19 oktober 2025

Review: D'Angelo - Voodoo (2000)

De eerder deze week overleden Amerikaanse muzikant D’Angelo zette halverwege de jaren 90 met zijn album Brown Sugar de neo-soul op de kaart en leverde met het in 2000 verschenen Voodoo zijn meesterwerk af
D’Angelo behoorde samen met onder andere Maxwell, Erykah Badu en Lauryn Hill tot de vaandeldragers van de zogenaamde neo-soul. In zijn muziek verwerkte de Amerikaanse muzikant zowel invloeden uit de soul en funk uit de jaren 60 en 70 als invloeden uit de R&B en hiphop van de jaren 90. Het is goed te horen op het in 2000 verschenen Voodoo, dat wordt gezien als het beste album van de deze week overleden muzikant. Voodoo is een album met een wat broeierige sfeer en het is een album dat gemaakt lijkt voor de kleine uurtjes. Ik vond er 25 jaar geleden eerlijk gezegd niet veel aan, maar hoor inmiddels wel waarom het album destijds zo uitvoerig werd geprezen.



De Amerikaanse muziekwebsite Paste publiceerde de afgelopen week een lijst met de 250 beste albums van deze eeuw. Ik ga me zelf nooit wagen aan zo’n lijst, want hoe vergelijk je albums die je al 25 jaar koestert met een pas enkele weken of maanden geleden verschenen meesterwerk. Paste had er kennelijk geen moeite mee en publiceerde een interessante lijst waaruit ik de komende tijd zeker nog ga putten wanneer ik stil sta bij albums die zijn verschenen voor de krenten uit de pop het levenslicht zag. 

Ik begin deze week bij de nummer drie uit de lijst van Paste en dat is een album dat deze week werd voorzien van een gitzwart randje. Eerder deze week overleed immers de Amerikaanse soulzanger D’Angelo op slechts 51-jarige leeftijd. Michael D'Angelo Archer zou uiteindelijk maar drie studioalbums maken: Brown Sugar uit 1995, Voodoo uit 2000 en Black Messiah uit 2014. 

Met zijn debuutalbum Brown Sugar was de Amerikaanse muzikant een van de vaandeldragers van de neo-soul, destijds een nieuw genre, terwijl hij zijn muziek op Black Messiah een stevige funkinjectie gaf. Voodoo uit 2000 wordt over het algemeen gezien als het meesterwerk van D’Angelo, al doen de andere twee albums er nauwelijks voor onder. 

Ik was in 2000 zelf overigens geen fan van D’Angelo en vond Voodoo in mijn herinnering ook geen geweldig album. Ik had destijds meer met vintage soul dan met de gloednieuwe neo-soul en vond het tweede album van D’Angelo klinken als een minder album van Prince. Ik heb de afgelopen 25 jaar dan ook nauwelijks geluisterd naar de muziek van de Amerikaanse muzikant, al vond ik zijn in 2014 verschenen album prima. 

Toen ik een paar dagen geleden voor het eerst weer eens luisterde naar Voodoo had ik ook direct weer associaties met de muziek van Prince. Dat is op zich ook niet zo gek, want net als D’Angelo heeft ook Prince goed geluisterd naar de soul en funk uit de jaren 60 en 70. Ik heb inmiddels meer met neo-soul dan 25 jaar geleden en ik hoorde dan ook direct waarom Paste het album zo hoog in haar lijst met de beste albums van deze eeuw heeft gezet. 

Voodoo heeft een bijzondere sfeer en een zeer aangename flow. D’Angelo heeft zich inderdaad flink laten beïnvloeden door de soul en funk uit de jaren 60 en 70, maar verwerkt ook invloeden uit de R&B en hiphop zoals die rond het jaar 2000 werd gemaakt. Vergeleken met de klassieke soulalbums uit de jaren 60 en 70 klinkt vooral de zang anders. Net als Prince zingt ook D’Angelo voornamelijk ingehouden of met een falsetstem en waagt hij zich niet aan de uithalen van de grote soulzangers uit het verre verleden. 

Ik vond Voodoo 25 jaar geleden maar wat voortkabbelen en klinken als Prince in een wat mindere vorm, maar ik hoor nu veel meer in het album. Het album heeft een wat broeierige maar ook bijzondere sfeer, die het met name goed doet wanneer de zon onder is. Ik heb soul liever wat rauwer dan de muziek die D’Angelo op Voodoo maakt, maar ik hoor inmiddels wel de kwaliteit van het album. 

D’Angelo schaarde zich met het album onder de neo-soul sensaties van dat moment en bleek een imponerende podiumpersoonlijkheid, maar het leven van de Amerikaanse muzikant werd de afgelopen tien jaar ook getekend door gezondheidsproblemen die hem eerder deze week helaas fataal werden. Erwin Zijleman


And Your Song Is Like A Circle van Skullcrusher is verkrijgbaar via de Mania webshop:


Review: The Apartments - That's What the Music Is For

De Australische band The Apartments gaat al een aantal decennia mee, maar met name sinds de terugkeer van de band in 2015 zijn de albums van de band rond Peter Milton Walsh van een ontzettend hoog niveau en bijzondere schoonheid
De afgelopen drie jaar moesten we het doen zonder een herfstalbum van de Australische band The Apartments, maar deze week keert de band rond de eigenzinnige Peter Milton Walsh terug met een nieuw album. Aan de muziek van The Apartments is gelukkig niets veranderd, wat betekent dat ook That's What the Music Is For weer een album is dat de nodige herfst- en winteravonden gaat verwarmen met stemmige klanken en een aangename dosis melancholie. Peter Milton Walsh gaat al vele decennia mee, maar hij schrijft nog altijd prachtige songs, die That's What the Music Is For nog wat verder optillen. Ga dat horen en doe er je voordeel mee de komende herfst en winter.



Peter Milton Walsh is al sinds het eind van de jaren 70 actief in de Australische muziekscene en heeft een wonderlijke carrière achter de rug. Zijn band The Apartments werd al in 1978 geformeerd, maar toen Peter Milton Walsh aan het begin van de jaren 80 de kans kreeg om toe te treden tot de roemruchte Australische band The Go-Betweens, liet hij deze kans niet lopen. Hij bleek echter al snel te botsen met Robert Forster en Grant McLennan, de Lennon en McCartney van de Australische popmuziek die geen behoefte hadden aan een George Harrison, en keerde al snel terug naar The Apartments. 

De band maakte een aantal prima albums, maar wist de cultstatus nooit echt te ontstijgen. De band raakte in de vergetelheid, tot een Frans label wel wat zag in The Apartments, waarna in 2015 het echt prachtige No Song, No Spell, No Madrigal verscheen. Het album kreeg terecht behoorlijk wat aandacht en werd overladen met zeer positieve recensies. 

Ik pak het album er zelf ook nog regelmatig bij, zeker wanneer de herfst zijn intrede doet. Dat geldt overigens ook voor het in de herfst van 2021 verschenen In And Out Of The Light, dat niet onder deed voor zijn voorganger. De onlangs begonnen herfst wakkerde het verlangen naar een nieuw album van The Apartments weer aan en dit jaar worden we gelukkig niet teleurgesteld. 

Het wederom in een zeer sfeervolle hoes gestoken That's What The Music Is For is een album dat direct aanvoelt als een warm bad, want Peter Milton Walsh heeft niets veranderd aan het geluid van zijn band. That's What the Music Is For ligt in het verlengde van voorgangers No Song, No Spell, No Madrigal en In And Out Of The Light en doet uitzien naar een gure herfst en een lange en koude winter. 

De Australische band maakt nog altijd muziek die perfect past bij het huidige seizoen en het seizoen dat er aan komt en verwarmt de ruimte vanaf de eerste noten met fraaie en zeer sfeervolle klanken. De muziek van The Apartments is mooi maar ook wat weemoedig en het melancholische karakter van de muziek van de band wordt ook dit keer versterkt door de stem van Peter Milton Walsh, die zich twee keer laat bijstaan door een vrouwenstem. Het is een mooie en warme stem, maar ook een stem die de melancholie in bakken over je heen schept. 

Het wordt op de Britse muziekwebsite Louder Than War fraai beschreven als: “The Apartments play mood music for moody people. Tunes for all the dive bars in all the heartbreak hotels of the world. Songs for those nights when you know you’re going to have the mother of all hangovers in the morning”, maar ook als je het leven wel door een roze bril bekijkt en ’s ochtends weer fris aan de slag gaat, is het nieuwe album van The Apartments weer een prachtalbum. 

Het doet me af en toe wel wat denken aan de muziek van de Schotse band The Blue Nile, maar ook That's What the Music Is For klinkt weer vooral als The Apartments. Het budget zal ook dit keer karig zijn geweest, maar wordt er met veel zorg en smaak gemusiceerd en wat heeft Peter Milton Walsh weer mooie songs geschreven. Ik wist zelf bij voorbaat al dat dit album de soundtrack van mijn herfst en winter gaat worden en ik hoop dat dat dit keer in veel bredere kring navolging krijgt. Ook het derde album sinds de wederopstanding van The Apartments is immers weer wonderschoon. Erwin Zijleman

De muziek van The Apartments is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australische band: https://theapartments.bandcamp.com/album/thats-what-the-music-is-for.


That's What the Music Is For van The Apartments is verkrijgbaar via de Mania webshop:



18 oktober 2025

Review: Skullcrusher - And Your Song Is Like A Circle

De Amerikaanse muzikante Helen Ballentine leverde drie jaar geleden een fluisterzacht en betoverend mooi album onder de naam Skullcrusher af en herhaalt dit kunstje op het nog wat mooiere And Your Song Is Like A Circle
Direct vanaf de eerste noten van And Your Song Is Like A Circle neemt Helen Ballentine, de muzikante achter Skullcrusher, je mee naar andere werelden. De wat zweverige klanken op het tweede album van Skullcrusher zorgen voor onmiddellijke ontspanning en hoe dieper je het album in duikt hoe mooier het wordt. De bijzonder mooie muziek op het album wordt gecombineerd met de zachte en dromerige zang van Helen Ballentine, die nog wat mooier zingt dan op het debuutalbum van Skullcrusher. Droom echter niet te ver weg, want de Amerikaanse muzikante heeft de songs op haar nieuwe album volgestopt met prachtige accenten. And Your Song Is Like A Circle is een droom van een album.



Toen bijna drie jaar geleden een album van Skullcrusher opdook in de lijst met nieuwe albums had ik niet direct het idee dat het een album voor mij zou zijn. De naam Skullcrusher past op het eerste gehoor immers prima bij de namen van de obscure metalbands die ik iedere week zie opduiken in de releaselijsten en dat is niet het soort muziek waar ik van hou.

De betekenis van Skullcrusher is echter niet zo duister als de letterlijke vertaling suggereert en de muziek op Quiet The Room bleek heel ver verwijderd van de klanken van de gemiddelde metalband. Skullcrusher is een project van de Amerikaanse muzikante Helen Ballentine, die op haar debuutalbum vooral zachte en intieme popsongs liet horen. 

De popsongs van de muzikante, die destijds Los Angeles als thuisbasis had, vielen op door zachte maar bijzonder mooie zang en door relatief ingetogen maar op hetzelfde moment wonderschone klanken, die prachtig waren geproduceerd door Big Thief producer Andrew Sarlo. Quiet The Room kon absoluut een folkalbum worden genoemd, maar het was ook een sprookjesachtig, beeldend en af en toe vervreemdend album met hier en daar een vleugje Twin Peaks. 

Toen de naam Skullcrusher de afgelopen week opdook in de lijst met nieuwe albums was ik daarom direct bij de les. Helen Ballentine heeft Los Angeles inmiddels verruild voor upstate New York en heeft de tijd genomen voor haar nieuwe album dat in meerdere sessies werd opgenomen gedurende een aantal jaren. 

In de openingstrack March valt direct op dat het geluid van Skullcrusher wel iets is veranderd. De songs van de Amerikaanse muzikante zijn nog steeds zacht en intiem, maar klinken ook donkerder en bezwerender. In de openingstrack kruipt Helen Ballentine dicht tegen de onheilspellende muziek van Grouper of Ethel Cain aan, maar ik hoor ook flarden van de muziek van Cocteau Twins uit de jaren 80. 

Het zijn invloeden die op And Your Song Is Like A Circle veel vaker terugkeren en het album voorzien van een wat zweverige sfeer. Het betekent overigens niet dat de folky elementen zijn verdwenen uit de muziek van Skullcrusher, want een groot deel van de songs op And Your Song Is Like A Circle heeft een folky basis. 

Ik begon vrij laat op de avond aan de eerste beluistering van het tweede album van Skullcrusher en bovendien op een avond met stevige regenbuien en dat bleek een prachtig decor voor de stemmige maar ook zeer sfeervolle muziek van de Amerikaanse muzikante. 

And Your Song Is Like A Circle werd met een beperkt aantal muzikanten en op verschillende plekken opgenomen en dat hoor je in de songs, die steeds subtiel van kleur verschieten. De fluisterzachte maar echt bijzonder mooie stem van Helen Ballentine staat centraal op het album en de muziek op het album draait hier fraai omheen. Het is muziek die in de basis genoeg heeft aan akoestische gitaar of piano, maar vervolgens verder is ingekleurd met benevelende klankentapijten en hier en daar met bijzondere ritmes. 

Het levert een album op dat het oor onmiddellijk streelt, maar het is ook een album dat beter en fascinerender wordt wanneer je het vaker hoort en wanneer je steeds dieper het muzikale universum van Skullcrusher in wordt gesleurd. De naam Skullcrusher blijft bij mij wat gewelddadige associaties oproepen, maar de bijzonder mooie klanken en zowel lieflijke als wat onderkoelde zang nemen je mee naar sprookjesachtige werelden waar alles prachtig en vreedzaam is. Erwin Zijleman

De muziek van Skullcrusher is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://imskullcrusher.bandcamp.com/album/and-your-song-is-like-a-circle.


And Your Song Is Like A Circle van Skullcrusher is verkrijgbaar via de Mania webshop:
LP, 26,99 euro
CD, 17,99 euro







17 oktober 2025

Review: Jay Som - Belong

Melina Duterte deed de afgelopen jaren vooral andere dingen, maar deze week keert ze terug als Jay Som en levert ze met Belong een indiepop en indierock album af dat nog wat beter is dan zijn twee voorgangers
Het debuutalbum van Jay Som kwam voor mij ooit als een daverende verrassing in een jaarlijstje van de Amerikaanse website Paste, maar sindsdien ben ik zeer gesteld op het alter ego van de Amerikaanse muzikante Melina Duterte. Het is lang stil geweest rond Jay Som, maar met Belong is de muzikante uit Los Angeles gelukkig terug. Belong past uitstekend binnen de indierock en indiepop van het moment, maar tikt binnen beide genres wel een zeer hoog niveau aan. De songs van Jay Som liggen lekker in het gehoor, maar zitten ook knap in elkaar. De stem van Melina Duterte is aangenaam, maar ook eigenzinnig genoeg om op te vallen tussen alle fluisterstemmen in het genre. Knap album weer van Jay Som.



Ik heb tot dusver wel wat met de muziek van de Amerikaanse muzikante Melina Duterte, die we beter kennen als Jay Som. In 2017 dook Jay Som voor het eerst op met het mini-album Turn Into, maar ik ontdekte het alter ego van Melina Duterte pas in 2017 toen Everybody Works verscheen. Ik ontdekte het album overigens pas nadat het op de eerste plek was geëindigd in het jaarlijstje van Paste Magazine, dat mij wekelijks voorziet van interessante tips, maar mij compleet verraste met het debuutalbum van Jay Som. 

Ik was in 2019 wel bij de les toen Anak Ko, het tweede album van Jay Som, verscheen. Ik was onder de indruk van Everybody Works, maar Anak Ko was wat mij betreft een nog veel knapper album. Het is een album dat is gevuld met inventief in elkaar geknutselde popsongs die aansloten bij de indiepop en indierock van dat moment, maar zich ook zeker lieten beïnvloeden door muziek uit het verleden. 

Melina Duterte was de afgelopen jaren enkele malen te horen op albums van anderen, waaronder het meest recente album van Lucy Dacus, en zette bovendien haar eerste stappen als producer, onder andere voor boygenius (met wie ze ook tourde) en Illuminati Hotties. Ze maakte bovendien samen met Ellen Kempner (Palehound) een erg leuk album onder de naam Bachelor, maar het inmiddels ruim zes jaar oude Anak Ko was tot deze week het laatste wapenfeit onder de naam Jay Som. 

Gelukkig keert Melina Duterte deze week terug met een nieuw album van Jay Som en ook Belong is weer een uitstekend album. De Amerikaanse muzikante liet de afgelopen jaren horen dat ze zelf een getalenteerd producer is, maar voor haar nieuwe album schakelde ze een viertal extra producers in. Het zijn producers die in de studio in Los Angeles ook haar band vormden en het zijn producers die gelukkig niet allemaal hun stempel willen drukken op de muziek van Jay Som. 

Belong klinkt daarom vanaf de eerste noot als Jay Som en dat blijft zo tot en met de laatste noot. Ook op haar nieuwe album maakt Melina Duterte weer muziek die aansluit bij de indierock en indiepop van het moment en die wat betreft kwaliteit niet onder doet voor de albums van de leden van boygenius met wie ze de afgelopen jaren vaak op het podium stond. 

De songs op Belong kunnen heerlijk dromerig klinken wanneer Jay Som vooral de kant van de indiepop op gaat, maar kunnen ook lekker gruizig klinken wanneer invloeden uit de indierock het winnen. Het levert een veelzijdige serie songs op en het zijn songs die zowel lekker in het gehoor liggen als de fantasie prikkelen. De nieuwe songs van Jay Som klinken echt bijzonder lekker, maar als je met aandacht naar Belong luistert, hoor je ook hoe veel moois de muzikante uit Los Angeles in haar songs heeft gestopt. 

Er zijn de afgelopen jaren echt heel veel albums verschenen binnen de genres indiepop en indierock en ook heel veel albums die enigszins vergelijkbaar zijn met Belong van Jay Som. Net als op haar vorige album doet Melina Duterte echter alles net wat beter dan de concurrentie. De songs op Belong zijn interessant maar ook aantrekkelijk, de muziek op het album is veelkleurig en trefzeker en de zachte stem van Melina Duterte is net wat mooier dan die van de meeste andere indiepop en indierock zangeressen van het moment. Goed dat ze terug is derhalve. Erwin Zijleman

De muziek van Jay Som is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://jaysom.bandcamp.com/album/belong.


Belong van Jay Som is verkrijgbaar via de Mania webshop:



Review: Sarah Morris - Say Yes

Sarah Morris is nog niet heel bekend, maar maakt inmiddels al heel wat jaren uitstekende albums en ook het deze week verschenen Say Yes is weer een album dat er uit springt in het overvolle genre van de Amerikaanse rootsmuziek
De Amerikaanse muzikante Sarah Morris heeft inmiddels een aardig stapeltje albums op haar naam staan. Het zijn albums die niet heel veel aandacht trekken, maar deze aandacht zeker verdienen. Sarah Morris schrijft immers aansprekende songs en verwerkt in deze songs uiteenlopende invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek. De muzikante uit Minneapolis, Minnesota, is bovendien een uitstekende zangeres en beschikt over een karakteristieke stem. Ook Say Yes is weer een album dat zich in eerste instantie bescheiden opdringt, maar het is net als zijn voorgangers een album dat snel beter wordt en dat zich uiteindelijk in het genre kan meten met de betere albums van het moment.



Ik ken de Amerikaanse muzikante Sarah Morris inmiddels al een kleine tien jaar en iedere keer als een nieuw album van haar verschijnt gebeurt ongeveer hetzelfde. In eerste instantie vind ik de albums van de muzikante uit Minneapolis, Minnesota, aangenaam en mooi, maar op hetzelfde moment ook niet heel onderscheidend, waardoor het album moet concurreren met stapels andere albums binnen de Amerikaanse rootsmuziek, het genre waarin Sarah Morris vooral opereert. 

Vervolgens kunnen er twee dingen gebeuren. Door het snelle oordeel kan het album op de stapel belanden en vervolgens uit beeld verdwijnen, maar ik kan de albums van de Amerikaanse muzikante ook een nieuwe kans geven, waarna in het verleden meestal bleek dat de albums van Sarah Morris toch onderscheidender zijn dan ze op het eerste gehoor lijken. Dat laatste gebeurde met de albums Ordinary Things (2015), Hearts In Need Of Repair (2017) en Here's To You (2023), terwijl alleen het in Nederlands nauwelijks opgemerkte All Mine uit 2020 ook bij mij in de anonimiteit verdween. 

Deze week verscheen een nieuw album van Sarah Morris en ook bij beluistering van Say Yes was het weer het vertrouwde recept. Op een of andere manier kan ik de naam van Sarah Morris niet onthouden, waardoor ze iedere keer weer bij nul begint, en ook dit keer vond ik de songs van de Amerikaanse muzikante direct mooi, maar twijfelde ik wel of ik Say Yes bijzonder genoeg vond. 

Gelukkig was ik dit keer wel zo verstandig om haar naam even te googelen, waardoor ik direct bij mijn recensies uit het verleden terecht kwam en wist dat enig geduld wonderen doet. Sarah Morris behoort tot het legioen muzikanten binnen de Amerikaanse rootsmuziek die het niet voor niets krijgen, maar samen met producer Dave Mehling levert de muzikante uit Minneapolis ook op haar nieuwe album weer kwaliteit. 

Die kwaliteit hoor je in eerste instantie in de zang op het album. Sarah Morris beschikt over een mooie en expressieve stem, die geen genoegen neemt met een rol op de achtergrond. De zang staat op Say Yes vooraan in de mix en dat is een wijs besluit. De stem van Sarah Morris is niet alleen mooi, bijzonder en veelzijdig, maar slaagt er ook in om haar songs met veel gevoel te vertolken. Het is een stem die het prachtig doet in relatief sober ingekleurde songs met vooral invloeden uit de folk en de country en dat zijn de songs die domineren op Say Yes. 

Het budget voor het maken van het album zal ook dit keer bescheiden zijn geweest, maar dat is niet te horen. Say Yes is voorzien van een rijk en warm klinkend geluid met onder andere prachtige bijdragen van de pedal steel en hier en daar geweldig vioolwerk. Het is een geluid waarin invloeden uit de folk en country zoals gezegd centraal staan, maar Sarah Morris verwerkt ook wel wat invloeden uit de pop in haar muziek en laat zich bovendien beïnvloeden door een aantal decennia popmuziek, waardoor de Amerikaanse muzikante je af en toe mee terug neemt naar een ver verleden. 

Say Yes is een met veel aandacht en goede smaak gemaakt album, dat net als de vorige albums van Sarah Morris goed genoeg is om op te vallen binnen het overvolle genre waarin ze opereert. Ik hoorde het ook dit keer niet direct, maar na een paar keer horen kan ik Say Yes, net als de vorige albums van de Amerikaanse muzikante, alleen maar zeer warm aanbevelen. Erwin Zijleman

De muziek van Sarah Morris is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://sarahmorris.bandcamp.com/album/say-yes.



16 oktober 2025

Review: The Besnard Lakes - The Besnard Lakes Are The Ghost Nation

De Canadese band The Besnard Lakes bouwt langzaam maar gestaag aan een fascinerend oeuvre en voegt met het zeer melodieuze en bedwelmend mooie The Besnard Lakes Are The Ghost Nation een volgend prachtalbum toe aan dit oeuvre
Ik ben de afgelopen drie jaar enorm verslingerd geraakt aan The Besnard Lakes Are The Last Of The Great Thunderstorm Warnings van de Canadese band The Besnard Lakes. De band uit Montreal schotelt de luisteraar op dit album een wonderschone maar ook avontuurlijke luistertrip van 70 minuten voor. Ook op het deze week verschenen The Besnard Lakes Are The Ghost Nation is de muziek van de Canadese band weer prachtig. Het is wederom muziek die prima kan worden omschreven als psychedelica of neo-psychedelica, maar het kan meerdere kanten op. Gemene deler is het zeer melodieuze karakter van de muziek van The Besnard Lakes in zowel de muziek als de zang. Het levert wederom een prachtalbum op.



Ik heb op deze website al een aantal keren stil gestaan bij het werk van de Canadese band The Besnard Lakes. De band debuteerde in 2003, maar ik maakte voor het eerst kennis met de muziek van The Besnard Lakes toen in 2007 het fascinerende The Besnard Lakes Are The Dark Horse verscheen. 
Ook met The Besnard Lakes Are the Roaring Night (2010), Until In Excess, Imperceptible UFO (2013), A Coliseum Complex Museum (2016) en The Besnard Lakes Are The Last Of The Great Thunderstorm Warnings (2021) maakten de Canadezen flink wat indruk. 

Ik was aan het begin van 2021 al behoorlijk positief over het laatstgenoemde album, maar mijn liefde voor het album groeide pas veel later. Met de kennis van nu vind ik The Besnard Lakes Are The Last Of The Great Thunderstorm Warnings een van de onbetwiste meesterwerken van de afgelopen jaren. De mix van neo-psychedelica en psychedelica, aangelengd met flarden hardrock, postrock en progrock is goed voor een 70 minuten durende luistertrip, die me ook na talloze keren horen nog niet verveeld. 

Alle reden dus om heel nieuwsgierig te zijn naar het nieuwe album van de Canadese band, dat na een stilte van ruim vier jaar is verschenen. Ondanks de misschien wel wat te hooggespannen verwachtingen had The Besnard Lakes Are The Ghost Nation maar heel weinig tijd nodig om me te betoveren en overrompelen. De band uit Montreal komt na de 70 minuten van The Besnard Lakes Are The Last Of The Great Thunderstorm Warnings met ‘slechts’ 45 minuten muziek op de proppen, maar het is 45 minuten heel goed. 

Centraal thema op het nieuwe album van de Canadese band is nationale identiteit, wat gezien de wens van Donald Trump om Canada in te lijven als 51e staat een heel actueel thema is. De band heeft er echter geen zwaar politiek album van gemaakt en combineert de wat donkere ondertoon in de teksten met wonderschone muziek. The Besnard Lakes Are The Ghost Nation is nog wat melodieuzer dan de vorige albums van The Besnard Lakes en betovert continu met wonderschone melodieën. 

In muzikaal opzicht past de muziek van de Canadezen ook dit keer uitstekend in hokjes als psychedelica en neo-psychedelica, maar andere invloeden worden ook dit keer niet geschuwd, waardoor ook liefhebbers van progrock en postrock gecharmeerd zullen zijn van de muziek van The Besnard Lakes. 

Ook op haar nieuwe album strooit de band driftig met bedwelmende geluidstapijten waarvoor zowel keyboards als gitaren worden ingezet. Het klinkt allemaal heerlijk zweverig en dromerig en dit wordt versterkt door de zang van Jace Lasek en Olga Goreas, die ook tekenden voor de prachtige productie van het album. 

Het is allemaal zo bedwelmend mooi dat het album nauwelijks te vangen is in woorden, al doet het het Britse Rough Trade een aardige poging: “Unique among their furrowed brow peers, The Besnard Lakes are unafraid to marry textured, questing headphone sonics to the honeyed pleasure of radio hits past: the rapture of My Bloody Valentine entwined with the romance of Fleetwood Mac. Imagine dreamy Beach House riding Led Zeppelin dynamics, with unabashedly androgynous vocal harmonies; a melodic yet mountainous sound world”. 

Ik heb er eigenlijk weinig aan toe te voegen, buiten het feit dat ik The Besnard Lakes Are The Ghost Nation inmiddels al wel durf uit te roepen tot het beste album van The Besnard Lakes tot dusver, wat gezien de vorige albums een prestatie van formaat is. Erwin Zijleman

De muziek van The Besnard Lakes is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese band: https://thebesnardlakes.bandcamp.com/album/the-besnard-lakes-are-the-ghost-nation.


The Besnard Lakes Are The Ghost Nation van The Besnard Lakes is verkrijgbaar via de Mania webshop:





15 oktober 2025

Review: Lauren Watkins - In A Perfect World

Het is dringen binnen de countrypop uit Nashville, maar Lauren Watkins sprong er vorig jaar voldoende uit met haar debuutalbum The Heartbroken Record en doet dat weer met het deze week verschenen In A Perfect World
Rootspuristen moeten er niets van hebben, maar ik heb de afgelopen jaren wel iets met de countrypop zoals deze in Nashville, Tennessee, wordt gemaakt. Ik had vorig jaar iets met het debuutalbum van ‘rising star’ Lauren Watkins en ook haar tweede album bevalt me zeer. Ook op In A Perfect World maakt de Amerikaanse muzikante weer muziek met een beetje pop en ruim voldoende country. Het klinkt allemaal nog wat aanstekelijker dan op haar debuutalbum, maar Lauren Watkins is haar roots niet vergeten. De muzikante heeft in haar woonplaats Nashville niet te klagen over concurrentie, maar ook In A Perfect World is weer een album waarmee Lauren Watkins de concurrentie aan kan.



Ik werd vorig jaar aangenaam verrast door The Heartbroken Record van de in Nashville, Tennessee, geboren en getogen muzikante Lauren Watkins. Op haar debuutalbum maakte de Amerikaanse muzikante buitengewoon lekker in het gehoor liggende countrypop. Het is een genre waar ik een paar jaar geleden echt helemaal niets van moest hebben, maar sinds een paar jaar kan ik goedgemaakte countrypop nauwelijks weerstaan en dat gold ook voor The Heartbroken Record. 

Nu ben ik bij het beluisteren van countrypop wel kieskeurig wanneer het gaat om de verhouding tussen country en pop, die wat mij betreft niet te ver mag doorslaan richting pop. Dat was op The Heartbroken Record dik in orde, waardoor ik het album schaar onder de betere countrypop albums van 2024, al bleef Lauren Watkins nog wel wat achter bij een persoonlijke favoriet als Megan Moroney, aan wie The Heartbroken Record me overigens wel meer dan eens deed denken. 

Lauren Watkins duikt deze week alweer op met een nieuw album en ook In A Perfect World is een album waarop het etiket countrypop niet misstaat. Het debuutalbum van Lauren Watkins werd vorig jaar goed ontvangen in Nashville en dat heeft gezorgd voor een flink budget voor haar tweede album. Dat hoor je op In A Perfect World, dat vanaf de eerste noten Nashville grandeur en kwaliteit ademt. Dat is niet zo gek, want er werkten flink wat gelouterde muzikanten, producers en songwriters mee aan het album. 

Als ik het nieuwe album van Lauren Watkins vergelijk met haar maar net iets meer dan een jaar oude debuutalbum, hoor ik dat ze wel wat aan de knoppen van country en pop heeft gedraaid. In A Perfect World bevat net wat meer invloeden uit de pop dan het vorige album, maar de verhouding tussen country en pop is wat mij betreft nog steeds dik in orde. 

Ik noemde eerder al de naam van Megan Moroney, die ik bij beluistering van The Heartbroken Record noemde als vergelijkingsmateriaal, en dat is een naam die ook bij beluistering van In A Perfect World weer meer dan eens op komt. Net als Megan Moroney is ook Lauren Watkins af en toe niet vies van flink wat country clichés in haar teksten, maar dankzij de mooie muziek, de trefzekere productie, de sterke songs en de uitstekende zang van Lauren Watkins zitten de teksten me niet in de weg. 

Zeker wanneer de pedal de hoofdrol opeist kruipt In A Perfect World dichter tegen de country dan tegen de pop aan en ook de rest van het snarenwerk zorgt er voor dat liefhebbers van countrymuziek het album zullen kunnen waarderen, al moet je wel een beetje van pop houden om te vallen voor In A Perfect World.

Op haar debuutalbum liet Lauren Watkins al horen dat ze een prima zangeres is en ook op haar tweede album lijkt de stem van de muzikante uit Nashville weer gemaakt voor countrypop. Heel af en toe vind ik het net wat te zoet, maar over het algemeen genomen maakt Lauren Watkins het soort countrypop waar ik een zwak voor heb. 

Gezien de kwaliteit van het album ga ik er van uit dat Lauren Watkins in de Verenigde Staten hoge ogen gaat gooien met In A Perfect World, maar het album is ook zeker niet teveel Nashville voor onze Nederlandse oren. Bijvoorbeeld liefhebbers van de muziek van Kacey Musgraves zouden volgens mij ook best wel eens kunnen vallen voor de charmes van Lauren Watkins, die mij in ieder geval weer overtuigd heeft. Erwin Zijleman


Review: Hannah Frances - Nested In Tangles

Hannah Frances maakte indruk met haar vorige album Keeper Of The Shepherd, maar heeft haar geluid op haar deze week verschenen nieuwe album Nested In Tangles nog wat verder verrijkt en geperfectioneerd
Bij beluistering van Nested In Tangles van Hannah Frances vallen direct de bijzondere blazersarrangementen op. Het zijn arrangementen die haar folky songs voorzien van een geheel eigen geluid. Het is een geluid dat herinnert aan Amerikaanse folk uit vervlogen tijden, maar het is ook een geluid dat is voorzien van een zeer eigenzinnige touch. Bij eerste beluistering komt het misschien wat vreemd of zelfs overweldigend over, maar als de Amerikaanse muzikante je te pakken heeft wordt Nested In Tangles een steeds fascinerender album. Het is een album dat ik uiteindelijk nog wat hoger aan sla dan het in 2014 al terecht zo bejubelde Nested In Tangles en dat zegt wat.



Met name de Amerikaanse muziekpers was aan het begin van 2024 heel erg enthousiast over het album Keeper Of The Shepherd van Hannah Frances. Alternatieve muziekwebsites als Pitchfork deelden extreem hoge rapportcijfers uit aan het album, maar het was voor mij een album dat ik wel even op me in moest laten werken en waarop ik het hoge rapportcijfer in eerste instantie niet terug hoorde. 

De muziek van Hannah Frances bleek bij vlagen immers behoorlijk experimenteel en zowel in muzikaal als in vocaal opzicht vond ik Keeper Of The Shepherd een complex en bij vlagen zelfs overweldigend album. Ik heb het album eerder deze week nog eens beluisterd en hoorde muziek die in veel gevallen begint bij de alternatieve en psychedelische folk uit de jaren 60 en 70, maar vervolgens in alle richtingen de grenzen opzoekt. 

Het is een omschrijving die ook van toepassing is op het deze week verschenen Nested In Tangles. Ook op haar nieuwe album laat Hannah Frances zich inspireren door de folk zoals deze in de jaren 60 en 70 met name in en rond San Francisco werd gemaakt. Je hoort het met name in het bijzondere akoestische gitaarspel op het album en af en toe ook in de zang. Vergeleken met Keeper Of The Shepherd zoekt de muzikante uit Chicago, Illinois, wel veel eerder het experiment, waardoor de vergelijking met folk uit het verleden al snel minder zinnig wordt. 

Nested In Tangles heeft meer raakvlakken met het vorige album van de Amerikaanse muzikante. Ook op het nieuwe album van Hannah Frances zijn zowel de zang als de muziek vrijwel nooit alledaags. De Amerikaanse muzikante heeft een bijzondere manier van zingen en het is een manier die niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Ik moest er net als in 2024 enorm aan wennen, maar het streek niet meer zo tegen de haren in als bij beluistering van het vorige album van Hannah Frances. 

Het doet me af en toe wel wat denken aan Joni Mitchell en ook dat is geen zangeres waarvoor ik altijd in de stemming ben. Ik twijfel overigens niet aan de zangkwaliteiten van de Amerikaanse muzikante, want met name in een aantal wat meer ingetogen en net wat toegankelijkere songs zingt Hannah Frances echt prachtig. 

In muzikaal opzicht is Nested In Tangles nog wat indrukwekkender dan zijn voorganger. Het folky akoestische gitaarspel is wederom prachtig, maar hier en daar hoor ik ook weergaloos elektrisch gitaarspel voorbij komen. Incidenteel zijn er fraaie bijdragen van strijkers en de pedal steel, maar naast het bijzondere gitaarspel springen vooral de fascinerende blazersarrangementen in het oor. 

Met name de blazers voorzien het nieuwe album van Hannah Frances van een eigenzinnig maar ook mooi en interessant geluid. Het is een geluid dat ik in 2024 vergeleek met de muziek van Jeff Buckley, maar dat hoor ik dit keer minder goed. Nested In Tangles schuift toch wat dichter tegen folk uit het verleden aan, al is het wel folk met een bij vlagen hele eigenzinnige twist. 

Hannah Frances heeft wederom een album gemaakt waarover je niet te snel moet oordelen, want de songs op het album vragen absoluut tijd. Wanneer je Nested In Tangles deze tijd geeft wordt het album echter steeds mooier en wordt de muziek van Hannah Frances je steeds iets dierbaarder. Erwin Zijleman

De muziek van Hannah Frances is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://hannahfrances.bandcamp.com/album/nested-in-tangles.


Nested In Tangles van Hannah Frances is verkrijgbaar via de Mania webshop:



14 oktober 2025

Review: Flock Of Dimes - The life You Save

De Amerikaanse muzikante Jenn Wasner maakt inmiddels al heel wat jaren interessante muziek met Wye Oak en haar eigen project Flock Of Dimes, maar met het nieuwe album van het laatstgenoemde project zet ze een reuzenstap
Ik heb het in het verleden vaak geprobeerd met de muziek van het Amerikaanse duo Wye Oak, maar nadat ik het in eerste instantie meestal interessant vind, haak ik uiteindelijk iedere keer af. De muziek van Flock Of Dimes, een soloproject van Jenn Wasner, de helft van Flock Of Dimes, vond ik al een stuk beter, maar een album van het niveau van het deze week verschenen The Life You Save had ik niet verwacht. De songs op het album zijn allemaal even aangenaam, in muzikaal opzicht is het vijftig minuten smullen en dan is er ook nog eens de prachtige stem van Jenn Wasner, die nog niet eerder zo mooi klonk. Een daverende verrassing wat mij betreft dit nieuwe album van Flock Of Dimes.



Jenn Wasner maakte de afgelopen 15 jaar een aantal albums als lid van het duo Wye Oak, maar begon een kleine tien jaar geleden ook met haar soloproject Flock Of Dimes. Met de muziek van Wye Oak heb ik nooit zoveel gehad, al maakt het duo dat naast Jenn Wasner bestaat uit Andy Stack zeker interessante muziek. De muziek van Flock Of Dimes bevalt me vooralsnog een stuk beter, al vond ik het in 2016 verschenen debuutalbum van het project nog niet heel overtuigend. 

De twee albums die volgden, Head Of Roses uit 2021 en de een jaar later verschenen aanvulling Head Of Roses: Phantom Limb, vond ik een stuk beter en zeker goed genoeg voor een plekje op de krenten uit de pop. Head Of Roses en de follow-up zijn albums met meerdere en minstens twee gezichten. In een aantal tracks op deze albums pakt Jenn Wasner uit met flink wat elektronica en is ze niet eens zo heel ver verwijderd van de muziek van Wye Oak, maar in een aantal andere tracks schuift de muzikante uit Baltimore, Maryland, op richting Amerikaanse rootsmuziek en maakt ze indruk met ingetogen en folky tracks. 

Op het deze week verschenen The Life You Save voegt Jenn Wasner nog een derde gezicht toe aan de muziek van Flock Of Dimes of combineert ze alle invloeden juist tot één gezicht. De Amerikaanse muzikante kiest dit keer voor een lekker dromerig geluid en het is een geluid dat zich vrijwel onmiddellijk als de spreekwoordelijke warme deken om je heen slaat. Het klinkt flink anders dan de muziek op de vorige albums van Flock Of Dimes en totaal anders dan de muziek van Wye Oak, maar wat klinkt het aangenaam. 

De warme klanken van Flock Of Dimes gaan zeker muzikale troost bieden tijdens de vele donkere dagen die er aan komen, maar het is ook absoluut een interessant album. Jenn Wasner maakte het nieuwe album van haar project met een aantal gastmuzikanten, die een heel arsenaal aan instrumenten toevoegen aan het geluid van Flock Of Dimes. Het is een mooi en interessant geluid dat de ene keer wordt voorzien van bijzonder sfeervolle bijdragen van de pedal steel, de volgende keer met wolken elektronica en incidenteel met wat stekeligere bijdragen van onder andere elektrische gitaren. 

Gemene deler is dat de muziek op The Life You Save altijd warm, sfeervol en buitengewoon verzorgd klinkt. Het is muziek om lekker bij te luieren, al is het zonde om alle bijzondere details in de muziek van Flock Of Dimes te missen. De zeer sfeervolle klanken passen uitstekend bij de stem van Jenn Wasner, die wat mij betreft nog niet eerder zo mooi zong. Ook de zang op The Life You Save heeft overigens het warme karakter dat ook de muziek op het album typeert. Het wordt allemaal geperfectioneerd in de productie, waarvoor Jenn Wasner ook zelf tekent. 

Er is de afgelopen jaren niet veel meer vernomen van Wye Oak en gezien het hoge niveau dat Jenn Wasner haalt op het nieuwe album van haar project Flock Of Dimes hoeven we daar wat mij betreft ook niet om te treuren. Ik was best gecharmeerd van de vorige twee albums van het project van de Amerikaanse muzikante, maar Flock Of Dimes zet op The Life You Save echt een reuzenstap en heeft een album afgeleverd dat wat mij betreft niet gaat misstaan in de jaarlijstjes en dat had ik op voorhand echt niet verwacht. Erwin Zijleman

De muziek van Flock of Dimes is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://flockofdimes.bandcamp.com/album/the-life-you-save.


Head Of Roses van Flock Of Dimes is verkrijgbaar via de Mania webshop:



13 oktober 2025

Review: Madi Diaz - Fatal Optimist

Madi Diaz koos op haar vorige album op geslaagde wijze de afslag richting een wat toegankelijker geluid, maar laat op het deze week verschenen Fatal Optimist horen dat ook het soberdere werk bij haar in goede handen is
Ik heb Madi Diaz inmiddels al een aantal jaren hoog zitten, want ondanks dat het feit dat de Amerikaanse muzikante flink varieert met haar geluid, levert ze altijd kwaliteit. Dat doet ze ook weer met haar nieuwe album Fatal Optimist, al haar zesde of zelfs zevende album. Het is een album waarop Madi Diaz haar songs terugbrengt tot de essentie. De meeste tracks hebben genoeg aan een gitaar en de stem van Madi Diaz en het resultaat is song na song prachtig. Door de sobere inkleuring komt alles neer op de zang van de Amerikaanse muzikante en de zang is op Fatal Optimist echt indrukwekkend mooi. Ik was best onder de indruk van haar vorige twee albums, maar deze vind ik nog wat beter.



De Amerikaanse muzikante Madi Diaz leverde begin vorig jaar met Weird Faith een bijzonder leuk album af. Het is een album dat een stuk lichtvoetiger klonk dan het in 2021 verschenen History Of A Feeling, dat vooral sober ingekleurde folksongs bevatte. Op Weird Faith flirtte Madi Diaz ook opzichtig met indiepop en indierock en dat beviel me wel. 

Een paar maanden na de release van het album zag ik Madi Diaz alleen met haar gitaar in het voorprogramma van Kacey Musgraves, maar in een warm en rumoerig Paradiso bleef er helaas maar weinig over van de prima songs van Madi Diaz. Toen ik vorige week las dat de Amerikaanse muzikante op haar nieuwe album kiest voor uiterst sober ingekleurde folksongs was ik daarom niet direct enthousiast, maar het deze week verschenen Fatal Optimist had niet veel tijd nodig om me enthousiast te maken. 

De berichten die aan het album vooraf gingen blijken te kloppen, want Fatal Optimist is inderdaad een bijzonder ingetogen en zeer spaarzaam ingekleurd album. Volgens de credits waren er nog wel wat extra muzikanten en twee producers, onder wie de topproducer Gabe Wax, betrokken bij het maken van het album, maar ook bij beluistering met de koptelefoon hoor je buiten wat subtiele accenten niet veel meer dan gitaarakkoorden en de stem van Madi Diaz, die één keer kiest voor de piano en alleen in de slottrack wat meer instrumenten toe laat. 

Dat er een producer van naam en faam heeft gesleuteld aan de songs op Fatal Optimist hoor je overigens wel, want het album klinkt veel mooier dan het gemiddelde sober ingekleurde singer-songwriter album. Ik werd eigenlijk direct gegrepen door het van alle franje ontdane geluid op het nieuwe album van Madi Diaz. 

De Amerikaanse muzikante had zoals gezegd niet veel meer nodig dan gitaren, maar zowel het akoestische als het elektrische gitaarwerk op het album is prachtig. De instrumentatie op Fatal Optimist is spaarzaam of zelfs Spartaans, maar wel zeer trefzeker. Het biedt bovendien een prachtige basis voor de stem van Madi Diaz, die echt prachtig zingt. 

Haar stem deed het vorig jaar uitstekend in de lekker in het gehoor liggende popsongs op Weird Faith, maar ik vind de zang op Fatal Optimist nog een stuk mooier. Madi Diaz is een getalenteerd verhalenverteller en heeft voor haar nieuwe album een aantal persoonlijke en vaak wat melancholische songs geschreven. Het zijn songs die ze met heel veel gevoel vertolkt, waardoor de zang op het album flink binnen komt. 

Er zijn momenteel niet veel muzikanten die een uiterst sober album als Fatal Optimist durven te maken, maar ik ben blij dat Madi Diaz het wel heeft gedaan. Wanneer in de slottrack en tevens titeltrack van het album toch nog wordt gekozen voor een wat voller geluid vind ik de muziek van Madi Diaz direct een stuk minder onderscheidend en verlang ik terug naar de ruwe eenvoud van de tien eerdere songs op het album. 

Ik was op voorhand nog wel bang dat de sobere setting na een paar songs of na een paar keer horen van het album zou gaan vervelen, maar dat is zeker niet het geval. Integendeel zelfs want de sobere prachtsongs op Fatal Optimist worden me alleen maar dierbaarder. Het is een moedige keuze om een puur en eerlijk album als Fatal Optimist te maken, maar het pakt prachtig uit. Erwin Zijleman

De muziek van Madi Diaz is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://madidiaz.bandcamp.com/album/fatal-optimist.


Weird Faith van Madi Diaz is verkrijgbaar via de Mania webshop:



12 oktober 2025

Review: Rachael Yamagata - Happenstance (2004)

De Amerikaanse muzikante Rachael Yamagata heeft sinds vorige week vijf uitstekende albums op haar naam staan, maar met name haar debuutalbum Happenstance uit 2004 is een album dat iedereen gehoord moet hebben
Ik weet niet precies meer hoe ik 21 jaar geleden op het spoor kwam van Rachael Yamagata, maar weet nog wel dat ik direct onder de indruk was van haar debuutalbum Happenstance. Dat ben ik 21 jaar later nog steeds, want hoewel ook de andere vier albums die Rachael Yamagata heeft gemaakt prachtig zijn, blijft Happenstance mijn favoriete album van de Amerikaanse muzikante. Het is een album dat meerdere kanten op kan en met name het tweede deel van het album is van een bijzondere schoonheid en dan vooral door de prachtige stem van Rachael Yamagata en de bijzondere arrangementen van de songs. Happenstance is een album dat wat mij betreft best een klassieker mag worden genoemd.



Vorige week verscheen bijna uit het niets Starlit Alchemy, het vijfde album van de Amerikaanse singer-songwriter Rachael Yamagata. Het is net als de drie albums die er aan vooraf gingen echt een uitstekend album, maar het debuutalbum van Rachael Yamagata blijft wat mij betreft nog altijd ongeëvenaard. 

Happenstance verscheen een jaar na de veelbelovende EP met de titel EP, die Rachael Yamagata in 2023 op de kaart had gezet, nadat ze flink wat jaren met weinig succes muziek had gemaakt, onder andere met de funkband Bumpus. Na de EP werd ook het in de zomer van 2004 verschenen Happenstance uitstekend ontvangen en leek Rachael Yamagata een ster in wording. Zo ver kwam het echter niet. Ik heb het debuutalbum van Rachael Yamagata de afgelopen eenentwintig jaar heel vaak beluisterd en beschouw het als een van de betere albums van vrouwelijke singer-songwriters, maar het grote publiek dacht er kennelijk anders over. 

Toen ik vorige week naar het nieuwe album van Rachael Yamagata luisterde kwam ik op de streaming media platforms tot mijn verrassing een Deluxe Edition van het album tegen, die nog eens drie tracks toevoegt aan het originele album. Op dit album heeft de Amerikaanse muzikante zich stevig laten beïnvloeden door de grote singer-songwriters uit de jaren 70, waaronder ook absoluut vrouwelijke singer-songwriters als Carole King. 

Happenstance werd hiernaast vergeleken met de muziek van Fiona Apple, die op dat moment al een paar jaar aan de weg timmerde. Dat het debuutalbum van Rachael Yamagata werd vergeleken met de muziek van Fiona Apple hoor je vooral in Be Be Your Love, de openingstrack van Happenstance, en nog veel duidelijker in Letter Read, de tweede track op het album, die wel erg opzichtig tegen de muziek van Fiona Apple aanschuurt met vrijwel identiek pianospel en ook zanglijnen en ritmes die niet hadden misstaan op een van de albums van Fiona Apple. 

In de andere tracks op Happenstance ligt de vergelijking met de muziek van Fiona Apple er minder dik bovenop en horen we meer van Rachael Yamagata zelf. Het kan nog steeds alle kanten op van vintage jaren 70 singer-songwriter muziek tot radiovriendelijke 90s pop en soulvolle pop. 

Zeker als Rachael Yamagata meer haar eigen weg kiest valt op hoe mooi en veelzijdig haar zang is en hoe trefzeker de productie van John Alagia, die op dat moment vooral bekend was als producer van Dave Matthews en John Mayer en Happenstance heeft voorzien van een mooi en bij vlagen rijk georkestreerd geluid, dat perfect past bij de stem van Rachael Yamagata. De Amerikaanse muzikante zingt op haar debuutalbum echt prachtig en ook nog eens met veel passie, wat haar songs voorziet van een bijzondere lading. Het raakte me in 2004 echt onmiddellijk en de songs op Happenstance raken me nog steeds. 

Wanneer ik nu luister naar het debuutalbum van Rachael Yamagata, begrijp ik er echt niets van dat het album in 2004 niet veel meer aandacht trok dan het deed en begrijp ik ook niet dat het album achteraf bezien niet is uitgeroepen tot klassieker. 

De originele versie van het album was 13 tracks lang prachtig en de Deluxe Edition voegt er nog drie mooie en bijzondere tracks aan toe. Ik hoop dat Rachael Yamagata deze weken wat nieuwe zieltjes wint met haar nieuwe album Starlit Alchemy, maar haar debuutalbum Happenstance mag echt nooit vergeten worden. Erwin Zijleman

Op de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante staat een fraaie akoestische versie van Happenstance uit 2016: https://rachaelyamagata.bandcamp.com/album/acoustic-happenstance.


Happenstance van Rachael Yamagata is verkrijgbaar via de Mania webshop:


Review: Roufaida - Coming Up For Air

Na een terecht geprezen mini-album keert de Nederlands-Marokkaanse muzikante Roufaida deze week terug met haar debuutalbum Coming Up For Air en wat is het een mooi, spannend, vernieuwend en sprankelend album geworden
De Rotterdamse muzikante Roufaida maakte in 2023 al indruk met een bijzonder eigen geluid en dat geluid is op Coming Up For Air alleen maar mooier, rijker en eigenzinniger geworden. Het is een geluid waarin bijzondere ritmes centraal staan en waarin zowel plaats is voor invloeden uit de Westerse popmuziek als voor invloeden uit onder andere de Marokkaanse muziek. Het is van de eerste tot en met de laatste noot spannend, maar het is ook bijzonder mooi. Het wordt nog mooier door de stem van Roufaida die diepe indruk maakt als vertolker van zowel Engelse als Arabische teksten. Roufaida sleept je een bijzonder muzikaal universum in, dat je vervolgens voorlopig niet meer wilt verlaten.



De Nederlands-Marokkaanse muzikante Roufaida (Aboutaleb) leverde in het voorjaar van 2023 een titelloos mini-album af en maakte terecht flink wat indruk met bijzondere klanken, persoonlijke songs en een mooie en karakteristieke stem. Op het mini-album combineerde de Rotterdamse muzikante op bijzondere wijze invloeden uit de folk en de indie met invloeden uit de Marokkaanse muziek en muziek uit het Midden-Oosten. Het leverde uniek klinkende maar ook zeer aansprekende songs op. 

Roufaida keert deze week terug met haar volwaardige debuutalbum en laat horen dat ze sindsdien alleen maar beter is geworden. Op het ruim twee jaar oude mini-album liet Roufaida al een bijzondere smeltkroes vol invloeden horen en hier zijn alleen maar invloeden aan toegevoegd. Naast folk en indie en invloeden uit de muziek waarmee de Rotterdamse muzikanten kennis maakte tijdens de vakanties in Marokko uit haar jeugd, zijn op Coming Up For Air ook invloeden uit onder andere de hiphop, R&B, Afrobeat en pure pop te horen. 

Roufaida koos op haar mini-album nog vooral voor songs met een duidelijke folky basis, maar kiest op haar debuutalbum vooral voor dansbare maar tegelijkertijd redelijk ingetogen tracks. Het zijn tracks die worden gedragen door bijzondere ritmes en het zijn tracks die in muzikaal opzicht continu een brug slaan tussen de culturen waartussen Roufaida zich beweegt. Het klinkt allemaal bijzonder lekker, maar de muziek op Coming Up For Air is ook altijd spannend, waardoor je steeds weer nieuwe dingen ontdekt op het album. 

Het slaan van een brug tussen culturen doet de Rotterdamse muzikante ook met haar teksten, die deels in het Engels en deels in het Arabisch zijn. Het zijn overigens teksten waarin Roufaida geen blad voor de mond neemt. Direct in de openingstracks vraagt ze aandacht voor de Palestijnse zaak, maar ook meer persoonlijke thema’s als discriminatie, het vinden van een eigen identiteit en volwassen worden in een onstuimige wereld komen ruimschoots aan bod op een album dat ook optimisme uitstraalt. 

Roufaida trekt niet alleen aandacht met haar bijzondere muziek, maar maakt ook indruk met haar stem. De zang op Coming Up For Air heeft aan kracht en souplesse gewonnen en voelt zich als een vis in het water in het avontuurlijke en veelzijdige geluid op Coming Up For Air. Hoe mooi haar stem is hoor je misschien nog wel het best in een zeer ingetogen track als Li Beirut, maar ook in combinatie met wat steviger aangezette klanken is de stem van Roufaida echt bijzonder mooi. 

Het heeft heel af en toe wel wat van de muziek van Naaz, die ook verschillende culturen samenbrengt in haar songs, maar Roufaida heeft op haar debuutalbum ook een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid dat verder wordt opgetild door de fenomenale productie van Wannes Salomé, die we kennen van zijn band Klangstof, maar die ook als producer inmiddels flink aan de weg timmert. De Nederlandse producer heeft het album voorzien van een mooi helder geluid, waarin de ritmes een cruciale plek innemen en waar de rest van de muziek en de zang fraai omheen draaien. 

Coming Up For Air bevat elf tracks en bevat ruim een half uur muziek, maar wat gebeurt er veel moois en spannends in dit half uur. Na haar mini-album waren de verwachtingen met betrekking tot het debuutalbum van Roufaida hooggespannen, maar de Rotterdamse muzikante maakt ze met speels gemak waar. Wat een bijzonder album. Erwin Zijleman


Coming Up For Air van Roufaida is verkrijgbaar via de Mania webshop: