Dodelijk vermoeiend vond ik het soloalbum van Alabama Shakes zangeres Brittany Howard bij de eerste beluisteringen, maar hoe vaker ik naar Jaime luister, hoe meer ik onder de indruk raak. Jaime is mijlenver verwijderd van de muziek van Alabama Shakes en verrast met een broeierige en avontuurlijke mix van onder andere soul, funk, jazz en R&B. Vergeleken met de muziek van haar band strijkt Brittany Howard af en toe flink tegen de haren in, maar er valt steeds meer op zijn plek en hoor ik af en toe zelfs wat van de genialiteit van Prince, die met een aantal tracks op het album uitstekend uit de voeten had gekund.
Ik ging er min of meer van uit dat Brittany Howard op haar soloalbum uit ongeveer hetzelfde vaatje zou tappen als met haar band en was voorbereid op een dampende porie tijdloze soul, blues en rock. Met Jaime leverde Brittany Howard drie maanden geleden echter een album af dan in vrijwel niets lijkt op de muziek van haar band.
Daar is natuurlijk niets mis mee, maar op een of andere manier klikte het niet tussen Jaime en mij. Ik heb het een paar keer geprobeerd met het album, maar vond het loodzwaar en dodelijk vermoeiend. Helemaal afschrijven kon ik het album echter niet en daarom kwam Jaime deze week toch weer uit de speakers, deels geïnspireerd door de hoge positie in een aantal aansprekende jaarlijstjes.
Ik vind Jaime nog altijd een zwaar en lastig album en ik verlang nog steeds naar een nieuw album van Alabama Shakes, maar ik heb inmiddels wel meer respect gekregen voor het eerste soloalbum van Brittany Howard. De titel van haar album verwijst naar haar zus Jaime, die op jonge leeftijd overleed. Jaime is een persoonlijk album vol leed en drama en het is een album dat in muzikaal opzicht het avontuur opzoekt.
Jaime van Brittany Howard kan, net als de albums van Alabama Shakes, een soulplaat worden genoemd, maar het is wel een moderne soulplaat die geen moment leunt op de muzikale erfenis van de groten in het genre. Brittany Howard overgiet de invloeden uit de soul met flink wat R&B, funk en jazz.
Vergeleken met de tijdloze songs van haar band is Jaime niet alleen veelzijdiger, maar ook complexer en avontuurlijker. De songs op het album zijn volgestopt met bijzondere wendingen en ook in vocaal opzicht zingt Brittany Howard een stuk minder rechttoe rechtaan dan op de albums van haar band.
Jaime is een lastig album wanneer je het constant vergelijkt met de twee prachtalbums van Alabama Shakes, maar komt tot leven wanneer je je er volledig voor open stelt. Sinds ik met andere oren naar het album luister hoor ik opeens flarden van de beste albums van D'Angelo, maar ik hoor ook heel veel van Prince, die zich voor een album als Jaime zeker niet zou hebben geschaamd.
Brittany Howard kan op Jaime alle kanten op. Na broeierige en nogal zwaar geproduceerde tracks vol invloeden uit de R&B, schuwt ze ook een spaarzaam gearrangeerde jazzy track die opschuift richting Nina Simone niet en zo weten bijna alle songs op het album te verrassen en te overtuigen.
Waarschijnlijk was ik veel enthousiaster over Jaime geweest als er een andere naam op het album had gestaan, waardoor ik met andere verwachtingen zou zijn begonnen aan het album. Het is gek dat het zo werkt, maar het is kennelijk zo. Sinds ik Jaime volledig los zie van Alabama Shakes, hoor ik iedere keer weer meer moois op het eerste soloalbum van Brittany Howard en begin ik eindelijk te horen wat een deel van de critici direct hoorde. Brittany Howard heeft met Jaime een spannend en hier en daar wat tegendraads solodebuut afgeleverd, dat veel respect afdwingt. Erwin Zijleman
De muziek van Brittany Howard is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://brittanyhoward.bandcamp.com/album/jaime.