Brimheim - can't hate myself into a different shape

Het debuutalbum van de Deense muzikante Brimheim sneeuwde helemaal aan het begin van 2022 helaas wat onder, maar het is een interessant album dat binnen de indierock en indiepop met de besten mee kan
Ook in 2022 verschenen weer stapels albums van jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor wat melancholische indiepop en indierock. Verzadiging ligt inmiddels stevig op de loer, maar het zou zonde zijn als dit ten koste zou gaan van de muziek van de Deense muzikante Brimheim. Het debuut van de muzikante uit Kopenhagen is inmiddels al bijna een jaar oud, maar can't hate myself into a different shape is een album dat alsnog alle aandacht verdient. Het alter ego van Helena Heinesen Rebensdorff heeft een persoonlijk en donker album gemaakt, maar haar songs kunnen verrassend toegankelijk klinken en op hetzelfde moment de fantasie stevig prikkelen. Bijzonder album.

In de onderste regionen van een wat obscuur jaarlijstje kwam ik can't hate myself into a different shape (geen hoofdletters) van Brimheim tegen. Het is een album dat verscheen in de eerste maand van 2022 en het is een album dat volgens mij compleet is ondergesneeuwd. Ik had zelf in ieder geval nog nooit van Brimheim gehoord, maar can't hate myself into a different shape is absoluut een album dat aansluit bij mijn muzieksmaak. 

Achter de naam Brimheim gaat Helena Heinesen Rebensdorff schuil. De Deense muzikante werd geboren op de Faeröer eilanden, maar woont tegenwoordig in Kopenhagen. Met can't hate myself into a different shape heeft Helena Heinesen Rebensdorff een zeer persoonlijk album afgeleverd. Het is een album waarop psychische problemen centraal staan, waardoor het debuutalbum van Brimheim een donker gekleurd album is. 

Brimheim is actief in een genre waarin het de afgelopen jaren dringen was en waarin het zo langzamerhand echt overvol is, maar met can't hate myself into a different shape heeft de Deense muzikanten een bovengemiddeld goed album gemaakt. Brimheim maakt op haar debuutalbum in meerdere opzichten indruk. 

Om te beginnen vind ik de zang op het album erg mooi. Helena Heinesen Rebensdorff zingt vooral fluisterzacht, maar brengt desondanks flink wat variatie aan in haar zang. Zeker in de wat onderkoelde passages zit de zang op can't hate myself into a different shape dicht tegen die van Phoebe Bridgers aan, maar Helena Heinesen Rebensdorff kan ook een stuk krachtiger en expressiever zingen en heeft dan een duidelijk eigen geluid. 

De mooie stem van de Deense muzikante is een van de sterkste wapens van Brimheim, maar er is zoals gezegd meer. Ook in muzikaal opzicht is can't hate myself into a different shape een interessant album. De muziek van Brimheim heeft het ruimtelijke en donkere wat zoveel Scandinavische albums kenmerkt, maar het debuutalbum van de muzikante uit Kopenhagen is ook een avontuurlijk en veelzijdig album. 

De muziek van Brimheim is vaak relatief sober en atmosferisch, maar een aantal tracks op het album is veel voller ingekleurd. De song van Brimheim bestrijken hierdoor het hele spectrum van Scandinavische ijsprinsessen muziek tot de uitbundigere indiepop en indierock zoals die de laatste jaren vooral in de Verenigde Staten veel wordt gemaakt. 

In vocaal en muzikaal opzicht kan Brimheim in deze genres met de besten mee, maar ook als songwriter maakt de Deense muzikante makkelijk indruk. Op can't hate myself into a different shape staan zoals gezegd een aantal zeer persoonlijke songs, maar het zijn ook songs die lekker in het gehoor liggende melodieën en refreinen en combineren met avontuurlijke passages, waardoor can't hate myself into a different shape niet alleen het oor streelt, maar ook de fantasie prikkelt. 

Er is het afgelopen jaar maar weinig geschreven over het debuutalbum van Brimheim, want alleen de Britse muziekwebsite The Line of Best Fit noemde het album in januari een van de beste Scandinavische albums van het jaar. Het is een voorspelling die wat mij betreft is uitgekomen, want ik schaar het debuutalbum van Brimheim inmiddels onder de allerbeste album van 2022, zeker in het genre waarin de Deense muzikante opereert. Erwin Zijleman

De muziek van Brimheim is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Deense muzikante: https://brimheim.bandcamp.com/album/can-t-hate-myself-into-a-different-shape.

Maia Friedman - Under The New Light

Dirty Projectors zangeres Maia Friedman maakte eerder dit jaar een nauwelijks opgemerkt debuutalbum, maar Under The New Light is echt veel te mooi en bijzonder om genegeerd te worden
Zonder de notering in een alweer vergeten jaarlijstje was ik nooit op het spoor gekomen van Under The New Light van de Amerikaanse muzikante Maia Friedman. Dat zou zonde zijn geweest, want het solodebuut van de muzikante uit Brooklyn, New York, sluit vrijwel perfect aan op mijn muzieksmaak. Maia Friedman heeft een verleden in meerdere cultbands, waaronder Dirty Projectors, maar op haar eerste soloalbum maakt ze verrassend toegankelijke muziek. Het is aangenaam klinkende singer-songwriter pop met geregeld een hang naar de jaren 70, maar Maia Friedman maakt ook indruk met mooie klanken en een prachtige stem. Een helaas zwaar onderschat album.

Ik weet niet meer welk jaarlijstje het precies was, maar in een van de talloze jaarlijstjes die ik de afgelopen weken heb bekeken kwam ik Under The New Light van Maia Friedman tegen. Het is een album dat ik aan het begin van de lente niet heb opgemerkt en dat is gek, want Maia Friedman is zeker geen nieuwkomer in de muziek. De Amerikaanse muzikante is vooral bekend als lid van de band Dirty Projectors, maar ze maakte ook deel uit van een aantal andere cultbands, waaronder Coco en Uni Ika Ai. 

Op basis van haar muzikale verleden had ik een wat experimenteel album verwacht van de muzikante uit Brooklyn, New York, maar dat is Under The New Light zeker niet. Op haar eerste soloalbum maakt Maia Friedman vooral toegankelijke en tijdloze singer-songwriter pop. Iedereen die, net als ik, het laatste album van Weyes Blood koestert, zal ook gecharmeerd zijn van het solodebuut van Maia Friedman. 

Het is een album dat ze samen maakte met haar Uni Ika Ai collega’s Tom Deis en Peter Lalish, die mede tekenden voor de songs op het album, terwijl Coco collega Dan Molad aanschoof voor de productie. Under The New Light is een album dat direct vanaf de eerste noten bijzonder aangenaam klinkt en zelfs zo aangenaam dat het op het eerste gehoor geen album lijkt om heel druk over te doen. 

Maia Friedman kiest vanaf de openingstrack van haar solodebuut voor warme en vooral organische klanken, die ze combineert met haar mooie en al even warme stem. Het zijn subtiele klanken die wat nostalgisch aandoen, waardoor Under The New Light, zeker bij vluchtige beluistering, een aangename 70s vibe heeft. 

Het doet zoals gezegd wel wat denken aan de muziek van Weyes Blood, wiens And In The Darkness, Hearts Aglow in vrijwel geen enkel jaarlijstje ontbreekt dit jaar. Vergeleken met Weyes Blood kiest Maia Friedman voor wat minder uitbundige arrangementen, maar Under The New Light is absoluut zeer smaakvol ingekleurd met een hoofdrol voor subtiele maar wonderschone gitaarlijnen. 

De aangename klanken op het album overtuigen bijzonder makkelijk en ook in vocaal opzicht speelt Maia Friedman vanaf de eerste noten een gewonnen wedstrijd. Vanwege de muziek die de Amerikaanse muzikante in het verleden maakte, verwacht ik constant verrassende wendingen of passages die wat meer tegen de haren in strijken, maar deze komen niet. Maia Friedman laat op haar debuutalbum als solomuzikante haar meest toegankelijke songs horen en ik moet zeggen dat dit me wel bevalt. Under The New Light is een album waarbij het heerlijk luieren of wegdromen is, maar op hetzelfde moment houdt de muzikante uit New York een behoorlijk hoog niveau vast. 

Under The New Light is zo’n album dat je makkelijk vijf keer achter elkaar kunt beluisteren zonder dat het gaat vervelen en met een beetje geluk hoor je nog nieuwe dingen ook, want ondanks de consistente sfeer op het album varieert Maia Friedman voldoende in haar muziek, bijvoorbeeld door hier en daar wat dromerige en atmosferische klankentapijten toe te voegen aan haar song of door te variëren met haar stem, die prachtig fluisterzacht kan klinken, maar ook wat expressiever. Het was het afgelopen jaar dringen in het genre waarin Maia Friedman zich beweegt, maar Under The New Light steekt ruim boven de middelmaat uit. Erwin Zijleman

De muziek van Maia Friedman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://maiafriedman.bandcamp.com/album/under-the-new-light-2.

Leyla McCalla - Breaking The Thermometer

Leyla McCalla maakte met Breaking The Thermometer een eigenzinnig album vol invloeden, waaraan ik flink moest wennen, maar dat langzaam maar zeker steeds meer mooie en bijzondere geheimen prijs geeft
Leyla McCalla dook een jaar of vijftien geleden op met de bijzondere band The Carolina Chocolate Drops, dat inmiddels vooral bekend staat als de band die Rhiannon Giddens voortbracht. Leyla McCalla mag echter ook zeker niet onderschat worden. Het eerder dit jaar verschenen Breaking The Thermometer is geen makkelijk album, maar het is een album dat je moet ontdekken en dat vervolgens alleen maar mooier wordt. Leyla McCalla eert op Breaking The Thermometer haar Haïtiaanse wortels en combineert invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek met invloeden uit de rijke Haïtiaanse muziekcultuur. Het levert fascinerende muziek op die uit verrassend veel lagen bestaat.

Leyla McCalla maakte, net als Rhiannon Giddens, deel uit van de Amerikaanse band The Carolina Chocolate Drops. De band uit New Orleans vermengde op haar albums nogal wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en uit de bijzondere smeltkroes van New Orleans in het bijzonder en kleurde haar muziek bovendien op hele bijzondere wijze in. 

The Carolina Chocolate Drops bleek een zeer succesvolle springplank voor de talenten van Rhiannon Giddens, maar ook Leyla McCalla bracht inmiddels al vier soloalbums uit. Samen met Rhiannon Giddens, Amythyst Kiah en Allison Rusell maakte de Amerikaanse muzikante bovendien een album onder de naam Our Native Daughters. In mei verscheen Breaking The Thermometer, het vierde soloalbum van Leyla McCalla en het is een album waar ik de rest van het jaar tegenaan heb gehikt. 

Breaking The Thermometer is zo’n album waarvan ik eigenlijk vind dat ik het goed moet vinden, maar ik vond het album, ook na herhaalde beluistering, vooral een album waarvoor ik in de stemming moest zijn en dat was ik eigenlijk nooit. Mede door de notering in een respectabel jaarlijstjes heb ik het vierde soloalbum van Leyla McCalla er onlangs toch weer bij gepakt en heb ik eens goed de tijd genomen voor het album. Ook na alle recent geïnvesteerde tijd blijf ik Breaking The Thermometer een lastig album vinden, maar ik hoor inmiddels wel veel beter wat zo goed is aan het album. 

Ook op haar vierde soloalbum laat Leyla McCalla zich inspireren door alle muziek die in New Orleans wordt gemaakt, maar Breaking The Thermometer is toch vooral een zoektocht naar de afkomst van de Amerikaanse muzikante. Leyla McCalla werd geboren in New York, maar haar wortels liggen op het Caribische eiland Haïti. Het land verkeert al decennia in een crisis, maar het is ook een land met een rijke muziekcultuur. 

Het is allemaal te horen op Breaking The Thermometer, waarop invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek worden gecombineerd met invloeden uit de Haïtiaanse, Cubaanse en Afrikaanse muziek en een vleugje klassiek wordt toegevoegd wanneer Leyla McCalla haar cello er bij pakt. Breaking The Thermometer is, zeker wanneer invloeden uit de Haïtiaanse, Cubaanse en Afrikaanse muziek domineren en Frans de voertaal is, redelijk ver verwijderd van het gemiddelde album met Amerikaanse rootsmuziek, maar voor liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die niet bang zijn voor exotische uitstapjes valt er veel te genieten op het album. 

Er wordt met heel veel gevoel en in meerdere lagen muziek gemaakt en ook de zang van Leyla McCalla is bijzonder mooi. Ik noemde Breaking The Thermometer eerder in deze recensie een album waarvoor je in de stemming moet zijn, maar wanneer je de tijd neemt voor dit album brengt de muziek van Leyla McCalla je ook in een bepaalde stemming. De samples van Radio Haïti helpen hier zeker bij, al zorgen deze samples er ook voor dat het vierde soloalbum van Leyla McCalla uiteindelijk ver verwijderd is van een gemiddeld rootsalbum. 

Breaking The Thermometer is en blijft voor mij een album waaraan ik flink moet wennen, maar nu ik wat langer de tijd heb genomen voor het album ben ik eindelijk overtuigd van de bijzondere schoonheid van dit eigenzinnige album en wordt Breaking The Thermometer eigenlijk alleen maar mooier en indrukwekkender. Erwin Zijleman

De muziek van Leyla McCalla is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://leylamccalla.bandcamp.com/album/breaking-the-thermometer.

Breaking The Thermometer van Leyla McCalla is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Ravyn Lenae - HYPNOS

Tussen het rijtje uitstekende R&B albums uit 2022 mag het broeierige en bijzonder aangename maar ook fris klinkende HYPNOS van de Amerikaanse muzikante Ravyn Lenae zeker niet ontbreken
Uitsluitend het jaarlijstje van het gerenommeerde Pitchfork wees me op HYPNOS, het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Ravyn Lenae. De muzikante uit Los Angeles heeft een album gemaakt dat aan de ene kant teruggrijpt op de R&B uit de jaren 90, maar dat tegelijkertijd eigentijds klinkt. HYPNOS laat echo’s horen van de muziek van de veel te jong overleden Aaliyah, maar klinkt met name door de atmosferische synths ook als een album uit 2022. Zeker op het eerste gehoor is het debuutalbum van Ravyn Lenae vooral een bijzonder aangenaam album, maar hoe vaker ik naar het album luister, hoe knapper het wordt. Inderdaad jaarlijstjesmateriaal.

In het jaarlijstje van de Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork staan dit jaar flink wat R&B albums. De meeste van deze albums was ik het afgelopen jaar al wel eens tegen gekomen, maar dat geldt niet voor HYPNOS van Ravyn Lenae. HYPNOS is het debuutalbum van de muzikante die werd geboren in Chicago, maar inmiddels Los Angeles als thuisbasis heeft. In Los Angeles zit Ravyn Lenae in dezelfde scene als onder andere Steve Lacy en Fousheé, die dit jaar ook in brede kring bejubelde albums afleverden. 

HYPNOS is onmiskenbaar een R&B album, maar vergeleken met de mainstream albums in het genre klinkt het debuutalbum van Ravyn Lenae fris en avontuurlijk. Ondanks het frisse geluid grijpt de Amerikaanse muzikante, meer dan de meeste van haar soortgenoten, terug op de R&B uit de jaren 90. 

HYPNOS deed me, zeker bij eerste beluistering, flink denken aan de muziek die het R&B supertalent Aaliyah aan het eind van de jaren 90 en helemaal aan het begin van het huidige millennium maakte, tot een vliegtuigongeluk een einde maakte aan haar leven. Ravyn Lenae doet met haar zang wel wat denken aan de veel te jong overleden Aaliyah, maar ook in muzikaal opzicht hoor ik wel wat raakvlakken met de R&B uit de late jaren 90. 

Op hetzelfde moment klinkt de muziek van Ravyn Lenae ook absoluut eigentijds en eigenzinnig. Dat laatste zit hem vooral in het gebruik van elektronica op het album. Waar de elektronica in de R&B vaak warm en broeierig klinkt, wordt op HYPNOS vaak gekozen voor atmosferische en wat onderkoelde klanken, overigens zonder dat dit ten koste gaat van het lekker zwoele en dromerige R&B geluid. 

Ik had tot vorige week nog nooit van Ravyn Lenae gehoord, maar HYPNOS pakte me direct bij eerste beluistering genadeloos in. Ik hou normaal gesproken vooral van R&B die wat schuurt en het experiment zoekt, wat me normaal gesproken niet bij HYPNOS uit zou laten komen. Het debuutalbum van Ravyn Lenae schuurt nergens en zoekt buiten de atmosferische elektronica nergens nadrukkelijk het experiment. 

HYPNOS moet het, zeker op het eerste gehoor, vooral hebben van zoete verleiding en die verleiding is behoorlijk meedogenloos. De zoete klanken en de aangename stem van de Amerikaanse muzikante creëren een buitengewoon aangename sfeer en het is er een die de gevoelstemperatuur met minstens 5 graden laat stijgen en meer dan eens met 10 graden. 

Ondertussen zitten de songs van Ravyn Lenae verrassend knap in elkaar en is HYPNOS zowel in muzikaal als in vocaal opzicht een knap album. Dat hoor je vooral in de tracks waarin net wat meer wordt geëxperimenteerd met bijzondere ritmes en klanken, maar ook de lome en broeierige R&B tracks op het album laten veel talent horen. 

Het talent van Ravyn Lenae werd het afgelopen jaar vooral door Pitchfork onderkent, maar HYNOS is wat mij betreft een album dat mee kan met de allerbeste R&B albums van 2022. Zeker op de late avond is het debuutalbum van Ravyn Lenae een bijzonder aangename metgezel, maar ook op andere momenten is het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante, dat ruim 50 minuten muziek bevat, steeds lastiger te weerstaan. Al met al weer een zeer waardevolle tip van de nog altijd zeer interessante muziekwebsite Pitchfork. Erwin Zijleman

Yaya Bey - Remember Your North Star

Yaya Bey tekent op Remember Your North Star voor heerlijk zwoele R&B klanken, maar de Amerikaanse muzikante kleurt ook buiten de lijntjes met flink wat extra invloeden en bijzonder expliciete teksten
Remember Your North Star van Yaya Bey duikt deze weken op in meerdere jaarlijstjes, met een top 10 notering in het lijstje van het gerenommeerde Pitchfork als hoogtepunt. Op het eerste gehoor lijkt de muziek van Yaya Bey niet al teveel af te wijken van de meeste andere muziek in het genre, maar de Amerikaanse muzikante verwerkt op subtiele wijze invloeden uit met name de de soul, hiphop en jazz in haar muziek en maakt bovendien indruk als zangeres en met haar rake teksten. Yaya Bey slaagt er bovendien in om de 18 (!) korte tracks op haar album aan elkaar te smeden tot een zowel verleidelijke als in artistiek opzicht interessante luistertrip. Dat heeft Pitchfork goed gehoord.

In het jaarlijstje van de Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork is de R&B verrassend goed vertegenwoordigd dit jaar. Met het laatste album van Beyoncé, dat de eerste plaats in het lijstje van Pitchfork heeft gehaald, heb ik nog steeds niet zo heel veel, maar er zijn wel twee andere R&B albums uit de lijst die me aangenaam verrast hebben. 

De eerste is Remember Your North Star van Yaya Bey. Het is een album dat ik afgelopen zomer al uit de halfjaarlijstjes haalde, maar destijds ging mijn voorkeur uit naar het uitstekende album van Amber Mark. Ook het album van Yaya Bey is echter zeer de moeite waard. 

Ik begin recensies van R&B albums meestal met de bewering dat ik niet zo gek ben op R&B, maar ook dit jaar besprak ik minstens een handvol albums in het genre, waarvan ik inmiddels kennelijk toch ben gaan houden. Ook Remember Your North Star van Yaya Bey is een album dat zich bij mij makkelijk opdringt. De muzikante uit Washington D.C. maakt op haar vierde album heerlijk zwoele R&B, die gemaakt lijkt voor broeierige zomeravonden, maar die het ook op een donkere en koude winteravond goed doet. 

Remember Your North Star bevat een aantal ingrediënten die karakteristiek zijn voor de R&B. De ritmes zijn heerlijk loom, de bijdragen van de andere instrumenten zijn subtiel met een hoofdrol voor fraaie gitaarlijnen, de zang is over het algemeen zwoel en dromerig en de teksten zijn vrijwel zonder uitzondering expliciet. De muziek van Yaya Bey zal daarom zeker in de smaak vallen bij liefhebbers van R&B, maar Remember Your North Star is zeker geen standaard R&B album. 

Wat direct opvalt bij beluistering van het album is dat Yaya Bey er flink wat tracks doorheen jaagt. Het album bevat maar liefst 18 tracks, waarvoor de Amerikaanse muzikante nog geen 35 minuten nodig heeft. Het is een recept voor een fragmentarisch klinkend album, maar dat is Remember Your North Star zeker niet. De 18 tracks op het album lopen vrijwel naadloos in elkaar over, waardoor het nieuwe album van Yaya Bey eerder klinkt als een lange luistertrip van 35 minuten dan als een enorme verzameling individuele tracks. 

De grote hoeveelheid tracks is niet de enige reden dat Remember Your North Star niet klinkt als een standaard R&B album. Invloeden uit de R&B spelen weliswaar een voorname rol op het album, maar Yaya Bey schuwt de uitstapjes naar omliggende genres zeker niet. De muzikante uit Washington D.C. citeert ook meer dan eens uit de archieven van de (neo-)soul en kan ook uit de voeten met invloeden uit de jazz en de hiphop. Hier blijft het niet bij, want tussen de 18 tracks op het album vind je ook een reggae track, wat ook niet zo gek is, want Yaya Bey groeide op in de buurt Jamaica in het New Yorkse Queens. 

De songs op Remember Your North Star klinken allemaal even zwoel en dromerig, maar door het verwerken van uiteenlopende invloeden is het een bijzonder veelzijdig album. Het is een album waarop Yaya Bey niet alleen indruk maakt met aangename klanken en met aansprekende songs, maar ook laat horen dat ze een uitstekende zangeres en tekstschrijver is. Remember Your North Star vult de ruimte misschien met lome en zwoele klanken, maar in de expliciete teksten bijt Yaya Bey flink van zich af, wat dit uitstekende album nog wat specialer maakt. Erwin Zijleman

De muziek van Yaya Bey is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://yayabey.bandcamp.com/album/remember-your-north-star.

Remember Your North Star van Yaya Bey is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

Wild Pink - ILYSM

Wild Pink leverde een paar maanden geleden met ILYSM een zeer sfeervol album af, dat het uitstekend doet tijdens deze donkere dagen, maar dat in muzikaal opzicht steeds interessanter wordt
Ik heb het nieuwe album van de Amerikaanse band Wild Pink de afgelopen maanden een paar keer snel beluisterd, maar het album bleef niet echt hangen en maakte ook geen onuitwisbare indruk. Bij een nieuwe poging naar aanleiding van een aantal jaarlijstjes was mijn ervaring opeens totaal anders. Sindsdien vind ik ILYSM niet alleen een zeer sfeervol album, maar ook een erg goed album. De instrumentatie op het album is zeer verzorgd, maar ook interessant en dat geldt ook voor de zang van John Ross, die zich incidenteel omringt met mooie vrouwenstemmen. Het zijn uiteindelijk de prima songs die het album ruim boven het maaiveld uit tillen.

Er zijn van die bands die er steeds maar weer in slagen om aan mijn aandacht te ontsnappen. De Amerikaanse band Wild Pink bracht afgelopen herfst met ILYSM haar vierde album uit en het is een album dat ik, mede door een stortvloed aan nieuwe releases, hooguit vluchtig heb beluisterd en dit ondanks een aantal zeer positieve recensies die me steeds weer op het spoor van het album hebben gezet. Het overkwam me eerder met het tweede en het derde album van de band, waardoor mijn relatie met de muziek van Wild Pink tot voor kort een hele ongelukkige was. 

Na de genoemde zeer positieve recensies kwam ik ILYSM van Wild Pink de afgelopen weken ook tegen in een respectabel aantal jaarlijstjes, waardoor ik toch wat beter ben gaan luisteren naar de muziek van de band uit New York. Binnen Wild Pink draait veel om John Ross, die tekent voor de songs op ILYSM en naast gitaren en keyboards ook de zang op het album voor zijn rekening neemt. 

De Amerikaanse muzikant wordt op het vierde album van Wild Pink bijgestaan door een aantal vaste bandleden, maar hij wist ook een aantal aansprekende gastmuzikanten te strikken voor het album, onder wie Samantha Crain, Julien Baker, J Mascis, Ryley Walker en Peter Silberman (Antlers).

ILYSM verscheen in de herfst en dat is een seizoen waarin het album prima past. Wild Pink kiest op haar vierde album immers vooral voor zeer sfeervolle klanken, die het uitstekend doen wanneer de zon onder is. Het zijn klanken die zich vrijwel onmiddellijk als een warme deken om je heen slaan, maar ILYSM is in muzikaal opzicht ook een interessant album. 

De band en de gerekruteerde gastmuzikanten tekenen niet alleen voor warme en stemmige klanken met uiteraard een rol voor de pedal steel en een hoofdrol voor de piano, maar creëren ook een veelzijdig geluid, waarin voldoende ruimte is voor muzikaal avontuur. Dat avontuur mis je makkelijk wanneer je ILYSM snel en oppervlakkig beluistert. 

Mede door de fluisterzachte zang en de verzorgde klanken klinken veel songs op het album direct bekend in de oren en lijken ze inwisselbaar tegen die van bands die in dezelfde vijver vissen, inclusief bands die vooral zouteloze pop maken. Het is misschien ook de reden dat ik het nieuwe album van Wild Pink een paar maanden geleden makkelijk liet liggen, maar luister wat beter en je hoort dat ILYSM zeker niet inwisselbaar is tegen de meeste andere albums in het genre. 

In de instrumentatie worden keer op keer verrassende keuzes gemaakt, waardoor de songs op het album lang interessant blijven en eigenlijk alleen maar interessanter worden. De aangename stem van John Ross past prachtig bij de sfeervolle klanken op het album en onderscheidt zich makkelijk, zeker wanneer de Amerikaanse muzikant zich laat begeleiden door bijzondere vrouwenstemmen als die van Samantha Crain en Julien Baker. 

Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik het album afgelopen herfst snel terzijde schoof, want ILYSM is een album vol prachtsongs. De een vind ik inmiddels nog mooier dan de ander, waardoor het vierde album van Wild Pink zo langzamerhand ook nadrukkelijk tegen mijn helaas al gepubliceerde jaarlijstje aan schuurt. Het album is met een speelduur van een uur wat aan de lange kant, maar het is een prachtig uur dat Wild Pink ons voorschotelt. Erwin Zijleman

De muziek van Wild Pink is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://wildpink.bandcamp.com/album/ilysm.

ILYSM van Wild Pink is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 36,99 euro

CD, 17,99 euro

Kerstalbum: Los Lobos - Llegó Navidad (2019)

Ik heb ook dit jaar mijn best gedaan om twee leuke kerstalbums te vinden, maar ik heb ze niet gevonden. Misschien heb ik niet goed genoeg gezocht, maar voor mijn gevoel heb ik mijn best gedaan. Gelukkig verschenen er de afgelopen jaren wel een aantal leuke kerstalbums, waarvan ik de twee zonnigste heb geselecteerd. Vandaag Llegó Navidad van Los Lobos.

Tussen alle honingzoete en behoorlijk gezapige kerstalbums van 2019 dook de Amerikaans-Mexicaanse band Los Lobos op met een geïnspireerd klinkende en kruidige mix van Tex-Mex en Latin, die ook na de kerstdagen nog prima smaakte
De oogst viel dit haar vies tegen, maar de afgelopen jaren verschenen er zo af en toe nog wel eens aardige kerstalbums en incidenteel een heel goed kerstalbum. Het kerstalbum van Los Lobos uit 2019 is wat mij betreft een heel goed kerstalbum. Llegó Navidad klinkt vooral als een Los Lobos album en het is het soort Los Lobos album dat de Amerikaanse band al een tijd niet meer heeft gemaakt. Hier en daar duikt een kerstbelletje op, maar ik hoor toch vooral heel veel zonnestralen en plezier op dit album, dat het wachten op een echt nieuw album van de band iets makkelijker maakte.

Ook dit jaar zijn er weer stapels kerstalbums verschenen, maar het aantal echt interessante kerstalbums was dit jaar klein en misschien zelfs wel gelijk aan nul. Dat was in 2019 anders, want toen verscheen er in ieder geval één fantastisch kerstalbum en dat was het album dat werd uitgebracht door de Amerikaanse band Los Lobos. 

Llegó Navidad is zo’n leuk kerstalbum omdat het gelukkig niet het zoveelste kerstalbum is met volledig uitgemolken kersthits in een net wat ander jasje. Los Lobos haalt de meeste van de kerstsongs op het eigen kerstalbum uit Midden- en Zuid-Amerika, met een enkel uitstapje naar het zuiden van de Verenigde Staten en komt alleen helemaal aan het eind van het album met een uitbundige en wat melige versie van het hier wel uitgemolken Feliz Navidad op de proppen. 

De band ging bij de keuze van de songs zeker niet over één nacht ijs, maar maakte een selectie uit meer dan 150 songs, waarna de band er nog een eigen kerstsong aan toevoegde. Hier en daar duikt een vleugje kerstmis op, maar voor de rest klinkt Llegó Navidad vooral als een regulier Los Lobos album en het is voor de afwisseling weer eens een grotendeels Spaanstalig en voornamelijk akoestisch Los Lobos album. 

Llegó Navidad herinnert hierdoor aan albums als La Pistola Y La Corazon en Acoustic En Vivo, met hier en daar zoals gezegd een feestelijk uitstapje dat van Llegó Navidad toch een kerstalbum maakt. En om de feestvreugde verder te verhogen, worden hier en daar flink wat blazers ingezet en wordt het geluid van Los Lobos van extra warmte voorzien. Llegó Navidad is een album dat de sneeuwvlokken achterwege laat, maar zorgt voor heel veel zonnestralen. Daar is niets mis mee, want we komen hier wel wat vitamine D tekort in de donkere maanden van het jaar.

Natuurlijk is een kerstalbum per definitie niet veel meer dan een tussendoortje, maar er wordt op Llegó Navidad met veel passie gespeeld en gezongen. Voor liefhebbers van vuurwerk op de akoestische gitaar en zang vol gevoel, valt er op het kerstalbum van Los Lobos daarom voldoende te genieten en mij zitten de incidenteel opduikende kerstbelletjes in ieder geval niet echt in de weg. Zeker de songs die niet zomaar herkenbaar zijn als kerstsongs, zouden niet misstaan op de reguliere Los Lobos albums en zeker niet op de albums waarop Spaanstalige songs en een akoestisch geluid domineren, waardoor het album een waardevolle aanvulling is op het oeuvre van de band. 

Llegó Navidad schotelt je met kerst een opwindende schotel van Tex-Mex en traditionele Latijns-Amerikaanse muziek voor en het is een schotel die een stuk lichter en kruidiger is dan de gemiddelde kerstplaat en hierdoor niet als een baksteen op de maag ligt. Op hetzelfde moment durft Los Lobos hier en daar ook buiten de lijntjes te kleuren en voegt het op subtiele wijze invloeden uit andere genres toe, waardoor de Amerikaanse band ook opeens verrassend bluesy en soulvol kan klinken. 

Llegó Navidad is een heerlijk kerstalbum, maar het was in 2019 ook een album dat deed uitzien naar een nieuw album van Los Lobos, want een band die zo geïnspireerd en urgent met kerstliedjes aan de slag gaat, moet ook tot grotere prestaties in staat worden geacht. Het was dus de hoogste tijd voor een opvolger van het al uit 2015 stammende Gates Of Gold, dat ook al liet horen dat de muziek van Los Lobos nog niet aan slijtage onderhevig is. Het wachten werd vorig jaar overigens beloond met het uitstekende Native Sons. Erwin Zijleman

Llegó Navidad van Los Lobos is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 39,99 euro

CD, 18,99 euro

Kerstalbum: Calexico - Seasonal Shift (2020)

Ik heb ook dit jaar mijn best gedaan om twee leuke kerstalbums te vinden, maar ik heb ze niet gevonden. Misschien heb ik niet goed genoeg gezocht, maar voor mijn gevoel heb ik mijn best gedaan. Gelukkig verschenen er de afgelopen jaren wel een aantal leuke kerstalbums, waarvan ik de twee zonnigste heb geselecteerd. Vandaag Seasonal Shift van Calexico.

De Amerikaanse band Calexico bracht het afgelopen jaar een uitstekend nieuw album uit, maar de band uit het meestal snikhete Tucson, Arizona, kon in 2020 ook overweg met verrassend trefzekere kerstklanken
Calexico komt op haar kerstalbum uit 2020 slechts met één wat uitgekauwde kerstklassieker op de proppen en dat is ook meteen de minste track op het album. Verder gaat de band uit Arizona aan de haal met wat minder bekende kerstsongs en met stemmige songs die passen bij het seizoen. Sporadisch duikt het zo herkenbare Calexico geluid op, maar de band slaat ook een aantal nieuwe wegen in die naar meer smaken. Seasonal Shift van Calexico is misschien geen echte kerstklassieker, maar het is wel een prima album van de Amerikaanse band en een album dat het uitstekend doet in deze donkere dagen aan het einde van het jaar.

Kerstalbums. Ook dit jaar zijn er weer flink wat verschenen en dat begon al aan het begin van de herfst, maar veel bijzonders zat er wat mij betreft niet tussen. Het maakt niet eens zoveel uit wie zich nog maar eens vergrijpt aan de klassieke kerstsongs, want bijna alle dit jaar verschenen kerstalbums zijn zo zoet dat het glazuur spontaan van je tanden springt. Het is niet anders dan in andere jaren, want kerstalbums die het aanhoren waard zijn, zijn zeer schaars en echte kerstklassiekers zijn nog veel schaarser, met nog altijd het briljante kerstalbum van Phil Spector als ijkpunt. 

De afgelopen jaren kon ik over het algemeen wel twee aardige kerstalbums selecteren, maar ook deze aardige kerstalbums zijn over het algemeen albums die de kerst maar net overleven en hierna heel snel in de vergetelheid raken. Er zijn ook uitzonderingen en het kerstalbum van Calexico uit 2020 is er een. De band uit Tucson, Arizona, heeft met Seasonal Shift een kerstalbum afgeleverd dat in ieder geval geweldig klinkt en dat het glazuur op de tanden onaangetast laat. 

Seasonal Shift opent met nostalgisch aandoende klanken die herinneringen aan de hoogtijdagen van The Everly Brothers en, aan 50s rock ’n roll, aan 70’s softrock en aan een vleugje The Pogues, tot de van de band bekende Mariachi trompetten opduiken en de muziek van Calexico toch weer een zuidelijk tintje krijgt. Dat zuidelijk tintje wordt versterkt wanneer een aantal mij onbekende Mexicaanse gastmuzikanten opduiken en Calexico met haar kerstalbum toch nog stiekem dicht tegen dat van Los Lobos van een jaar eerder aan kruipt. 

Seasonal Shift is onmiskenbaar een kerstalbum, maar de band uit Arizona kiest voor de afwisseling eens niet voor de geijkte kerstsongs. Het bekendste kerstliedje op het album is voor mij Happy Xmas (War Is Over) van John Lennon en dat blijft er een die ik ook na maanden kerstterreur nog prima kan verdragen, al had Calexico haar wat gezapige versie van mij best achterwege mogen laten. 

Verder komen er wat Mexicaanse kerstsongs voorbij en een aantal songs die vooral de sfeer van kerstmis proberen te vangen. Het zorgt ervoor dat Seasonal Shift een kerstalbum is, maar ook een album dat je prima op kunt zetten wanneer de nachten kouder en donkerder worden. Het is ook een album dat in 2020 deed uitzien naar een volgend album van Calexico, want de band slaat af en toe bijzondere wegen in. Zo smaakt de samenwerking met de Nigeriaanse Toeareg gitarist Bombino naar veel meer en zo zijn er meer wendingen in het Calexico geluid die ook buiten een kerstalbum best eens verder mogen uitgewerkt, iets wat de band eerder dit jaar ook deed.

Het gaat nog steeds te ver om Seasonal Shift van Calexico uit te roepen tot kerstklassieker, maar ik durf het al wel een prima Calexico album te noemen en hiermee onderscheidt de band uit Tucson, Arizona, zich van vrijwel alle andere muzikanten die de afgelopen jaren een kerstalbum hebben afgeleverd. Niets om heel druk over te doen, maar ik heb ze in het kerstgenre niet veel beter gehoord de afgelopen jaren. Erwin Zijleman

De muziek van Calexico is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://casadecalexico.bandcamp.com/album/seasonal-shift.

Seasonal Shift van Calexico is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 24,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 16,99 euro

Lucrecia Dalt - ¡Ay!

De Colombiaanse muzikante Lucrecia Dalt verrast op ¡Ay! met een fascinerende mix van klanken en een bijzondere mix van invloeden, wat een prachtig album oplevert dat met geen enkel ander album is te vergelijken
Ik kwam ¡Ay! van Lucrecia Dalt de afgelopen weken in een aantal jaarlijstjes tegen, maar nooit zo hoog als in het lijstje van de invloedrijke Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork. Het is een prachtige tip van Pitchfork, want ¡Ay! is een uniek album. De Colombiaanse muzikante Lucrecia Dalt begon in haar huidige woonplaats Berlijn met de Latijns-Amerikaanse muziek waarmee ze opgroeide, maar voegde vervolgens de meest uiteenlopende invloeden toe. Het levert een uniek klinkend album vol experiment op, maar ¡Ay! klinkt ondanks de soms bijna vervreemdende klanken en songstructuren ook verrassend toegankelijk. Inderdaad een jaarlijstjesalbum dit intrigerende ¡Ay!.

¡Ay! Van Lucrecia Dalt dook vorige week op in de top tien van het jaarlijstje van de gerenommeerde Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork. Het jaarlijstje van Pitchfork is voor mij ieder jaar weer een belangrijke bron van inspiratie, maar ik ben nog maar zelden zo verrast als door ¡Ay! van Lucrecia Dalt. 

¡Ay! is mijn eerste kennismaking met de muziek van de vanuit Berlijn opererende Colombiaanse muzikante, die toch al een flinke stapel albums op haar naam heeft staan. Het zijn albums die vooralsnog wat onderbelicht zijn gebleven en die bovendien vaak het etiket avant-garde opgeplakt hebben gekregen. Dat is een genre waar ik niet erg in thuis ben en ook maar beperkt in geïnteresseerd ben, wat zou kunnen verklaren waarom ik de muziek van Lucrecia Dalt nu pas heb ontdekt. 

¡Ay! is zeker geen alledaags album en hier en daar een album waarop het experiment stevig wordt opgezocht, maar desondanks vind ik het etiket avant-garde maar beperkt van toepassing op het laatste album van de Colombiaanse muzikante. ¡Ay! is misschien geen alledaags en bij vlagen een experimenteel album, maar het is zeker geen ontoegankelijk album. Lucrecia Dalt smeedt op ¡Ay! meerdere invloeden aan elkaar, wat een bijzonder klankentapijt en een serie unieke songs oplevert. 

De Colombiaanse muzikante begint dicht bij huis met de traditionele Colombiaanse en Zuid-Amerikaanse muziek waarmee ze opgroeide. Deze invloeden worden op ¡Ay! op bijzondere wijze vermengd met invloeden uit met name de ambient, waarna de al unieke muzikale cocktail verder op smaak wordt gebracht met vleugjes avant-garde, jazz, pop en elektronica. 

In muzikaal opzicht klink ¡Ay! echt prachtig. De meeste songs zijn behoorlijk ingetogen en slepen zich in een laag tempo voort, maar er gebeurt echt van alles in de songs van Lucrecia Dalt. Bijzondere ritmes met een hang naar Latijns-Amerikaanse muziek worden gecombineerd met stemmige strijkers en broeierig klinkende blazers. De organische klanken in het geluid van Lucrecia Dalt worden vervolgens gecombineerd met behoorlijk eigenzinnige en vaak wat duistere elektronica, wat bijzondere contrasten oplevert. Deze contrasten worden versterkt door de over het algemeen zachte zang van de Colombiaanse muzikante, die haar Spaanstalige teksten soms bijna voordraagt. 

Het levert een album op dat geen moment in een hokje is te duwen, dat zeer uiteenlopende genres combineert en dat vol spannende uitstapjes zit, maar dat ook bijzonder aangenaam klinkt. ¡Ay! is aan de ene kant een bijzondere luistertrip die je op de achtergrond voort kunt laten kabbelen, maar het is ook een album waarop ieder detail er toe doet en bijdraagt aan een uniek eigen geluid. 

Ik ken geen enkel album dat lijkt op ¡Ay! van Lucrecia Dalt en het is een album dat me direct bij eerste beluistering dierbaar was. Aan de andere kant heb ik, ook na flink wat keren horen, nog altijd niet het idee dat ik grip heb op het album of dat ik alle bijzondere wendingen op het album inmiddels wel heb gehoord. 

Ik blijf me verbazen over de prachtige klanken, de bijzondere songstructuren en de benevelende zang van de Colombiaanse muzikante. Het is zoals gezegd een van de beste tips die ik tot dusver uit een jaarlijstje van Pitchfork heb gehaald. En dat Pitchfork ¡Ay! van Lucrecia Dalt in de top 10 van haar jaarlijstje heeft gezegd vind ik inmiddels logisch en volkomen terecht. Erwin Zijleman

De muziek van Lucrecia Dalt is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Colombiaanse muzikante: https://lucreciadalt.bandcamp.com/album/ay.

¡Ay! van Lucrecia Dalt is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (translucent red), 29,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Arctic Monkeys - The Car

Arctic Monkeys neemt op The Car nog wat meer afstand van haar rockverleden en overtuigt met sfeervol ingekleurde songs met een hoog jaren 70 gehalte en de zeer geslaagde crooner escapades van zanger Alex Turner
Ik heb The Car van Arctic Monkeys in eerste instantie laten liggen, maar de uitstekende recensies en de notering in heel veel jaarlijstjes maakten me toch nieuwsgierig naar het nieuwe album van de Britse band. Ik hou persoonlijk wel van songs met flink wat invloeden uit de jaren 70 en ben ook niet vies van zangers met crooner ambities of van violen. Ik kan daarom verrassend goed uit de voeten met The Car, dat ik een stuk overtuigender vind dan de albums van Last Shadow Puppets. Deze albums hebben wel heel veel invloed gehad op het geluid dat Arctic Monkeys laat horen op The Car, dat het met name na zonsondergang en in het huidige seizoen heel erg goed doet.

Ik ben geen heel groot fan van de Britse band Arctic Monkeys. Whatever People Say I Am, That's What I'm Not, het debuutalbum van de band uit Sheffield uit 2006, vond ik echt een geweldig album en ook AM uit 2013 stak wat mij betreft ruimschoots boven het maaiveld uit, maar beide albums beluister ik eerlijk gezegd nauwelijks meer, of eerlijk gezegd helemaal niet. De andere albums van de band ken ik wel, waarschijnlijk met uitzondering van het in 2018 verschenen Tranquility Base Hotel & Casino waar ik geen enkele herinnering aan heb, maar deze albums vond ik minder interessant dan de twee hoogtepunten in het oeuvre van de Britse band. 

Ook met Last Shadow Puppets, het soloproject van Arctic Monkeys zanger Alex Turner, heb ik niet zo veel, waardoor ik er van uit ging dat ik het eind oktober verschenen nieuwe album van Arctic Monkeys best kon laten liggen. Ik deed dit zonder naar het album te luisteren, want in de betreffende week verschenen er nogal wat interessante nieuwe albums. Nieuwsgierig geworden door een groot deel van de jaarlijstjes die ik heb gezien de afgelopen weken, heb ik The Car er toch maar eens bij gepakt en ik moet zeggen dat ik behoorlijk onder de indruk ben van het nieuwe album van Arctic Monkeys. 

Op The Car kruipt de Britse band behoorlijk dicht tegen het geluid van Last Shadow Puppets aan, wat naar verluidt overigens ook al het geval was op het vier jaar geleden uitgebrachte Tranquility Base Hotel & Casino. Op The Car klinkt Arctic Monkeys niet meer als de indierock band die het in het verleden was, maar laat Alex Turner horen dat hij het liefst een groot crooner is. Dat gaat hem op The Car verrassend makkelijk af. 

Ik vond de muziek van Last Shadow Puppets altijd net wat teveel van alles, maar het nieuwe album van Arctic Monkeys weet wat mij betreft wel de juiste snaar te raken. The Car bevat vooral ingetogen en over het algemeen zeer smaakvol ingekleurde tracks. Zeker wanneer strijkers worden ingezet kan het wat zoetsappig klinken, maar het zit me minder in de weg dan op de albums van Last Shadow Puppets. 

In muzikaal opzicht heeft The Car een hoog jaren 70 gehalte, met flink wat uitstapjes richting met name de muziek van David Bowie en Elton John. In vocaal opzicht kruipt Alex Turner hier en daar dicht tegen David Bowie aan, terwijl veel songs herinneren aan de songs die Elton John in de jaren 70 maakte met Bernie Taupin. Uit een net wat recenter verleden hoor ik flarden van Marc Almond en Gavin Friday.

Er zijn momenteel nogal wat bands die de inspiratie bij de grote muzikanten uit de jaren 70 en 80 zoeken en vinden, maar Arctic Monkeys blijft op The Car makkelijk overeind. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal bijzonder lekker, maar er gebeurt ook genoeg spannends in de songs op The Car, die flink wat interessante muzikale uitstapjes bevatten. Het past allemaal prachtig bij de zang van Alex Turner, die nog meer dan in het verleden onderstreept dat zijn crooner ambities realistisch zijn. 

Verder is The Car een album vol uitstekende songs. Het zijn songs die in de jaren 70 ook prima hadden meegekund, maar het zijn ook songs die in de jaren 20 van de eenentwintigste eeuw fris klinken. The Car heeft echt niets te maken met de muziek van de band die in 2006 opdook met het jaarlijstjesalbum Whatever People Say I Am, That's What I'm Not, maar iedereen die de andere kant van Arctic Monkeys kan waarderen heeft er met The Car echt een prachtalbum bij. Erwin Zijleman

The Car van Arctic Monkeys is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

MC, 17,99 euro

Rich Ruth - I Survived, It's Over

Rich Ruth is op I Survived, It’s Over goed voor een mooie en fascinerende maar ook duizelingwekkende en verrassend veelkleurige luistertrip die alle kanten op schiet en lak heeft aan genres
Rich Ruth is een muzikant uit Nashville, Tennessee, maar maakt op zijn laatste album I Survived, It’s Over muziek zoals die in Nashville maar zelden wordt gemaakt. Het is instrumentale muziek die moeiteloos schakelt tussen genres als jazz, psychedelica, ambient, rock en new age en hiervoor een enorme batterij instrumenten uit de kast trekt. Het levert een album vol beeldende klanken op en het is album waaraan je zeker even moet wennen, maar waarop uiteindelijk steeds meer op zijn plek valt. Het album van Rich Ruth duikt deze weken op in flink wat jaarlijstjes en na flink wennen begrijp ik inmiddels volledig waarom. I Survived, It’s Over is een buitengewoon fascinerend album.

I Survived, It’s Over van Rich Ruth werd bij de release afgelopen zomer al uitvoerig bejubeld en het verbaast me dan ook niet dat het album momenteel in flink wat jaarlijstjes is terug te vinden. Ik heb het de afgelopen maanden wel een paar keer geprobeerd met het album, maar hoewel ik het intrigerend vond was het niet echt mijn ding. De afgelopen weken luister ik wat nadrukkelijker buiten mijn comfort zone en heb ik het album er toch maar weer eens bij gepakt en met succes. 

Rich Ruth is een muzikant uit Nashville, Tennessee, die is neergestreken bij het label van Jack White. Allmusic.com omschrijft de muziek van Rich Ruth als volgt: “his peculiar stylistic palette encompasses spiritual jazz, ambient electronic, new age, and kosmische, with searing electric guitar solos that rip through his work like bolts of lightning”. I Survived, It’s Over werd ook nog eens geïnspireerd door tornado’s die huis hielden rond Nashville eerder dit jaar en zorgden voor heel veel schade in de buurt waar Rich Ruth woont. 

De bovenstaande omschrijving van de muziek van Rich Ruth is natuurlijk wat vaag, maar toch ook herkenbaar. I Survived, It’s Over opent met sfeervolle en ambient achtige klanken, waar na enige tijd de gitaar van Rich Ruth doorheen snijdt. Het tempo is inmiddels voorzichtig opgevoerd en het geluid van de Amerikaanse muzikant is voorzien van flink wat jazzy accenten. Het is muziek die aan de ene kant ontspant en een bijna bezwerende uitwerking heeft, maar aan de andere kant gebeurt er echt van alles in de muziek van Rich Ruth. 

Ik schrijf wel vaker dat het verstandig is om een album met de koptelefoon te beluisteren, maar dit geldt zeker voor beluistering van I Survived, It’s Over. Rich Ruth heeft de zeven lange tracks op zijn album immers voorzien van een behoorlijk complex geluid waarvoor flink wat instrumenten uit de kast zijn getrokken. Die komen allemaal samen in een magistrale productie.

AllMusic.com noemt hierboven vooral de scheurende gitaarsolo’s van de muzikant uit Nashville, maar in de meeste tracks op het album ontbreekt het ruwe gitaarwerk. De meeste tracks zitten vol geweldig drumwerk, atmosferische keyboards, sfeervolle pedal steel klanken, een af en toe ontsporende saxofoon en fraaie bijdragen van de fluit en af en toe de harp, die de muziek van Rich Ruth een psychedelisch tintje geven. 

Ik ben normaal gesproken niet zo heel gek op instrumentale albums, maar op I Survived, It’s Over mis je de zang geen moment. Zeker bij beluistering met de koptelefoon is de muziek van Rich Ruth goed voor een even mooie als fascinerende luistertrip. Het is een luistertrip die al snel niet meer is te vangen in genres of hokjes of in tijden, al heeft het album vaak een jaren 60 vibe en kom je met de typering ambient psychedelic jazz een heel eind. 

I Survived, It’s Over doet het vast geweldig als soundtrack bij een film of documentaire, maar vooralsnog mag je je eigen beelden bedenken bij de filmische klanken van Rich Ruth. Het zijn klanken die steeds weer andere kanten op schieten, waardoor psychedelische passages zomaar om kunnen slaan in pure jazz. Het is af en toe onnavolgbaar, maar het is ook van een bijzondere schoonheid.

Persoonlijk had Rich Ruth van mij best wat vaker mogen kiezen voor de snijdende gitaarsolo’s uit de openingstrack, maar ook zonder deze solo’s is de muziek op I Survived, It’s Over buitengewoon fascinerend. Het is muziek waar ik zeker niet altijd voor in de stemming ben, maar zo op zijn tijd is de muziek van Rich Ruth niet alleen mooi en bijzonder, maar bovendien muziek die de fantasie zeer stevig prikkelt. Bijzonder album. Erwin Zijleman

De muziek van Rich Ruth is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://richruth.bandcamp.com/album/i-survived-its-over.

I Survived, It's Over van Rich Ruth is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 16,99 euro

Marble Sounds - Marble Sounds

De Belgische band Marble Sounds levert een zeer sfeervolle en veelzijdige soundtrack voor de donkerste dagen van het jaar af, die terecht hoog scoort in flink wat Nederlandse en Belgische jaarlijstjes
De naam Marble Sounds had ik wel eens gehoord, maar naar de muziek van de Belgische band had ik tot voor kort nog nooit geluisterd. Daar heb ik inmiddels flinke spijt van, want het laatste album van de band rond de Brusselse muzikant Pieter van Dessel is echt prachtig. Marble Sounds staat op haar een paar maanden geleden verschenen album garant voor zeer sfeervolle klanken, maar de band schuwt ook het avontuur niet. Een aantal songs op het album doet dankzij de hoofdrol voor de piano en strijkers neoklassiek aan, maar een aantal andere songs schuift op richting pop, mede dankzij elektronische impulsen. Zelfs de autotune klinkt prachtig op dit bijzondere album. Dat moet genoeg zeggen.

In een aantal Nederlandse en Belgische jaarlijstjes kwam ik het titelloze album van Marble Sounds tegen. Marble Sounds ken ik wel van naam, maar ik heb eerder dit jaar niet naar het nieuwe album van de Belgische band geluisterd. Ook de vorige vier albums van de band uit Brussel ken ik overigens niet. Of ik daar veel aan mis weet ik nog niet, maar het een paar maanden geleden verschenen titelloze album is een album van een bijzondere schoonheid. 

In Marble Sounds draait alles om de Belgische muzikant Pieter van Dessel, die dit keer een bijzonder sfeervol album heeft afgeleverd. De openingstrack verwarmt direct de ruimte met fraaie pianoklanken en flink wat strijkers. Het combineert prachtig met de mooie en bijzondere stem van Pieter van Dessel, die nog beter tot zijn recht komt wanneer subtiele vrouwenstemmen worden toegevoegd. 

Het titelloze album van Marble Sounds bevat een aantal tracks waarin piano en strijkers domineren, maar Pieter van Dessel kleurt zijn songs net zo makkelijk met elektronica in. Hier en daar grijpt hij zelfs naar de autotune, maar waar dit bij mij normaal gesproken een allergische reactie oproept, kan ik de experimenten met de autotune in de muziek van Marble Sounds wel waarderen. 

De warme klanken op het album doen het uitstekend op de dagen waarin het daglicht zich maar een beperkt aantal uren per dag laat zien en de zon meestal afwezig is, maar de songs van Pieter van Dessel zijn veel meer dan sfeervol muzikaal behang voor donkere dagen. De muziek van Marble Sounds bestrijkt bijna stiekem een breed palet dat begint bij pop en eindigt bij atmosferische of zelfs neoklassieke klanken. 

In muzikaal opzicht heeft het nieuwe album van Marble Sounds niet veel tijd nodig om te overtuigen en ook de zang op het album vond ik direct sterk. Het zijn met name de songs op het album die iets meer tijd nodig hebben om te kunnen groeien van mooie en stemmige songs tot wonderschone songs die over het vermogen beschikken om diep onder de huid te kruipen. Het zijn bovendien songs die vol zitten met bijzondere accenten en verrassende wendingen. Songs die op het eerste gehoor vooral mooi en sfeervol lijken, blijken ook verrassend avontuurlijk. 

Het nieuwe album van de Belgische band is een album dat zich genadeloos opdringt op een donkere en gure avond, maar iedere keer dat je naar het album luistert hoor je weer nieuwe dingen. Het verbaast me inmiddels al lang niet meer dat Humo het album de maximale score gaf en dat een meerdere gerenommeerde Nederlandse en Belgische jaarlijstjes een plek hebben gereserveerd voor het titelloze album van Marble Sounds. 

Het is een album dat me op een of andere manier aan van alles en nog wat doet denken, maar ik kan er de vinger niet goed opleggen. Met alle strijkers en hier en daar ook nog een uit de kluiten gewassen koor klinkt de muziek van Marble Sounds groots en meeslepend, maar pompeus wordt het nooit. En als de Belgische band haar muziek even net wat zwaarder aanzet volgt er altijd wel een ingetogen en intieme song of grijpt de band naar verrassende middelen als meer elektronica of zelfs de autotune. Voor mijn jaarlijstje is het inmiddels te laat, maar muziekliefhebbers met wat meer geduld moeten dit album misschien nog even checken. Erwin Zijleman

De muziek van Marble Sounds is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Belgische band: https://marblesounds.bandcamp.com/album/marble-sounds.

Marble Sounds van Marble Sounds is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro