Ik heb Deep Purple maar één keer live gezien en dat was in de nadagen van de band (ik denk ergens begin jaren 90). Dat was op zich prima, maar het is niet te vergelijken met het geluid dat de band op Made In Japan uit 1972 laat horen. Op dit live-album speelt de band op de toppen van haar kunnen en in de ultieme bezetting en wat is het goed. Made In Japan is zo’n zeldzaam live-album dat je het gevoel gaf dat je er bij was op die zomeravonden in Japan. Het album knalt uit de speakers en wat is de tracklist geweldig. Deep Purple had binnen de hardrock een duidelijk eigen geluid en dat geluid klonk maar zelden zo goed als op Made In Japan, dat behoort bij de beste live-albums ooit gemaakt.
Er verschijnt af en toe nog wel eens een live-album, maar het live-album heeft al lang niet meer de mythische status die het in de jaren 70 had. Dat is ook niet zo gek, want tegenwoordig kun je in de meeste gevallen direct na thuiskomst het bezochte concert nog een keer herbeleven op YouTube, terwijl je in de jaren 70 vaak vele jaren moest wachten op de release van een officieel live-album. De YouTube opnamen van nu zijn enigszins te vergelijken met de bootlegs van toen, al moest je voor een bootleg wel flink wat meer moeite doen, langer wachten en bovendien diep in de buidel tasten.
Met name de symfonische rock bands en de hardrock bands uit de jaren 70 maakten een aantal live-albums die niet onder deden of zelfs beter waren dan de studioalbums van deze bands en een aantal van deze albums werd uiteindelijk geschaard onder de klassiekers uit de geschiedenis van de rockmuziek. Made In Japan van Deep Purple uit 1972 is zo’n album. Het is niet het eerste live-album van de band, want dat is het in 1969 verschenen Concerto For Group And Orchestra, maar het is wel het beste live-album van Deep Purple, dat er uiteindelijk een flinke stapel maakte. Made in Japan behoort bovendien bij het selecte groepje legendarische live-albums.
De Britse band verkeerde aan het begin van de jaren 70 in topvorm en had voorafgaand aan Made In Japan met Deep Purple In Rock (1970), Fireball (1972) en Machine Head (1972) drie zeer memorabele studioalbums afgeleverd. De bezetting van de band met zanger Ian Gillan, bassist Roger Glover, drummer Ian Paice, gitarist Ritchie Blackmore en organist Jon Lord moet bovendien gezien worden als de ultieme Deep Purple bezetting. Op 15, 16 en 17 augustus 1972 stond Deep Purple in deze bezetting twee avonden in Osaka en één avond in Tokyo op het podium, wat uiteindelijk genoeg materiaal opleverde voor een legendarisch album.
Het originele album bevat slechts zeven tracks, maar heeft een speelduur van ruim 75 minuten. Met lange versies van Highway Star, Child In Time, Smoke On The Water, Strange Kind Of Woman, Lazy en Space Truckin' heeft het album een fantastische tracklist, met een wat overbodige drumsolo van 9 minuten als minpunt, maar dat hoorde er toen nou eenmaal bij (niet alles was vroeger beter).
De ritmesectie speelt fascinerend strak, Ian Gillan zingt met geweldige uithalen de veters uit zijn schoenen en ook uit de gitaren van Ritchie Blackmore en de orgels van John Lord komt continu stoom of rook. Deep Purple had van alle hardrockbands uit de jaren 70, met name dankzij de orgels van John Lord, een uniek geluid en dat geluid kwam live nog net wat beter uit de verf.
De originele mix van het album uit 1972 staat nog steeds als een huis en weet het live-gevoel echt perfect te vangen, maar bij beluistering van de remix uit 2013 ging er ook wel een wereld voor me open zo af en toe. Het blijft lastig kiezen tussen alle versies en mixen, maar gelukkig heb je ze op Spotify allemaal en kun je nog flink wat tracks toevoegen aan de originele tracklist.
In de jaren 70 ging overigens het gerucht dat in Child Of Time een pistoolschot is te horen. Dat gerucht bleef destijds makkelijk rondzingen en droeg bij aan de mythische status van het album, maar dankzij het Internet weet ik na al die jaren dan eindelijk dat de knal gewoon uit het orgel van John Lord kwam, wat een stuk minder spannend is.
Ik ben tegenwoordig nauwelijks meer in live-albums geïnteresseerd, maar ik grijp nog vaak naar een live-album uit de jaren 70. Ik heb een flink stapeltje geweldige live-albums uit dit decennium, maar Made in Japan van Deep Purple is absoluut een van de beste, zo niet de allerbeste. Erwin Zijleman
