Review: Mess Esque - Jay Marie, Comfort Me

Helen Franzmann en Mick Turner maken het de luisteraar ook op Jay Marie, Comfort Me weer niet makkelijk, maar ook het tweede album van Mess Esque is een album dat bol staat van de muzikaliteit en avontuur
Het debuutalbum van Mess Esque deed me een paar jaar geleden denken aan Crowsdell en Mazzy Star, maar Helen Franzmann en Mick Turner lieten vooral een eigen geluid horen. Dat doen ze ook weer op Jay Marie, Comfort Me, dat de aandacht trekt met behoorlijk experimentele maar ook aangenaam dromerige songs. Het zijn songs waarin het gitaarwerk direct in positieve zin opvalt en ook de percussie is fantastisch. Aan de stem van Helen Franzmann moet je even wennen, maar na gewenning is de zang op Jay Marie, Comfort Me echt prachtig. Jay Marie, Comfort Me van Mess Esque is best een lastig album, tot het moment dat echt alles op zijn plek valt.

Aan het eind van 2021 besprak ik het titelloze debuutalbum van het Australische duo Mess Esque. Mijn recensie stond vol met tegenstellingen als “Mess Esque heeft een bijzonder album gemaakt dat je eindeloos wilt koesteren of dat je keer op keer de gordijnen in jaagt” of “het Australische duo Mess Esque levert een bijzonder avontuurlijk debuutalbum af, dat in eerste instantie maar heel weinig houvast biedt, maar dat tot grote hoogten stijgt wanneer alles op zijn plek valt”. 

Ook ik moest in 2021 enorm wennen aan de muziek van Helen Franzmann en Mick Turner, maar uiteindelijk vond ik het debuutalbum van de twee niet alleen bijzonder intrigerend maar ook heel erg mooi. Het album deed me af en toe denken aan het echt briljante Dreamette, het debuutalbum van Crowsdell, de band van Shannon Wright, een album dat helaas nog altijd niet is te beluisteren op de streaming media platforms. 

De muziek van Helen Franzmann, die ook bekend is van de band McKisko, en Mick Turner, die nog veel bekender is van de band Dirty Three, deed ook wel wat denken aan Mazzy Star, maar dan wel een wat experimentelere versie van Mazzy Star, overigens een van mijn favoriete bands aller tijden. Het is prachtig vergelijkingsmateriaal.

Mess Esque keert deze week terug met Jay Marie, Comfort Me en gaat deels verder waar het duo aan het eind van 2021 was geëindigd. Ook het tweede album van Mess Esque is weer geen lichte kost. Zeker als je niet gewend bent aan de muziek van het Australische tweetal en hun bandgenoten bieden de songs op Jay Marie, Comfort Me in eerste instantie weinig houvast. 

De geweldige gitaarlijnen van Mick Turner en de bijzondere zang van Helen Franzmann lijken vooral hun eigen ding te doen en ook de keyboards en drums lijken zich weinig aan te trekken van de andere klanken op het album. Op hetzelfde moment klinkt de muziek van Mess Esque heerlijk dromerig en wanneer je wat dieper wegzinkt in de muziek van het Australische duo lijkt alles toch opeens weer te kloppen. 

Ook bij beluistering van Jay Marie, Comfort Me moet ik, voornamelijk vanwege het gitaarwerk, vaak denken aan dat helaas zo miskende debuutalbum van Crowsdell, terwijl de dromerige en soms bijna gesproken zang van Helen Franzmann associaties oproept met Mazzy Star’s Hope Sandoval. 

Jay Marie, Comfort Me van Mess Esque is een album dat je makkelijk opzij schuift bij snelle beluistering, maar dat steeds mooier wordt wanneer je er dieper induikt. Het gitaarwerk op het album is echt geweldig en ook de drummer speelt fantastisch op het album. De muziek van Mess Esque is vaak loom en dromerig, maar kan ook ruw en stevig klinken. 

Beide uitersten passen uitstekend bij de zang van Helen Franzmann die absoluut haar eigen stijl heeft, maar die mij in ieder geval direct wist in te pakken. In de songs op Jay Marie, Comfort Me wordt af en toe flink het experiment opgezocht en verliest Mess Esque de toegankelijke popsong soms echt volledig uit het oog, maar het is knap hoe deze popsong soms ook weer binnen een paar noten kan worden gevonden. 

Ik geef eerlijk toe dat ik de afgelopen jaren niet heel vaak meer aan Mess Esque heb gedacht en ook Jay Marie, Comfort Me is een album dat niet altijd binnen zal komen, maar als je in de stemming bent voor de muziek van Mess Esque is het echt een prachtalbum. Erwin Zijleman

De muziek van Mess Esque is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Australische duo: https://messesque.bandcamp.com/album/jay-marie-comfort-me.

Jay Marie, Comfort Me van Mess Esque is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

Review: Bria Salmena - Big Dog

De door jonge vrouwelijke muzikanten gedomineerde indiepop en indierock van het moment wordt helaas wat eenvormig, maar Bria Salmena voorziet het genre op Big Dog van een aantal andere en vooral donkere tinten
Een echte nieuwkomer is Bria Salmena niet, al zal haar solodebuut Big Dog voor velen de eerste kennismaking zijn met de muziek van de Canadese muzikante. Big Dog is ook mijn eerste kennismaking met de muziek van Bria Salmena en het is een kennismaking die indruk heeft gemaakt. Big Dog is een behoorlijk donker en ook ruw album en het is een album dat zich niet in een hokje laat duwen. Bria Salmena laat zich beïnvloeden door uiteenlopende genres en heeft een album gemaakt dat anders klinkt dan de bulk van de albums. Dat doet het album niet alleen in muzikaal opzicht, want Bria Salmena heeft ook een zeer karakteristieke stem en schrijft eigenzinnige songs op het uitstekende Big Dog.

Ook deze week verscheen weer een imposante stapel albums van over het algemeen jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor indie. Ik maak geen geheim van mijn zwak voor juist deze groep muzikanten, maar constateer ook met enige regelmaat dat verzadiging dreigt, zeker wanneer nieuwkomers wat fantasieloos voortborduren op de muziek van de iconen in het genre. De Canadese muzikante Bria Salmena doet dat voor de afwisseling eens niet, waardoor haar debuutalbum Big Dog er voor mij direct uit sprong deze week. 

In tegenstelling tot de meeste andere jonge vrouwelijke singer-songwriters die deze week opdoken met een album is Bria Salmena geen nieuwkomer. Big Dog is weliswaar het solodebuut van de muzikante uit Toronto, maar ze draait al even mee. In het vorige decennium was ze de frontvrouw van de Canadese postpunk band Frigs, die in 2018 een uitstekend maar helaas niet breed opgepikt debuutalbum afleverde. Bria Salmena maakte vervolgens deel uit van de band van de eigenzinnige Amerikaanse rootsmuzikant Orville Peck, maar vond uiteindelijk onderdak bij het roemruchte label Sub Pop, dat deze week haar debuutalbum Big Dog heeft uitgebracht. 

Bria Salmena laat direct vanaf de eerste noten van het album horen dat ze een ander geluid heeft dan de meeste andere vrouwelijke muzikanten in de indiepop en de indierock van het moment. Ze zingt voor de afwisseling eens niet fluisterzacht, maar heeft een zeer karakteristiek en wat donker en intens stemgeluid, dat wat expressiever klinkt dan al dat mooie en verleidelijke maar uiteindelijk ook wel wat eenvormige gefluister. 

De stem van Bria Salmena zorgt er al voor dat Big Dog anders klinkt dan de meeste andere albums van het moment en dat doet het album zeker in muzikaal opzicht. Op haar debuutalbum verrast Bria Salmena met een indierock geluid waarin gitaren zeker een rol spelen, maar waarin elektronica een net wat prominentere rol heeft. Het is een wat donker geluid met flarden postpunk, new wave en gothrock, maar met een drietal genres vertel ik nog lang niet het hele verhaal van het debuutalbum van de Canadese muzikante. 

Bria Salmena verwerkt, zeker wanneer de gitaren op de voorgrond treden, ook zeker invloeden uit de indierock en shoegaze in haar songs, maar kan ook aansluiten bij de elektronische popmuziek en heeft ook zeker geluisterd naar een aantal belangrijke Krautrock albums. Big Dog heeft een wat donkere en duistere sfeer, die misschien niet heel goed past bij de uitbundig schijnende lentezon, maar vind het juiste moment voor dit album en ontdek hoeveel er valt te genieten op het debuutalbum van Bria Salmena. 

De muzikante uit Toronto draait zoals gezegd al even mee en dat hoor je op Big Dog, dat een ervaren muzikante laat horen, die haar eigen weg durft te kiezen en die ook in muzikaal opzicht wat te bieden heeft. Het knappe van Big Dog is dat het aan de ene kant een ruw, donker en gruizig album is dat durft te experimenteren, maar dat Bria Salmena aan de andere kant indruk maakt met uitstekende popsongs, die direct blijven hangen. Iedereen die de Canadese muzikante al een tijdje volgt wist dat ze met haar solodebuut wel eens zou kunnen imponeren, maar voor mij is Big Dog een sensationele verrassing. Erwin Zijleman

De muziek van Bria Salmena is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://briasalmena.bandcamp.com/album/big-dog.

Big Dog van Bria Salmena is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (orchid purple), 32,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Dean Wareham - That’s The Price Of Loving Me

Dean Wareham heeft inmiddels een indrukwekkend stapeltje albums op zijn naam staan en ook op zijn nieuwe soloalbum That’s The Price Of Loving Me laat de voormalig voorman van Galaxie 500 en Luna weer horen hoe goed hij is
Muziek van Dean Wareham is altijd iets om naar uit te kijken. Dat was al zo in de jaren 80 en 90 toen hij muziek maakte met zijn bands Galaxie 500 en Luna en dat was ook zo in het huidige millennium waarin hij soloalbums en albums met zijn partner Britta Phillips opnam. In 2021 maakte Dean Wareham flink wat indruk met het geweldige I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A. en dat doet hij ook weer op het deze week verschenen That’s The Price Of Loving Me. Het is een album waarop flarden uit het rijke muzikale verleden van Dean Wareham zijn te horen, maar het is ook een album dat er in 2025 volop toe doet. Dean Wareham draait al sinds de jaren 80 mee, maar maakt nog altijd geweldige albums.

De in Nieuw-Zeeland geboren maar in de Verenigde Staten opgegroeide muzikant Dean Wareham heeft inmiddels een imposante stapel albums op zijn naam staan. Hij maakte drie geweldige albums met zijn band Galaxie 500 en vervolgens een flinke stapel met de band Luna. Hiernaast maakte hij samen met Luna bandlid en echtgenote Britta Phillips onder de naam Dean & Britta een handvol albums, waaronder vorig jaar nog een prima kerstalbum. 

Dean Wareham maakte ook een stapel soloalbums, waarvan ik vooral het in 2021 verschenen I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A. erg goed vind. Deze week is de opvolger van dit album verschenen en ook het nieuwe soloalbum van Dean Wareham is weer een uitstekend album. 

Het is een album waarop Dean Wareham samenwerkt met de legendarische muzikant en producer Kramer. Dat is voor Dean Wareham zeker geen onbekende, want Kramer was ook van de partij op de legendarische albums van Galaxie 500 uit de late jaren 80 en het begin van de jaren 90. Hiernaast is ook vaste kompaan Britta Phillips van de partij, waarna een beperkt aantal muzikanten de compacte band die is te horen op That’s The Price Of Loving Me compleet maakt. 

Door de compacte bandsetting , de productie van Kramer en zeker ook door het fraaie gitaarwerk doet het nieuwe soloalbum van Dean Wareham meer dan eens denken aan de bands waarvan de muzikant uit Los Angeles in het verleden uitmaakte. Hier en daar hoor je flarden Galaxie 500, dan weer flarden Luna, maar That’s the Price of Loving Me klinkt ook als een Dean Wareham album. 

De songs op het album hebben zowel een gruizig als een dromerig of wat psychedelisch randje, en dat is precies wat we kennen uit het verleden, maar mede door het prachtige cellospel van Gabe Noel in een aantal tracks klinkt het album ook zeer sfeervol. Dean Wareham liet in 2021 op I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A. nog horen dat hij nog altijd een geweldig songwriter is en dat hoor je ook weer op That’s The Price Of Loving Me. Het album bevat een aantal wat nostalgisch en melancholisch aandoende songs en dat zijn de songs waarin ik Dean Wareham op zijn best vind. 

That’s The Price Of Loving Me werd in slechts zes dagen opgenomen in Los Angeles, waardoor het album is voorzien van een spontaan en niet al te gepolijst klinkend geluid, maar Kramer heeft het album ook voorzien van een mooi en wat galmend geluid, dat ook weer herinnert aan de muziek die Dean Wareham in het verleden maakte. Het is een geluid dat uitstekend past bij de stem bij de van oorsprong Nieuw-Zeelandse muzikant. Ik hoor nog niet al teveel slijtage op de stembanden van Dean Wareham, waardoor ook That’s The Price Of Loving Me weer heerlijk dromerig kan klinken. 

Toen in 2021 I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A. verscheen vond ik dat echt een enorme verrassing. Door dat album had ik behoorlijk hoge verwachtingen met betrekking tot de nieuwe muziek van Dean Wareham. Die verwachtingen werden een paar maanden geleden al waargemaakt met het uitstekende kerstalbum van Dean & Britta, maar That’s The Price Of Loving Me is nog een stuk beter. Er zijn niet veel muzikanten die vijf decennia lang muziek maken die er toe doet, maar Dean Wareham is er absoluut een van. Erwin Zijleman

De muziek van Dean Wareham is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikant: https://deanwareham.bandcamp.com/album/thats-the-price-of-loving-me.

That’s The Price Of Loving Me van Dean Wareham is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 39,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: SPELLLING - Portrait Of My Heart

Bij de Amerikaanse muzikante SPELLLING moet je altijd rekenen op het onverwachte, maar het zeer toegankelijke pop en rock geluid dat ze laat horen op Portrait Of My Heart had ik toch niet van haar verwacht
De muziek van SPELLLING was tot dusver vooral avontuurlijk en intrigerend. Het nieuwe album van het alter ego van Chrystia (Tia) Cabral klinkt op het eerste gehoor minder avontuurlijk, maar intrigerend blijft het. De Amerikaanse muzikante vermengde in het verleden allerlei invloeden door elkaar heen, maar kiest op haar nieuwe album vooral voor verrassend toegankelijke pop en rock met hier en daar een vleugje R&B. Het zorgt meer dan eens voor flashbacks naar de jaren 90, maar Portrait Of My Heart laat zich wel beluisteren als een serie hits uit de jaren 90. Ik heb van die jaren 90 playlists met onweerstaanbare oorwurmen, maar de nieuwe SPELLLING is een uitstekend alternatief.

Van de Amerikaanse muzikante SPELLLING (inderdaad met deze afwijkende spelling) besprak ik tot dusver twee albums. Zowel Mazy Fly uit 2019 als SPELLLING & The Mystery School uit 2023 vond ik buitengewoon intrigerende albums. Het debuutalbum van het alter ego van de Amerikaanse muzikante Chrystia (Tia) Cabral omschreef ik zes jaar geleden met de oneliner “Spellling vermengt op Mazy Fly zoveel invloeden dat het pijn doet, tot het moment waarop alle puzzelstukjes in elkaar vallen”. 

Mazy Fly schakelde moeiteloos tussen zeer uiteenlopende genres en wisselde bijna minimalistische passages af met bombastische passages, die uit de speakers knalden. Op SPELLLING & The Mystery School herbewerkte SPELLLING songs van de eerste drie albums, waarvan ik er twee had gemist, waardoor het album voor mij toch grotendeels nieuw was. Voor het echte nieuwe werk van SPELLLING hebben we moeten wachten tot deze week, want Portrait Of My Heart bevat elf gloednieuwe songs van de muzikante uit Oakland, California. 

Het geluid van SPELLLING verschoot op Mazy Fly talloze malen van kleur, maar met triphop, synthpop en R&B had je wat mij betreft drie belangrijke ingrediënten van de muziek van SPELLLING te pakken. Het zijn ingrediënten die een veel minder belangrijke rol spelen op Portrait Of My Heart. Op haar nieuwe album uit de Amerikaanse muzikante haar liefde voor de pop en rock en het is pop en rock van het stevig aangezette soort. 

SPELLLING werd in het verleden nogal eens met Kate Bush vergeleken, wat niets te maken had met haar stem of haar muziek, maar alles met de hoeveelheid muzikaal avontuur die in haar songs was verstopt. Veel songs op Portrait Of My Heart klinken veel minder avontuurlijk en verrassend toegankelijk. 

Zeker bij oppervlakkige beluistering klinkt Portrait Of My Heart als een willekeurige selectie van een Amerikaans radiostation uit de jaren 90, zeker als SPELLLING kiest voor rock. Ook de wat meer R&B getinte songs op het album klinken veel toegankelijker dan we van SPELLLING gewend zijn en ook bij deze songs hoor ik meer dan eens jaren 90 vibe en zou de naam van Kate Bush niet bij me op komen als vergelijkingsmateriaal. 

Portrait Of My Heart is een album vol pop- en rockhits, maar als je goed luistert is het toch ook een typisch SPELLLING album. De bijzondere mix van stijlen, de vele verrassende wendingen, de experimenteerdrift en de angstaanjagende dynamiek zijn naar de achtergrond verdwenen en hebben plaats gemaakt voor een serie verrassend toegankelijke maar ook razend knappe popsongs en rocksongs. 

Het zal even slikken zijn voor de liefhebbers van het wat minder toegankelijke werk van de Amerikaanse muzikante, maar voor mij klinkt het album minstens net zo aangenaam als een playlist met favorieten en enkele guilty pleasures uit de jaren 90. Het glazuur springt hier en daar van je tanden, maar niet veel later is er toch altijd weer die geniale vondst die het muzikale hart sneller laat kloppen. 

Tien songs lang verrast SPELLLING met songs die ik echt niet van haar had verwacht, waarna ze er een minstens even onverwachte My Bloody Valentine cover tegenaan gooit. De volgende keer klinkt SPELLLING vast weer totaal anders, maar ook dit uitstapje bevalt me wel. Erwin Zijleman

De muziek van SPELLLING is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://spellling.bandcamp.com/album/portrait-of-my-heart.

Portrait Of My Heart van SPELLLING is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (olive green), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Elephant - III

De Nederlandse band Elephant leverde de afgelopen jaren al twee prachtige albums af en voegt met III nog een minstens even mooi album toe met zowel tijdloze countryrock als uitstapjes buiten de gebaande paden
Het Nederlandse Excelsior label heeft al flink wat geweldige bands voortgebracht en heeft er ook met Elephant weer een onder contract. De band maakte al twee geweldige albums vol tijdloze countryrock en Westcoast pop met een hang naar de jaren 70 en zonnestralen in overvloed en heeft met III een volgend prachtalbum gemaakt. Het is een album dat deels voortborduurt op de eerste twee albums van de Rotterdamse band, maar Elephant slaat ook nieuwe wegen in met wat donkerder getinte teksten en met een aantal songs die het experiment opzoeken. Ook op III domineren echter de tijdloze songs waarvan de zon nog wat feller gaat schijnen.

De Nederlandse band Elephant debuteerde in het prille voorjaar van 2022 prachtig met het uitstekende Big Thing en herhaalde dit kunstje in de vroege herfst van 2023 met het minstens even goede Shooting For The Moon. 

Op Big Thing maakte de band uit Rotterdam muziek die net zo naar de lente deed verlangen als een aantal andere albums uit de rijke historie van het Excelsior label waarop het album verscheen, maar het debuutalbum van Elephant riep ook herinneringen op aan de countryrock uit de vroege jaren 70, zeker wanneer de band bijzonder fraaie harmonieën uit de speakers liet komen. Invloeden uit de countryrock aangevuld met een vleugje alt-country keerden terug op Shooting For The Man, maar Elephant verkende op haar tweede album ook andere genres. 

Deze week is het derde album van de Nederlandse band verschenen en ook III is weer een uitstekend album. De band uit Rotterdam deed voor de productie van het album ook dit keer een beroep op Pablo van der Poel van DeWolff, die ook de eerste twee albums van Elephant produceerde en wederom tekent voor vakwerk. III is net als het debuutalbum van Elephant verschenen aan het begin van de lente en dat is het juiste seizoen voor de muziek van de band. Ook op haar derde album maakt Elephant immers muziek vol ontluikende zonnestralen. 

Het is ook dit keer muziek die zich heeft laten beïnvloeden door de countryrock en de Westcoast pop uit de jaren 70. Dat klinkt bijzonder lekker in combinatie met de lentezon die zich juist deze week gelukkig zo vaak laat zien. Op Shooting For The Moon kleurde de Rotterdamse band al met enige regelmaat buiten de lijntjes van de Californische invloeden uit de jaren 70 en dat doet de band nog wat nadrukkelijker op III. 

Dat hoor je wanneer in de openingstrack de gitaren langzaam maar zeker steeds wat steviger klinken, maar je hoort het nog veel beter in de tweede track, waarin elektronica en een vocoder de hoofdrol opeisen, en in de slottrack waarin Elephant zich waagt aan heuse ambient. Van mij mag Elephant zich best beperken tot tijdloze countrypop en Westcoast pop, maar de experimenten maken het album wel een stuk spannender, ook al zijn ze eerlijk gezegd minder aan mij besteed dan de typische Elephant songs op het album. 

Wel geslaagd zijn wat mij betreft de tracks waarin Sofie Winterson haar stem toevoegt aan de songs van Elephant en de muziek van de band nog net wat mooier en dromeriger klinkt. Elephant is op III wat minder stijlvast dan op haar eerste twee albums en de teksten van de band zijn wat donkerder dan op de Big Thing en Shooting For The Moon, maar ook op het derde album van de band domineren de lome, zonnige en tijdloze popsongs. 

Het zijn popsongs die uitnodigen tot luieren in de lentezon, maar vergeet ook niet om te luisteren hoe goed Elephant is op haar derde album. Het Excelsior label heeft de afgelopen decennia een enorme stapel geweldige albums afgeleverd, waaronder de nodige kroonjuwelen. Tussen deze kroonjuwelen misstaan de drie albums van Elephant wat mij betreft niet. III is van deze drie albums de meest eigenzinnige, maar het album is me net zo dierbaar als de terecht geprezen voorgangers. Hoogste tijd dat de Rotterdamse band het in het buitenland net zo goed gaat doen als in Nederland. Erwin Zijleman

III van Elephant is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 27,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Hannah Cohen - Earthstar Mountain

Hannah Cohen was de afgelopen jaren vooral te horen op albums van anderen, maar met Earthstar Mountain heeft ze zelf weer eens een album gemaakt en het is een bijzonder aangenaam album geworden
Luister naar Earthstar Mountain van Hannah Cohen in de lentezon van het moment en je bent direct verkocht. De Amerikaanse muzikante heeft een ontspannen klinkend album gemaakt waarop de zonnestralen zeker niet ontbreken. Het is een album waarop Hannah Cohen zich vooral heeft laten beïnvloeden door muziek uit de jaren 70. Veel songs op het album hebben een zeer aangename jaren 70 vibe en herinneren aan zonnige en zorgeloze tijden. Hannah Cohen en haar partner Sam Evian hebben lang gewerkt aan het album, want alles op Earthstar Mountain klinkt even mooi. Het geldt voor de warme klanken op het album en het geldt ook zeker voor de mooie en bijzondere stem van Hannah Cohen.

Ik was deze week eigenlijk direct enthousiast over het nieuwe album van de Amerikaanse singer-songwriter Hannah Cohen en ging er eerlijk gezegd van uit dat dit in het verleden ook zo was wanneer ze een nieuw album uitbracht. Dat blijkt echter flink tegen te vallen, want ik besprak tot dusver alleen het debuutalbum van de oorspronkelijk uit California afkomstige muzikante. 

Child Bride, het in 2012 verschenen debuutalbum van Hannah Cohen, werd door haarzelf in het hokje “sad unicorn music” geduwd, maar ik hoorde zelf vooral folky songs die waren voorzien van opvallende muzikale accenten, een mooie engelenstem en een avontuurlijke productie van Thomas Bartlett. 

Hannah Cohen maakte vervolgens met het wederom door Thomas Bartlett geproduceerde Pleasure Boy uit 2015 en met Welcome Home uit 2019 nog twee albums. Het zijn albums die ik ongetwijfeld heb beluisterd, maar ik selecteerde ze niet voor een plekje op de krenten uit de pop. Ik had ook geen enkele herinnering aan het tweede en derde album van Hannah Cohen, maar toen ik ze een paar dagen geleden beluisterde vielen ze me zeker niet tegen. 

Het zijn albums die iets elektronischer klinken dan het debuutalbum van Hannah Cohen, maar die ook zeker in het verlengde liggen van Child Bride. Kortom, albums die ik best had kunnen bespreken. Hannah Cohen dook deze week op met haar vierde album en Earthstar Mountain beviel me zoals gezegd wel direct. 

Het vierde album van Hannah Cohen werd net als voorganger Welcome Home gemaakt met haar partner Sam Owens, die we ook kennen als de singer-songwriter Sam Evian. De twee verhuisden tijdens de coronapandemie naar de Catskill Mountains in de staat New York, waar ze van hun huis een studio maakten. In deze studio is flink geknutseld aan Earthstar Mountain, dat uiteindelijk bijna zes jaar na het vorige album van Hannah Cohen is verschenen. 

Hannah Cohen en Sam Evian deden het meeste zelf op Earthstar Mountain, maar uiteindelijk werden hier en daar fraaie strijkers en percussie toegevoegd en doken onder andere Sufjan Stevens en Clairo op voor wat vocale ondersteuning. Hannah Cohen experimenteerde op haar tweede en derde album met een wat moderner klinkend geluid en subtiele impulsen van elektronica, maar met Earthstar Mountain heeft ze een vooral nostalgisch klinkend album gemaakt. 

Op haar nieuwe album ademt de muziek van Hannah Cohen de sfeer van de jaren 70 met hier en daar een vleugje Fleetwood Mac of invloeden uit de singer-songwriter muziek en de radiovriendelijke pop uit dit decennium, maar iedere keer als ik naar het album luister hoor ik weer nieuwe invloeden. 

Hannah Cohen betuigt op haar nieuwe album de liefde aan de Catskill Mountains en heeft een album gemaakt dat ontspannen en heerlijk zonnig en zorgeloos kan klinken. De instrumentatie is relatief sober maar ook zeer sfeervol en Hannah Cohen maakt op mij makkelijk indruk met haar mooie en ook karakteristieke stem. Het is een stem die niet iedereen mooi zal vinden, maar als je vatbaar bent voor het geluid van Hannah Cohen tilt de zang op het album de songs nog wat verder op. 

Op een of andere manier willen de albums van Hannah Cohen bij mij niet altijd direct landen, maar Earthstar Mountain wist me direct te overtuigen en is sindsdien alleen maar mooier en zeker ook aangenamer geworden. Het is ook nog eens een album dat het perfect doet tijdens de lentedagen van het moment, die nog wat mooier worden met Hannah Cohen door de speakers. Erwin Zijleman

De muziek van Hannah Cohen is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://hannahcohen.bandcamp.com/album/earthstar-mountain.

Earthstar Mountain van Hannah Cohen is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 14,99 euro