Taylor Swift - 1989 (Taylor's Version)

Taylor Swift vervolgt het uitbrengen van nieuwe versies van haar eerste zes albums met Taylor’s Version van 1989 uit 2014, dat destijds haar eerste echte popalbum was en dat in de nieuwe versie een stuk frisser klinkt
Ik had een jaar of tien geleden niet zo heel veel met de muziek van Taylor Swift, maar de remakes van haar eerste albums laten keer op keer horen dat ik het destijds niet bij het juiste eind had. 1989 kende ik eigenlijk vooral van de versie die Ryan Adams maakte van het album, maar de deze week verschenen nieuwe versie van het album laat horen dat Taylor Swift op haar eerste volledige popalbum sleutelde aan een geluid dat veel impact zou hebben. Ook dit keer klinkt Taylor’s Version een stuk beter dan het origineel, enerzijds door de mooiere productie en anderzijds door de veel betere zang. Ook de nieuwe versie van 1989 is hierdoor verre van overbodig.

Taylor Swift is momenteel druk bezig met The Eras Tour, die volgend jaar zomer Nederland aandoet, maar ook het project waarin ze haar eerste zes albums opnieuw opneemt vordert intussen gestaag. Na de Taylor’s Version van Fearless (2008), Red (2012) en Speak Now (2010) is deze week de remake van 1989 uit 2014 verschenen, wat betekent dat we alleen de nieuwe versies van Taylor Swift (2006) en Reputation (2017) nog tegoed hebben. Het is een dikke vinger voor haar toenmalige platenmaatschappij Big Machine Records en haar vorige manager, maar inmiddels zal ook duidelijk zijn dat Taylor Swift niet alleen de koningin onder de popprinsessen is, maar ook een zeer gewiekste zakenvrouw. 

Alle albums die een remake krijgen stammen uit de tijd voordat Taylor Swift zich waagde aan indiefolk of indiepop. Waar de eerder dit jaar verschenen remake van Speak Now nog stevig was verankerd in de countrypop is 1989 een echt popalbum. Voorganger Red hinkte misschien nog op twee gedachten, maar op 1989 ging Taylor Swift voor het eerst voor de volle 100 procent voor de pop. Dat 1989 ook een album vol prima songs is werd in 2015 overigens al onderkend door Ryan Adams, die het album integraal coverde. 

Ik heb zelf altijd meer gehad met de countrypop van Taylor Swift en nog veel meer met de indiepop van Midnights en de indiefolk van Folklore en Evermore en eerlijk gezegd vond ik 1989 tot voor kort, samen met Reputation, een van de mindere albums van Taylor Swift. Ik was echter zeer gecharmeerd van de remake van Red vorig jaar en ook Taylor’s Version van 1989 bevalt me wel. 

De originele versie van 1989 werd grotendeels geproduceerd door Britney Spears producer Max Martin en zijn landgenoot Shellback. Voor de nieuwe versie werd een beroep gedaan op Christopher Rowe en op de momenteel zeer gewilde en ook zeer kundige Jack Antonoff, die overigens ook op de originele versie van het album van de partij was. Ook op Taylor’s Version van 1989 blijft Taylor Swift redelijk dicht bij de originele versies van de songs, maar het klinkt allemaal wel wat strakker, frisser en eigentijdser en bovendien vind ik ook dit keer de zang veel beter op de nieuwe versie. 

Een ander voordeel van de remakes zijn de extra tracks en die zijn er ook dit keer, waardoor de nieuwe versie van Red bestaat uit 21 songs en ruim vijf kwartier muziek bevat. De Deluxe versie van het album voegt nog een track toe (met Kendrick Lamar). Het zijn absoluut interessante extra’s, waardoor de nieuwe versie van 1989 een stuk aantrekkelijker is dan het origineel. 

Met de kennis van nu valt op dat Taylor Swift negen jaar geleden op de proppen kwam met een elektronisch popgeluid, dat niet zo heel ver is verwijderd van de popmuziek die momenteel wordt gemaakt. Taylor’s Version van 1989 misstaat daarom totaal niet binnen het aanbod van het moment en ik moet zeggen dat ik de goed geproduceerde popliedjes een stuk aantrekkelijker en interessanter vind dan in 2014. 

Het wordt nu even doorbijten, want de nieuwe versies van het titelloze debuutalbum van Taylor Swift uit 2006 en Reputation uit 2017 lijken me een stuk minder interessant dan de vier albums die nu zijn verschenen. Het wordt zo langzamerhand bovendien wel eens tijd voor de opvolger van Midnights, maar dat zal nog wel even duren. Tot die tijd vormen de mooi opgepoetste en van betere en meer volwassen zang voorziene remakes van de oudere albums een aardige kennismaking met albums die ik destijds, ten onrechte, niet heel serieus nam. Erwin Zijleman

1989 (Taylor's Version) van Taylor Swift is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (aquamarine green), 39,99 euro

2LP (tangerine), 39,99 euro

2LP (chrystal skies blue), 39,99 euro

CD (rose garden pink), 19,99 euro

CD, 19,99 euro

LIJO - The Pleasures Of Self Deception

De Nederlandse muzikante LIJO levert met The Pleasures Of Self Deception een buitengewoon fascinerend album af met elektronische ingekleurde popmuziek die je continu op het verkeerde been zet maar die ook continu betovert
Dat de Nederlandse muzikante Merit Visser zeer getalenteerd is wist ik al door de albums van haar band Ilen Mer, maar als LIJO weet ze me toch weer te verrassen. Als LIJO grijpt de muzikante uit Utrecht naar een flinke bak elektronica, die ze op fascinerende wijze inzet. De songs op The Pleasures Of Self Deception lopen over van avontuur, maar LIJON beheerst ook de kunst van het schrijven van lekker in het gehoor liggende popsongs. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal fantastisch, maar ook de expressieve zang van de Nederlandse muzikanten en haar persoonlijke en poëtische teksten dragen nadrukkelijk bij aan de magie van The Pleasures Of Self Deception, dat absoluut behoort tot de beste albums die dit jaar zijn verschenen.

LIJO is het alter ego van de Nederlandse muzikante Merit Visser, die inmiddels al een tijdje aan de weg timmert. Dat deed ze in eerste instantie als zangeres van de band Ilen Mer, die in 2015 en 2017 met The Things That Sleep In The Woods en Öar twee uitstekende albums afleverde. Het zijn albums waarop de Nederlandse band invloeden uit de Britse folk uit de jaren 70 vermengde met veel moderner klinkende indiepop, waarna Merit Visser met haar expressieve zang nog een vleugje Kate Bush toevoegde. 

Ik was zelf heel erg onder de indruk van de muziek van Ilen Mer en reserveerde voor Öar zelfs een plekje in de top tien in mijn jaarlijstje over 2017, maar beide albums van de band kregen uiteindelijk niet de waardering die ze zo hadden verdiend. Merit Visser maakt inmiddels al een aantal jaren muziek als LIJO, wat tot dusver een aantal singles en een EP opleverde. De songs van LIJO laten horen dat Merit Visser solo totaal andere muziek maakt dan met haar band. Waar de songs van Ilen Mer vooral warm en organisch zijn ingekleurd, koos LIJO op haar eerste tracks voor een voornamelijk elektronisch en vaak wat onderkoeld geluid. 

Het is een lijn die wordt doorgetrokken op LIJO’s debuutalbum The Pleasures Of Self Deception, dat deze week is verschenen. Eindelijk verschenen mogen we wel zeggen, want Merit Visser nam haar debuutalbum al in 2020 op. De Nederlandse muzikante begon vervolgens te twijfelen over het album, maar gelukkig keerde de liefde voor de songs op The Pleasures Of Self Deception terug en kunnen we nu genieten van het debuutalbum van LIJO. 

En genieten is het, want Merit Visser laat ook als LIJO horen dat ze een groot talent is. Het door Erwin Tuijl geproduceerde album imponeert elf songs lang met eigenzinnige maar ook zeer aantrekkelijke songs, die zowel tijdloos als futuristisch kunnen klinken. Erwin Tuijl kennen we overigens van het Nederlandse duo Pocket Knife Army, dat ten tijde van de albums van Ilen Mer twee geweldige albums afleverde, maar sindsdien helaas geen muziek meer heeft uitgebracht. 

Op The Pleasures Of Self Deception kiest LIJO zoals gezegd voor een met flink wat elektronica ingekleurd geluid. Het is een geluid dat varieert van zeer aanstekelijk tot behoorlijk experimenteel, maar in alle songs van de Nederlandse muzikante gebeurt er van alles. Het ene moment komen er dwingende beats door de speaker, het volgende moment ingetogen pianoklanken of vervreemdende elektronische klanken, waardoor je ruim veertig minuten op het puntje van je stoel zit. Zet een goede koptelefoon op en je hoort nog veel meer fraaie details in de song van LIJO.

Ik vergeleek Merit Visser eerder met Kate Bush en dat is vergelijkingsmateriaal dat er nog steeds toe doet. In muzikaal en vocaal opzicht lijkt The Pleasures Of Self Deception niet of nauwelijks op Kate Bush, maar net als de Britse muzikante verlegt Merit Visser als LIJO continu de muzikale grenzen en maakt ze muziek die de fantasie eindeloos prikkelt. Als ik het debuutalbum van LIJO moet vergelijken met de muziek van anderen kom ik uit bij MASSEDUCTION van St. Vincent, maar ook dit is vergelijkingsmateriaal dat maar in beperkte mate relevant is. 

LIJO creëert op haar debuutalbum haar eigen muzikale universum en het is een universum dat overloopt van schoonheid en creativiteit. Dat geldt voor de bijzondere klanken op en de trefzekere productie van The Pleasures Of Self Deception, maar het geldt zeker ook voor de expressieve zang van Merit Visser, die met veel passie zingt en ook nog eens prachtige teksten heeft geschreven. De songs van de Utrechtse muzikante worden tenslotte alleen maar mooier en indrukwekkender en dringen zich hierdoor steeds genadelozer op.

Ik ben al sinds de uitstekende albums van Ilen Mer behoorlijk onder de indruk van de talenten van Merit Visser, maar als LIJO zet ze nog een flinke stap vooruit, wat een fascinerend en hoogstand debuutalbum oplevert, dat echt alle aandacht verdient, nationaal en internationaal. Erwin Zijleman

De muziek van LIJO is digitaal verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://thisislijo.bandcamp.com/album/the-pleasures-of-self-deception. Voor een fysiek exemplaar ga je naar: https://www.thisislijo.com/product/12168509/the-pleasures-of-self-deception-lyric-zine-the-record.

Lauryn Hill - The Miseducation Of Lauryn Hill (1998)

Na het wereldwijde succes van The Score van Fugees begon Lauryn Hill aan een solocarrière, die al heel snel strandde, maar met The Miseducation Of Lauryn Hill uit 1998 wel een zeer invloedrijke klassieker opleverde
De Amerikaanse muzikante Lauryn Hill is inmiddels al weer bijna vergeten, maar aan het eind van de jaren 90 behoorde ze tot de belangrijkste muzikanten binnen de zwarte muziek. Haar carrière is sinds 2002 een tranendal, maar het in 1998 verschenen The Miseducation Of Lauryn Hill neemt niemand haar meer af. Het is een album met een bonte mix aan stijlen, een veelzijdig geluid, uitstekende zang en een serie songs die tot op de dag van vandaag invloed hebben. Lauryn Hill beweegt zich op haar debuutalbums deels in genres waar ik weinig mee heb, maar The Miseducation Of Lauryn Hill is ook voor mij een onbetwiste klassieker en een van de belangrijkste albums van de jaren 90.

De Amerikaanse band Fugees scoorde in 1996 een wereldhit met haar versie van Roberta Flack's Killing Me Softly With His Song, waarna ook het album The Score als de spreekwoordelijke warme broodjes over de toonbank ging. Op The Score kwamen de talenten van Lauryn Hill, Pras en Wyclef Jean samen in een bonte mix van stijlen, die een breed publiek wist aan te spreken. Het was een flinke stap vergeleken met het voornamelijk met rap gevulde debuutalbum van Fugees, maar The Score zou helaas ook direct de zwanenzang van de band zijn. 

Lauryn Hill begon na het uit elkaar vallen van Fugees, net als Wyclef Jean, aan een solocarrière. Het is een solocarrière waar ontzettend veel van werd verwacht, maar wanneer we terugkijken op de afgelopen vijfentwintig jaar moeten we helaas concluderen dat de carrière van Lauryn Hill niet is geworden wat er destijds van werd verwacht. Ondanks het feit dat Lauryn Hill uiteindelijk slechts twee albums heeft uitgebracht heeft ze echter wel degelijk veel invloed gehad op een hele generatie jonge muzikanten en die invloed heeft ze nog steeds. 

Dat is niet direct de verdienste van het uitstekende maar zwaar geflopte MTV Unplugged No. 2.0 uit 2002, want iedereen die aan Lauryn Hill denkt, denkt aan The Score van Fugees en vooral aan haar debuutalbum The Miseducation Of Lauryn Hill uit 1998. Het is een album dat zich deels ver buiten mijn comfort zone bevond en bevindt, maar ik vond en vind The Miseducation Of Lauryn Hill echt een geweldig album. 

Het is met zestien tracks en ruim vijf kwartier muziek een behoorlijk ambitieus album. Dat is het niet alleen vanwege de speelduur, maar zeker ook vanwege de bonte mix aan stijlen, de hoogstaande songs en de veelzijdige zang en rap van de Amerikaanse muzikante. The Miseducation Of Lauryn Hill ligt deels in het verlengde van The Score van Fugees, maar is nog een stuk veelzijdiger. 

Lauryn Hill gaat op haar solodebuut aan de haal met soul, R&B, hiphop, rap, folk, gospel, reggae, funk en pop en smeedt al deze stijlen op knappe wijze aan elkaar. The Miseducation Of Lauryn Hill werd gemaakt met een enorme waslijst aan muzikanten en heeft ook nog gastbijdragen van grote namen als Carlos Santana, Mary J. Blige en D’Angelo. 

Het door Lauryn Hill zelf geproduceerde album klinkt 25 jaar na dato nog altijd fantastisch, deels omdat Lauryn Hill haar tijd in 1998 ver vooruit was en deels omdat de muziek op The Miseducation Of Lauryn Hill verrassend tijdloos in. De Amerikaanse muzikante laat op haar debuutalbum ook nog eens horen dat ze een uitstekend zangeres is en ondanks het feit dat ik helemaal niet van rap houd, vind ik de raps van Lauryn Hill prima. 

Mede door een serie ijzersterke songs heeft het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante na al die jaren nog niets van zijn kracht verloren. Lauryn Hill sleepte destijds maar liefst elf Grammy nominaties binnen en won er uiteindelijk vijf. Er valt niets op af te dingen, wat het alleen maar extra schrijnend maakt dat Lauryn Hill is blijven steken op slechts twee albums en de afgelopen twintig jaar nauwelijks meer met haar muziek in het nieuws komt. We zullen het daarom waarschijnlijk moeten doen met haar muzikale erfenis. Die is klein, maar wel van een bijzonder hoog niveau. Erwin Zijleman

The Miseducation Of Lauryn Hill van Lauryn Hill is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 32,99 euro

CD, 19,99 euro

Black Pumas - Chronicles Of A Diamond

Ruim vier jaar na het zo bewierookte debuutalbum keert Black Pumas terug met een album waarop invloeden uit de soul uit verleden en heden samenvloeien en in muzikaal en vocaal opzicht een grootse prestatie wordt geleverd
Het debuutalbum van Black Pumas kwam in 2019 aan als een mokerslag en was uiteindelijk het beste soulalbum van het jaar. Eric Burton en Adrian Quesada hebben de tijd genomen voor hun tweede album, maar bewijzen met Chronicles Of A Diamond dat het debuutalbum geen toevalstreffer was. Eric Burton zingt ook dit keer fantastisch en ook in muzikaal opzicht komt er het nodige vuurwerk voorbij in de mix van soulmuziek uit de jaren 60 en 70 en de soulmuziek van nu. Chronicles Of A Diamond gaat voor een belangrijk deel verder waar het fenomenale debuut ophield, maar het Amerikaanse tweetal verkent ook nieuwe wegen en in de meeste gevallen met succes. Heerlijk album.

Austin, Texas, groeide in de zomer van 2019 in één week in ieder geval tijdelijk uit tot de Amerikaanse hoofdstad van de soulmuziek. Met de in een periode van een week verschenen debuutalbums van Los Coast en Black Pumas leverde de stad misschien wel de twee beste soulalbums van 2019 af. Sindsdien is van Los Coast helaas niets meer vernomen, terwijl Black Pumas weliswaar flink wat succes wist te oogsten, maar flink treuzelde met de release van haar tweede album. 

Deze week keert Black Pumas, de samenwerking tussen zanger en songwriter Eric Burton en producer en multi-instrumentalist Adrian Quesada, dan eindelijk terug met haar tweede album en kunnen we eindelijk horen of de immense belofte van het debuutalbum van het tweetal kan worden ingelost. 

Op dit debuutalbum slaagden Eric Burton en Adrian Quesada er, net als stadgenoten Los Coast, in om invloeden uit de soulmuziek uit de jaren 60 en 70 te combineren met invloeden uit de soulmuziek en R&B van dat moment, om er vervolgens ook nog wat invloeden uit onder andere de psychedelica en de jazz bij te slepen. Ik heb het debuutalbum van Black Pumas, dat de afgelopen jaren ook nog verscheen in een luxe en uitgebreide versie, nog vaak beluisterd en het was iedere keer weer een feestje. 

De lat lag daarom hoog voor Chronicles Of A Diamond, maar de twee muzikanten uit Austin, pakken je met de eerste tracks direct genadeloos in met de vertrouwde mix van vintage soul en soulmuziek van recentere datum. Wanneer Black Pumas teruggrijpt op de soulmuziek uit een ver verleden hebben de songs van het Texaanse tweetal afwisselend een hoog Marvin Gaye, Al Green en Curtis Mayfield gehalte, maar via wat echo’s van Prince komt Black Pumas ook met enige regelmaat in het heden uit. 

Black Pumas vertrouwt nog altijd op een aantal vertrouwde ingrediënten, want ook op Chronicles Of A Diamond is er een hoofdrol weggelegd voor moddervette ritmes, voor geweldig en verrassend veelkleurig gitaarwerk, voor fraaie keyboard partijen en uiteraard voor de heerlijke soulstem van Eric Burton, die ook dit keer de sterren van de hemel zingt. 

Ik heb wel wat met oude soulmuziek, dus bij beluistering van Chronicles Of A Diamond bevallen de songs die zwaar leunen op de groten uit het genre me het best, maar Black Pumas ontleent haar bestaansrecht uiteindelijk vooral aan de bruggen die het slaat met het heden. Zolang het Amerikaanse duo de balans tussen verleden en heden weet te bewaren klinkt het allemaal fantastisch en verleidt Black Pumas minstens net zo makkelijk als met haar fenomenale debuutalbum. 

Een enkele keer slaat de balans wat mij betreft net te ver door richting de popmuziek van nu en dan gaan er bij mij wat alarmbellen af. Deze alarmbellen rinkelen gelukkig maar zelden, waardoor ik ook Chronicles Of A Diamond weer een fantastisch album vind, dat misschien de sensationele verrassing van het debuutalbum mist, maar dat in kwalitatief opzicht zeker niet onder doet voor de terecht zo geprezen voorganger. 

Zeker de flirts met de muziek van Prince, die je het best hoort in de funky tracks op het album, bevallen me uitstekend, maar ook de andere songs en vooral de songs die lekker authentiek klinken, knallen hier weer uit de speakers. We wachten nog op een levensteken van Los Coast, maar Black Pumas is gelukkig helemaal terug. Erwin Zijleman

De muziek van Black Pumas is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://blackpumas.bandcamp.com/album/chronicles-of-a-diamond.

Chronicles Of A Diamond van Black Pumas is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red), 29,99 euro

LP (clear), 29,99 euro

CD, 18,99 euro

Angie McMahon - Light, Dark, Light Again

Angie McMahon maakte in de zomer van 2019 indruk met het rauwe en gruizige Salt en doet dat opnieuw met het veel voller en veelzijdiger ingekleurde Light, Dark, Light Again, waarop ze wederom imponeert als zangeres en als songwriter
Ik was in 2019 zeker gecharmeerd van het debuutalbum van Angie McMahon, maar kan me niet herinneren dat het album toen voor net zoveel kippenvel zorgde als bij de hernieuwde kennismaking eerder deze week. Angie McMahon heeft met Light, Dark, Light Again geen Salt 2.0 gemaakt, maar kiest voor een veelzijdiger, voller en verzorgder klinkend geluid. Het klinkt allemaal geweldig en ook dit keer maakt de Australische muzikante indruk met haar gepassioneerde zang. Het is misschien even wennen, maar wat zijn de songs op Light, Dark, Light Again goed. Angie McMahon was in 2019 een nog wat ruwe diamant, maar schittert volop op haar nieuwe album.

Het is alweer ruim vier jaar geleden dat de Australische muzikante Angie McMahon debuteerde met het uitstekende Salt. Het was een album vol ruwe gitaarlijnen en opvallend gepassioneerde zang en het was bovendien een album met intense songs, die soms aangenaam rammelden, maar je meestal ruw bij de strot grepen. Het is een album dat in de zomer van 2019 kon rekenen op zeer positieve recensies, maar dat aan het einde van dat jaar nauwelijks was terug te vinden in de jaarlijstjes. 

Toen ik het album er de afgelopen week weer eens bij pakte verbaasde ik me er in ieder geval over dat Salt mijn jaarlijstje niet heeft gehaald in 2019, want wat is het een geweldig album en wat vertolkt Angie McMahon haar songs met veel gevoel en passie op haar uiteindelijk toch wat ondergewaardeerde debuutalbum. In 2020 verscheen vervolgens nog een EP met een aantal tracks van Salt maar dan met alleen een piano en de stem van de Australische muzikante en ook dat smaakte naar veel meer. 

Op dat meer hebben we behoorlijk lang moeten wachten, maar deze week is dan eindelijk het tweede album van Angie McMahon verschenen. Nadat ik de afgelopen week toch behoorlijk in de ban was geraakt van het weergaloze Salt, begon ik met hooggespannen verwachtingen aan het tweede album van Angie McMahon en Light, Dark, Light Again heeft me zeker niet teleur gesteld. En dat ondanks het feit dat het tweede album van de Australische muzikante een flink ander album is geworden dan Salt of de Piano Salt EP. 

Light, Dark, Light Again opent met een bijna overweldigend geluid, dat buiten de krachtige stem van Angie McMahon nauwelijks herinnert aan haar debuutalbum. Het is een vol ingekleurd geluid, dat is aangevuld met natuurgeluiden. Die duiken ook op in de tweede track, maar dit keer is gekozen voor een net wat meer ingetogen geluid met zowel piano, gitaren en synths. Wanneer de gitaren gruiziger beginnen te klinken hoor je wat voorzichtige echo’s van Salt, maar vergeleken met het debuutalbum van de muzikante uit Melbourne klinkt Light, Dark, Light Again voller en rijker en bovendien een stuk gevarieerder. 

Ik moest er na de recente beluisteringen van Salt wel even aan wennen, maar ik was toch snel onder de indruk van het nieuwe geluid van Angie McMahon. De Australische muzikante heeft haar songs voller, maar ook zeer smaakvol ingekleurd en heeft nog altijd een eigenzinnig indie geluid, dat goed aansluit op de indiepop en indierock van het moment. De muzikante uit Melbourne heeft wederom een serie persoonlijke songs geschreven, die ze met hart en ziel vertolkt. De zang klinkt wat minder ruw dan op Salt, maar ook de vocalen op Light, Dark, Light Again komen behoorlijk hard binnen. 

Angie McMahon nam de basis van haar nieuwe album op in haar thuisbasis Melbourne, maar toog vervolgens naar Durham, North Carolina, waar ze werkte met de gerenommeerde producer Brad Cook (Waxahatchee, Snail Mail, Jess Williamson, Indigo De Souza), die een aantal topmuzikanten naar zijn studio haalde. Light, Dark, Light Again klinkt een stuk geproduceerder dan Salt, maar het is een prachtige productie, die de songs van Angie McMahon voorziet van een gevarieerder geluid, dat het oor zacht kan strelen, maar gelukkig kan de muziek van de Australische singer-songwriter ook nog incidenteel ontsporen. 

Iedereen die voor de bijl ging voor het ruwe Salt, zal waarschijnlijk even moeten wennen aan dit nieuwe album, maar ik sluit zeker niet uit dat dit album mijn jaarlijstje wel gaat halen, zeker als het wederom intense album zo blijft groeien als het na de eerste paar luisterbeurten heeft gedaan. Erwin Zijleman

Light, Dark, Light Again van Angie McMahon is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Ebony Lamb - Ebony Lamb

Nog maar net bekomen van een vorige verrassing uit Nieuw-Zeeland, dient het volgende prachtalbum uit Nieuw-Zeeland zich aan en het titelloze debuutalbum van Ebony Lamb is echt een hele mooie
Direct bij eerste beluistering werd ik gegrepen door de mooie en bijzondere stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante Ebony Lamb. De muzikante uit Wellington, die al drie albums maakte met haar vorige band, maakt niet alleen indruk met uitstekende zang, maar heeft ook in muzikaal opzicht een zeer interessant album afgeleverd, dat bovendien opvalt door een mooie en warme productie. Omdat het debuutalbum van Ebony Lamb ook nog eens vol staat met aansprekende songs vol invloeden uit zowel genres als de tijd, durf ik de Nieuw-Zeelandse muzikante op basis van dit debuutalbum absoluut een enorm talent te noemen. Hopelijk gaan we dat ook aan deze kant van de wereld in brede kring ontdekken.

De nieuwsbrief van het Nieuw-Zeelandse Flying Out Records had deze maand minstens twee grote verrassingen voor me in petto. De eerste was het uitstekende popalbum van Paige, dat ik eerder deze week besprak. Het was nog niet alles, want ook het debuutalbum van de Nieuw-Zeelandse muzikante Ebony Lamb had ik niet graag gemist. 

Het is een album dat is verschenen op het label van singer-songwriter Nadia Reid en dat is niet de enige singer-songwriter van naam en faam die iets zag in de muziek van Ebony Lamb, die in eigen land overigens ook als fotograaf aan de weg timmert. Het titelloze debuutalbum van Ebony Lamb is immers geproduceerd door multi-instrumentalist Kody Nielson en door zijn partner Bic Runga, die in 1997 indruk maakte met haar geweldige debuutalbum Drive en sindsdien nog een aantal prima albums afleverde. 

Bic Runga en Kody Nielson tekenen voor een zeer smaakvolle productie. Ze hebben het debuutalbum van Ebony Lamb voorzien van gloedvolle en bijzonder mooie klanken, die zijn opgenomen met uitsluitend analoge apparatuur, wat het album voorziet van een karakteristiek geluid. Het zijn klanken die de ruimte op aangename wijze verwarmen, maar de instrumentatie op het album heeft ook iets bijzonders. 

De muziek van Ebony Lamb klinkt aan de ene kant aards en organisch, maar heeft ook iets zweverigs, wat fraai met elkaar contrasteert. Het past allemaal prachtig bij de krachtige stem van Ebony Lamb, die op haar eerste soloalbum indruk maakt als zangeres. Ze doet dit met een zeer veelzijdig geluid, dat aan van alles en nog wat doet denken, zonder dat ik de vinger er heel precies op kan leggen. 

Helemaal uit de lucht vallen kwam ze overigens niet, want met haar band Eb & Sparrow maakte de Nieuw-Zeelandse muzikante ook al drie albums. Het zijn albums die ik ook direct even heb beluisterd en het zijn albums die in het verlengde liggen van het soloalbum van Ebony Lamb, al verwerkte haar band meer invloeden uit de alt-country. Die invloeden hoor ik veel minder op haar soloalbum, dat vooral invloeden uit de folk, jazz en pop verwerkt. 

Het levert een origineel en zeer aansprekend geluid op, dat vervolgens flink wordt opgetild door de sterke songs en de prachtige stem van Ebony Lamb. Na vluchtige beluistering was ik er al uit dat ik dit album zeker zou selecteren, maar toen had ik nog niet verwacht dat het debuutalbum van de muzikante uit Wellington me zo snel zo dierbaar zou worden. 

Zo vind ik de warme en soms wat broeierige instrumentatie echt steeds mooier en trefzekerder worden, maar vooral de stem van Ebony Lamb tilt haar debuutalbum steeds verder op. Ze zingt niet alleen bijzonder mooi, maar ook met veel gevoel en precisie en slaagt er bovendien in om steeds weer net wat anders te klinken. 

Het album duurt helaas maar net iets meer dan een half uur, maar het is een half uur intens genieten van de mooie en bijzondere muziek van Ebony Lamb, die ook nog eens songs schrijft die fris en eigentijds kunnen klinken, maar je net zo makkelijk decennia mee terug kunnen nemen in de tijd. Wat je van ver haalt is lang niet altijd lekkerder, maar Ebony Lamb is weer eens zo’n bijzondere release uit Nieuw-Zeeland die het flinke aanbod uit de Verenigde Staten en Europa flink verrijkt. Erwin Zijleman

De muziek van Ebony Lamb is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://ebonylamb.bandcamp.com/album/ebony-lamb.

Ebony Lamb van Ebony Lamb is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Emilie Kahn - Maybe

De Canadese muzikante Emilie Kahn maakte al eerder indruk met haar harp, haar mooie stem en haar songs, maar op het bijzonder fraaie en zeer persoonlijke Maybe graaft ze nog net wat dieper
Ik hou op zich wel van het geluid van de harp al worden albums waarop dit instrument een belangrijke rol speelt al snel zweverig. Dat valt op Maybe van Emilie Kahn erg mee, want de Canadese muzikante zet haar instrument zeer smaakvol en met mate in. De harp voorziet haar songs, die zowel de kant van indiefolk als indiepop op kunnen, wel van een duidelijk eigen geluid. Dat doet Emilie Kahn overigens niet alleen met haar harp, want de songs op Maybe zijn stuk voor stuk eigenzinnig. Het zijn op hetzelfde moment lekker in het gehoor liggende songs, wat van de beluistering van Maybe een bijzondere ervaring maakt. Dat dit album veel te mooi is om over het hoofd te zien is zeker.

De naam Emilie Kahn, van wie deze week het album Maybe is verschenen, kwam me vaag bekend voor, maar haar in 2019 verschenen solodebuut Outro deed bij mij geen belletje rinkelen. In 2015 maakte de Canadese muzikante echter ook een album onder de naam Emilie & Ogden en aan dit album (10 000) heb ik wel goede herinneringen. 

Emilie staat voor Emilie Kahn, terwijl Ogden de naam van haar harp is en 10 000 werd door de combinatie van folky songs en het gebruik van de harp destijds vrijwel onmiddellijk vergeleken met de muziek van Joanna Newsom, al waren zowel de songs als de stem van Emilie Kahn een stuk toegankelijker dan die van de destijds behoorlijk populaire Amerikaanse muzikante. 

Ook op Maybe maakt Emilie Kahn intensief gebruik van haar harp en bovendien heeft de muzikante uit Montreal nog altijd een voorkeur voor folky songs. Sinds 2015 is er echter ook wel het een en ander veranderd. Joanna Newsom is inmiddels bijna vergeten, waardoor Maybe van Emilie Kahn minder snel zal worden vergeleken met haar muziek. Bovendien zijn de afgelopen jaren hordes jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor indiefolk en indiepop opgedoken, waardoor het niet meevalt om op te vallen binnen het aanbod van het moment. 

Dat aanbod was de afgelopen week ook nog eens opvallend groot, maar het nieuwe album van Emilie Kahn wist zich desondanks vrij makkelijk staande te houden. Het zal deels de verdienste zijn van haar harp, die een belangrijke rol speelt op Maybe, zonder dat het een door de harp gedomineerd album is geworden. Emilie Kahn voegt fraaie harp akkoorden toe aan haar songs, maar ook gitaren en elektronica krijgen alle ruimte. 

Het levert een fris album op, dat prima mee kan met de albums die momenteel binnen de indiefolk en de indiepop worden gemaakt. Emilie Kahn kan zowel uit de voeten met ingetogen folky songs als met voller ingekleurde en meer pop georiënteerde popsongs en in beide genres verrast ze met popsongs die zowel lekker in het gehoor liggen als tegen de haren in strijken. Vrijwel alle songs op Maybe hebben iets eigenzinnigs en dit varieert van subtiele passages tot tegendraadse wendingen. 

De mooie klanken van de harp en de mooie fluisterstem van Emilie Kahn zorgen er voor dat Maybe zich snel en makkelijk opdringt, waarna het experiment en het avontuur in de muziek van de Canadese muzikante er voor zorgen dat je blijft luisteren naar dit album en er bovendien voor zorgen dat Maybe steeds interessanter wordt. Emilie Kahn zoekt binnen de indiefolk en de indiepop de grenzen op en sleept er incidenteel ook nog wat indierock bij. 

De kracht van Maybe wordt versterkt door de persoonlijke teksten van Emilie Kahn, die voor het opnemen van het album haar geluk zocht in Los Angeles, maar er al snel achter kwam dat daar niet alles zonnig en succesvol is. De Canadese muzikante heeft haar songs voorzien van een flinke dosis melancholie, die de songs op Maybe voorziet van inhoud. Ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen dit album uit de stapel releases van deze week heeft gepikt, maar hoe vaker ik naar Maybe luister, hoe meer ik verknocht raak aan de intieme en smaakvolle popliedjes van Emilie Kahn. Absoluut een aanrader dus dit mooie en eigenzinnige album. Erwin Zijleman

De muziek van Emilie Kahn is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://emiliekahn.bandcamp.com/album/maybe.

Sun June - Bad Dream Jaguar

Sun June uit Austin, Texas, maakte in kleine kring al behoorlijk wat indruk met haar eerste twee albums, maar het prachtig ingekleurde Bad Dream Jaguar is, mede door de stem van Laura Colwell, nog een stuk indrukwekkender
Direct bij eerste beluistering viel ik als een blok voor de prachtige songs op het nieuwe album van de Amerikaanse band Sun June. Dat was na de eerste twee albums van de band niet echt een verrassing, maar op Bad Dream Jaguar zet de band nog een aantal flinke stappen. Bad Dream Jaguar is nog wat subtieler, maar ook beeldend en fantasierijk ingekleurd en zangeres Laura Colwell zingt nog mooier dan op Years en Somewhere. Het derde album van Sun June streelt twaalf songs lang genadeloos het oor, maar prikkelt ook uitvoerig de fantasie met beeldende songs waarin een verrassing nooit heel ver weg is. Dit kan zomaar mijn soundtrack voor de donkere seizoenen worden.

De Amerikaanse band Sun June schuurde in 2018 met haar debuutalbum Years dicht tegen de muziek van Cowboy Junkies aan en liet bovendien af en toe een vleugje Mazzy Star horen. Daar is wat mij betreft helemaal niets mee, want het zijn twee van mijn favoriete bands, die veel vaker een inspiratiebron voor nieuwe bands mogen zijn. Ik had wel wat met het debuutalbum van Sun June, al kwam ik daar pas achter toen het tweede album van de band verscheen en ik ook kennis maakte met het debuutalbum. 

Het aan het begin van 2021 verschenen Somewhere was nog een stuk beter dan het debuutalbum van Sun June en maakte indruk met fraaie ruimtelijke klanken, met mooie en interessante songs en vooral met de prachtige stem van zangeres Laura Colwell. Ook Somewhere deed me met enige regelmaat denken aan de muziek van Cowboy Junkies, maar Sun June liet ook voldoende van zichzelf horen op haar tweede album. 

Ik kwam het deze week verschenen derde album van de band uit Austin, Texas, in eerste instantie niet tegen in de releaselijsten die ik raadpleeg, maar gelukkig is er op vrijdagvond altijd nog de selectie van Paste Magazine, dat het album wel schaarde onder de beste albums van deze week. Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn, want op Bad Dream Jaguar gaat Sun June verder waar Somewhere aan het begin van 2021 ophield, maar zet de band bovendien volgende stappen. 

Het derde album van de Amerikaanse band opent direct prachtig met Eager. Het is een track die in eerste instantie zeer spaarzaam is ingekleurd, waardoor we het vooral moeten doen met de stem van Laura Colwell, die alleen maar mooier is gaan zingen. De instrumentatie wordt langzaam maar zeker verrijkt met subtiele en ook bijzondere accenten om een stuk voller, maar nog altijd wonderschoon te eindigen. Het is de eerste kennismaking met het derde album van Sun June, maar direct is duidelijk dat de band de lat nog een stukje hoger heeft gelegd dan op haar vorige twee albums. 

De bijzonder fraaie openingstrack is zeker geen toevalstreffer, want ook de andere tracks op Bad Dream Jaguar zijn prachtig ingekleurd en voorzien van fraaie accenten van uiteenlopende instrumenten, waarna de prachtstem van Laura Colwell het album nog een flink stuk verder de hoogte in stuwt. Het klinkt allemaal prachtig en ondanks de veelheid aan instrumenten, waaronder veel gitaren, maar ook een glansrol voor de trompet, houtblazers en de pedal steel, blijft het geluid van Sun June behoorlijk ingetogen. 

De Canadese band Cowboy Junkies draagt incidenteel nog relevant vergelijkingsmateriaal aan, maar Sun June klinkt op haar derde album vooral als zichzelf. Het geluid van de band uit Austin klinkt nog wat warmer en ruimtelijker dan op de eerste twee albums, wat Bad Dream Jaguar een uitstekende metgezel maakt tijdens de donkere en koude avonden die er aan zitten te komen. 

Door het mooie geluid en de prachtige zang slaat het album zich direct als de spreekwoordelijke warme deken om je heen, maar Bad Dream Jaguar is ook een album dat nog een tijdje door groeit. Ik was direct onder de indruk van de sfeervolle songs op het album, maar inmiddels zijn ze me nog een stuk dierbaarder, wat zeker ook de verdienste is van de mooie verhalen in de teksten op het album. Met het prachtige Bad Dream Jaguar zou Sun June toch zo langzamerhand klaar moeten zijn voor de doorbraak naar een breder publiek. En voor de jaarlijstjes. Erwin Zijleman

De muziek van Sun June is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://sunjune.bandcamp.com/album/bad-dream-jaguar.

Bad Dream Jaguar van Sun June is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (transparent purple), 29,99 euro

Maria BC - Spike Field

Maria BC heeft met Spike Field niet alleen een conceptalbum gemaakt over een bijzonder project, maar betovert ook met bedwelmende klanken, verrassende wendingen en fluisterzachte vocalen
Met Hyaline leverde de Amerikaanse muzikant Maria BC vorig jaar een fascinerend album af, dat uiteindelijk hoog scoorde bij de critici. Ook het deze week verschenen Spike Field is een bijzonder album, al is het maar vanwege de thematiek. De nadruk ligt dit keer op ingetogen klanken en zachte vocalen, waardoor het album wat minder dynamisch is dan zijn voorganger. Bijzonder mooie klankentapijten trekken langzaam over en versterken de zachte zang van Maria BC, die sprookjesachtig kan klinken, maar ook de nodige melancholie in de muziek op Spike Field heeft gestopt. Het is een album waar je de tijd voor moet nemen, maar die wordt dubbel en dwars terugbetaald.

Het in het voorjaar van 2022 verschenen Hyaline van Maria BC trok in eerste instantie nauwelijks aandacht, maar dook vervolgens op in verrassend veel halfjaarlijstjes. Dat het album niet direct aansloeg vond ik overigens niet zo gek, want Hyaline was een lastig te doorgronden album, waarop bijzondere klankentapijten werden gecombineerd met de al even bijzondere stem van Maria BC, een klassiek geschoold mezzosopraan, die zichzelf ziet als een non-binair persoon. Het met een telefoon opgenomen maar desondanks prachtig klinkende Hyaline deed me afwisselend denken aan Grouper, Kate Bush en Cocteau Twins, wat op zijn minst bijzonder vergelijkingsmateriaal is. 

Maria BC keert anderhalf jaar na het debuutalbum terug met Spike Field en ook dit is een album dat je meerdere keren moet horen om er een goed oordeel over te kunnen vormen. Het is een conceptalbum over het Spike Field in de woestijn van New Mexico, waar gepoogd is om toekomstige bezoekers van de aarde te waarschuwen voor het nucleair afval dat daar ligt opgeslagen. Dat gebeurt niet alleen in meerdere talen, maar omdat de waarschuwing duizenden jaren mee moet gaan en mogelijk pas na het uitsterven van onze beschaving wordt bezocht, ook met een bijzondere formatie van stekels die in het landschap zijn geplaatst. Het is een bijzonder project, dat nu door Maria BC van een soundtrack is voorzien. 

De Amerikaanse muzikant nam Spike Field op in het huis van vrienden, waarin in eerste instantie alleen een oude en wat gammele of zelfs valse piano was te vinden. De hier en daar opduikende klanken van de piano werden vervolgens verrijkt met subtiele elektronica, akoestische gitaren en met de bijzondere stem van Maria BC. Spike Field is minstens net zo ongrijpbaar als voorganger Hyaline, maar het is ook een wat ander album geworden. 

De zang van Maria BC is op Spike Field een stuk minder expressief en vooral fluisterzacht en ook de muziek op het album is subtieler en minder dynamisch dan op Hyaline. Hyaline kon hier en daar nog wel eens ontsporen in ruwere passages, maar op Spike Field domineren de ingetogen en dromerige klanken. Het heeft af en toe nog wel wat van Cocteau Twins en Grouper, maar Kate Bush hoor ik dit keer minder terug. 

Spike Field is aan de ene kant wat toegankelijker dan voorganger Hyaline, maar is door het wat eenvormige en subtiele karakter ook een album dat de aandacht makkelijk los laat. Zeker bij oppervlakkige beluistering op de achtergrond blijft er weinig hangen van het nieuwe album van Maria BC, dat pas goed tot zijn recht komt wanneer je het met een goede koptelefoon beluistert. De Amerikaanse muzikant heeft ook Spike Field opgenomen met bescheiden middelen, maar dat is nauwelijks te horen, want ook dit album klinkt bijzonder mooi. 

Maria BC leverde vorig jaar een album af dat in eerste instantie als zware kost werd bestempeld, maar dat uiteindelijk flink wat aandacht wist te trekken. Ook Spike Field is een album dat deze aandacht verdient, want de songs van Maria BC zijn wederom van een bijzondere schoonheid, die bijvoorbeeld liefhebbers van indiefolk en ambient folk aan moet kunnen spreken en waarbij het uiteindelijk ook heerlijk wegdromen is, al duurt het even voor je dat door hebt. Erwin Zijleman

De muziek van Maria BC is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://mariabc.bandcamp.com/album/spike-field.

Spike Field van Maria BC Pearlies is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Pip Blom - Bobbie

Pip Blom slaat op haar nieuwe album Bobbie deels nieuwe wegen in, maar verbrandt zeker niet alle schepen achter zich, waardoor de Amsterdamse band deels vertrouwd klinkt maar zich ook flink heeft ontwikkeld
Met Boat en Welcome Break schaarde de Amsterdamse band Pip Blom zich onder de smaakmakers van de Nederlandse indie scene. Dat hadden ze in het Verenigd Koninkrijk net wat eerder door dan hier, maar uiteindelijk kreeg Pip Blom ook in Nederland de waardering die de band zo verdiende. Na het uitstekende Boat was het nog betere Welcome Break niet het vaak zo moeilijke tweede album na een geslaagd debuut. Dat lastige album is mogelijk album nummer drie, want Bobbie staat in het teken van verandering. Op Bobbie doet Pip Blom het zonder drummer en met flink wat synths. Het levert een deels nieuw geluid op, dat een vleugje pop niet schuwt, maar Pip Blom is gelukkig ook Pip Blom gebleven.

Ik was in de zomer van 2019 duidelijk in mijn verwachtingen rond het debuutalbum van de Nederlandse band Pip Blom. “Pip Blom komt uit Amsterdam, maar gaat de wereld veroveren met dit energieke en sprankelende debuut vol popliedjes waarvan je alleen maar zielsveel kunt houden” schreef ik boven mijn recensie van het uitstekende Boat, dat afwisselend aan 90s bands als Throwing Muses, Belly en The Breeders en ons eigen Bettie Serveert deed denken, maar dat naast invloeden uit de 90s indierock ook invloeden uit de lo-fi, new wave, punk en postpunk verwerkte. Het kwam allemaal samen in aangenaam rammelende en zonder uitzondering verslavend lekkere en heerlijk energieke popliedjes. 

Pip Blom veroverde met haar debuutalbum in eerste instantie het Verenigd Koninkrijk, maar ook in Nederland kreeg de band onmiddellijk voet aan de grond. Het geluid van Boat werd geperfectioneerd op het aan het eind van 2021 verschenen Welcome Break, dat in alle opzichten groei liet horen, zonder dat dit ten koste ging van de ruwe energie en de charmante onbevangenheid in de songs van de Amsterdamse band. 

Deze week is het tijd voor het derde album van Pip Blom en dat is een album dat niet (altijd) voortborduurt op de lijn van Boat en Welcome Break. Dat is aan de ene kant jammer, want Pip Blom had van mij nog stapels albums in de trant van de eerste twee albums mogen maken, maar aan de andere kant is het natuurlijk goed dat een band zich ontwikkelt en niet blijft hangen in het verleden. 

De ontwikkeling die Pip Blom op haar derde album laat horen was deels een noodgedwongen ontwikkeling. Na het vertrek van drumster Gini Cameron werd niet direct een opvolger gevonden, waarna werd besloten om te gaan werken met door synths gegenereerde drums. Die synths werden vervolgens niet alleen gebruikt voor de drumpartijen op Bobbie, want in veel songs op het album hebben de gitaren een stapje terug moeten doen en klinkt het geluid van Pip Blom veel elektronischer. 

Dit laatste zou volgens een aantal recensies ook vooral de verdienste zijn van producer Dave McCracken, maar die heeft op zijn cv ook genoeg gitaarbands staan en produceerde bovendien ook het gitaar georiënteerd debuutalbum van Pip Blom. In diezelfde recensies is ook te lezen dat Pip Blom op Bobbie vol gaat voor de pop, maar ook dat is wat overdreven. Een aantal songs op het derde album van Pip Blom herinnert immers nog nadrukkelijk aan de stekelige gitaarsongs van de eerste twee albums van de Amsterdamse band, maar met name de vooral met synths ingekleurde songs klinken anders. 

Bobbie rammelt vooral een stuk minder dan Boat en Welcome Break en klinkt wat meer geproduceerd en wat veelzijdiger. Bij eerste beluistering kon ik vooral de direct vertrouwd klinkende tracks zeer waarderen en had ik wat moeite met de songs van Pip Blom nieuwe stijl, maar uiteindelijk pakt vrijwel alles op Bobbie goed uit. Pip Blom klinkt op haar derde album veelzijdiger, maar heeft haar songs bovendien van meer inhoud voorzien, waardoor ze ook na een paar keer horen nog sprankelen en verrassen. Ook de energie en de onbevangenheid van de muziek van de Amsterdamse band zijn gelukkig niet verdwenen, waardoor Bobbie misschien niet de logische opvolger is van Boat en Welcome Break, maar wel een waardige opvolger. Erwin Zijleman

De muziek van Pip Blom is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse band: https://pipblom.bandcamp.com/album/bobbie-2.

Bobbie van Pip Blom is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (translucent pink), 29,99 euro

CD, 18,99 euro

Paige - King Clown

De Nieuw-Zeelandse muzikante Paige levert met King Clown een razend knap popalbum af, dat continu aangenaam en aanstekelijk klinkt, maar dat zich stiekem met grote regelmaat buiten de gebaande paden beweegt
Een beetje popprinses droomt tegenwoordig van een carrière in het immer zonnige Los Angeles. De Nieuw-Zeelandse muzikante Paige doet dit ook in haar aanstekelijke single California, maar ze opereert vooralsnog vanuit Auckland in Nieuw-Zeeland. Dat is een verstandige keuze, want op haar debuutalbum King Clown heeft Paige zich niet in het keurslijf van de elektronisch getinte pop van het moment laten persen. Het levert een fris album op dat wel degelijk vol staat met zeer aanstekelijke popsongs, maar dat ook duidelijk anders klinkt. King Clown klinkt door een deels akoestische basis vooral lichter en dat is na al die zwaar aangezette popproducties van de laatste tijd een verademing. Het levert een van de betere popalbums van het moment op.

Paige, die vorige week debuteerde met King Clown, heeft in Nederland nog geen aandacht getrokken met haar muziek, maar dat is in andere delen van de wereld wel anders. Met name in Zuid-Korea is ze razend populair, maar ook in andere delen van Azië en in Australië en in Nieuw-Zeeland is de jonge muzikante inmiddels een zeer gerespecteerde popster, die goed is voor tientallen miljoenen streams van haar singles. 

Paige Tapara (Ngāti Maniapoto) komt uit Nieuw-Zeeland en maakt deel uit van de Maori gemeenschap. Ze vecht niet alleen voor gelijke rechten voor de Maori, maar strijdt ook voor de queer community, waar ze eveneens deel van uitmaakt. Dat ik King Clown van Paige heb ontdekt heb ik wederom te danken aan de geweldige nieuwsbrief van het Nieuw-Zeelandse Flying Out Records, dat wekelijks de krenten uit de Nieuw-Zeelandse pop en rock vist. 

Ik heb de laatste tijd al relatief veel albums van bekende en minder bekende popprinsessen besproken, waardoor ik King Clown even liet liggen, maar net als het eveneens onlangs verschenen The Rise And Fall Of A Midwest Princess van Chappell Roan is King Clown van Paige een album dat met succes aan de stoelpoten van de gevestigde orde kan zagen. King Clown is een album vol bijzonder lekker in het gehoor liggende popliedjes, waarvan er zeker een aantal beschikken over stevige hitpotentie, maar het is ook een album dat anders klinkt dan gebruikelijk en hierdoor iets toevoegt aan alle popalbums die in de Verenigde Staten zijn gemaakt de afgelopen tijd. 

Het grootste verschil zit in de productie van het debuutalbum van Paige. Waar de meeste popprinsessen van het moment kiezen voor een blik gerenommeerde producers die hun albums voorzien van een flinke laag polijst, had Paige genoeg aan de Nieuw-Zeelandse producer Simon Gooding, die eerder werkte met onder andere Ed Sheeran, Pink en Dua Lipa, maar ook met Neil Finn en Tiny Ruins. Hij heeft voor King Clown gekozen voor een relatief sober ingekleurd geluid, waardoor de songs van Paige de vrijheid hebben om te ademen. 

Simon Gooding heeft een aantal songs op het album voorzien van een hip elektronisch geluid dat niet al te veel afwijkt van wat gebruikelijk is in het genre, maar de andere songs op King Clown hebben een akoestische basis, die folky en jazzy accenten toevoegt aan de muziek van Paige. Door de zang van de Nieuw-Zeelandse muzikante, de toegevoegde ritmes en de aanstekelijke koortjes blijft het pure pop, maar het is ook pop die fris en eigenzinnig klinkt. 

De met elektronica en wat invloeden uit de R&B versierde songs op het album liggen lekker in het gehoor, maar ik veer vooral op als Paige haar eigen weg kiest. Door de keuze voor een gerenommeerde producer klinkt King Clown heel erg lekker en aanstekelijk en Paige is een prima zangeres, die goed uit de voeten kan in het genre. Het debuutalbum van de Nieuw-Zeelandse muzikante maakt echter vooral indruk met een aantal geweldige songs. Een single als California zou een wereldhit moeten worden en King Clown bevat veel meer van dit soort popparels. 

Paige heeft haar vizier vooralsnog op het eigen continent en op Azië gericht, maar haar meer dan uitstekende debuutalbum moet ook in Europa en de Verenigde Staten een brede groep muziekliefhebbers aan kunnen spreken. Ik raak zelf steeds meer onder de indruk van de memorabele songs op het album en dat zijn er steeds meer. Erwin Zijleman

Emma Anderson - Pearlies

Emma Anderson schreef een aantal songs die terecht hadden moeten komen op het vierde album van de Britse band Lush, maar geeft op Pearlies een fraaie eigen draai aan deze songs, die gelukkig ook een flinke vleug Lush bevatten
Lush leek halverwege de jaren 90 uit te groeien tot een hele grote band, maar de zelf verkozen dood van de drummer van de band gooide roet in het eten. Lush zou nooit een vierde album uitbrengen, al was de band er in 2016 dicht bij. Emma Anderson, een van de frontvrouwen van de band, kwam na het laatste album van Lush niet verder dan twee albums met haar nieuwe band Sing-Sing, maar brengt nu dan eindelijk haar eerste soloalbum uit. Het is een album waarop meerdere echo’s van de muziek van Lush zijn te horen, maar de Britse muzikante slaat samen met James Chapman (Maps) ook andere wegen in, wat een aangenaam maar ook avontuurlijk album oplevert.

Emma Anderson stond in de tweede helft van de jaren 80 samen met Miki Berenyi aan de basis van de Britse band Lush, die in de eerste helft van de jaren 90 zou uitgroeien tot een van de vaandeldragers van de shoegaze en vooral dreampop. De band bracht met Spooky (1992), Split (1994) en Lovelife (1996) drie uitstekende albums uit, maar toen Lush drummer Chris Acland in 1996 een einde aan zijn leven maakte brak er iets in de band. Lush stopte er uiteindelijk mee, waarna een reünie in 2016 nog wel een EP opleverde, maar al snel viel wederom het doek waardoor Lush helaas nog altijd is blijven steken op slechts drie albums. 

Miki Berenyi en Emma Anderson gingen de afgelopen twee decennia vooral hun eigen weg, maar veel nieuwe muziek leverde dit niet op. Miki Berenyi dook een jaar of vier geleden op met haar nieuwe band Piroshka, wat een prima album opleverde, maar de afgelopen jaren stonden in het teken van het schrijven van haar zeker aan te bevelen autobiografie. Emma Anderson was net wat actiever met twee albums van haar nieuwe band Sing-Sing, maar ook dat is geen toonbeeld van productiviteit. 

Deze week verschijnt echter het eerste soloalbum van Emma Anderson, het eerste wapenfeit sinds het tweede album van Sing-Sing uit 2005 en de EP van Lush uit 2016. Pearlies werd gemaakt met de van de band Maps bekende James Chapman en bevat een aantal songs die eigenlijk bedoeld waren voor het vierde album van Lush. Wanneer je luistert naar Pearlies kun je je voorstellen hoe dit vierde album van Lush ongeveer geklonken zou hebben, maar het soloalbum van Emma Anderson klinkt net wat anders. 

Pearlies heeft het aangenaam dromerige dat we kennen van de muziek van Lush en ook de zang van Emma Anderson herinnert vrijwel onmiddellijk aan de hoogtijdagen van de Britse band, al liet ze in destijds de leadzang aan Miki Berenyi. Hier blijft het niet bij, want ook de breed uitwaaiende gitaarlijnen lijken zo weggelopen van de eerste drie albums van Lush. Voor die gitaarlijnen is overigens ook een beroep gedaan op Suede gitarist Richard Oakes, die in een aantal tracks opduikt en naast Emma Anderson en James Chapman de enige gastmuzikant is op het album. 

De songs op Pearlies zijn echter wel wat meer ingetogen dan de songs van Lush en missen de scherpe randjes van de songs van de Britse band. Emma Anderson kiest op haar solodebuut juist voor net wat dromerige songs, wat goed past bij haar stem, die minder makkelijk overeind zou blijven in een wat steviger geluid, maar prima past bij de sfeervolle klanken op Pearlies, waaraan ook flink wat synths zijn toegevoegd, die meer dan eens de gitaren overstemmen. 

Op Pearlies hoor je nog wel wat invloeden uit de dreampop, die mede door Lush op de kaart werd gezet, maar invloeden uit de folk en psychedelica zijn minstens even prominent aanwezig, waarna een vleugje Cocteau Twins het album voorziet van een bijzondere en soms wat mystieke sfeer. Wanneer de keyboards wat zwaarder worden aangezet en de gitaren even een stapje terug doen heeft de muziek van Emma Anderson overigens ook wel wat van Beach House. 

Als groot fan van Lush ben ik natuurlijk benieuwd hoe de songs op Pearlies zouden hebben geklonken in de Lush uitvoering, maar het eerste soloalbum van Emma Anderson valt me zeker niet tegen, al is het maar omdat Emma Anderson niet heeft geprobeerd om in haar eentje te klinken als de geweldige band, die door omstandigheden helaas maar drie albums uitbracht. Erwin Zijleman

De muziek van Emma Anderson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://emmaanderson.bandcamp.com/album/pearlies.

Pearlies van Emma Anderson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 36,99 euro

CD, 14,99 euro