Sad-Eyed Lonesome Lady uit 2014 en Daybreak Over Jackson Street uit 2017 hebben de Canadese muzikante Steph Cameron op de kaart gezet als groot talent. Het zijn sobere folkalbums vol zeggingskracht, die zich wat mij betreft makkelijk wisten te onderscheiden in het genre. Na de twee albums werd het helaas stil rond de Canadese muzikante, maar deze week keert ze terug met Blood Moon. Het is een album waarop je nog wel iets hoort van de nostalgische folkie van de vorige twee albums, maar Steph Cameron verkent op haar derde album ook een voller geluid met een vleugje pop. Het klinkt anders dan we van haar gewend zijn, maar het resultaat mag er wederom zijn.
De naam Steph Cameron, van wie deze week het album Blood Moon is verschenen, kwam me op een of andere manier wel bekend voor, maar ik kon er niet direct de vinger op leggen. Dat is ook niet zo gek, want het is best lang stil geweest rond de Canadese muzikante. Op de een na laatste dag van 2014 haalde ik haar debuutalbum Sad-Eyed Lonesome Lady uit een obscuur jaarlijstje en kon ik alleen maar concluderen dat het album in veel meer jaarlijstjes had moeten staan, waaronder dat van mij.
Op haar debuutalbum maakte Steph Cameron muziek die herinnerde aan de folk die aan het begin van de jaren 60 in Greenwich Village werd gemaakt. De Canadese muzikante had genoeg aan een akoestische gitaar, haar stem en af en toe een mondharmonica en maakte vooral met haar stem flink wat indruk. Ik ben meestal niet zo gek op sobere en wat traditioneel aandoende folkalbums als Sad-Eyed Lonesome Lady, maar het debuutalbum van Steph Cameron vond ik echt prachtig.
Het aan het eind van 2017 verschenen Daybreak Over Jackson Street vond ik nog wat indrukwekkender. Het tweede album van Steph Cameron lag in het verlengde van het debuutalbum, maar het akoestische gitaarspel was nog wat sprankelender, de zang nog wat mooier en indringender en ook de songs spraken nog meer tot de verbeelding dan de songs op Sad-Eyed Lonesome Lady. Daybreak Over Jackson Street haalde daarom in 2017 wel met overtuiging mijn jaarlijstje, maar sindsdien was het helaas stil rond de Canadese muzikante.
Deze week keert Steph Cameron na een afwezigheid van bijna acht jaar terug met haar derde album, Blood Moon. Het is een album dat ik niet tegen kwam in de releaselijsten die ik gebruik voor het maken van mijn wekelijkse selectie, maar gelukkig schatte de Nederlandse promotor van het album goed in dat de muziek van Steph Cameron wel iets voor mij zou kunnen zijn.
Er is in acht jaar tijd heel veel veranderd in de wereld en ook op het derde album van Steph Cameron is hier en daar een muzikale aardverschuiving te horen. De sobere klanken van haar eerste twee albums hebben in de openingstrack van Blood Moon plaats gemaakt voor een voller geluid vol zonnestralen. Het is een geluid dat niet eens zo heel ver is verwijderd van de tijdloze Westcoast pop die Fleetwood Mac halverwege de jaren 70 maakte.
Dat klinkt, zeker in de bijzonder aangename lentezon van het moment onweerstaanbaar lekker, waardoor ik direct gecharmeerd was van het derde album van Steph Cameron. De Canadese muzikante is het sobere geluid van haar eerste twee albums echter zeker niet vergeten, want Blood Moon bevat ook een aantal meer ingetogen songs die niet zo heel ver verwijderd zijn van de songs op de vorige albums.
Folkpuristen zullen misschien wat moeite hebben met het randje pop dat hier en daar opduikt, maar het album bevat ook genoeg songs waarin dit randje uiterst subtiel is of zelfs afwezig. Zelf heb ik geen moeite met de uitstapjes buiten de gebaande paden, want het klinkt allemaal bijzonder lekker en Steph Cameron tekent nog altijd voor mooi gitaarspel, sterke songs en zeer overtuigende zang. Haar songs hebben ook nog altijd het tot de verbeelding sprekende nostalgische tintje, wat de albums van Steph Cameron zo aangenaam maakt. Alle reden dus om heel blij te zijn met het derde album van de Canadese muzikante. Erwin Zijleman