Jules van Julien Chang trekt in Europa tot dusver slechts bescheiden aandacht, maar wat is het debuut van de Amerikaanse muzikant een bijzonder album. Julien Chang, pas 19 jaar oud, imponeert op zijn debuut met een vat vol tegenstrijdigheden. Van jazz tot Beach Boys achtige pop, van folk tot progrock en van psychdelica tot funk. Julien Chang maakte Jules helemaal in zijn eentje en maakt indruk als muzikant, zanger, songwriter en producer. Natuurlijk gaan we hem nog niet vergelijken met wonderkinderen en genieën uit het verleden, maar Julien Chang is er absoluut een om in de gaten te houden en zijn debuut een voltreffer.
In Nederland lees ik vreemd genoeg nog vrijwel niets over de muziek van de uit Baltimore, Maryland, afkomstige muzikant, maar dat de jonge Amerikaan een fascinerend debuut heeft afgeleverd is voor mij zeker.
Julien Chang was als kind al een muzikale veelvraat en wenste zich niet te beperken tot één of twee genres. Dat is goed te horen op zijn debuut Jules, waaraan de Amerikaanse muzikant al op zijn zeventiende begon.
Jules opent met ingetogen folky klanken, die al snel gezelschap krijgen van bijzondere akkoorden, die mij herinneren aan de eerste albums van Mike Oldfield. Wanneer de akoestische gitaarklanken gezelschap krijgen van wat elektronica en jazzy akkoorden denk je te weten in welke hoek je Julien Chang moet plaatsen, maar de openingstrack barst vervolgens uit met klanken die je in eerste instantie mee terug nemen naar de hoogtijdagen van de psychedelische popmuziek, om niet veel later toch te eindigen in de prog-rock van de jaren 70. De wat lome vocalen van Julien Chang zijn inmiddels ook opgedoken en voorzien de openingstrack van Jules juist weer wat van een laid-back soul laagje.
Jules is na het beluisteren van de openingstrack pas 5 minuten oud, maar is direct al een vat vol tegenstrijdigheden. Toch is het niet zo dat de jonge Amerikaanse muzikant van de hak op de tak springt, want op een of andere manier klinken zijn bijzondere songs volstrekt logisch.
In de tweede track nemen de soulvolle vocalen van Julien Chang het voortouw en voegt de Amerikaan, die zijn debuut overigens helemaal in zijn eentje in elkaar knutselde, een smaakvolle funky instrumentatie met een 70s feel toe aan het al zo bonte palet van zijn debuut. Funk ontaard alweer snel in laid-back jazz en zo blijft Julien Chang op Jules van de hak op de tak springen.
Ondertussen spat de muzikaliteit er van af. De jonge muzikant uit Baltimore is een geschoold pianist, maar excelleert op zijn debuut ook als producer en als arrangeur. Aangekomen bij de derde track heeft Julien Chang al een bak vol stijlen opengetrokken, maar hij blijft vernieuwen en verbazen. In de ingetogen derde track verrast hij met een Beach Boys achtige song waarvoor Brian Wilson zich niet zou hebben geschaamd, om in de vierde track uit te pakken met onnavolgbare funky jazz vol raakvlakken met de kosmische soul van Curtis Mayfield of de zweverige albums van Stevie Wonder.
In track 5 neemt Julien Chang even gas terug met sfeervolle klanken en wederom vocalen met een vleugje Beach Boys en Sufjan Stevens, maar in track nummer zes pakt de Amerikaan na een zwoele opening weer uit met nachtelijke jazz. Na een betrekkelijk lichtvoetig popliedje zoekt Julien Chang weer het avontuur op in een track die als demo is bestempeld om in de achtste tracks weer richting sfeervolle pop af te buigen.
In de slottrack keren de akoestische gitaren terug in een zwoele track die zomaar kan opschuiven richting bossa nova, maar dat uiteindelijk net niet doet. Het kleurt wederom fraai bij de hoge zang van Julien Chang, die op dat moment al lang een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. Een wonderkind? Kan best. Een prachtdebuut? Dat zeker. Erwin Zijleman