Kelsey Lu levert een vat vol tegenstrijdigheden, maar ook muziek van een bijzondere schoonheid af op haar prachtdebuut Blood, dat veel meer aandacht had verdiend
Blood lag bij mij vele maanden op de stapel onder het kopje R&B, maar toen het album er eenmaal af was, was ik vrijwel onmiddellijk diep onder de indruk van het debuut van Kelsey Lu. De muzikante uit New York combineert op Blood een veelheid aan stijlen en invloeden, wat een album oplevert dat geen moment in een hokje is te duwen. Op Blood hoor je R&B, folk, avant-garde, ambient, elektronica en nog veel meer. Alles vloeit prachtig in elkaar over op een album dat dromerig en beeldend is. De instrumentatie is prachtig, maar de stem van Kelsey Lu is minstens net zo mooi en betovert 45 minuten lang. Prachtdebuut.
Voor de laatste dag van 2019 heb ik nog een heel bijzonder album van de stapel gepakt. Blood van de Amerikaanse muzikante Kelsey Lu verscheen al in het voorjaar en heeft niet al teveel aandacht gekregen. Dat is jammer, want het is een heel bijzonder album dat zich met geen mogelijkheid in een hokje laat duwen. Blood wordt overigens vooral in het hokje R&B geduwd, maar met alleen dit hokje doe je het album van Kelsey Lu geen recht.
Kelsey Lu groeide op in een streng religieus gezien, dat ze uiteindelijk ontvluchtte om zich op te laten leiden tot klassiek celliste in Los Angeles. Vervolgens vertrok de jonge singer-songwriter naar New York om zich op de popmuziek te storten. Haar cello spel was te horen in de muziek van onder andere Solange, Sampha, Florence Welch, Rihanna en Lady Gaga en eerder dit jaar verscheen dus ook nog Blood.
Blood van Kelsey Lu is een vat vol tegenstrijdigheden. Aan de ene kant is er het cello spel van de Amerikaanse muzikante, dat Blood de kant van de chamber pop op stuurt. Aan de andere kant laat Kelsey Lu invloeden uit onder andere de folk, R&B, hiphop, avant garde, ambient en elektronica horen op haar album. Blood werd door dit vat vol tegenstrijdigheden onder andere omschreven als Solange met een cello of als avant-gardistische disco, maar ook die omschrijvingen dekken de lading maar ten dele.
De muziek van de muzikante uit New York is soms stemmig en sferisch, maar wanneer invloeden uit de R&B tijdelijk aan terrein winnen en fraai beats hun intrede doen, klinkt Blood ook verrassend toegankelijk en zelfs hitgevoelig.
De stem van Kelsey Lu is al net zo veelzijdig als het instrumentarium op Blood. Ze kan prachtig zweverig of zelfs bijna pastoraal zingen, maar kan met haar soulvolle strot ook de concurrentie met de pop- en R&B prinsessen van het moment aan. Blood slingert je 45 minuten heen en weer tussen uitersten, maar na enige gewenning kun je alleen maar concluderen dat alles dat Kelsey Lu doet van een bijzondere schoonheid is.
Klassieke cello klanken vloeien prachtig samen met folky akoestische gitaren, maar Kelsey Lu is ook niet bang voor flink wat elektronica in haar muziek. Het zorgt zoals gezegd voor muziek die lastig te plaatsen is, maar op een of andere manier vloeien de uitersten op het album bijna naadloos in elkaar over en vormen alle uitersten een organisch en dromerig geheel.
Tussen alle uitersten is het bovendien lastig kiezen. Kelsey Lu imponeert met beeldende en klassiek aandoende klanken, is een fascinerend folkie, maar maakt ook R&B waar de groten in het genre een moord voor zouden doen. De jonge Amerikaanse zoekt ook nog eens nadrukkelijk het experiment, maakt angstaanjagend mooie muziek die het uitstekend doet bij een film of tv-serie van David Lynch, sleept je zomaar de dansvloer op (met de eerder genoemde avant-gardistische disco) en vergrijpt zich ook nog eens op bijzonder fraaie wijze aan 10cc’s I’m Not In Love, dat van heel veel extra bezwering wordt voorzien.
Iedere keer als ik naar Kelsey Lu’s Blood luister hoor ik nieuwe dingen en iedere keer ben ik weer wat meer onder de indruk van de betoverend mooie klanken, de prachtige zang en de vele verrassende wendingen op het album. Kelsey Lu kon in het voorjaar rekenen op een aantal vijfsterren recensies, maar haar album lijkt vergeten in de jaarlijstjes. Als ik dit album eerder had opgepikt had het album mijn jaarlijstje zeker gehaald. Erwin Zijleman
De drie zussen die samen Joseph vormen knallen uit de speakers met imponerend vocaal vuurwerk en harmonieën om van te watertanden
Joseph mocht vorige maand het Tom Waits tribute album Come On Up To The House openen en maakte een onuitwisbare indruk. Op haar derde album Good Luck, Kid kiest Joseph wat meer voor de pop en een net wat te zwaar aangezet geluid. Het zijn kleine smetjes op een album dat flink wordt opgetild door de zang van Allison, Meegan en Natalie Closner, die individueel imponeren, maar tot grote hoogten stijgen wanneer hun stemmen samensmelten in wonderschone harmonieën. Combineer de drie zussen met een producer van naam en faam en ze maken een wereldplaat.
Joseph is een trio uit Portland, Oregon, dat bestaat uit de zussen Allison, Meegan en Natalie Closner. Het drietal bracht eerder dit jaar haar derde album Good Luck, Kid uit. Het is een album dat me zeker was ontgaan wanneer Joseph niet was opgedoken op het prachtige Tom Waits tribute album Come On Up To The House.
Het Amerikaanse drietal opende dit album met de titeltrack en betoverde met drie prachtig bij elkaar kleurende stemmen, die goed waren voor bijzonder fraaie harmonieën.
Joseph bracht eerder dit jaar zoals gezegd haar derde album uit en het is een album waarop Allison, Meegan en Natalie Closner net wat minder vertrouwen op hun geweldige harmonieën dan op hun eerdere albums. Good Luck, Kid, is een stuk minder traditioneel dan met name het debuut van het Amerikaanse drietal en flirt opzichtig met pop. Daar moet je van houden, maar dat doe ik, zeker wanneer het gaat om pop zoals die is te horen op het album van Joseph.
Good Luck, Kid is voorzien van een wat zwaar aangezet geluid en het is een geluid dat vraagt om krachtige stemmen. Hier ben je bij de zusjes Closner zeker voor aan het juiste adres. Good Luck, Kid is met name in vocaal opzicht een indrukwekkend album. De drie zussen uit Portland zijn alle drie voorzien van een krachtige stem, maar het zijn ook nog eens stemmen die prachtig samenvloeien, zoals alleen stemmen van zussen dat kunnen.
Joseph werd in het verleden vooral vergeleken met wat traditioneel aandoende vocale krachtpatsers als The Staves en First Aid Kit, maar sinds Joseph de pop heeft omarmd hoor ik vooral raakvlakken met Lucius, Lily & Madeleine en zeker ook HAIM; met uitzondering van Lucius overigens allemaal bands die bestaan uit zussen. Uit het verleden kan ook Wilson Phillips nog worden toegevoegd (nog twee zussen).
Zeker wanneer de instrumentatie zwaar wordt aangezet gaat de muziek van Joseph de kant van de radiovriendelijke pop op, maar Good Luck, Kid bevat ook een aantal songs die meer invloeden uit de country en folk bevatten. Het derde album van Joseph bevalt me het best wanneer de zusjes Closner betrekkelijk ingetogen zingen en tekenen voor harmonieën van een bijna onwerkelijke schoonheid, maar ook als in vocaal opzicht flink wordt aangezet, blijft de muziek van Joseph aan de goede kant van de streep.
Good Luck, Kid laat echter ook horen dat het Amerikaanse drietal nog veel beter kan. Met vocaal vuurwerk als op het derde album van Joseph moet je garant kunnen staan voor drie kwartier kippenvel en dat doet Good Luck, Kid net niet. Niet alle songs op het album zijn even sterk of benutten de vocale talenten van de zussen Closner even goed, maar tegenover de wat zwakkere songs op het album staan songs waarin Allison, Meegan en Natalie Closner in vocaal opzicht imponeren en kippenvel met geen mogelijkheid te onderdrukken is.
Na beluistering van de openingstrack van het Tom Waits tribute album Come On Up To The House hoopte ik op een album vol met dit soort songs. Dat is Good Luck, Kid misschien niet, maar het is wel een album dat me steeds wat dierbaarder wordt, net als de album van HAIM overigens. Alleen al vanwege de harmonieën is Good Luck, Kid van Joseph echt veel te goed om te laten liggen. Erwin Zijleman
Voor de muziekliefhebber en lijstjesfreak heeft de Vlaamse muziekjournalist Peter Vantyghem een mooi menu samengesteld, dat je heel 2020 kan inspireren
We zijn de afgelopen maand weer stevig verwend met jaarlijstjes en decenniumlijstjes. Voor een ieder die nog niet verzadigd is verscheen eerder dit jaar een mooi boek van de Vlaamse muziekjournalist Peter Vantyghem. 365 Albums Die Je Beluisterd Moet Hebben geeft je heel 2020 iedere dag een muziektip, waarbij iedere maand een ander genre voorbij komt. Een leuke manier om een genre te ontdekken en ook nog eens de kennis van het genre te vergroten. Ik heb stiekem wat gebladerd, maar ga me toch vooral iedere dag van 2020 laten verrassen door dit mooie boek.
Eerder dit jaar kocht ik het boek 365 Albums Die Je Beluisterd Moet Hebben van de Vlaamse muziekjournalist Peter Vantyghem. Boeken als deze zijn er in vele soorten en maten en zijn voor mij in het verleden vaak een inspiratiebron geweest voor het ontdekken van nieuwe muziek.
Dat was voor het Spotify-tijdperk overigens een stuk ingewikkelder dan het nu is. Vaak bleken obscure klassiekers uit een ver verleden lastig verkrijgbaar of moest er flink voor in de buidel worden getast, wat ik alleen deed als ik er zeker van was dat een album me zou gaan bevallen. Het had zeker zijn charmes, maar tegenwoordig is het een stuk eenvoudiger.
Door de streaming media diensten heb je bijna alle muziek binnen handbereik en dat geldt dus ook voor de fraaie lijst die Peter Vantyghem heeft samengesteld. Mijn favoriet in dit genre is overigens nog steeds 1001 Albums You Must Hear Before You Die van Robert Dimery dat met enige regelmaat geactualiseerd wordt, al draait natuurlijk alles om de klassiekers die je in het verleden zijn ontgaan.
Het leuke van het boek van Peter Vantyghem is dat hij voor iedere dag van het jaar één album heeft geselecteerd en dat hij zich beperkt tot een aantal genres. Het boek biedt hierdoor een laagdrempelige manier om dagelijks de horizon wat te verbreden en om in een maand tijd stevig bijgeschoold te worden in een genre. De Vlaamse popjournalist draagt iedere dag een album aan en kiest hierbij niet uitsluitend voor de klassiekers die iedereen in de kast heeft staan. Bovendien krijg wat extra informatie over de muzikant en het album en zijn er tips voor verder luisteren wanneer een bepaald album je bevalt.
Ik heb het boek eerder dit jaar even laten liggen om er op 1 januari mee te beginnen en in de twaalf maanden van 2020 nieuwe albums te ontdekken in de genres blues, country, soul, jazz, punk/indie, afro/latin, rock, pop, folk, urban, elektro en chanson. Aan het eind van de maand zal ik één van de albums bespreken op de krenten uit de pop, wat in een aantal van de genres mogelijk nog wel een uitdaging is, maar wie weet.
Ik heb natuurlijk al wel stiekem wat gebladerd in het boek en heb een aantal interessante keuzes gezien, wat van 365 Albums Die Je Beluisterd Moet Hebben van Peter Vantyghem een interessant boek maakt voor muziekliefhebbers met een lijstjes fetisj; twee dingen die volgens mij goed samen gaan.
Als het boek van de Vlaamse muziekjournalist bevalt is het lijvige boekwerk van Robert Dimery een logisch vervolg; ik heb er zelf minstens 25 briljante albums die ik anders nooit beluisterd zou hebben aan over gehouden. Ik ben benieuwd naar de oogst van 365 Albums Die Je Beluisterd Moet Hebben, maar hierover rapporteer ik zoals gezegd maandelijks in 2020. Jezelf laten inspireren is natuurlijk nog veel beter. Erwin Zijleman
Na mijn jaarlijstje over 2019 is het ook nog wel interessant om te zien welke recensies het afgelopen jaar de meeste lezers trokken op de krenten uit de pop. Het eindresultaat is buiten de nummer 1 op zijn zachtst gezegd verrassend.
De krenten uit de pop werd het afgelopen jaar ruim 710.000 keer bezocht. De meeste bezoekers gingen naar de hoofdpagina, maar ook de links naar specifieke licenties werden druk bezocht met de onderstaande top 10 als resultaat.
De nummer 1 is geen verrassing. Het jaarlijstje is over het algemeen met afstand het meest bezochte artikel op mijn BLOG en ook dit jaar is dat het geval. In de top 10 aller tijden van de krenten uit de top staan maar liefst 7 jaarlijstjes (de onbetwiste nummer 1 positie van Rumer kan ik nog steeds niet verklaren).
Buiten de nummer 1 is de top 10 wel verrassend. Op nummer twee staat een boek, wat op de krenten uit de pop niet meer dan een incidenteel intermezzo is. Van de acht albums in de top 10 haalde geen enkel album mijn jaarlijstje, al had het prachtalbum van Tiny Ruins hier wel in moeten staan, misschien zelfs wel in de top 10. En Monotales was eer natuurlijk een van 2018. Bovendien verscheen het merendeel van de albums in de top 10 in de laatste twee maanden van 2019.
Het zegt verder niet al teveel, maar leuk is het wel. De top 10 over de afgelopen week, maand en jaar en de all-time favourites staan overigens altijd in de zijbalken op de website. Erwin Zijleman
Top 10 meest bezocht in 2019
1. Jaarlijstje 2019
2. Boek: Leo Blokhuis - Blauwe Zomer
3. Nona - Nona
4. Tiny Ruins - Olympic Girls
5. Mount Eerie with Julie Doiron - Lost Wisdom pt. 2
6. Will Johnson - Wire Mountain
7. Coldplay - Everyday Life
8. Women Sing Waits - Come On Up To The House
9. Tindersticks - No Treasure But Hope
10. Monotales - Kiss The Money And Run
Twee jaar na haar charmante debuut zet de jonge Française Pomme een reuzenstap en zaagt ze aan de poten van de troon van de bijna onaantastbaar geachte Zaz
Laat Les Failles van Pomme uit de speakers komen en de ruimte vult zich met subtiele, maar wonderschone en warme klanken. Het past allemaal prachtig bij de mooie stem van Pomme, die jeugdigheid combineert met een randje doorleving. Pomme liet op haar debuut al horen dat ze uit de voeten kan als zuchtmeisje en als chansonnière en dat ze bovendien invloeden uit de folk verwerkt in haar muziek. Op Les Failles tilt ze al deze invloeden naar een wat hoger niveau. De songs op het tweede album van Pomme zijn stuk voor stuk prachtig ingekleurd en vervolgens naar grote hoogten getild door de geweldige stem van de jonge singer-songwriter uit Parijs.
Vorige maand verscheen, zonder al teveel Nederlandse aandacht, een nieuw album van de Franse zangeres Pomme. Diezelfde Pomme tekende twee jaar geleden voor 40 minuten onweerstaanbare verleiding met haar debuut À Peu Près. Met haar debuut kon de op dat moment pas 21 jaar oude Pomme direct met de besten mee in de Franse muziekscene en die status bevestigt de muzikante uit Parijs nu met haar tweede album.
Les Failles is net als het debuut van Pomme een veelzijdig album. Pomme is een geweldig Frans zuchtmeisje, maar ze kent ook de klassiekers binnen de Franse chansons en heeft een zwak voor Britse en Amerikaanse folk uit de jaren 70.
De zang van de jonge Française klinkt het ene moment zoet en lichtvoetig, maar snijdt het volgende moment door de ziel, terwijl de instrumentatie op Les Failles varieert van speels en eigentijds tot traditioneel en licht dramatisch.
Vergeleken met haar debuut heeft de muziek van Pomme absoluut aan diepgang gewonnen. Waar ik de Parijse singer-songwriter twee jaar geleden nog niet durfde te vergelijken met de grote Zaz, is deze vergelijking dit keer wel op zijn plaats. Zeker wanneer Pomme opschuift richting het Franse chanson doet Les Failles erg denken aan de muziek van Zaz, maar net als Zaz schiet Pomme als een kameleon door de Franse popmuziek en door de tijd. In de sober gearrangeerde songs met flarden uit de Franse chansons van weleer klinkt Pomme opeens verrassend doorleefd, maar in de wat meer pop georiënteerde songs is de jonge Franse singer-songwriter ook nog steeds goed voor vlinders en zonnestralen.
In beide typen songs maakt Pomme indruk met haar stem, die van een bijzonder aangenaam rauw randje is voorzien. Die stem staat er vaak grotendeels alleen voor, want Les Failles is over het algemeen subtiel ingekleurd. Het is geen probleem voor Pomme, want de zang op haar nieuwe album is van een hoog niveau.
Datzelfde geldt overigens voor de subtiele, maar ook bijzonder mooie instrumentatie, die de mooie vocalen prachtig ondersteunt. In de instrumentatie hoor je aan de ene kant de liefde voor Britse en Amerikaanse folk en wordt aan de andere kant de Franse popmuziek uit heden en verleden geëerd.
Ook als songwriter maakt Pomme indruk op Les Failles. Waar de jonge Française op haar debuut nog vooral koos voor zwoele popliedjes, graaft ze dit keer dieper en domineren stemmige en vaak wat melancholisch klinkende songs, die prachtig kleuren bij het seizoen. Les Failles is een intiem en ingetogen album, maar het is ook een album dat de ruimte verwarmt met mooie klanken en met de heerlijke stem van Pomme. Zaz was de afgelopen jaren onaantastbaar binnen de Franse popmuziek, maar met Les Failles zaagt de jonge Pomme voorzichtig aan de poten van haar troon.
À Peu Près kreeg twee jaar geleden niet al teveel aandacht in Nederland en dat is helaas niet anders voor Les Failles. Pomme is echter veel meer dan het zoveelste zwoele Franse zuchtmeisje. Met het bijzonder knappe Les Failles, dat iedere keer weer nieuwe dingen laat horen, heeft Pomme een album afgeleverd dat het verdient om gehoord en gekoesterd te worden. Het album was mij ook bijna ontgaan, maar maakt momenteel overuren en wordt alleen maar mooier. Erwin Zijleman
Shannon Wright maakt alleen maar prachtplaten en ook het sobere Providence met alleen piano en zang is er weer een die vrijwel onmiddellijk diepe indruk maakt
Shannon Wright dook halverwege de jaren 90 op met de zwaar onderschatte band Crowsdell en heeft sindsdien gewerkt aan een in kwalitatief opzicht hoogstaand oeuvre. Na flink wat gitaar georiënteerde albums, kiest de Amerikaanse singer-songwriter dit keer voor een combinatie van wonderschone pianoklanken en fluisterzachte zang. Het komt, zeker bij eerste beluistering, wat zwaar en weemoedig over, maar duik wat dieper in de pianosongs op Providence en het album groeit en groeit. Providence is een puur en persoonlijk album dat weer wat bijzonders toevoegt aan het unieke oeuvre van Shannon Wright.
In 1995 kwam Shannon Wright voor het eerst op mijn pad. Door puur toeval kreeg ik het debuut van de Amerikaanse band Crowsdell in handen en dit bleek een debuut om te koesteren. Het door Stephen Malkmus (Pavement) geproduceerde Dreamette hoort wat mij betreft bij de beste vijf platen van de jaren 90, maar helaas werd mijn liefde voor de muziek van Crowsdell niet breed gedeeld.
Het zal er waarschijnlijk ook niet meer van komen, want het debuut van de Amerikaanse band, waarin alles draaide om frontvrouw Shannon Wright, is niet te vinden op de streaming media diensten en alleen met veel geluk op cd te scoren.
In 1997 lag een tweede album van de band klaar, maar de platenmaatschappij zag er geen heil meer in, liet het album op de plank liggen en stuurde Crowsdell de laan uit. Within The Curve Of An Arm dook later alsnog op en bleek bijna net zo mooi als het geweldige debuut van de band uit Jackson, Florida.
Na het mislukte avontuur met Crowsdell begon Shannon Wright aan een solocarrière. Deze heeft inmiddels een elftal albums opgeleverd en ze zijn allemaal even mooi en bijzonder. Af en toe leek het er op dat de door de critici altijd geprezen Shannon Wright de sprong zou kunnen maken naar een wat breder publiek, bijvoorbeeld door haar samenwerking met de Franse muzikant Yann Tiersen, maar de afgelopen jaren krijgen haar albums helaas nauwelijks aandacht.
Hierdoor ben ik Shannon Wright ook wat uit het oog verloren, maar dankzij een bijzonder jaarlijstje kwam ik alsnog op het spoor van het dit haar verschenen Providence. Providence is een uiterst sober album. In de zeven tracks op het album horen we alleen de stem van Shannon Wright en haar pianospel. Toch houdt Shannon Wright de aandacht moeiteloos 32 minuten vast.
De wat weemoedig klinkende songs op Providence klinken zo urgent dat onvoorwaardelijke aandacht wordt afgedwongen, waarna Shannon Wright diep onder de huid kruipt met haar intense songs. De fraaie pianoklanken en de fluisterzachte zang van de Amerikaanse singer-songwriter vloeien steeds weer prachtig samen en versterken elkaar.
Shannon Wright was in het verleden niet vies van rauwe gitaarklanken, maar haar pianospel is van een bijzondere schoonheid en intensiteit en brengt haar persoonlijke songs op fraaie wijze tot leven. Shannon Wright heeft het de luisteraar nooit heel makkelijk gemaakt en ook Providence is bij eerste beluistering wat zware kost. Wanneer je eenmaal wordt gegrepen door de prachtige pianoklanken en de gevoelige vocalen op het album worden de zeven tracks op het album echter alleen maar mooier en indringender.
Providence werd in Frankrijk enthousiast ontvangen, maar heeft verder maar heel weinig aandacht gekregen helaas. Het maakt het voor Shannon Wright steeds lastiger om als muzikant overeind te blijven, wat gezien haar enorme talent op zijn minst wrang is. Ik was de Amerikaanse singer-songwriter zelf ook even kwijt (het in 2017 verschenen Division, dat als dag en nacht verschilt van haar nieuwe album, heb ik ook nu pas ontdekt), maar het zware maar wonderschone Providence heb ik na één keer horen omarmd en ga ik voorlopig niet meer los laten. Erwin Zijleman
Hayes Carll is in Nederland niet zo heel bekend, maar de echtgenoot van Allison Moorer maakte eerder dit jaar een prachtig rootsalbum vol mooie verhalen
Hayes Carll draait inmiddels al een kleine twintig jaar mee binnen de Amerikaanse rootsmuziek en leverde zes, door de critici uitstekend ontvangen, albums af. Het dit jaar verschenen What It Is laat goed horen wat de Texaanse muzikant te bieden heeft. Het door echtgenote Allison Moorer geproduceerde album valt op door een mooi verzorgd geluid, door uitstekende zang en door mooie en indringende verhalen die zowel persoonlijk als maatschappijkritisch zijn. What It Is is eerder dit jaar wat ondergesneeuwd, maar het is een uitstekend rootsalbum, dat in 2019 moet worden gerekend tot de smaakmakers in het genre.
Ik ken Hayes Carll eigenlijk alleen als de kersverse echtgenoot van Allison Moorer, die wat mij betreft met Blood het meest indringende en meest ontroerende en bovendien het mooiste en krachtigste album van 2019 maakte. Vorige week zag ik de Amerikaanse muzikant, die ik tot voor kort overigens Carll Hayes noemde, zelf ook opduiken in een jaarlijstje met rootsalbums en ben ik toch maar eens gaan luisteren naar het eerder dit jaar verschenen What It is.
Hayes Carll draait al flink wat jaren mee binnen de Amerikaanse rootsmuziek. Na het afronden van zijn opleiding verruilde hij rond de eeuwwisseling op jonge leeftijd zijn geboortedorp in de buurt van Houston, Texas, voor het eveneens Texaanse Austin, waar hij een bestaan als muzikant op probeerde te bouwen. Dat lukte in eerste instantie maar matig, waardoor de jonge Hayes Carll zijn brood moest verdienen met het aan de deur verkopen van stofzuigers.
Inmiddels maakt de Amerikaanse muzikant al zo’n 18 jaar platen, wat eerder dit jaar What It Is opleverde. What It Is, het zesde album van Hayes Carll, werd, net als zijn vijf voorgangers, uitstekend ontvangen in de Verenigde Staten en daar valt niets op af te dingen. Het album werd geproduceerd door zijn echtgenote Allison Moorer, die inmiddels uitstekend weet hoe een goede rootsplaat moet klinken en in bassist en engineer Brad Jones een uitstekende co-producer vond.
Allison Moorer en Brad Jones hebben What It Is voorzien van een mooi open geluid, waarin de stem van Hayes Carll centraal staat. Het is een geluid waarin invloeden uit de folk en country worden gecombineerd met hier en daar een uitbarsting richting rootsrock. Het pakt allemaal prachtig uit.
Hayes Carll is een prima zanger, die herinnert aan groten in het genre als Townes van Zandt en Guy Clark, maar ik hoor ook flarden John Prine en Johnny Cash in zijn stem, die hier en daar fraai gezelschap krijgt van de achtergrondzang van Allison Moorer. De Texaanse muzikant is niet alleen een prima zanger, maar ook een uitstekend verhalenverteller. What It Is staat vol met mooie verhalen, waarin de humor niet ontbreekt, maar waarin ook misstanden genadeloos aan de kaak worden gesteld en de president van zijn vaderland gelukkig niet wordt ontzien.
De mooie verhalen op What It Is zijn vervolgens mooi ingekleurd met een warm en wat traditioneel aandoend rootsgeluid. Het is een rootsgeluid waarin bas, drums en gitaren de basis leggen en diezelfde gitaren (onder andere van meestergitarist Will Kimbrough) en vooral violen zorgen voor de verdere inkleuring. Hier en daar duiken ook nog wat andere instrumenten op, waardoor het rootsgeluid van Hayes Carll lekker gevarieerd klinkt.
Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam, maar het past ook uitstekend bij de songs van Hayes Carll en bij zijn mooie en doorleefde stem. What It Is is een vrij ingetogen album, maar door hier en daar het tempo op te voeren blijft het album sprankelen en groeien.
Ik heb het zesde album van Hayes Carll eerder dit jaar heel makkelijk op de stapel gelegd en denk dat het album er zonder de link met Allison Moorer waarschijnlijk nooit meer van af was gekomen. What It Is van Hayes Carll is echter een prima rootsalbum dat, net als het meesterwerk van zijn echtgenote, meer aandacht verdient dan het gekregen heeft. Erwin Zijleman
De muziek van Hayes Carll is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://hayescarll.bandcamp.com.
Molly Burch verloochent haar country roots niet op een vooral in vocaal opzicht indrukwekkend, maar ook suikerzoet, kerstalbum
Na twee uitstekende albums komt Molly Burch nu op de proppen met een kerstalbum. Het is een kerstalbum waarop de Amerikaanse singer-songwriter haar country roots niet verloochent, maar waarop ze ook de zoetsappige kerstsongs niet uit de weg gaat en ze hier en daar kiest voor een bijzondere interpretatie. Zeker wanneer The Molly Burch Christmas Album tegen de country leunt valt er in muzikaal en vooral in vocaal opzicht veel te genieten op dit album, maar het blijft natuurlijk een kerstalbum. Een prima kerstalbum, maar net niet zo goed als die van Kacey Musgraves van een paar jaar geleden.
In tegenstelling tot Los Lobos heeft de Amerikaanse singer-songwriter Molly Burch wel een behoorlijk traditioneel kerstalbum gemaakt. De jonge singer-songwriter die Los Angeles inmiddels heeft verruild voor Austin, Texas, debuteerde in 2017 uitstekend met het fraaie Please Be Mine en bevestigde de belofte van haar debuut met het een jaar later verschenen First Flower.
Dit jaar moeten we het helaas doen zonder een regulier Molly Burch album, maar is er wel het kerstalbum The Molly Burch Christmas Album. Het is een album dat vooral in vocaal opzicht indruk maakt, al zal ik het buiten de kerstdagen waarschijnlijk niet snel uit de speakers laten komen.
The Molly Burch Christmas Album opent zo zoet dat het glazuur bijna van je tanden springt, maar in de tweede track komen ook de country roots van Molly Burch aan de oppervlakte in zowel de instrumentatie als in de zang. De singer-songwriter uit Austin gaat op haar kerstalbum aan de haal met een aantal minder bekende kerstsongs, maar schuwt ook de platgetreden paden niet, bijvoorbeeld met de wat cheesy maar ook wel weer geestige versie van Wham’s Last Christmas, die het net wint van de rauwe versie van Lucy Dacus.
Voor een aantal songs heeft Molly Burch een mannelijke partner gevonden, maar in de meeste tracks moet ze het vocale werk zelf opknappen. Dat gaat haar uitstekend af, want ze is een zeer getalenteerd zangeres en bovendien een zangeres die verrassend goed uit de voeten kan met het zoete kerstrepertoire.
Zeker wanneer de instrumentatie tijdloos is en invloeden uit de country verwerkt, klinkt The Molly Burch Christmas Album op zijn minst aangenaam en imponeert de Amerikaanse muzikante hier en daar met haar stem. Het levert een kerstalbum op dat een stuk beter is dan nagenoeg alle andere kerstalbums van dit jaar, al blijft het atypische kerstalbum van Los Lobos er wat mij betreft bovenuit steken.
Ik vind The Molly Burch Christmas Album ook net wat minder goed als het kerstalbum van soortgenoot Kacey Musgraves van een paar jaar geleden.
Van Kacey Musgraves verscheen dit jaar overigens The Kacey Musgraves Christmas Show, dat deels overlapt met A Very Kacey Christmas maar dat zonder de beelden nogal wat overbodige ballast bevat, waardoor mijn voorkeur uitgaat naar het kerstalbum uit 2016.
A Very Kacey Christmas voldoet als smaakvol kerstalbum nog steeds uitstekend. Kacey Musgraves kiest vooral voor uitgemolken kersthits, maar haar uit duizenden herkenbare stem voegt zoveel verleiding toe aan de bekende kersthits, dat ik ook na heel veel keren horen nog steeds als een blok val voor haar honingzoete versies. Ook in muzikaal opzicht steekt het kerstalbum van Kacey Musgraves overigens prima in elkaar met het countrypop geluid met een twist dat ook op haar albums domineert.
Kacey Musgraves weet zelfs de meest uitgekauwde kerstsong om te toveren tot een Kacey Musgraves song en dat is knap. Vanaf morgen is het wat mij betreft weer tijd voor wat meer avontuur en voor wat ruwere klanken, maar vandaag valt er genoeg te genieten van Molly Burch en vervolgens ook van het kerstalbum van Kacey Musgraves van een paar jaar geleden. Erwin Zijleman
De muziek van Molly Burch is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://mollyburch.bandcamp.com.
Tussen alle honingzoete kerstalbums van dit jaar duikt Los Lobos op met een geïnspireerde en kruidige mix van Tex-Mex en Latin, die ook na de kerstdagen nog prima smaakt
Het valt ook dit jaar niet mee om tussen de stapels kerstalbums die zijn verschenen iets fatsoenlijks te ontdekken. Toch is er dit jaar ook een heel leuk kerstalbum verschenen en dat is het album van de Amerikaanse band Los Lobos. Llegó Navidad klinkt vooral als een Los Lobos album en het is het soort Los Lobos album dat de Amerikaanse band al een tijd niet meer heeft gemaakt. Hier en daar duikt een kerstbelletje op, maar ik hoor toch vooral heel veel zonnestralen en plezier op dit album, dat het wachten op een echt nieuw album van de band iets makkelijker maakt.
Ook dit jaar zijn er weer stapels kerstalbums verschenen, maar het aantal echt interessante kerstalbums is met groot gemak op de vingers van één hand te tellen. Met afstand het leukste kerstalbum van het jaar komt wat mij betreft van de Amerikaanse band Los Lobos.
Llegó Navidad is zo’n leuk kerstalbum omdat het gelukkig niet het zoveelste kerstalbum is met volledig uitgemolken kersthits in een net wat ander jasje. Los Lobos haalt de meeste van de kerstsongs op het eigen kerstalbum uit Midden- en Zuid-Amerika, met een enkel uitstapje naar het zuiden van de Verenigde Staten en komt alleen helemaal aan het eind van het album met een uitbundige en wat melige versie van het hier wel uitgemolken Feliz Navidad op de proppen.
De band ging bij de keuze van de songs zeker niet over één nacht ijs, maar maakte een selectie uit meer dan 150 songs, waarna de band er nog een eigen kerstsong aan toevoegde. Hier en daar duikt een vleugje kerstmis op, maar voor de rest klinkt Llegó Navidad vooral als een regulier Los Lobos album en het is voor de afwisseling weer eens een grotendeels Spaanstalig en voornamelijk akoestisch Los Lobos album.
Llegó Navidad herinnert hierdoor aan albums als La Pistola Y La Corazon en Acoustic En Vivo, met hier en daar zoals gezegd een feestelijk uitstapje dat van Llegó Navidad toch een kerstalbum maakt. En om de feestvreugde verder te verhogen, worden hier en daar flink wat blazers ingezet en wordt het geluid van Los Lobos van extra warmte voorzien. Llegó Navidad is een album dat de sneeuwvlokken achterwege laat, maar zorgt voor heel veel zonnestralen. Daar is niets mis mee, want we komen hier wel wat vitamine D tekort in de donkere maanden van het jaar.
Natuurlijk is een kerstalbum per definitie niet veel meer dan een tussendoortje, maar er wordt op Llegó Navidad met veel passie gespeeld en gezongen. Voor liefhebbers van vuurwerk op de akoestische gitaar en zang vol gevoel, valt er op het kerstalbum van Los Lobos daarom voldoende te genieten en mij zitten de incidenteel opduikende kerstbelletjes in ieder geval niet echt in de weg.
Zeker de songs die niet zomaar herkenbaar zijn als kerstsongs, zouden niet misstaan op de reguliere Los Lobos albums en zeker niet op de albums waarop Spaanstalige songs en een akoestisch geluid domineren, waardoor het album een waardevolle aanvulling is op het oeuvre van de band.
Llegó Navidad schotelt je met kerst een opwindende schotel van Tex-Mex en traditionele Latijns-Amerikaanse muziek voor en het is een schotel die een stuk lichter en kruidiger is dan de gemiddelde kerstplaat en hierdoor niet als een baksteen op de maag ligt. Op hetzelfde moment durft Los Lobos hier en daar ook buiten de lijntjes te kleuren en voegt het op subtiele wijze invloeden uit andere genres toe, waardoor de Amerikaanse band ook opeens verrassend bluesy en soulvol kan klinken.
Llegó Navidad is een heerlijk kerstalbum, maar het is vooral ook een album dat doet uitzien naar een nieuw album van Los Lobos, want een band die zo geïnspireerd en urgent met kerstliedjes aan de slag gaat, moet ook tot grotere prestaties in staat worden geacht. Hoogste tijd dus voor een opvolger van het al uit 2015 stammende Gates Of Gold, dat ook al liet horen dat de muziek van Los Lobos nog niet aan slijtage onderhevig is. Erwin Zijleman
De Californische band Duster keert terug na bijna twintig jaar afwezigheid en heeft de magie van haar eerste twee albums weten te versterken
Duster is een cultband uit de tweede helft van de jaren 90, die na twee geweldige albums uit elkaar viel. Eerder dit jaar werd de balans opgemaakt met een fraaie box-set, maar dit bleek gelukkig geen slotakkoord. Eerder deze maand dook de band uit San Jose immers op met een gloednieuw album en het is een prachtig album. Duster benevelt met een fraaie mix van slowcore, lo-fi, noise-rock, psychedelica en nog veel meer. Soms melodieus, soms rauw, soms experimenteel, maar altijd mooi en tegelijkertijd intrigerend. Duster gaat verder waar het twintig jaar geleden ophield maar klinkt nog altijd urgent.
De Amerikaanse band Duster werd in de tweede helft van de jaren 90 geformeerd in het Californische San Jose. De band maakte twee albums, waarvan met name het in 1998 verschenen Stratosphere de boeken in is gegaan als een cultklassieker. Na het in 2000 verschenen Contemporary Movement, dat zeker niet onder deed voor het debuut van de band, viel alweer het doek voor de band, die de cultstatus helaas nooit echt wist te overstijgen.
Eerder dit jaar verscheen na een stilte van 19 jaar de box-set Capsule Losing Contact met alle muziek die Duster ooit opnam. Een lijvig slotakkoord met bijna drie uur muziek, die nogmaals bevestigde dat Duster een bijzondere band was.
Tijd voor de aftiteling dus, maar net als in de geweldige film Vice (aanrader) blijkt de eerste aftiteling wat te voorbarig. Een week of twee geleden keerde Duster immers terug met een gloednieuw album. Het titelloze album van de Californische band is een nieuwe start en hopelijk levert het de band wat meer waardering op dan 20 jaar geleden. De timing van de release van het nieuwe album van de band is niet heel handig, maar wat is het derde album van Duster een mooi album.
Heel veel veranderd is er niet. Duster maakt nog altijd zich langzaam voortslepende en wat naar binnen gekeerde muziek met elementen uit de slowcore, de lo-fi en de indie-rock. Denk aan bands als Bedhead, Codeine en Slint, maar zeker ook aan bands als Built To Spill en Modest Mouse of en band van dit moment als Horse Jumper Of Love, dat in de meeste jaarlijstjes, inclusief die van mij, helaas al weer vergeten was.
De basis van de muziek van Duster wordt gevormd door subtiele gitaarloopjes, die vaak een repeterend karakter hebben. Het zijn gitaarloopjes die vaak prachtig melodieus zijn, maar Duster kan incidenteel ook rauw en gruizig klinken. Het fraaie gitaarwerk op het album wordt prachtig ondersteund door een wat zwaar aangezette ritmesectie die, net als de lome vocalen, het tempo op fraaie wijze kan verlagen.
De muziek van Duster heeft door het lage tempo iets dromerigs, maar heeft op hetzelfde moment iets dreigends, al is de spanning op het album vooral onderhuids. Net als de vorige albums van de band is ook het derde album van Duster er een waarop in grote lijnen niet heel veel wordt gevarieerd, maar “the devil is in the details”. Het titelloze nieuwe album van de band is immers ook een album waarop heel veel te genieten valt en waarop je steeds weer nieuwe dingen hoort.
Het gitaarwerk op het album blijkt keer en keer van een bijzondere schoonheid, maar bijna stiekem beweegt Duster zich ook over de grenzen van de genoemde genres. Slowcore kan zomaar omslaan in benevelende psychedelica, terwijl eenvoudige lo-fi kan veranderen in behoorlijk complexe en experimentele muziek. Vergeleken met de eerste twee albums van Duster laat album nummer drie net wat meer uitgewerkte songs horen, al is het nieuwe album van de band net zo goed een drie kwartier durende luistertrip.
Duster moet na bijna twintig jaar stilte weer als startend bandje aan de bak en opent nu voor bands die niet hadden bestaan zonder het baanbrekende werk van de band uit San Jose. Het derde album van de band is bovendien een album dat veel beter is dan die van alle jonge bandjes die zich bewust of onbewust hebben laten inspireren door de muziek van de Californische band. Duster dreigt ook met dit nieuwe album weer tussen wal en schip te vallen, maar het is een album van grote schoonheid. Erwin Zijleman
De oudere albums van Duster zijn verkrijgbaar via bandcamp: https://dusternumero.bandcamp.com.
Omdat het decennium er alweer bijna op zit, komen de echte lijstjesmakers momenteel met de beste albums van het decennium op de proppen. Ik ben er ook aan begonnen, maar met een groslijst van honderden albums ben ik er snel mee gestopt.
Leuker is om eens te kijken welke albums ik de afgelopen tien jaar bovenaan mijn lijstje heb gezet. Het is een opvallende lijst.
Ten eerste opvallend veel muzikanten van wie we sinds het aanvoeren van het jaarlijstje weinig tot niets meer hebben vernomen. Dat is in het geval van Billy Marlowe niet zo gek, want die is al meer dan 20 jaar niet meer onder ons, maar wat te denken van Fiona Apple en vooral van Lia Ices en Beau.
Verder veel vrouwen natuurlijk. Naast Fiona Apple, Lia Ices en de twee dames van Beau ook nog tweemaal Allison Moorer, maar ook Kacey Musgraves en Julien Baker, die overigens ook allebei tweemaal de de top 5 van mijn jaarlijstje haalden. Verder blijven de eerste van Aldous Harding (nog een vrouw) en Teen Dream van Beach House (met een vrouwelijk boegbeeld) toch het beste album van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter en het Amerikaanse duo. Erwin Zijleman
De complete lijst
2010: Beach house - Teen Dream
2011: Lia Ices – Grown Unknown
2012: Fiona Apple - The Idler Wheel
2013: Billy Marlowe - Show Me The Steps
2014: Aldous Harding - Aldous Harding
2015: Allison Moorer - Down To Believing
2016: Beau - That Thing Reality
2017: Julien Baker - Turn Out The Lights
2018: Kacey Musgraves - Golden Hour
2019: Allison Moorer Blood
Mevrouw Tamara duikt in de flink volle vijver van de jonge vrouwelijke singer-songwriters die in het Nederlands zingen, maar houdt zich makkelijk staande met een mooi en avontuurlijk album
Natuurlijk is het niet handig om een paar dagen voor kerst een nieuw album uit te brengen, al is de concurrentie van andere nieuwe albums momenteel gering of zelfs afwezig. In Je Hoofd van Mevrouw Tamara duikt bovendien in lang niet alle releaselijsten op, maar het is een mooi en bijzonder album dat echt alle aandacht verdient. In Je Hoofd valt in eerste instantie vooral op door de bijzondere zang van Tamara van Esch, die steeds net wat teveel woorden in een zin lijkt te willen proppen, maar ook in muzikaal opzicht steekt het album razend knap in elkaar. Reden genoeg om Mevrouw Tamara te scharen onder de smaakmakers in het genre.
Bij de naam Mevrouw Tamara heb ik direct associaties met een Indonesische toko, maar het is ook het alter ego van de Nederlandse singer-songwriter Tamara van Esch.
Mevrouw Tamara deed een paar jaar geleden mee aan het allereerste seizoen van het tv-programma De beste singer-songwriter van Nederland, dat overigens verrassend veel talent heeft voortgebracht, en zag uiteindelijk Douwe Bob er met de overwinning vandoor gaan.
Ook voor Mevrouw Tamara was het tv-programma een goede springplank, want haar debuut Zo Lang Mogelijk uit 2015 trok redelijk wat aandacht en werd goed ontvangen. Deze week verscheen het tweede album van het alter ego van Tamara van Esch, In Je Hoofd.
Mevrouw Tamara kiest ook op haar tweede album weer voor Nederlandstalige popliedjes en die omarm ik, ondanks het overboord zetten van flink wat vooroordelen, nog altijd minder makkelijk dan Engelstalige popsongs. Toch wist In Je Hoofd me vrij snel en makkelijk te overtuigen. In Je Hoofd is een in muzikaal opzicht spannend album, dat continu de grenzen opzoekt tussen indie-pop en folky luisterliedjes. Veel songs op het album zijn relatief sober ingekleurd, waardoor de zang van Tamara van Esch centraal staat.
De Nederlandse singer-songwriter zingt op bijzondere wijze en is hierdoor niet makkelijk in een hokje te duwen. Soms hoor ik wat van Eefje de Visser, maar ook Maaike Ouboter, Iris Penning, AAPNOOTMIES, Rita Zipora, Aafke Romeijn en zeker ook Roosbeef dienen relevant vergelijkingsmateriaal aan, maar op hetzelfde moment heeft de Utrechtse singer-songwriter een bijzonder eigen geluid.
Ik kan me voorstellen dat niet iedereen gecharmeerd zal zijn van de zang van Tamara van Esch, maar ik vind het persoonlijk erg mooi. De Nederlandse singer-songwriter schrijft mooie en poëtische teksten die vaak wat te lang lijken om in de songs geperst te worden, maar dit lukt uiteindelijk wel, wat een bijzonder effect geeft. De bijzondere zang maakt van In Je Hoofd een speciaal album, maar ook de instrumentatie op het tweede album van Mevrouw Tamara is van een bijzondere schoonheid.
In Je Hoofd is vaak relatief sober ingekleurd met akoestische gitaar of piano, maar zeker als je met volle aandacht naar het album luistert, hoor je hoe mooi en bijzonder de instrumentatie is. In Je Hoofd is fraai ingekleurd met onder andere keyboards, strijkers en blazers, die het album van Mevrouw Tamara voorzien van veel onderscheidend vermogen en die bovendien flink wat dynamiek toevoegen aan het album. De instrumentatie is bovendien verrassend veelzijdig, waardoor alle songs van Mevrouw Tamara net wat anders klinken.
In Je Hoofd van Mevrouw Tamara heeft net als de albums van Eefje de Visser iets dromerigs en verleidelijks, maar het album heeft nog veel meer te bieden. In Je Hoofd is een ruw en puur album, maar het is ook een avontuurlijk album en een album dat je lang blijft verrassen. Het is verder een album dat mooie en indringende persoonlijke verhalen vertelt en dat doet op bijzondere wijze.
Een paar dagen voor kerst een album uitbrengen is natuurlijk vrij hopeloos qua timing, maar In Je Hoofd van Mevrouw Tamara is absoluut te mooi en te bijzonder om over het hoofd gezien te worden. Als het helpt moeten we het album maar zien als een van de eerste bijzondere releases van 2020. Ik ben zelf in ieder geval heel blij met deze wonderschone en intense eindejaarsverrassing. Erwin Zijleman
Fascinerende luistertrip van de Nederlandse band MOOON klinkt als een vergeten meesterwerk uit de hoogtijdagen van de psychedelische popmuziek
Ik dacht heel even dat ik een vergeten klassieker uit vervolgen tijden in handen had gekregen, maar Safari van MOOON is gloednieuw. De Nederlandse band laat zich op Safari nadrukkelijk inspireren door de psychedelica uit de late jaren 60, maar het is hierbij niet kieskeurig en het geeft bovendien een eigen draai aan alle invloeden uit de omgevallen platenkast van de band. Het levert een even aangename als bezwerende als fascinerende luistertrip op, waarin dromerige passages worden afgewisseld met muzikaal vuurwerk en waarin net zo makkelijk stevig gitaarwerk als een heuse sitar wordt ingezet. Heerlijk album.
Laat Safari van MOOON uit de speakers komen en het lijkt er op dat je een psychedelisch meesterwerk uit de late jaren 60 hebt opgedoken. Alles op het album ademt de psychedelica uit de hoogtijdagen van het genre. De geweldige gitaarsolo’s, de soms stuwende ritmes, het zeurende orgeltje, de zang en harmonieën en natuurlijk de van stal gehaalde sitar.
Safari van MOOON klinkt als The Beatles die net terug zijn uit India, als Pink Floyd dat Syd Barrett nog even binnenboord heeft gehouden, als Santana dat de psychedelica vol heeft omarmd, als The Doors met een flinke dosis valium en zo kan ik nog wel even doorgaan met het noemen van grote bands uit een inmiddels ver verleden.
Safari van MOOON is echter geen verloren gewaand meesterwerk uit de jaren 60, maar een gloednieuw album van een Nederlandse band (googelen op dit album brengt je overigens vooral bij Air’s Moon Safari). MOOON uit Aarle-Rixtel (of all places) timmerde een paar jaar geleden al eens aan de weg, maar brengt haar nieuwe album uit op een Spaans label. Het is een album dat in een aantal maanden met heel veel nieuwe releases wat is ondergesneeuwd, maar het is ook een album dat absoluut aandacht verdient.
MOOON is zeker niet de enige band die zich laat inspireren door psychedelische popmuziek uit de jaren 60 en het is ook niet de enige band die probeert om het geluid van een aantal decennia geleden nauwgezet te reproduceren. MOOON slaagt daar wel opvallend goed in. Safari klinkt veel authentieker dan alles albums die de afgelopen jaren in het hokje neo-psychedelica zijn geduwd en klinkt bovendien urgenter dan de meeste albums die de mosterd net als Safari bij een aantal grote bands uit de jaren 60 halen.
Safari klinkt als een album dat geen moment had misstaan tussen de grote psychedelische albums uit de jaren 60, maar klinkt geen moment als flauwe of overbodige retro. De Nederlandse band kent haar klassiekers uit de psychedelica, maar verkent ook omliggende genres. Safari klinkt hierdoor niet alleen psychedelisch, maar verrast ook met vleugjes blues, prog en Latin, om maar een aantal andere genres te noemen.
Door de flinke dosis psychedelica klinkt Safari van MOOON direct bekend, maar aan de andere kant is Safari ook een album dat in 1967 nog niet gemaakt kon worden, tenzij The Beatles, Pink Floyd, Santana en nog wat andere legendarische bands destijds de krachten hadden gebundeld.
Ik ben lang niet altijd in de stemming voor dit soort muziek, maar MOOON is op Safari goed voor een even aangename als fascinerende luistertrip. De band uit Aarle-Rixtel kan benevelen met lome harmonieën, maar de muziek van de band kan ook ontsporen met heerlijk gitaarwerk en door de ritmesectie die het tempo opeens zomaar flink kan opvoeren, waarna de bedwelmende sitar je weer in dromenland brengt.
De toegevoegde buitenopnamen versterken het gevoel dat je naar een aaneengesloten luistertrip van 40 minuten aan het luisteren bent. Het is een luistertrip waarin van alles gebeurt, zoveel dat het je soms duizelt, maar de muziek van de Nederlandse moment klinkt geen moment gekunsteld of loodzwaar. Safari van MOOON is al met al een muziekles over psychedelica van weleer, maar ook een album dat de fantasie voorlopig nog wel even blijft prikkelen. Erwin Zijleman
Safari van MOOON is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Spaanse label van de band: https://bickertonrecords.bandcamp.com/album/br029-safari.
