De Britse muzikant Elvis Costello heeft de afgelopen 45 jaar gewerkt aan een zeer omvangrijk en ook zeer divers oeuvre. Het is een oeuvre waar ik soms mee uit de voeten kan en soms ook helemaal niet. Zijn beste platen vind ik waarschijnlijk zijn eerste twee albums en op die albums wordt stevig voortgeborduurd op het deze week verschenen The Boy Named If. Flink wat songs op het album herinneren aan de tijd van My Aim Is True uit 1977 en This Year’s Model uit 1978, al schiet The Boy Named If ook een heleboel andere kanten op. Het album bevat een aantal ingetogen songs, maar ik hoor ook vaak de ruwe energie van de eerste twee albums. Elvis Costello en The Imposters hebben met The Boy Named If een topalbum afgeleverd.
Het is dit jaar 45 jaar geleden dat My Aim Is True, het debuut van Elvis Costello, verscheen. De Britse muzikant heeft inmiddels een zeer omvangrijk oeuvre opgebouwd, maar persoonlijk beperk ik me over het algemeen tot een beperkt stapeltje Elvis Costello albums. My Aim Is True (1977), This Year’s Model (1978), Armed Forces (1979), Imperial Bedroom (1982), King Of America (1986), Painted From Memory (1998), The Delivery Man (2004) en Look Now (2018) zijn de albums die ik de afgelopen jaren nog wel eens heb beluisterd. Niet heel vaak overigens, want ik ben geen heel groot fan van Elvis Costello.
Ik ben wel altijd nieuwsgierig naar nieuw werk van de Britse muzikant en zo af en toe weet hij me te verrassen, zoals met het behoorlijk ingetogen en sfeervolle Look Now uit 2018. Dit album maakte de Britse muzikant met zijn band The Imposters en de naam van deze band prijkt ook op het deze week verschenen The Boy Named If. Desondanks is Look Now een totaal ander album dan het deze week verschenen The Boy Named If.
Waar Elvis Costello op Look Now vooral terugkeerde naar zijn wat meer ingetogen en sfeervolle werk, domineren op The Boy Named If invloeden uit het hele vroege werk van de Britse muzikant. Elvis Costello viert later dit jaar zijn 68e verjaardag, maar op zijn nieuwe album is hij weer even de ‘angry young man’ uit de pioniersjaren van de Britse punk.
Vanaf de eerste noten van het album gooien Elvis Costello en zijn band de beuk er in en herleven de tijden van de vroege albums van de Britse muzikant. The Boy Named If klinkt als de opvolger van My Aim Is True uit 1977 en This Year’s Model uit 1978. Deze albums maakte Elvis Costello met zijn toenmalige band The Attractions, die qua bezetting overigens niet zo gek veel afwijkt van de huidige bezetting van The Imposters. De band heeft in de afgelopen vijf decennia beter leren spelen en Elvis Costello is beter gaan zingen, maar The Boy Named If heeft de ruwe energie en het stekelige van de vroege albums van Elvis Costello.
De eerste twee albums van Elvis Costello verschenen in de hoogtijdagen van de Britse punk, maar met dit genre had en heeft de muziek van de Britse muzikant niet zoveel te maken. Hiervoor steken de songs van Britse muzikant te knap in elkaar en zijn teveel invloeden uit de periode voor de punk te horen. The Boy Named If klinkt voller en rijker dan de eerste twee albums die Elvis Costello met The Attractions maakte, maar het heerlijk zeurende orgeltje is gelukkig van de partij.
Het was knap hoe Elvis Costello en The Imposters op Look Now de zoetere kant van de Britse muzikant nieuw leven in bliezen en het is minstens net zo knap hoe Elvis Costello en zijn band op The Boy Named If terugkeren naar het geluid van de allereerste albums die ze zo’n 45 jaar geleden opnamen. Die albums waren verre van eenvormig en The Boy Named If is nog wat veelzijdiger. Elvis Costello en zijn band tekenen op hun nieuwe album voor dertien uitstekende songs, die ondanks het feit dat het album vanwege de coronapandemie werd samengesteld uit individuele bijdragen heerlijk hecht klinkt. Wanneer ik een album van Elvis Costello uit de kast trek kies ik altijd voor een klein stapeltje binnen zijn oeuvre. The Boy Named If ga ik zeker aan dat stapeltje toevoegen. Erwin Zijleman
