Het oeuvre van de Amerikaanse muzikant Damien Jurado was al een bijzonder fascinerend oeuvre, maar met Motorcycle Madness voegt de muzikant uit Seattle nog een uniek album toe. Motorcycle Madness is een wat mysterieus album dat live werd opgenomen met analoge apparatuur en dat totaal anders klinkt dan zijn voorgangers. Het album klinkt als een wat jazzy en ook psychedelische soulplaat uit de jaren 60 of 70, maar het is ook een Damien Jurado album, al is het maar vanwege de zang en het lo-fi geluid. Het is absoluut even wennen, maar na hopeloos fascineren weet dit bijzondere album ook al snel de juiste snaar te raken.
Begin dit jaar verscheen Sometimes You Hurt The Ones You Hate van Damien Jurado, maar deze week is er alweer een nieuw album van de Amerikaanse muzikant verschenen. Het is een album waarover nog maar heel weinig informatie is te vinden, maar duidelijk is wel dat de fysieke versie van het album in een zeer beperkte oplage is verschenen, maar niet is terug te vinden op de bandcamp pagina van de muzikant uit Seattle, Washington. De online versie staat tot mijn verbazing juist wel weer op Spotify, het platform waarmee Damien Jurado nog niet eens zo heel lang geleden niets meer te maken wilde hebben.
Niet alleen de release van het album is bijzonder, want ook in muzikaal opzicht klinkt Motorcycle Madness totaal anders dan de andere albums van Damien Jurado. De Amerikaanse muzikant liet na de onverwachte dood van zijn producer Richard Swift de bont ingekleurde albums even achter zich en maakte een aantal uiterst ingetogen albums, maar op Sometimes You Hurt The Ones You Hate en voorganger Reggae Film Star klonken de songs weer wat voller en doken hier en daar echo’s op van het werk met Richard Swift.
Motorcycle Madness klinkt zoals gezegd totaal anders en klinkt een groot deel van de tijd als een jazzy en psychedelisch soulalbum uit een heel ver verleden. Je hoort het direct in het intro met soulvolle klanken, een jazzy saxofoon en zwoele achtergrondzangeressen. De blazers keren terug in de eerste echte track, waarin Damien Jurado laat horen dat hij ook in een rijk georkestreerd soulvol geluid uit de voeten kan.
Het is een soulgeluid dat je mee terugneemt naar de jaren 60 en 70, zeker wanneer de strijkers aanzwellen, de blazers de lead nemen en de achtergrondzangeressen invallen. Damien Jurado geeft echter wel een bijzondere twist aan het soulgeluid op Motorcycle Madness, want het klinkt allemaal behoorlijk lo-fi of zelfs slecht, al is het ook een kwestie van wennen. Damien Jurado is verder natuurlijk geen typische soulzanger.
Bij eerste beluistering van het nieuwe album van Damien Jurado overheerst vooral de verbazing over het nieuwe en bijzondere geluid van de Amerikaanse muzikante en verwacht je ieder moment dat hij in een volgende track weer terugkeert naar zijn vertrouwde geluid. Dat gebeurt echter niet, wat van Motorcycle Madness een atypisch album maakt in zijn inmiddels behoorlijk omvangrijke oeuvre.
Eenmaal gewend aan het bijzondere geluid op het album kun je beginnen met genieten van Motorcycle Madness, want het is een fascinerend album. De kosmische en wat psychedelische soul bevat flarden uit de muziek die heel veel decennia geleden werd gemaakt, maar Damien Jurado geeft een eigen draai aan alle invloeden en kan ook klinken als een soulvolle versie van Pink Floyd of The Beatles of gewoon als zichzelf.
In muzikaal opzicht zit je op het puntje van de stoel en ook de bijzonder opgenomen en soms wat vervormde vocalen fascineren hopeloos. In productioneel opzicht is het album nog fascinerender, want ik ken geen enkel recent album dat klinkt als Motorcycle Madness. Op de website van Damien Jurado is beperkte informatie over het album te vinden en hier lees ik dat het album live werd opgenomen met analoge apparatuur en in mono, wat het unieke en wat ouderwetse geluid op het album verklaart.
Gezien de beperkte fysieke oplage, het ontbreken van het album op de bandcamp pagina van Damien Jurado en het ontbreken van informatie over het album zou Motorcycle Madness wel eens een tussendoortje kunnen zijn, maar ik vind het, zeker na een paar keer horen, echt veel meer dan dat. Een zeer fraaie aanvulling op een steeds bijzonderder wordend oeuvre. Erwin Zijleman