Ryan Culwell - Run Like A Bull

De Amerikaanse singer-songwriter Ryan Culwell maakte al twee prima albums, maar het prachtig ingekleurde Run Like A Bull is nog een stuk beter en is een van de eerste roots-verrassingen van 2022
Ryan Culwell zet op zijn derde album Run Like A Bull relatief eenvoudige middelen in, maar slaagt er toch in om een bijzonder geluid te creëren. Het grotendeels akoestische geluid leeft op door de prachtige elektrische gitaarlijnen van Will Kimbrough en de dromerige pedal steel. Op vergelijkbare wijze laat de Amerikaanse muzikant zijn ruwe strot versieren met een subtiel randje vrouwenstemmen. Het klinkt allemaal prachtig en omdat de muzikant uit Nashville ook nog eens tekent voor sterke songs en mooie verhalen, is Run Like A Bull een album dat er makkelijk uitspringt in het enorme aanbod van het moment. Ryan Culwell, onthouden die naam.

Ik moet toegeven dat de naam Ryan Culwell bij mij geen belletje deed rinkelen toen zijn nieuwe album Run Like A Bull deze week opdook in de lijsten met nieuwe releases. Het album wist mij op eigen kracht te overtuigen, waarna ik pas ontdekte dat ik in 2018 al behoorlijk positief was over zijn tweede album The Last American. 

Ryan Culwell debuteerde in 2015 met het zeer ingetogen of zelfs bijna verstilde Flatlands, dat het leven op het Texaanse platteland bezong. The Last American liet het geluid van de grote stad horen en is een album dat ik in 2018 beschreef als het album dat Ryan Adams op dat moment al een tijd niet meer had gemaakt. 

En nu is er dus Run Like A Bull. Het album opent prachtig met een door een akoestische gitaar en een pedal steel gedragen track, die herinnert aan de countryrock uit de jaren 70, zeker wanneer Ryan Culwell zich in vocaal opzicht subtiel laat bijstaan door een mooie vrouwenstem. 

Het geluid van de openingstrack wordt doorgetrokken in flink wat tracks op het album en dat is zeker geen straf. De fraaie en soms op elkaar gestapelde elektrische gitaarlijnen en de atmosferische pedal steel op de achtergrond kleuren prachtig bij elkaar en vormen een fraaie basis voor de zang van Ryan Culwell. 

De muzikant uit Nashville, Tennessee, beschikt over een wat ruwe stem, die de songs op zijn derde album met veel gevoel vertolkt. De ruwe strot van de Amerikaanse muzikant krijgt vaak gezelschap van ingetogen vrouwenstemmen, die de zang net wat optillen. 

In muzikaal opzicht zit Run Like A Bull wat tussen de vorige twee albums van Ryan Culwell in. Hij kiest dit keer voor wat meer ingetogen en deels akoestische songs, maar ze zijn wel zeer fraai ingekleurd. Ryan Culwell gebruikt op Run Like A Bull de instrumenten die je vaker hoort in dit genre, maar ik vind de instrumentatie op het album bijzonder. 

De Amerikaanse muzikant heeft een akoestisch folkalbum gemaakt en dit vervolgens prachtig versiert met elektrische gitaarlijnen die hier op bijzondere wijze doorheen snijden, waarna de pedal steel de muziek een weids karakter geeft. Ryan Culwell klinkt op Run Like A Bull niet langer als Ryan Adams, maar heeft een duidelijk eigen geluid. 

Ik vond The Last American aan het eind van 2018 vooral een album vol belofte, maar het ijzersterke Run Like A Bull is de belofte voorbij. Ryan Culwell maakt op zijn derde album niet alleen indruk met een prachtig geluid, met bijzondere arrangementen en met een lekker rauwe strot, maar ook met indringende en soms wat aan Bruce Springsteen herinnerende verhalen en met songs die verrassend makkelijk blijven hangen. 

Het knappe is dat de Amerikaanse muzikant zijn nieuwe album slechts in vier dagen opnam. Dat is deels de verdienste van de topmuzikanten die hem bijstaan, want met onder andere topproducer Neilson Hubbard en stergitarist Will Kimbrough kun je al bijna geen slecht album maken. Ook zangeressen Natalie Schlabs, Betsy Phillips en Caroline Spence verdienen alle lof, want ondanks de bescheiden rol van hun stemmen dragen ze nadrukkelijk bij aan het bijzonder fraaie eindresultaat. 

Ik was Ryan Culwell zoals gezegd helemaal vergeten, maar het prachtige Run Like A Bull is wat mij betreft aanleiding om de Amerikaanse singer-songwriter vanaf nu zeer nauwlettend in de gaten te houden. Erwin Zijleman

De muziek van Ryan Culwell is verkrijgbaar via zijn website: https://ryanculwell.bigcartel.com.

Run Like A Bull van Ryan Culwell is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 22,99 euro

Imarhan - Aboogi

2021 was het jaar van Afrique Victime van Mdou Moctar, die het stokje doorgeeft aan de Algerijnse band Imarhan, die met Aboogi een album heeft gemaakt dat kan worden geschaard onder de hoogtepunten van de “woestijnblues”
Het was een curiositeit toen het twintig jaar geleden opdook, maar inmiddels is de “woestijnblues” uit de landen rond de Sahara een zeer interessant genre. De Algerijnse band Imarhan bracht al twee prima albums uit, maar zet een volgende stap met het geweldige Aboogi. Het is een album vol muzikaal en vocaal vuurwerk en vol dynamiek, maar het is ook een bezwerende of zelfs hypnotiserende luistertrip, die zomaar kan uitgroeien tot een van de mooiste in het genre. Aboogi neemt je mee naar andere werelden waar het heerlijk wegdromen is, wat weer fraai contrasteert met de naar verluidt politieke en maatschappijkritische teksten.

Ik weet nog goed hoe het Britse muziektijdschrift Uncut aan het begin van dit millennium voor het eerst en zeer beeldend schreef over het genre dat vaak wat oneerbiedig wordt omschreven als “woestijnblues”. Het is muziek die op de kaart werd gezet door de Toeareg band Tinariwen, die een paar jaar later gezelschap kreeg van de band Tamikrest. 

De afgelopen jaren doken meerdere bands op in het genre, dat vorig jaar een enorme boost kreeg door alle waardering voor Afrique Victime van de uit het Afrikaanse Niger afkomstige Mdou Moctar. Er was bijna geen jaarlijst te vinden waarin dit album niet voor kwam, waardoor bands in het genre in 2022 waarschijnlijk kunnen rekenen op extra belangstelling. 

Ik bespreek op deze BLOG zo nu en dan albums die in het hokje “woestijnblues” passen en heb de afgelopen jaren een flink zwak gekregen voor de muziek van de uit Algerije afkomstige band Imarhan. Imarhan leverde met haar titelloze debuut uit 2016 en met Temet uit 2018 twee uitstekende albums af en keert deze week terug met album nummer drie. 

Ik ben benieuwd of Imarhan met Aboogi net zo gaat scoren als Mdou Moctar vorig jaar, maar aan de kwaliteit van het album zal het zeker niet liggen. De muziek van Imarhan is misschien net wat minder toegankelijk dan de muziek van Mdou Moctar, maar de verschillen tussen de twee albums moeten zeker niet overdreven worden. 

Aboogi opent met behoorlijk ingetogen akoestische klanken en de wat bezwerende vocalen die we kennen uit de muziek die in en rond de Sahara wordt gemaakt. Op een gegeven moment gaat het tempo wat omhoog en duiken de ook voor het genre zo karakteristieke elektrische gitaren op. De muziek van Imarhan krijgt vervolgens een bijna hypnotiserend karakter, waarna de muziek van de band je meesleept op een bijzondere luistertrip. 

Het is een luistertrip waarin de akoestische klanken meestal domineren en het tempo over het algemeen laag is. Het akoestische gitaarspel op het album is keer op keer van een bijzondere schoonheid en komt prachtig uit de speakers. Door de combinatie van akoestische en elektrische gitaren en het lage tempo heeft de muziek van Imarhan vaak iets psychedelisch. 

Deze psychedelische kant van de muziek van Imarhan wordt versterkt door de bijzondere zang op het album, waarbij mannenstemmen domineren, flink wat verschillende stemmen worden ingezet, vaak bezwerende koortjes worden ingezet en de Soedanese zangeres Sulafa Elyas tekent voor het hoogtepunt op het album. 

Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoe mooi de muziek op het album is, maar ook in vocaal opzicht is Aboogi een knap in elkaar stekend album. Nog meer dan Mdou Moctar vorig jaar slaagt Imarhan er in om een unieke sfeer te creëren met vaak redelijk subtiel ingekleurde songs. 

Zeker de zich uiterst langzaam voortslepende passages zijn prachtig, maar het is knap hoe de Algerijnse band met wat eenvoudige percussie het tempo op kan voeren en de muziek van de band voorziet van dynamiek. Die dynamiek komt ook terug in de zang op het album, die ook fluisterzacht kan klinken. 

Ook ik nam Afrique Victime van Mdou Moctar vorig jaar op in mijn jaarlijstje, maar nu ik Aboogi van Imarhan een paar keer heb gehoord, vind ik dit eigenlijk een beter album. Laten we hopen dat het minstens net zoveel aandacht krijgt als die overigens zeer terechte jaarlijstjesplaat van vorig jaar. Erwin Zijleman

De muziek van Imarhan is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Algerijnse band: https://imarhan.bandcamp.com/album/aboogi.

Aboogi van Imarhan is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (transparant blue), 26,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 16,99 euro

Lady Blackbird - Black Acid Soul

Black Acid Soul van Lady Blackbird verscheen vorig jaar al via de streaming media diensten, werd volkomen terecht uitvoerig bejubeld en was te vinden in menig jaarlijstje, waaronder mijn lijstje Deze week is het album officieel verschenen en ook eindelijk op LP en CD verkrijgbaar. Voor de gelegenheid gestoken in een andere hoes (de grote letters zijn verdwenen), maar aan de muziek verandert het niets, die is en blijft prachtig. Aan mijn recensie van vorig jaar heb ik dan ook niets toe te voegen, al vind ik het album inmiddels nog indrukwekkender dan destijds.

Lady Blackbird imponeert op haar debuutalbum Black Acid Soul met een uiterst subtiele maar zeer trefzekere instrumentatie en met een fabelachtige stem, die je stevig bij de strot grijpt

Black Acid Soul is mijn eerste kennismaking met de muziek van Marley Munroe, de vrouw achter Lady Blackbird. Het is een kennismaking die heel veel indruk heeft gemaakt, want wat is de muzikante uit Los Angeles een geweldige zangeres. Met veel precisie en gevoel tilt de Amerikaanse muzikante de ene na de andere song naar een hoger plan en is kippenvel verzekerd. Het is een stem die alle ruimte verdient en ook krijgt in een subtiele maar zeer smaakvolle jazzy instrumentatie, waarin het pianospel van Miles Davis pianist Deron Johnson domineert. Het levert een album op dat 60 jaar oud had kunnen zijn, maar dat ook in 2021 een onuitwisbare indruk maakt.

Black Acid Soul is het debuutalbum van Lady Blackbird, het alter ego van de uit Los Angeles afkomstige muzikante Marley Munroe. Mijn eerste kennismaking met de muziek van Lady Blackbird is pas een paar dagen oud en ik ben nog aan het bijkomen van de enorme indruk die het album heeft gemaakt bij de eerste beluisteringen. Black Acid Soul was al na een paar noten goed voor kippenvel en dat kippenvel is niet meer verdwenen bij beluistering van de muziek van Lady Blackbird. 

Dat dankt Black Acid Soul vooral aan de fenomenale zang van de Amerikaanse muzikante. Marley Munroe beschikt over een geweldige soulstem vol gevoel en doorleving. Het is een stem die uit de voeten kan met broeierige soul, maar ook met intieme jazz. Marley Munroe klinkt totaal anders dan de soulzangeressen van het moment, want op Black Acid Soul hoor je een oude ziel aan het werk. 

Denk aan Billie Holiday, Etta James en Nina Simone, om direct drie van de allergrootsten te noemen. Laatstgenoemde duikt direct op als relevant vergelijkingsmateriaal in de openingstrack van het album, Lady Blackbird’s versie van Nina Simone’s Blackbird. Het is een van een aantal covers op het album, dat ook een aantal eigen tracks bevat. 

Marley Munroe beschikt zoals gezegd over een imposant stemgeluid, maar ze zingt ook met veel precisie, waardoor iedere noot raak is. Het is een stem die hier en daar ook wordt vergeleken met die van Amy Winehouse, maar persoonlijk vind ik de stem van Marley Munroe een stuk beter, gevoeliger en doorleefder. 

In de zang op het album is echt iedere noot raak en komt ook iedere noot binnen, maar ook de instrumentatie op en productie van het album zijn van een bijzondere schoonheid. Black Acid Soul is geproduceerd door Grammy winnaar Chris Seefried, die met de productie van het debuut van Lady Blackbird een intiem kunststukje aflevert. 

De instrumentatie is al even mooi en wordt voor een belangrijk deel bepaald door Deron Johnson, die jaren met Miles Davis speelde en op het album tekent voor fraai jazzy pianobijdragen en hier en daar een mellotron. De piano wordt vooral begeleid door een subtiel en jazzy spelende ritmesectie, hier en daar een gitaar en eenmaal een trompet. 

Het is een uiterst sobere, maar zeer smaakvolle instrumentatie, die perfect past bij de imponerende stem van Marley Monroe. Door de instrumentatie ademt het album de sfeer van jazzalbums en soulalbums uit de jaren 50, 60 en 70, maar Blackbird kan ook concurreren met de jazzy soul van het moment. 

Zeker laat op de avond doet Black Acid Soul van Lady Blackbird wonderen. Iedere toetsaanslag op de piano is raak en iedere noot uit de soulvolle strot van de Amerikaanse muzikante komt aan. Ik ben normaal gesproken helemaal niet zo gek op dit soort muziek, maar het debuut van Lady Blackbird grijpt me keer op keer direct bij de eerste noten bij de strot en laat niet meer los. 

Het is niet zo gek dat Marley Munroe een grote toekomst wordt voorspeld als soulzangeres, maar met de jazzy klanken op haar debuutalbum, zal ze voor de gemiddelde liefhebber van moderne soulmuziek toch wat teveel in een niche opereren. Ook als je normaal gesproken niet bent te porren voor dit soort muziek, zou ik Black Acid Soul echter zeker eens ondergaan. Grote kans dat je als een blok valt voor dit bijzonder indrukwekkende album. Erwin Zijleman

De muziek van Lady Blackbird is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://iamladyblackbird.bandcamp.com/album/black-acid-soul.

Black Acid Soul van Lady Blackbird is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD, 16,99 euro

Anaïs Mitchell - Anaïs Mitchell

De Amerikaanse muzikante Anaïs Mitchell stortte zich de afgelopen jaren vol overgave op haar musical Hadestown, maar keert gelukkig terug als singer-songwriter op haar beste album tot dusver
Het titelloze nieuwe album van de Amerikaanse muzikante Anaïs Mitchell had maar een paar seconden nodig om me te overtuigen om vervolgens alleen maar verder door te groeien. Het nieuwe album van Anaïs Mitchell heeft geen titel meegekregen, maar verder valt alles op zijn plek. De mooie persoonlijke verhalen over de terugkeer naar haar geboortegrond, de werkelijk prachtige instrumentatie van een aantal topmuzikanten, de al even mooie productie van Josh Kaufman en zeker ook de geweldige stem van Anaïs Mitchell, die in het verleden nog wel eens uit de bocht vloog of tegen de haren in streek, maar dit keer het in alle opzichten geweldige album naar angstige hoogten tilt.

De Amerikaanse singer-songwriter Anaïs Mitchell debuteerde precies twintig jaar geleden en heeft inmiddels een aantal mooie albums op haar naam staan. Op hetzelfde moment vind ik het oeuvre van de Amerikaanse muzikante ook behoorlijk rommelig of zelfs wisselvallig. Sinds het uitstekende Young Man In America uit 2012, moesten we het doen met een album vol kinderliedjes, met het fraaie maar wel erg sobere Xoa en met de musical bewerking van het uit 2010 stammende Hadestown. 

Met name het laatste album en de bijbehorende vertolkingen in het theater hebben Anaïs Mitchell aardig bezig gehouden de afgelopen jaren en overigens ook de nodige prijzen opgeleverd, maar ik heb echt helemaal niks met musicals, ook niet als het gaat om een op zich redelijk smaakvolle musical als Hadestown. 

In de tussentijd had de Amerikaanse muzikante overigens wel tijd om deel uit te maken van het zeer geslaagde project Bonny Light Horseman en speelde ze een glansrol op het vorig jaar verschenen album van Big Red Machine. Alles bij elkaar niets te klagen dus, maar bij de soloalbums van Anaïs Mitchell had ik in het verleden wel altijd het idee dat er meer in zat. 

Dat blijkt nu een terechte veronderstelling, want op het deze week verschenen titelloze album van Anaïs Mitchell komt dat meer er echt in alle opzichten uit. Het titelloze nieuwe album is een album dat zich vanaf de eerste noten als een warme deken om je heen slaat en dat vervolgens ruim een half uur de ruimte aangenaam verwarmt. 

De Amerikaanse muzikante heeft haar nieuwe album voorzien van een warm en gloedvol geluid dat in de basis bestaat uit akoestische gitaren, elektrische gitaren en piano en dat vervolgens subtiel verder is ingekleurd met onder andere strijkers, blazers en keyboards. Het is een tijdloos singer-songwriter geluid, dat herinnert aan de grote vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 70, maar dat ook wel wat doet denken aan het geluid op Folklore en Evermore van Taylor Swift, die vorig jaar overigens ook te horen was op het album van Big Red Machine. 

Het is een zeer smaakvol geluid, maar je hoort ook direct dat er een aantal topmuzikanten zijn te horen op het album. Een blik op de credits, waarop de namen van onder andere Josh Kaufman, Thomas Bartlett, Michael Lewis, JT Bates en Aaron Dessner prijken, bevestigt dit. Bonny Light Horseman bandgenoot Josh Kaufman produceerde het album en tekent voor een geluid dat niet alleen perfect past bij de stem van Anaïs Mitchell, maar deze stem ook versterkt. 

Zeker op haar eerste albums streek deze stem nog wel eens tegen de haren in, maar op het nieuwe album van Anaïs Mitchell zijn de instrumentatie en de vocalen perfect in balans en is de stem van de Amerikaanse muzikante alleen maar heel erg mooi en bovendien fraai doorleefd. 

Het album is ook nog eens gevuld met mooie persoonlijke verhalen en gaat met name over de terugkeer van Anaïs Mitchell naar haar geboortegrond op het platteland van Vermont en het achter zich laten van Brooklyn, New York. De covid pandemie en een zwangerschap liepen hier nog eens dwars doorheen. 

Zeker na haar bijdragen aan de muziek van Bonny Light Horseman en Big Red Machine had ik hoge verwachtingen van het nieuwe album van Anaïs Mitchell, maar was ik ook op mijn hoede door enkele zwakkere schakels in haar oeuvre. Dit nieuwe album heeft mijn verwachtingen echter op alle fronten overtroffen, al had het van mij best een kwartiertje langer mogen duren. Erwin Zijleman

Anaïs Mitchell van Anaïs Mitchell is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (marble green), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Anna Ash - Sleeper

Het is enorm dringen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar Anna Ash weet zich wat mij betreft te onderscheiden met een vol en warm 70s geluid en vooral met een hele bijzondere stem
Sleeper is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Anna Ash en het is aangename kennismaking. De muzikante uit Los Angeles weet zich te onderscheiden met de mooie en warme inkleuring van haar album, met tijdloze songs met flink wat invloeden uit de jaren 70 en vooral met een hele bijzondere stem. Het is een mooie stem, maar ook een stem die de grenzen wat opzoekt. Het is het soort stem dat flink tegen de haren kan instrijken of je diep kan raken en wat mij betreft doet Anna Ash het laatste. Reden genoeg om de Amerikaanse muzikante te scharen onder de beloften in het genre, ook al draait ze al een tijd mee.

De Amerikaanse singer-songwriter Anna Ash heeft een stapeltje EP’s en inmiddels ook al vier albums op haar naam staan. Ik had tot voor kort echter nog nooit naar haar muziek geluisterd en geen van haar vorige albums kwam me ook maar enigszins bekend voor. Ik begon dan ook volledig blanco aan de beluistering van het deze week verschenen Sleeper, dat hier een paar weken geleden op de mat plofte. 

Anna Ash is een muzikante die tegenwoordig opereert vanuit Los Angeles, California, en maakt muziek die past in het hokje Amerikaanse rootsmuziek, waarin het de afgelopen jaren bijna onverantwoord dringen is. Het valt dan ook niet mee om op te vallen, maar Anna Ash overtuigt in de eerste noten van de openingstrack van haar album wat mij betreft makkelijk. 

Dat doet ze met een lekker vol geluid waarin zowel gitaren als strijkers een belangrijke rol spelen en met een expressief maar wat mij betreft ook aangenaam stemgeluid. Anna Ash opereert in de openingstrack van haar nieuwe album op het snijvlak van Amerikaanse rootsmuziek, 70s singer-songwriter muziek en de popmuziek zoals die in de jaren 70 in Los Angeles werd gemaakt. 

De ingrediënten die domineren in de openingstrack spelen ook een belangrijke rol in de tracks die volgen. In de muziek op Sleeper spelen de gitaren een belangrijke rol, maar het warme en volle geluid op het album wordt fraai verder versierd met onder andere strijkers, blazers en een orgel. Het is een geluid dat makkelijk overtuigd en nergens tegen de haren instrijkt. 

Dat doet de stem van Anna Ash misschien wel, want de Amerikaanse muzikante heeft hier en daar een vleugje Joni Mitchell en een vleugje Lucinda Williams in haar stem en zoekt bovendien de uitersten van haar bereik op en daar moet je van houden. Ik ben zelf zeer gecharmeerd van de zang op Sleeper. 

De instrumentatie op Sleeper is verzorgd en aangenaam, maar misschien ook wel wat gewoontjes, al klinken de tracks op de tweede helft van het album aangenaam authentiek. In combinatie met de bijzondere zang op het album slaagt Anna Ash er echter in om een bijzonder eigen geluid te creëren. Het is een geluid met een hoog jaren 70 gehalte, maar gedateerd klinkt het geen moment. 

Sleeper is een tijdloos klinkend album dat je mee terugneemt naar de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk, maar dan voorzien van een net wat voller en steviger geluid, al neemt Anna Ash ook met enige regelmaat gas terug. Het klinkt bijzonder aangenaam, maar het is de emotie in de bijzondere stem van Anna Ash die Sleeper voorziet van onderscheidend vermogen. 

De Amerikaanse muzikante heeft een aantal persoonlijke songs geschreven en vertolkt deze vol gevoel en doorleving. En als de zang een stapje terug doet, hoor je hoe mooi en vol de instrumentatie is en raak ik steeds weer net wat minder onder de indruk van de muziek van Anna Ash. 

Ik word zo nu en dan ook wel wat overvoerd door het enorme aanbod binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar ik weet dat er altijd een album kan opduiken dat net wat meer met me doet dan het gemiddelde album in het genre. Sleeper van Anna Ash is zo’n album en ik ben er van overtuigd dat het een album is dat veel meer liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek zal aanspreken, al zou het me ook niet verbazen als niet iedereen gecharmeerd is van de zang op het album. Ik moest er zelf ook wel heel even wennen geef ik toe, maar inmiddels is iedere noot van Anna Ash raak. Erwin Zijleman

De muziek van Anna Ash is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://annaash.bandcamp.com/album/sleeper-2.

Sleeper van Anna Aash is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD, 16,99 euro

Gabriella Cohen - Blue No More

De Australische muzikante Gabriella Cohen verrast wederom met een collectie volstrekt onweerstaanbaar lekkere popliedjes, die echt veel beter zijn dan je bij eerste beluistering denkt
Ik was zeer gecharmeerd van de eerste twee albums van Gabriella Cohen en ook het deze week en overigens vrij anoniem verschenen derde album van de muzikante uit Melbourne is weer heerlijk. Blue No More is net zo onweerstaanbaar als zijn twee voorgangers, maar een stuk veelzijdiger. Het album opent met een paar behoorlijk lichtvoetige popliedjes, maar langzaam maar zeker wordt de sfeer donkerder en intenser en worden de songs experimenteler. Het lijkt op het eerste gehoor misschien niet zo bijzonder wat Gabriella Cohen doet, maar ook dit album bevat weer geweldige popsongs en wat worden ze goed en veelkleurig uitgevoerd. Topalbum nummer drie van deze Australische muzikante.

Ik was in de allereerste dagen van 2017 heel enthousiast over het helemaal aan het eind van 2016 verschenen Full Closure And No Details van de Australische muzikante Gabriella Cohen. Omdat het album pas in het prille voorjaar van 2017 officieel in Nederland werd uitgebracht, kon ik het album aan het eind van 2017 opnemen in mijn jaarlijstje, waarin het debuut van de muzikante uit Melbourne verrassend hoog eindigde. 

Op haar debuutalbum liet Gabriella Cohen zich stevig inspireren door de Phil Spector girlpop uit de jaren 50 en 60, maar de Australische muzikante sleepte er van alles bij. Full Closure And No Details was een album waar ik in ieder geval heel vrolijk van werd en dat was niet anders met het in de zomer van 2018 verschenen Pink Is The Colour Of Unconditional Love, dat wat verder was verwijderd van de girlpop van Phil Spector en ook wat minder donker klonk, maar zich wel vooral liet beïnvloeden door muziek uit met name de jaren 50 en 60. 

Deze week dook Gabriella Cohen op met haar derde album, Blue No More. Het is een album dat ontbrak in de meeste releaselijstjes van de afgelopen week, maar gelukkig viel een Instagram post van de muzikante zelf me net voldoende op. Blue No More ligt deels in het verlengde van zijn twee voorgangers, maar klinkt toch ook weer net wat anders. 

Gebleven zijn de invloeden uit een soms heel ver verleden, al zijn het wel net wat andere invloeden die Gabriella Cohen verwerkt in haar muziek. Gebleven zijn gelukkig ook de popliedjes waar ik in ieder geval heel vrolijk van word. Vergeleken met zijn twee voorgangers klinkt Blue No More vooral een stuk diverser. 

Gabriella Cohen laat op haar derde album haar meest zorgeloze en lichtvoetige popliedjes tot dusver horen, maar staat ook garant voor donker getinte muziek met vooral invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek. De wel erg aanstekelijke popsongs aan het begin van het album kunnen menig muziekliefhebber op het verkeerde been zetten vrees ik, maar luister vooral verder, want op de tweede helft van het album laat de Amerikaanse muzikante horen dat ze ook met folk-noir en met zeer soulvolle tracks uit de voeten kan en ook voor een bluesy rocksong draait ze haar hand niet om. 

Blue No More lijkt een album zonder muzikale en vocale hoogstandjes, maar schijn bedriegt. In een aantal tracks is de instrumentatie echt wonderschoon en waar Gabriella Cohen de ene keer wat nonchalant zingt, staat ze de volgende keer garant voor kippenvel. Alles op dit album is uiteindelijk veel beter dan het bij vluchtige eerste beluistering lijkt.

Blue No More is zoals gezegd het meest veelzijdige album van de muzikante uit Melbourne tot dusver en dat is zowel de zwakte als de kracht van het album. De songs op het album schieten aan de ene kant wel erg veel kanten op, waardoor de consistentie wat ontbreekt, maar aan de andere kant laat album nummer drie nog veel beter horen wat Gabriella Cohen allemaal in huis heeft. 

Full Closure And No Details en Pink Is The Colour Of Unconditional Love waren toch vooral albums waar ik vrolijk van werd, maar op Blue No More hoor ik ook het eigenzinnige talent van Gabriella Cohen. Ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen gecharmeerd is van dit album, maar mij had de Australische muzikante direct weer te pakken met haar tijdloze popliedjes, die eigenlijk alleen maar leuker en zeker ook interessanter worden. Erwin Zijleman

De muziek van Gabriella Cohen is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australische muzikante: https://gabriellacohenmusic.bandcamp.com/album/blue-no-more.

Blaudzun - Lonely City Exit Wounds

Ik was de afgelopen jaren wat uitgekeken op de muziek van Blaudzun, maar de subtiele koerswijzigingen op Lonely City Exit Wounds sturen het nieuwe album toch weer de goede kant op
Blaudzun paste ooit in het hokje singer-songwriter, maar schoof het afgelopen decennium steeds meer op richting theatrale of zelfs pompeuze indiepop en indierock. Zijn vorige albums heb ik daarom laten liggen, maar het deze week verschenen Lonely City Exit Wounds bevalt me weer een stuk beter. De zang zit me dit keer niet in de weg en ook de instrumentatie is wat mij betreft een stuk smaakvoller. Het is hier en daar nog steeds wat teveel pop naar mijn smaak, maar het album bevat ook een aantal tracks die de singer-songwriter Blaudzun laten horen. Al met al een zeer aangename hernieuwde kennismaking met de muziek van de Nederlandse muzikant.

Blaudzun, het alter ego van de Nederlandse muzikant Johannes Sigmond, dook 14 jaar geleden voor het eerst op met een titelloos debuutalbum. Op dit debuutalbum manifesteerde Blaudzun zich nog vooral als singer-songwriter. De songs op het album waren betrekkelijk sober en voor een belangrijk deel akoestisch ingekleurd en ontleenden een groot deel van hun zeggingskracht aan de bijzondere stem van de Nederlandse muzikant, al viel ook de veelkleurige instrumentatie in positieve zin op. 

Blaudzun maakte vervolgens wat mij betreft zijn twee beste albums met Seadrift Soundmachine uit 2010 en Heavy Flowers uit 2012, waarop het geluid van de Nederlandse muzikant wel steeds voller werd, zijn stem steeds expressiever klonk en waarop de singer-songwriter Blaudzun langzaam maar zeker transformeerde in de pop- en rockmuzikant Blaudzun. 

Die transformatie sloeg wat mij betreft te ver door op de albums die volgden. De muziek van Blaudzun werd steeds elektronischer en bombastischer en schoof steeds meer op richting de muziek van een band als Arcade Fire. Op zich niets mis mee, maar één Arcade Fire vind ik persoonlijk wel genoeg. 

De vier albums die volgden op Heavy Flowers heb ik allemaal laten liggen, maar tien jaar na dit album heb ik toch weer eens een album van Blaudzun opgepakt. Het deze week verschenen Lonely City Exit Wounds is de opvolger van het uit 2018 stammende _UP_ , dat ik volgens mij helemaal niet heb beluisterd. Een hernieuwde kennismaking met de muziek van Blaudzun dus en het is een kennismaking die goed is bevallen. 

De openingstrack en titeltrack van Lonely City Exit Wounds (de tegenwoordig wel erg vaak opduikende verplichte hoofdletters laat ik maar even achterwege) is subtiel en sfeervol ingekleurd en bouwt de spanning prachtig op. Het is een track waarmee Blaudzun zich wat mij betreft onmiddellijk weet te onderscheiden, wat overigens voor een belangrijk deel de verdienste is van de prachtige zang. 

De stem van de Nederlandse muzikant is altijd een van zijn sterkste wapens geweest, maar ik was er lang niet altijd gek op. Op zijn nieuwe album zingt de Nederlandse muzikant echter prachtig en met veel gevoel en kleuren de hoge en expressieve vocalen fraai bij de instrumentatie en de songs. 

Die instrumentatie roept nog altijd associaties op met de muziek van Arcade Fire, maar het ligt er minder dik bovenop. Bovendien klinken in de instrumentatie regelmatig invloeden uit de jaren 70 door, bijvoorbeeld van Electric Light Orchestra, wat het nieuwe album van Blaudzun een tijdloos karakter geeft. 

Lonely City Exit Wounds verschilt zeker niet heel veel van de vorige albums van de Amsterdamse muzikant, maar subtiele wijzigingen kunnen een groot verschil maken. Lonely City Exit Wounds is minder theatraal en bombastisch dan de vorige albums van de Nederlandse muzikant en ook de zang is minder over the top. Op zijn nieuwe album hoor ik weer wat vaker de singer-songwriter Blaudzun en die heb ik op de afgelopen albums te vaak gemist. 

Soms is het me wat teveel lichtvoetige pop (Real Hero vind ik ondanks de zwaar beladen achtergrond bijvoorbeeld helemaal niks), waardoor Blaudzun hier en daar opschuift richting The Killers of, nog veel erger, Coldplay, maar de meeste songs op het album bevallen me uitstekend, waarbij mijn voorkeur uitgaat naar de songs met zo min mogelijk opsmuk. Ik ga Blaudzun toch weer in de gaten houden, want het grootste deel van zijn nieuwe album is erg goed. Erwin Zijleman

Lonely City Exit Wounds van Blaudzun is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (wit), 19,99 euro
LP (transparant), 20,99 euro

LP, 20,99 euro

CD, 16,99 euro

Etan Huijs - Dreams In Multicolor

De Nederlandse muzikant Etan Huijs staat inmiddels al enkele jaren garant voor topkwaliteit, wat ook weer is te horen op het misschien wat korte maar wederom ijzersterke mini-album Dreams In Multicolor
Het zal niet meevallen om als muzikant het hoofd boven water te houden in deze vreemde tijden, maar Etan Huijs doet in ieder geval zijn uiterste best. Nog geen jaar na het prachtige The Monochrome Veil keert de muzikant uit Venray terug met een mini-album, Dreams In Multicolor. Wederom met BJ Baartmans achter de knoppen en flink wat instrumenten en met een aantal topmuzikanten, onder wie singer-songwriter Jori van Gemert, maakt Etan Huijs wederom indruk met zijn variant op de Amerikaanse rootsmuziek. Het klinkt allemaal prachtig en de songs zijn ook dit keer ijzersterk. In de VS wordt heel veel muziek gemaakt die minder is dan dit en maar heel weinig muziek die beter is.

De Nederlandse muzikant Etan Huijs maakte vorig jaar behoorlijk wat indruk met zijn derde album The Monochrome Veil, waarop hij invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek combineerde met een vleugje pop en rock en wat singer-songwriter invloeden uit de jaren 70. The Monochrome Veil was zeker geen toevalstreffer, want ook The Battle Of Everything uit 2016 en The Secret Us uit 2018 waren uitstekende albums, al vond ik het derde album van de muzikant uit Venray nog een paar klassen beter. 

Net als zoveel andere muzikanten had Etan Huijs vanwege de aanhoudende pandemie vorig jaar alle tijd om nieuwe muziek op te nemen en daarom ligt er nog geen jaar na The Monochrome Veil alweer een nieuw album in de winkel. Een mini-album weliswaar, want Dreams In Multicolor bevat slechts vijf tracks en ruim 17 minuten muziek. 

Nu prefereer ik zelf nog altijd het complete album boven losse tracks of slechts een handjevol tracks, het is inmiddels wat ‘old-school’ ik weet het, maar Dreams In Multicolor is te goed om te laten liggen. Ik kan me bovendien voorstellen dat het financieren van een mini-album in deze tijden al lastig genoeg is, maar gelukkig was er voor Etan Huijs een subsidie uit het Prins Bernhard Cultuurfonds. 

Ook op Dreams In Multicolor is alles weer tot in de puntjes verzorgd. Dat begint bij het fraaie artwork, maar uiteindelijk draait natuurlijk alles om de muziek. Etan Huijs werkt ook dit keer samen met producer en multi-instrumentalist BJ Baartmans, die net als op The Monochrome Veil alles uit de kast trekt. 

Ook van de partij is zangeres en songwriter Jori van Gemert, die ook dit keer tekent voor een prachtig duet en mooie achtergrondvocalen. Het zijn er niet heel veel, dus laat ik ook de andere muzikanten noemen, al is het maar omdat ook hun bijdragen prachtig zijn. Het betreft de akoestische gitaar van Kyle Janssen, de bas van Rens van Dijk, de cello van Renee Wijnhoven en de viool en accordeon van Alex Akela. 

Dan de muziek. Dreams In Multicolor bevat zoals gezegd vijf songs en het zijn vijf pareltjes. De instrumentale openingstrack Octarine trekt onmiddellijk de aandacht met fraai snarenwerk en sfeervolle strijkers, maar het is slechts de opmaat naar het fraaie The Lake, waarin Etan Huijs zich wederom onderdompelt in de countryrock uit de jaren 70. 

Het klinkt dankzij het ruime assortiment aan akoestische instrumenten en de hoofdrol voor de viool prachtig, maar ook de stem van Etan Huijs en de fraaie achtergrondzang van Jori van Gemert maken weer diepe indruk. The Lake zou niet hebben misstaan op menig klassieker uit de jaren 70 en dat is knap.

Er verschijnen in de VS momenteel stapels rootsalbums, maar zo mooi als Dreams In Multicolor klinken ze bijna geen van allen. Ook Marigold is, mede dankzij het fenomenale snarenwerk van BJ Baartmans, prachtig en laat horen dat Etan Huijs ook in een relatief sober ingekleurde song makkelijk overeind blijft. 

Het bijna zeven minuten durende Bobby is wat mij betreft het hoogtepunt van het album. Dit vanwege de zeer fraaie instrumentatie met prachtig snarenwerk en fraaie celloklanken, maar vooral door de stemmen van Jori van Gemert en Etan Huijs, die elkaar wederom prachtig versterken. 

Met Red Blue Yellow duiken we vervolgens nog even de country in en dan zit het er helaas alweer op. Het had van mij minstens twee maar ook best drie keer zo lang mogen duren, maar ook dit mini-album mag er weer zijn. Knappe prestatie weer van deze Nederlandse muzikant. Erwin Zijleman

De muziek van Etan Huijs is verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikant: https://etanhuijs.bandcamp.com.

Jake Xerxes Fussell - Good And Green Again

De vorige albums van Jake Xerxes Fussell wisten mijn aandacht uiteindelijk niet vast te houden, maar hoe anders is het met het prachtig ingekleurde en van begin tot eind adembenemende Good And Green Again
Ook op zijn vierde album vertrouwt de Amerikaanse muzikant Jake Xerxes Fussell op zijn bijzondere stem, op zijn fenomenale gitaarspel en op zijn liefde voor folk traditionals, maar toch klinkt het album anders dan zijn voorgangers. Producer James Elkington heeft het album net wat voller ingekleurd met onder andere blazers, strijkers en een pedal steel en Jake Xerxes Fussell schreef dit keer ook zijn eigen songs. Het zijn twee dingen die zijn muziek wat mij betreft net wat interessanter maken. Zijn vorige albums kabbelden voor mij na enige tijd wat voort, maar het prachtige Good And Green Again is de hele speelduur lang intens en meeslepend. Prachtig album.

Ik heb de muziek van de Jake Xerxes Fussell nog niet eerder besproken op deze BLOG. De vorige drie albums van de Amerikaanse muzikant heb ik allemaal beluisterd en vond ik op het eerste gehoor stuk voor stuk veelbelovend, maar op een of andere manier beklijfde het niet. Waar het precies aan ligt weet ik niet, al ben ik niet altijd gek op akoestische folk en heb ik bovendien een duidelijke voorkeur voor vrouwenstemmen. 

Of een album je uiteindelijk raakt of niet ligt echter veel subtieler. Good And Green Again, het vierde album van Jake Xerxes Fussell, verschilt niet overdreven veel van zijn drie voorgangers, maar waar ik bij de vorige drie albums mijn interesse na verloop van tijd verloor, is album nummer vier wel een blijvertje. 

Ook op Good And Green Again vertrouwt Jake Xerxes Fussell voor een belangrijk deel op zijn donkere stem en op zijn vaardigheden als gitarist en ook op zijn nieuwe album vertolkt de Amerikaanse muzikant voor een belangrijk deel folk traditionals. Toch voelt Good And Green Again voor mij anders aan dan de vorige drie albums van de muzikant uit Durham, North Carolina. 

Het is mogelijk de verdienste van producer James Elkington die de songs van Jake Xerxes Fussell net wat voller heeft ingekleurd met strijkers, blazers en wat extra snareninstrumenten, waaronder de pedal steel. Het zorgt er voor dat Good And Green Again net wat voller en hierdoor ook gevarieerder klinkt dan zijn voorgangers en het zorgt er bovendien voor dat de karakteristieke ingrediënten van de muziek van Jake Xerxes Fussell beter tot zijn recht komen. 

Het gitaarwerk van de Amerikaanse muzikant is prachtig en ook zijn stem bevalt me een stuk beter dan tot dusver het geval was. Bijgestaan door een aantal geweldige muzikanten levert Jake Xerxes Fussell een album vol muzikale hoogstandjes af. Het is knap hoe hij er wederom in is geslaagd om een aantal vergeten maar ook wonderschone traditionals te vinden, maar de muzikant uit North Carolina vertrouwt dit keer niet alleen op traditionals, maar schreef ook een aantal nieuwe songs, waaronder een aantal instrumentale songs. 

Instrumentale songs vind ik persoonlijk maar zelden interessant, maar de songs zonder zang op Good And Green Again doen niet onder voor de andere songs op het album en dragen absoluut bij aan de bijzondere luisterervaring. Het levert alles bij elkaar een hoogstaand en gevarieerd album op dat zich ook na talloze keren horen nog stevig opdringt. 

James Elkington heeft de instrumentatie niet alleen voorzien van wat extra accenten, die de muziek een atmosferisch karakter geven, maar heeft Good And Green bovendien prachtig opgenomen. Alles komt even helder uit de speakers en ieder accent is trefzeker. Het album doet het geweldig bij beluistering met de koptelefoon, maar nodigt ook uit tot het open draaien van de volumeknop bij beluistering via de speakers. 

Jake Xerxes Fussell mag zich wat mij betreft veel vaker laten ondersteunen door mooie vrouwenstemmen, maar ook zonder deze stemmen maakt de Amerikaanse muzikant wonderschone muziek. Hoogtepunt is misschien wel de ruim 9 minuten durende vertolking van de traditional The Golden Willow Tree, die werkelijk geen seconde verveelt. Het heeft even geduurd, maar ik ben wat betreft Jake Xerxes Fussell helemaal om. Erwin Zijleman

De muziek van Jake Xerxes Fussell is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://jakexerxesfussell.bandcamp.com.

Good And Green Again van Jake Xerxes Fussell is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Marlin's Dreaming - Hasten

De Nieuw-Zeelandse band Marlin’s Dreaming tekende in 2020 voor een van de beste gitaarplaten van het jaar en herhaalt dit kunstje met het meer ingetogen maar minstens even mooie Hasten
Het nieuwe album van Marlin’s Dreaming is deze week de belangrijkste nieuwe release in de mailing van het Nieuw-Zeelandse Flying Out Records. Hasten blijkt in digitale vorm al enkele maanden beschikbaar, maar heeft helaas niet veel aandacht gekregen. Hopelijk brengt de fysieke release van het album hier verandering in, want de Nieuw-Zeelandse band heeft wederom een fantastische gitaarplaat afgeleverd. Op haar vorige album schakelde de band veelvuldig tussen dromerig en gruizig, maar dit keer domineren de dromerige klanken en is de dynamiek wat subtieler. Veel verschil maakt het niet, want ook Hasten is een gitaarplaat die je na één keer horen niet meer wilt missen.

In de lente van 2020 kwam ik bij toeval in aanraking met Quotidian van de Nieuw-Zeelandse band Marlin’s Dreaming. Het album bleek al snel de perfecte soundtrack voor de lente en zomer van het betreffende jaar (waarin we nog even dachten dat de coronapandemie in een paar maanden zou overwaaien) en groeide voor mij uit tot één van de leukste gitaarplaten van de laatste jaren, al was ik het album bij het opstellen van mijn jaarlijstje over 2021 kennelijk even vergeten. 

Deze week keert de band uit het Nieuw-Zeelandse Dunedin terug met een nieuw album, Hasten. Ik kwam het album tegen in de mailing van Flying Out Records, die wel vaker goed is voor geweldige tips, maar tot mijn verbazing zag ik dat het album al enkele maanden op de bandcamp pagina van Marlin’s Dreaming en op Spotify staat. Het zal wel te maken hebben met de vertraging van de fysieke release van een album, die tegenwoordig helaas eerder regel dan uitzondering is. 

Het goede nieuws is natuurlijk dat er een nieuw album van de Nieuw-Zeelandse band is en ook Hasten is weer een heerlijk album. Quotidian beschreef ik twee jaar geleden als een album waarop het beste van een aantal decennia gitaarbands was samengebald, waarbij Marlin’s Dreaming uiteraard citeerde uit de archieven van de betere Nieuw-Zeelandse gitaarbands, maar ook de Britse en Amerikaanse voorbeelden niet vergat. 

Marlin’s Dreaming tekende op haar vorige album voor meedogenloze verleiding met lome en dromerige gitaarsongs, die echter ook ieder moment om konden slaan in ruwe songs met hoge gitaarmuren. Hasten gaat verder waar Quotidian twee jaar geleden ophield, maar het laat de hoge gitaarmuren dit keer grotendeels achterwege. Hasten doet daarom minder denken aan de dynamiek uit de indierock van de jaren 90, maar het blijft een 100% gitaarplaat. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik bij eerste beluistering nog wel wat verlangde naar deze dynamiek, maar nu ik het album een paar keer heb beluisterd, vind ik Hasten een beter album dan zijn voorganger. Hasten staat immers vol met heerlijk melodieuze en over het algemeen wat lome en dromerige gitaarsongs. 

Het zijn nog altijd gitaarsongs vol invloeden uit het verleden en het zijn nog altijd songs vol dynamiek al zijn de overgangen dit keer een stuk subtieler en zijn ook de grootste uitbarstingen nog relatief ingehouden. Hier en daar mogen de gitaren voorzichtig ontsporen, maar meestal houdt Marlin’s Dreaming het dit keer bij redelijk ingetogen klanken, die worden gedomineerd met aangenaam dromerige zang. 

Op haar vorige album overtuigde Marlin’s Dreaming niet alleen met een bijzonder aangenaam geluid, maar ook met geweldige songs. Ook op Hasten komt de ene na de andere prachtsong voorbij. Hasten streelt tien songs en bijna veertig minuten lang het oor en verdrijft de winter uit het huis. 

Het vorige album van de band kreeg helaas maar weinig aandacht en ook over het, naar nu blijkt, al enkele maanden oude Hasten lees ik vrijwel niets. Het is doodzonde, want liefhebbers van gitaarplaten als deze horen het momenteel echt niet veel beter dan op de albums van Marlin’s Dreaming, waarbij kan worden gekozen tussen het gruizige Quotidian en het dromerige Hasten. Kiezen doe ik zelf niet, want beide albums zijn prachtig. Erwin Zijleman

De muziek van Marlin's Dreaming is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse band: https://marlinsdreaming.bandcamp.com/album/hasten.

Jana Horn - Optimism

De Amerikaanse singer-songwriter Jana Horn combineert op haar debuut Optimism een prachtige stem met sterke songs en een uiterst sobere maar ook bijzonder mooie instrumentatie
Jana Horn probeerde het al eens eerder met haar debuutalbum Optimism, maar destijds kreeg het album nauwelijks aandacht. Dat gaat dit keer hopelijk veranderen, want de Amerikaanse muzikante heeft niet alleen een bijzonder mooi, maar ook een verrassend album afgeleverd. Die verrassing zit vooral in de instrumentatie, die relatief sober is, maar ook anders klinkt dan alles dat er al is. Het is een instrumentatie die ook nog eens prachtig kleurt bij de heldere stem van Jana Horn, die haar teksten met veel gevoel en precisie voordraagt. Optimism is een album dat de aandacht makkelijk vasthoudt en waarnaar je alleen maar ademloos kunt luisteren. Een volgende ontdekking in het nog zeer prille muziekjaar 2022.

Jana Horn is een singer-songwriter uit Austin, Texas, die deze week debuteert met Optimism. Het is een album waarop de eenvoud regeert. In de openingstrack moet je het in eerste instantie doen met wat spaarzame aanslagen op de akoestische gitaar, een akkoord wil ik het nog niet eens noemen, en de prachtige stem van de Amerikaanse muzikante, al duikt na verloop van tijd een stemmige trompet op. 

De meeste andere songs op Optimism zijn wel wat voller ingekleurd, maar heel groot is het verschil niet. Het vraagt veel van de zang van Jana Horn, maar die is op haar debuutalbum prachtig. De Texaanse muzikante, die opgroeide in een gelovige gemeenschap in Texas, beschikt over een warm en heldere stem, maar ook over een stem die haar teksten met veel gevoel en urgentie kan voordragen. De zang op Optimism is vaak fluisterzacht, wat goed past bij de subtiele klanken op het album. 

Door de sobere instrumentatie en de zachte zang is Optimism van Jana Horn geen album dat je op de achtergrond moet laten voortkabbelen, maar dat je met volledige aandacht moet beluisteren. Jana Horn verleidt dan prachtig met haar heldere stem, maar ook de instrumentatie op het album zit vol mooie details. 

Het gitaarwerk is in de openingstrack wel erg elementair, maar op de rest van het album zijn vaak prachtige gitaarlijnen te horen, die in veel gevallen worden gecombineerd met relatief diepe baslijnen, die Optimism voorzien van een zeer subtiel vleugje postpunk. Dat is uiteindelijk niet het hokje waar ik het debuut van Jana Horn in zou stoppen, want Optimism is toch vooral een folkalbum. 

Het is een folkalbum dat meer dan eens herinnert aan de folk zoals die in de jaren 60 en 70 werd gemaakt in de Laurel Canyon bij Los Angeles, maar het debuut van Jana Horn laat veel meer horen dan een vleugje Joni Mitchell. Optimism doet me wel wat denken aan de muziek van Jessica Pratt en zeker ook Kathryn Williams, die zich natuurlijk stevig door folk uit het verre verleden hebben laten inspireren, maar ik hoor ook wel wat van jaren 90 bands als The Sundays of zelfs The Cranberries in de muziek van Jana Horn, zeker als de gitaarlijnen wat ruwer en de baslijnen nog wat dieper zijn. 

Het levert een debuut af dat zomaar kan uitgroeien tot een van de sensaties van 2022 en dat is best bijzonder voor een album dat al in 2018 werd opgenomen en in 2020 al eens in een kleine oplage op vinyl werd uitgebracht. De Amerikaanse muzikante nam het album op met leden van de band Knife On The Water, die het album fraai hebben ingekleurd en met hun instrumenten subtiel om de stem van Jana Horn heen draaien. 

Jana Horn had oorspronkelijk de ambitie om als schrijver haar geld te verdienen en is ook een afgestuurd auteur van fictie, maar haar eerste stappen als muzikant zijn zeer verdienstelijk en ook in haar teksten kan ze haar literaire ambities goed kwijt. 

Met name door de zeer sobere en subtiele instrumentatie klinkt Optimism anders dan de meeste andere albums van het moment en ook anders dan andere albums die kiezen voor een uiterst sobere instrumentatie. In muzikaal opzicht is Optimism van Jana Horn het perfecte voorbeeld van het begrip ‘less is more’, want het album heeft echt niets meer nodig dan de klanken die zijn te horen. Ook de zang van Jana Horn heeft geen behoefte aan tierelantijntjes. De Amerikaanse muzikante draagt haar teksten hier en daar bijna voor, maar blijft zingen. Het betoverde me vrijwel onmiddellijk. Erwin Zijleman

De muziek van Jana Horn is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://janahorn.bandcamp.com/album/optimism-3.

Optimism van Jana Horn is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Mountaineer - Lewis & Clark

De Nederlandse muzikant Marcel Hulst werkte jaren aan het tweede album van Mountaineer en levert een album af dat van de eerste tot en met de laatste noot betovert met songs waarvan je alleen maar zielsgelukkig kunt worden
Marcel Hulst had met twee albums van de band Maggie Brown en het debuut van Mountaineer al drie parels uit de Nederlandse popmuziek op zijn naam staan, maar op Lewis & Clark legt hij de lat nog wat hoger. Het tweede album van Mountaineer is een zeer ambitieus album, waaraan de Nederlandse muzikant zich makkelijk had kunnen vertillen, maar het is een geweldig album geworden. De vaak wat folky songs op het album worden steeds weer verrijkt met fraaie versiersels, stappen met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek en kijken niet op een invloed meer of minder, maar Lewis & Clark is ook een fraaie eenheid en een album waarmee het heerlijk ontsnappen is aan de toch wat donkere wereld van het moment.

De naam Marcel Hulst zal niet bij iedere muziekliefhebber een belletje doen rinkelen, maar voor mij is hij de man achter twee van de beste Nederlandse gitaarplaten aller tijden. Die twee albums maakte Marcel Hulst met de band Maggie Brown. Het titelloze debuut van de band uit 2014 en Another Place uit 2017 kregen niet overdreven veel aandacht, maar ik trek ze nog met grote regelmaat uit de kast en ben iedere keer weer verrast door de schoonheid en veelzijdigheid van de muziek van Maggie Brown. 

Het zijn niet de enige wapenfeiten van Marcel Hulst, want de Nederlandse muzikant maakte in 2015 als Mountaineer ook nog het prachtige 1974, dat het volle geluid van Maggie Brown verruilde voor zeer sfeervolle en voornamelijk ingetogen klanken. 1974 van Mountaineer is inmiddels bijna zeven jaar oud en krijgt deze week gezelschap van Lewis & Clark. 

Marcel Hulst heeft jaren gewerkt aan het nieuwe album van Mountaineer en heeft inmiddels onderdak gevonden bij het sympathieke Concerto Records. Dat Marcel Hulst lang heeft gewerkt aan het tweede album van Mountaineer is direct vanaf de eerste noten duidelijk. Lewis & Clark is een ambitieus album dat start bij het debuutalbum van Mountaineer, maar vervolgens in alle richtingen grote stappen zet. 

De meeste songs op het album hebben een vrij sobere basis die bestaat uit de akoestische gitaar en de stem van Marcel Hulst, maar die basis wordt keer op keer verrijkt met prachtige versiersels, waarbij de Nederlandse muzikant alles uit de kast trekt. De ene keer zijn het stemmige pianoakkoorden, de volgende keer fraaie koortjes, dromerige keyboards, een stemmige blaasinstrument of een vanuit de achtergrond opduikende pedal steel. 

Net als op de albums van Maggie Brown en op het debuut van Mountaineer, is Marcel Hulst op Lewis & Clark een meester in het aan elkaar smeden van invloeden en de tijd. Lewis & Clark kan worden getypeerd als Amerikaanse rootsmuziek, maar het is veel meer dan dat. Het is een album dat de inspiratie vaak zoekt in folk uit de jaren 60 en 70, maar net als de albums van Maggie Brown kan ook de muziek van Mountaineer zomaar opeens een aantal decennia vooruit schieten in de tijd. 

Lewis & Clark is een album over jeugddromen, die zich in het geval van Marcel Hulst vooral in de Verenigde Staten afspeelden, maar de Nederlandse muzikant is ook niet blind voor de soms harde realiteit in het land. Lewis & Clark is niet alleen een album vol wonderschone popliedjes, die je na één keer horen voorgoed wilt koesteren, maar Marcel Hulst is er ook in geslaagd om deze popliedjes aan elkaar te smeden tot een eenheid. 

Lewis & Clark vertelt een verhaal dat je vasthoudt zoals bijvoorbeeld The Wall van Pink Floyd dat zo goed kan. Het is een verhaal dat steeds weer net wat andere wegen in slaat, maar alles op het album is raak en ondanks de verschillen tussen de songs sluit alles naadloos op elkaar aan.

Het album is prachtig ingekleurd en fraai geproduceerd, maar ook de zeer aangename stem van de Nederlandse muzikant, die hier en daar herinnert aan die van Elliott Smith, draagt nadrukkelijk bij aan het prachtige eindresultaat. 

De LP is tien songs lang betoverend mooi, op Spotify is het twaalf songs lang prachtig en de (spotgoedkope) cd of de bandcamp download houden je zelfs vijftien tracks lang gevangen in de muzikale schoonheid en overtuigingskracht van Mountaineer. 

Lewis & Clark is naar eigen zeggen het album dat Marcel Hulst als twintig jaar wilde maken. Ik kan alleen maar concluderen dat hij het geflikt heeft, al hoop ik natuurlijk wel dat er naast de twee prachtalbums van Maggie Brown (check deze albums zeker eens) en de al even mooie twee van Mountaineer nog veel muziek van zijn hand bij komt de komende jaren. Erwin Zijleman

De muziek van Mountaineer is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikant: https://mountaineer-music.bandcamp.com/album/lewis-clark.

Lewis & Clark van Mountaineer is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

CD, 8,99 euro