Ik moet eerlijk toegeven dat ik Nite Swim van Lily & Madeleine bij eerste beluistering wat braafjes en hier en daar ook wel wat glad vond klinken. De Amerikaanse zussen komen na een lange stilte terug met een album vol verzorgde en tijdloos klinkende popmuziek. In muzikaal opzicht klinkt Nite Swim vooral bijzonder aangenaam, maar weinig spannend. In tekstueel opzicht is het album spannender, want Lily & Madeleine kijken dit keer vooral naar zichzelf en hebben een persoonlijk album afgeleverd. De laatste twijfel wordt weggenomen wanneer de zussen gaan zingen, want wat kleuren de stemmen van Lily en Madeleine weer prachtig bij elkaar. Mooi dat ze terug zijn.
Wanneer het gaat om perfect bij elkaar kleurende stemmen hebben zingende broers en zussen meestal een streepje voor. Het was goed te horen op de vorige albums van Lily en Madeleine Jurkiewicz, die met hun prachtig bij elkaar passende stemmen een plekje naast onder andere First Aid Kit, The Staves, The Webb Sisters, The Secret Sisters en Larkin Poe veroverden. De Amerikaanse zussen deden dat in eerste instantie met vooral folky klinkende songs, maar langzaam maar zeker werden meer invloeden uit de pop toegevoegd aan het geluid van Lily & Madeleine.
De afgelopen jaren hebben we helaas niets gehoord van de zussen uit Indianapolis, Indiana, want voor het laatste wapenfeit van Lily & Madeleine moesten we tot voor kort terug naar het album Canterbury Girls, dat aan het begin van 2019 verscheen. Het is een album dat niet zo folky klonk als de titel deed vermoeden en mede hierdoor wat minder enthousiast werd ontvangen door de critici dan de eerste albums van het tweetal. Canterbury Girls, dat werd geproduceerd door Daniel Tashian en Ian Fitchuck, die eerder tekenden voor het geweldige Golden Hour van Kacey Musgraves, was overigens wel een echte groeiplaat, waardoor ik zeker nieuwsgierig was naar de nieuwe muziek van Lily & Madeleine.
Ook op het deze week verschenen Nite Swim spelen invloeden uit de folk een minder belangrijke rol dan op de eerste albums van de zussen Jurkiewicz, maar de albums van Lily & Madeleine hebben wel eens uitbundiger geklonken dan Nite Swim. Het zijn overigens ook dit keer niet de muziek en de songs die het eerst de aandacht trekken, want ook op hun vijfde studioalbum betoveren Lily en Madeleine Jurkiewicz in eerste instantie met hun prachtige stemmen. Beide zussen zingen prachtig solo, maar er gebeurt iets bijzonders wanneer hun stemmen samenvloeien. Ik heb het inmiddels net iets te vaak gehoord om van magie te spreken, maar mooi is het zeker.
Ook in muzikaal opzicht is Nite Swim een mooi album. De zussen Jurkiewicz kiezen dit keer voor een tijdloos singer-songwriter popgeluid, dat deels blijft hangen in de jaren 70 en wanneer de synths aanzwellen de jaren 80 verkent, maar dat ook fris klinkt. Het is een warm en vooral organisch klinkend geluid, dat afwisselend wordt versierd met gitaren, strijkers en synths. Ik kan me voorstellen dat het geluid op Nite Swim als braaf zal worden omschreven, want buiten een incidentele ronkende gitaar of wat steviger aangezette synths kleuren Lily & Madeleine dit keer redelijk netjes binnen de lijntjes.
Het zal na jaren stilte niet meevallen om terug te keren naar de status die de Amerikaanse zussen een paar jaar geleden nog hadden en ook nieuwe zieltjes zijn lastig te winnen vanwege de stevige concurrentie, maar persoonlijk kan ik wel uit de voeten met het album. Nite Swim blijkt ook al snel meer dan slechts aangenaam muzikaal behang, want buiten de geweldige zang steekt het album ook in muzikaal opzicht knap in elkaar en bovendien trekken Lily en Madeleine de aandacht met persoonlijke teksten die vooral introspectief zijn.
Of Nite Swim uiteindelijk net zo’n groeialbum is als Canterbury Girls uit 2019 zal de tijd moeten leren, maar voorlopig geef ik het vijfde album van Lily & Madeleine absoluut het voordeel van de twijfel, al is het maar omdat de zang song na songs bijzonder mooi is. Erwin Zijleman