en de nieuwsbrief van het fameuze Flying Nun Records uit dezelfde stad. Het waren deze nieuwsbrieven die me in het voorjaar van 2020 op het spoor hebben gezet van de muziek van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Reb Fountain, die werd geboren in San Francisco, maar via Lyttelton en Christchurch in Auckland was beland. 

Het tijdens de eerste maanden van de covidpandemie verschenen album bleek al het vierde album van de Nieuw-Zeelandse muzikante en het bleek een prachtalbum. Reb Fountain maakte indruk met sfeervolle songs, wat stemmige klanken en vooral met een betoverend mooie stem. Het titelloze album van Reb Fountain haalde aan het eind van 2020 mijn jaarlijstje en een jaar later deed het in de herfst van 2021 verschenen IRIS hetzelfde. 

Met de kennis van nu zouden beide albums overigens de hoogste regionen van mijn jaarlijstjes hebben gehaald, want de muziek van Reb Fountain werd me in de jaren na de release van beide albums nog een flink stuk dierbaarder. De singer-songwriter uit Auckland heeft het geduld sindsdien helaas flink op de proef gesteld, maar deze week is dan eindelijk de opvolger van IRIS verschenen. 

Voor het ontdekken van How Love Bends had ik de Nieuw-Zeelandse nieuwsbrieven niet nodig, want ik volg de socials van Reb Fountain en bovendien hebben haar geweldige albums er voor gezorgd dat ze ook in Europa voet aan de grond heeft gekregen. Door mijn enorme liefde voor de vorige twee albums begon ik met onredelijk hoge verwachtingen aan de beluistering van How Love Bends, maar wat heeft Reb Fountain weer een indrukwekkend album afgeleverd. 

Ook op haar nieuwe album maakt de muzikante uit Auckland weer heel veel indruk met haar zang. Ze beschikt over een van de mooiste stemmen die ik ken en omdat het nieuwe album ook nog eens prachtig klinkt is de zang op How Love Bends voor mij een kleine drie kwartier lang goed voor kippenvel en volledige betovering. Zeker wanneer Reb Fountain wat zachter en met wat meer emotie zingt komt haar stem echt keihard binnen en ben ik echt volledig van de wereld. 

De prachtige stem van Reb Fountain wordt ook op How Love Bends weer omringd door sfeervolle en soms wat stemmige klanken, waarin organische klanken en elektronica fraai worden gecombineerd en strijkers zorgen voor extra sfeer en versiering. How Love Bands werd gemaakt met de vaste band van Reb Fountain, die tekent voor een bijzonder mooi maar ook ruimtelijk geluid, waarin bovendien meer dan voldoende ruimte is vrij gehouden voor de stem van Reb Fountain. 

How Love Bends is geproduceerd door Dave Khan en Simon Gooding en ook de productie van het album is een kunststukje. Alle instrumenten komen even mooi uit de speakers en wanneer Reb Fountain zingt breekt haar stem op prachtige wijze door de muziek heen, wat zowel de kracht van de muziek als die van de zang versterkt. 

Gezien mijn enorme liefde voor de vorige twee albums van Reb Fountain en het feit dat deze liefde na de release van de albums nog lang door groeide, durf ik How Love Bends nog goed niet te vergelijken met deze albums, maar als ik het album vergelijk met de andere albums van vrouwelijke singer-songwriters die in de eerste twee maanden van dit jaar zijn verschenen kan ik alleen maar concluderen dat Reb Fountain een album van een bijna onwaarschijnlijke schoonheid heeft gemaakt. Erwin Zijleman

De muziek van Reb Fountain is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://rebfountain.bandcamp.com/album/how-love-bends.

Review: Jason Isbell - Foxes In The Snow

Na een aantal albums met zijn band The 400 Unit moeten we het op Foxes In The Snow doen met alleen de akoestische gitaar en de stem van Jason Isbell, maar het resultaat is ook dit keer bijzonder mooi
Het is een prachtig stapeltje albums dat de Amerikaanse muzikant Jason Isbell, al dan niet begeleid door zijn band The 400 Unit, op zijn naam heeft staan. Na het einde van zijn huwelijk met muzikante Amanda Shires dook hij in zijn eentje een fameuze studio in New York in om Foxes In The Snow op te nemen. Het is het meest sobere album dat Jason Isbell tot dusver heeft uitgebracht, want meer dan de akoestische gitaar en de stem van de Amerikaanse muzikant is er niet te horen. Het is knap om met deze bescheiden middelen indruk te maken, maar Jason Isbell doet het. De Amerikaanse muzikant behoort tot de beste songwriters van het moment en vertolkt de songs op Foxes In The Snow met veel gevoel. Indrukwekkend.

Jason Isbell verliet in 2007 de Amerikaanse band Drive-By Truckers om aan een solocarrière te beginnen. Het werd een ware zegetocht, die Jason Isbell inmiddels heeft geschaard onder de groten binnen de Amerikaanse rootsmuziek. Het heeft de afgelopen achttien jaar een stapeltje uitstekende albums opgeleverd, waarvan de meerderheid werd gemaakt met zijn band The 400 Unit, waar ook zijn inmiddels ex-vrouw Amanda Shires deel van uit maakte. 

The 400 Unit schittert door afwezigheid op het deze week verschenen Foxes In The Snow, dat volgt op een korte Europese tour, die de Amerikaanse muzikant onder andere in de hoofdstedelijke poptempel Paradiso bracht. Op het podium was Jason Isbell in zijn uppie te zien en ook op Foxes In The Snow moeten we het doen met slechts zijn gitaarspel en stem. 

Foxes In The Snow werd samen met co-producer Gena Johnson in slechts vijf dagen opgenomen in de legendarische Electric Lady Studios in New York, waar Jason Isbell slechts een stokoude akoestische gitaar en een microfoon nodig had. Het levert een album op van een soort dat tegenwoordig niet al te veel meer wordt gemaakt, want hoeveel muzikanten durven nog te vertrouwen op wat akoestische gitaarakkoorden en hun stem? 

Ik ben zelf eerlijk gezegd meestal ook niet zo enthousiast over dit soort albums, want er zijn niet veel muzikanten die met een akoestische gitaar en een stem mijn aandacht vast kunnen houden. Jason Isbell kan het wel op Foxes In The Snow en maakt wat mij betreft indruk. 

Het is deels de verdienste van het fraaie akoestische gitaarspel, dat op zich niet heel gevarieerd is, zeker niet binnen de songs, maar wel zeer trefzeker. Dat laatste geldt in nog veel sterkere mate voor de zang van de Amerikaanse muzikant, die beschikt over een mooie maar ook emotievolle stem en die bovendien verschillende klankkleuren laat horen. 

Foxes In The Snow volgt op het einde van het huwelijk van Jason Isbell en Amanda Shares en dat is een thema dat een enkele keer terug komt op het album. Toch is het zeker geen standaard breakup album, want Jason Isbell heeft de ergste pijn inmiddels achter zich gelaten en kijkt ook alweer vooruit en lijkt al een nieuwe liefde te hebben gevonden. Bij dit soort akoestische albums moet ik altijd aan Nebraska van Bruce Springsteen denken. Foxes In The Snow is de Nebraska in het oeuvre van Jason Isbell, maar de albums zijn slechts ten dele vergelijkbaar. 

Na mijn eerste beluistering van het nieuwe album van Jason Isbell was ik best onder de indruk, maar ook wel wat bang dat het album me snel zou gaan vervelen, maar dat is niet gebeurd. De songs op Foxes In The Snow worden zeker niet minder wanneer je het album vaker hoort, wat iets zegt over de kwaliteit van het gitaarspel, de zang en zeker ook de songs op het album. 

Jason Isbell heeft de afgelopen achttien jaar laten horen dat hij behoort bij de beste verhalenvertellers en songwriters van zijn generatie en dat laat hij ook weer horen op zijn nieuwe album. Na Foxes In The Snow mag Jason Isbell van mij best weer een album met The 400 Unit maken, maar ook dit akoestische en behoorlijk sobere uitstapje verdient absoluut navolging. De lat ligt hoog binnen het oeuvre van Jason Isbell, maar ook Foxes In The Snow is weer een album dat deze hoogte aan kan. Erwin Zijleman

De muziek van Jason Isbell is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://jasonisbell.bandcamp.com/album/foxes-in-the-snow.

Foxes In The Snow van Jason Isbell is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Hachiku - The Joys Of Being Pure At Heart

Er is helaas bijna niets over geschreven, maar Hachiku heeft met The Joys Of Being Pure At Heart een album gemaakt dat het uitstekend doet als soundtrack voor de mooie lentedagen van het moment
Ik had nog niet eerder van Hachiku gehoord, maar het project van de Australisch-Duitse muzikante Anika Ostendorf heeft een interessant album gemaakt. Het is een album dat uitstekend past bij de lentezon van het moment, maar de aanstekelijke popsongs van Hachiku prikkelen ook zeker de fantasie. In muzikaal opzicht kan het op The Joys Of Being Pure At Heart meerdere kanten op en ook qua invloeden is de muziek van Hachiku zeker niet eenkennig. Het levert een album op dat aan de ene kant direct vertrouwd klinkt, maar dat toch ook wat ongrijpbaar is. Het was natuurlijk Paste dat er de afgelopen week over schreef en wat hadden ze het weer bij het juiste eind.

Paste Magazine wees me de afgelopen week op The Joys Of Being Pure At Heart van Hachiku. Het is een album waarvan ik de cover wel voorbij had zien komen in de overzichten met nieuwe albums, maar op basis van deze cover had ik niet direct het idee dat dit een interessant album zou kunnen zijn. Het gezegde “Never Judge A Book By Its Cover” bleek echter weer eens op te gaan, want Hachiku heeft een bijzonder klinkend album gemaakt. 

Hachiku is een project van de van oorsprong Duitse muzikante en producer Anika Ostendorf, die momenteel het Australische Melbourne als thuisbasis heeft. Ze debuteerde aan het eind van 2020 met het album I’ll Probably Be Asleep, dat in kleine kring geweldige recensies kreeg, maar dat mij destijds niet is opgevallen. The Joys Of Being Pure At Heart is me dankzij de inspanningen van Paste Magazine wel opgevallen en dat is maar goed ook, want Hachiku heeft echt een bijzonder klinkend album gemaakt. 

Wat opvalt bij beluistering van het album is dat Anika Ostendorf een goed gevoel heeft voor lekker in het gehoor liggende popsongs. Het tweede album van de Duitse muzikante staat vol met songs die zich vrijwel onmiddellijk opdringen en die op een of andere manier direct bekend klinken. Het zijn songs die op zich passen in het hokje indiepop, maar de muziek van Hachiku klinkt anders dan de indiepop die in de Verenigde Staten wordt gemaakt. 

Voor haar songs maakt Anika Ostendorf gebruik van flink wat elektronica, maar The Joys Of Being Pure At Heart is niet alleen een elektronisch popalbum. In de meer uptempo songs op het album is de muziek van Hachiku met enige fantasie nog wel te omschrijven als synthpop, maar wanneer de muzikante uit Melbourne wat gas terug neemt, klinkt haar muziek een stuk organischer, met hier en daar ook klassiek aandoende orkestraties. Het heeft af en toe wel wat van de dreampop die in de jaren 90 werd gemaakt, maar het is zeker niet zo dat de invloeden uit de 90s dreampop er heel dik bovenop liggen. 

Wat The Joys Of Being Pure At Heart zo leuk maakt is de combinatie van lekker in het gehoor liggende en opvallend melodieuze en toegankelijke popsongs en het subtiele experiment dat Anika Ostendorf in haar songs heeft verstopt. Constante factor in de songs op The Joys Of Being Pure At Heart is de aangename stem van de Duitse muzikante, maar in muzikaal opzicht kan het echt alle kanten op. Het is daarom best lastig om de muziek van Hachiku te karakteriseren, want in geen van de eerder genoemde hokjes is het album volledig op zijn plaats. 

Het tweede album van Hachiku is een album dat direct bij eerste beluistering erg lekker klinkt, maar je hoort pas echt hoe goed dit album is wanneer je er meerdere keren met volledige aandacht naar hebt geluisterd en je ook alle bijzondere details en wendingen hebt opgepikt. Ik vind The Joys Of Being Pure At Heart persoonlijk een echt koptelefoonalbum, want juist met de koptelefoon hoor je de subtiele accenten en de meerdere lagen in de muziek van Anika Ostendorf. 

Paste Magazine vergelijkt het met The Beths, Kate Nash en Magdalena Bay. Dat hoor ik niet direct, maar met de conclusie van Paste dat The Joys Of Being Pure At Heart van Hachiku voorlopig het feelgood album van 2025 is kan ik me best vinden. Ik lees er verder helaas helemaal niets over, maar dit is echt een leuk en interessant album. Erwin Zijleman

De muziek van Hachiku is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australisch-Duitse muzikante: https://hachikumusic.bandcamp.com/album/the-joys-of-being-pure-at-heart.

The Joys Of Being Pure At Heart van Hachiku is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Review: Cornelia Murr - Run To The Center

Het debuutalbum van Cornelia Murr werd in 2018 helaas slechts in kleine kring opgemerkt, maar dat dit album zeker geen toevalstreffer was laat de muzikante uit Los Angeles horen op het nog betere Run To The Center
Het is veel te lang stil geweest rond de Amerikaanse muzikante Cornelia Murr. Gelukkig was ik haar naam niet vergeten, want dan had ik het deze week verschenen Run To The Center zomaar kunnen missen. Ook het tweede album van Cornelia Murr is zeer de moeite waard. Het is een album dat wat voller en minder elektronisch klinkt dan haar debuutalbum, maar gebleven zijn de bijzondere mix van invloeden uit het verleden en het heden en vooral de prachtige stem van de Amerikaanse muzikante. Cornelia Murr maakte op mij behoorlijk wat indruk met haar opvallende debuutalbum en doet dat opnieuw met haar nieuwe album, dat ik nog net wat hoger inschat.

In de zomer van 2018 verscheen Lake Tear Of The Clouds van de Amerikaanse muzikante Cornelia Murr. Het album bevatte slechts acht tracks en duurde maar net iets meer dan een half uur, maar het is een debuutalbum dat mij altijd is bij gebleven. 

De muzikante uit Los Angeles verraste op haar debuutalbum met fascinerende elektronische klanken en bijdragen van onder andere de mellotron en de omnichord, die het album voorzagen van een bijzonder geluid. Het door My Morning Jacket zanger Jim James geproduceerde album viel misschien nog wel meer op door de geschoolde stem van Cornelia Murr, die het album zowel een tijdloos als eigentijds karakter gaf. 

De afgelopen jaren was het helaas stil rond Cornelia Murr, maar deze week verscheen dan eindelijk de opvolger van Lake Tear Of The Clouds. Het duurde even voordat Cornelia Murr weer de middelen had om een nieuw album te maken, maar het proces kwam in een stroomversnelling toen ze in contact kwam met muzikant en producer Luke Temple, onder andere bekend van Adrianne Lenker, die ook de nodige muzikanten aandroeg voor het tweede album van Cornelia Murr. 

Sinds Run To The Center een paar weken geleden werd aangekondigd, was ik weer aardig in de ban van het debuutalbum van de muzikante uit Los Angeles. Het tweede album van Cornelia Murr klinkt anders dan het bijna zeven jaar oude Lake Tear Of The Clouds, maar toch voelde Run To The Center ook direct vertrouwd. 

Dat heeft vooral te maken met de stem van Cornelia Murr, die ook dit keer prachtig zingt. De Amerikaanse muzikante beschikt zoals gezegd over een geschoolde stem, die vooral zacht klinkt, maar ook zeker soulvol is. Het was de stem van Cornelia Murr die in 2018 mijn liefde voor haar debuutalbum aanwakkerde en ook op Run To The Center vind ik de zang echt geweldig. 

De stem van de Amerikaanse muzikante is niet het enige dat herinnert aan haar debuutalbum. Ook qua sfeer is het deze week verschenen album niet heel verschillend van zijn voorganger. De muziek van Cornelia Murr klinkt soms wat nostalgisch, met duidelijke echo’s uit de singer-songwriter muziek die in de jaren 70 werd gemaakt, maar Run To The Center is ook een eigentijds klinkend album. 

Het grootste verschil tussen Lake Tear Of The Clouds en Run To The Center hoor je in de muziek op het album. Op het debuutalbum van Cornelia Murr hoorde je vooral elektronica, maar op het nieuwe album klinkt haar muziek voller en ook organischer, al is de rol van elektronica zeker niet uitgespeeld. Het is een zwoel en wat psychedelisch aandoend geluid dat de ruimte prachtig vult.Het is allemaal vaardig geproduceerd door Luke Temple die het album heeft voorzien van een warm en sfeervol geluid. Het is een geluid met een bijna rustgevende uitwerking en het is een geluid dat prachtig past bij de bijzondere stem van Cornelia Murr. 

Ik had na al die jaren stilte bijna de hoop opgegeven dat we nog iets zouden horen van de Amerikaanse muzikante, maar gelukkig heeft ze de middelen gevonden om dit tweede album te maken. Lake Tear Of The Clouds moest het in 2018 helaas doen met bescheiden aandacht en ook over het nieuwe album lees ik helaas niet veel, maar Run To The Center is echt veel te mooi om onder te sneeuwen, al is het maar omdat het album het ook fantastisch doet in de lentezon van het moment. Erwin Zijleman

De muziek van Cornelia Murr is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://corneliamurr.bandcamp.com/album/run-to-the-center.

Run To The Center van Cornelia Murr is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Review: The Lathums - Matter Does Not Define

De Britse band The Lathums dook vier jaar geleden op met een prima gitaaralbum, zakte vervolgens helaas wat in, maar revancheert zich op knappe wijze met het uitstekende Matter Does Not Define
Matter Does Not Define, het derde album van de Britse band The Lathums, klinkt als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast en het is een platenkast die vooral is gevuld met Britse gitaaralbums. De band uit Wigan combineert al deze invloeden in aansprekende songs, die lekker in het gehoor liggen en een hoog feelgood gehalte hebben. Het had allemaal best wat ruwer en eigenzinniger gemogen, maar als je zin hebt in een authentiek en tijdloos klinkende Britse gitaarplaat komt dit album lekker binnen en stelt het zeker niet teleur. Het debuut van de band vond ik geweldig, album nummer twee matig, maar Matter Does Not Define is weer prima. Leuke band.

Ik was erg enthousiast over de eerste EP’s van de Britse band The Lathums en ook het in 2021 verschenen debuutalbum How Beautiful Life Can Be sprak me zeer aan. De band uit het Britse Wigan liet zich op dit album inspireren door een aantal decennia Britse gitaarmuziek, wat een heerlijke gitaarplaat opleverde. Het is een gitaarplaat die me afwisselend deed denken aan de muziek van The La’s en The Smiths, maar stiekem kwam bijna de hele geschiedenis van de Britse gitaarmuziek voorbij. 

De songs van The Lathums lieten de zon schijnen met heerlijk gitaarwerk en met typisch Britse songs met een hoog jonge honden gehalte. Het door James Skelly van The Coral geproduceerde album klonk ook nog eens fantastisch, wat het feel good gevoel van het album nog wat verder versterkte. 

Ik was na How Beautiful Life Can Be fan van The Lathums, maar de band stelde me teleur met het in 2023 verschenen From Nothing To A Little Bit More. Het tweede album van The Lathums liet niet de groei horen waarop ik had gehoopt of die ik eigenlijk had verwacht, waardoor het tweede album van de Britse band wat mat en ongeïnspireerd klonk. 

De torenhoge verwachtingen met betrekking tot het tweede album van de band liepen uit op een teleurstelling, waardoor ik eigenlijk geen verwachtingen had met betrekking tot het derde album dat onlangs werd aangekondigd voor de komende week. Tot mijn verbazing lag het album echter al een week eerder in de winkel en ging ik er eerlijk gezegd van uit dat The Lathums geen deuk zouden slaan in mijn al gemaakte selectie. 

Matter Does Not Define bevalt me echter wel. Ook op het derde album laat de band uit Wigan zich breed inspireren, want ook Matter Does Not Define is een zoekplaatje waarop je heel veel bekends tegen komt. Nu kan ik een hele waslijst namen gaan noemen, en het zijn grotendeels dezelfde namen als de namen die voorbij kwamen bij beluistering van de eerste twee albums, maar het derde album van de band klinkt ook als een The Lathums album. 

Het is een album dat je op meerdere manieren kunt beluisteren. De criticus zal beweren dat de Britse band zich wel heel nadrukkelijk laat inspireren door een aantal grote bands uit het Britse muziekverleden en dat The Lathums op Matter Does Not Define bovendien wel erg netjes binnen de lijnen kleurt. 

Ik kan het niet ontkennen, maar het derde album van The Lathums is ook een album waarop alles klopt. Het gitaarwerk is prachtig, de karakteristieke zang met onder andere een vleugje Morrissey is aansprekend, de productie is trefzeker en het geluid van de band is lekker veelzijdig. Het sterkste punt van het derde album van The Lathums is echter dat de band de ene na de andere memorabele song voorbij laat komen. 

Natuurlijk had het best wat ruwer en origineler gekund, maar ondertussen luistert het album bijzonder lekker weg en hoor je de ene na de andere prima song voorbij komen, en heb je uiteindelijk het hele album beluisterd zonder je ook maar een moment te vervelen. 

Liefhebbers van gitaarbands als The Lathums komen er de afgelopen jaren helaas wat bekaaid van af, maar waar ik het tweede album van de Britse band wat mat en ongeïnspireerd vond klinken, zit er wat mij betreft genoeg vuur en passie en een beetje van The Strokes in hun beste dagen op Matter Does Not Define. Het levert een album op waarmee de Britse band zich wat mij betreft revancheert voor de wat zwakke voorganger. Erwin Zijleman

Matter Does Not Define van The Lathums is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro