Noah Cyrus - The Hardest Part

Het hebben van een beroemde achternaam is waarschijnlijk niet in het voordeel van Noah Cyrus, die met haar knappe debuutalbum The Hardest Part de critici echter op indrukwekkende wijze de mond snoert
Puur op basis van vooroordelen begon ik ruim een maand geleden niet aan het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Noah Cyrus, maar de jonge zus van popprinses Miley Cyrus maakt maar weer eens duidelijk dat op basis van vooroordelen oordelen meestal niet de juiste conclusie oplevert. Met The Hardest Part heeft de pas 22 jaar oude Noah Cyrus immers een uitstekend album afgeleverd. Het is een album waarop Amerikaanse rootsmuziek en pop en rock fraai worden gecombineerd, waarop vooral sterke songs staan en waarop Noah Cyrus zeer overtuigt als zangeres. Dat The Hardest Part veel te mooi is om te laten liggen zal inmiddels duidelijk zijn.

The Hardest Part, het debuutalbum van Noah Cyrus, verscheen ruim een maand geleden al, maar ik heb het album in eerste instantie links laten liggen. Noah Cyrus is de jongere zus van popicoon Miley Cyrus en de jongste telg van een zeer muzikaal gezin. Nu ben ik absoluut overtuigd van het muzikale en vocale talent van Miley Cyrus, maar als ik kijk naar haar oeuvre, moet ik ook concluderen dat dit talent er vooralsnog helaas niet al te vaak of zelfs bedroevend weinig uit komt. 

Ik had daarom geen hoge verwachtingen van het debuutalbum van Noah Cyrus, maar inmiddels moet ik concluderen dat de ene Cyrus de andere niet is. The Hardest Part van Noah Cyrus is immers een verrassend sterk album, dat de jonge Amerikaanse muzikante op de kaart zet als een belangrijke concurrent van haar oudere en beroemdere zus. In muzikaal opzicht zitten de zussen Cyrus overigens niet direct in elkaars vaarwater, want waar Miley Cyrus zich vooral focust op de pop, laat Noah Cyrus op haar debuutalbum een wat alternatiever geluid horen, waarin ook ruimte is voor flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek. 

Hiermee blijft Noah Cyrus wat dichter bij de muziek die haar vader en countryster Billy Ray Cyrus haar ongetwijfeld met de paplepel heeft ingegoten. Het gaat overigens te ver om The Hardest Part een rootsalbum te noemen, want de jongste Cyrus telg is op haar debuutalbum ook niet vies van pop en rock met hier en daar een vleugje indie. 

Ik lees in een aantal recensies dat de stem van Noah Cyrus totaal niet lijkt op die van haar zus Miley, maar dat hoor ik zelf toch anders. De twee zussen gebruiken hun stem wel totaal anders. Waar Miley veel te weinig kiest voor meer ingetogen zang en in de valkuil van teveel power stapt, doet Noah Cyrus dit juist volop en dat is wat mij betreft een wijs besluit. Ik vind de zang op de Hardest Part niet alleen heel erg goed, maar ook veel volwassener klinken dan de tweeëntwintig lentes die Noah Cyrus oud is. Bovendien legt Noah Cyrus wat meer gevoel in haar songs dan ik hoor bij haar oudere zus, wat het album voorziet van doorleving. 

The Hardest Part overtuigt in vocaal opzicht bijzonder makkelijk, maar het album heeft meer te bieden. De jongste Cyrus telg is er wat mij betreft in geslaagd om een opvallend eigen geluid te creëren, waarin Amerikaanse rootsmuziek, pop en rock op bijzondere wijze samenvloeien. Het is een geluid dat liefhebbers van pop niet tegen het hoofd zal stoten, maar ook liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek vinden op The Hardest Part genoeg van hun gading, zeker als de jonge Amerikaanse muzikante er een pure countrysong tegenaan gooit, zoals het prachtige Loretta’s Song. 

Het is in dat licht bijzonder dat het album niet werd geproduceerd door een producer die de sporen binnen de rootsmuziek heeft verdiend, maar door de Noord-Ierse producer Mike Crossey, die ik vooral ken voor zijn werk voor Wolf Alice en Arctic Monkeys en die ook dit keer knap werk aflevert. Niet alle songs op het album zijn even sterk, maar echt zwakke songs ben ik niet tegen gekomen op The Hardest Part, terwijl het aantal echt sterke songs behoorlijk groot is. Het is pas het debuutalbum van Noah Cyrus, maar wat mij betreft is ze zus Miley in artistiek opzicht al voorbij met dit uitstekende album. Erwin Zijleman

The Hardest Part van Noah Cyrus is verkrijgbaar via de Mania webshop:

CD, 18,99 euro

Matia Bazar - Melanchólia (1985)

De Italiaanse band Matia Bazar verrijkte de zomer van 1985 met bijzonder sterke songs, een mooi vol geluid met veel elektronica, flink wat Mediterrane zonnestralen en vooral met geweldige zang
Matia Bazar had in 1985 al een bescheiden hitje op haar naam staan, maar met het prachtige Melanchólia voegde de band uit Genua kleur toe aan de vaak wat donker getinte popmuziek uit de jaren 80 en kreeg het ook Nederland aan de voeten. Melanchólia is een echt jaren 80 album, maar het is er wel een met een Italiaans tintje. Het album klinkt na al die jaren nog verrassend fris en onderscheidend, wat deels de verdienste is van de Italiaanse invloeden die de band heeft verwerkt in haar muziek, maar wat toch vooral op het conto kan worden geschreven van Antonella Ruggiero, die op Melanchólia de sterren van de hemel zingt. Lang niet gehoord, maar wat is het nog goed.

Italiaanse popmuziek speelde halverwege de jaren 80 geen rol van betekenis in mijn leven, maar in 1985 was er opeens Melanchólia van de Italiaanse band Matia Bazar. De dansvloer werd op dat moment, in ieder geval in mijn kringen, gedomineerd door donkere en zelfs wat deprimerende postpunk en new wave, maar alle donkere klanken werden aangenaam onderbroken door het verrassend opgewekte Ti Sento, de single waarmee Matia Bazar voet aan de grond kreeg in Nederland, al had het met een paar jaar eerder verschenen Vacanze Romane ook al een bescheiden hitje gescoord. 

Ik kocht (andere opties waren er destijds niet) Melanchólia destijds alleen vanwege de aanstekelijke single, maar het album viel me zeker niet tegen en ook op het podium bleek Matia Bazar een uitstekende band. De band uit Genua bestond op dat moment ook al een jaar of vijftien, want Matia Bazar werd helemaal aan het begin van de jaren 70 geformeerd als progrock band (!). 

Op Melanchólia omarmde de band de elektronica uit de jaren 80 en creëerde het een geluid dat vrij makkelijk aansluiting vond bij de andere elektronische popmuziek van dat moment, al bleef Matia Bazar natuurlijk ook een vreemde eend in de bijt, al is het maar vanwege de Italiaanse teksten. Ik was Matia Bazar eerlijk gezegd al lang weer vergeten, maar toen ik de LP pas in de platenkast tegenkwam, kwamen de goede herinneringen snel weer naar boven. 

Melanchólia is, zeker door het gebruik van heel veel elektronica, een typisch jaren 80 album, maar het is een album dat de tand des tijds veel beter heeft doorstaan dan veel andere albums uit de jaren 80. Het heeft deels te maken met het feit dat Matia Bazar met dit album weliswaar aansluiting zocht bij de West-Europese popmuziek van dat moment, maar haar Italiaanse wortels zeker niet verloochende. 

De band koos niet alleen voor de Italiaanse taal, maar verwerkte op Melanchólia ook absoluut Mediterrane invloeden, waardoor het album een stuk minder kil klinkt dan de meeste synthpop bands uit de jaren 80. Matia Bazar voegde nog wat extra warmte toe door ook organische klanken aan haar geluid toe te voegen, waaronder blazers, strijkers, een incidentele accordeon en geweldige bassen. Het voorzag het album van een wat zwoele en zomerse sfeer en die sfeer heeft het album 37 jaar na dato nog steeds. 

Matia Bazar wist zich niet alleen in muzikaal opzicht te onderscheiden van de concurrentie uit West-Europa, want het sterkste wapen van de band heb ik nog niet eens genoemd. De band beschikte destijds met Antonella Ruggiero over een werkelijk fantastische zangeres, die Melanchólia heel ver boven het maaiveld uit tilde, iets wat de band overigens ook deed met knappe songs.

Toen ik het album een paar weken geleden weer eens uit de kast trok had ik vooral herinneringen aan Ti Sento, maar al snel bleken zo ongeveer alle songs op het album in het geheugen gegrift. Verder dan drie albums van Matia Bazar, alle drie albums uit de jaren 80, ben ik nooit gekomen, want zeker na het vertrek van Antonella Ruggiero in 1989 werd het snel minder met de Italiaanse band, die overigens nog steeds bestaat. De afgelopen dagen kunnen we genieten van bijna zomerse temperaturen, waarbij het inmiddels flink oude album van Matia Bazar het werkelijk uitstekend doet. Erwin Zijleman

Aoife Nessa Frances - Protector

Aoife Nessa Frances legde de lat helemaal aan het begin van 2020 hoog met haar prachtige debuutalbum Land Of No Junction, maar opvolger Protector gaat er verrassend makkelijk overheen
Het valt niet mee om als folky singer-songwriter nog enigszins origineel te zijn, maar de Ierse muzikante Aoife Nessa Frances slaagde er in op haar debuutalbum Land Of No Junction, door zowel in muzikaal als in vocaal opzicht buiten de lijntjes te kleuren. Ze doet dit nog wat nadrukkelijker op haar tweede album Protector, waarop de instrumentatie nog wat mooier is en vooral steviger is aangezet. Ook de zang op het album is nog wat mooier en bezwerender dan op het debuutalbum, terwijl de songs op Protector aan kracht en mysterie hebben gewonnen. Het levert een prachtig album op, waarop bij iedere luisterbeurt meer moois en bijzonders te ontdekken valt.

Na het prachtige Land Of No Junction uit 2020 vervolgt de Ierse singer-songwriter Aoife Nessa Frances haar weg met het deze week verschenen Protector. Land Of No Junction verscheen in de eerste weken van 2020, toen het woord coronapandemie nog niet in het woordenboek stond, en was een bijzonder album. De muziek van Aoife Nessa Frances was op haar debuutalbum vooral folky, maar de muzikante uit Dublin kleurde haar muziek op bijzondere wijze in met flink wat instrumenten. Land Of No Junction viel niet alleen op door de fraaie instrumentatie, maar ook door de bijzonder mooie stem van de Ierse muzikante, die haar songs vooral fluisterzacht vertolkte. 

Na de release van haar debuutalbum wilde Aoife Nessa Frances haar muziek naar het podium brengen, maar de inmiddels uitgebroken coronapandemie gooide roet in het eten. De Ierse muzikante verruilde Dublin voor het Ierse platteland, waar ze vooral op haar eigen familie was aangewezen. Samen met multi-instrumentalist en producer Brendan Jenkinson en drummer Brendan Doherty legde ze, nog altijd op het Ierse platteland, de basis voor haar tweede album. 

Protector ligt voor een belangrijk deel in het verlengde van het terecht geprezen debuutalbum van Aoife Nessa Frances, maar ze doet er op haar tweede album wel in meerdere opzichten een schepje bovenop. Ook Protector valt direct vanaf de eerste noten op door bijzonder fraaie klanken, waarvoor ook dit keer flink wat instrumenten worden ingezet. De Ierse singer-songwriter en haar medemuzikanten verrijken de folky basis ook dit keer met flink wat elektronica en strijkers en blazers, waarna ook nog een harp wordt ingezet. 

Protector klinkt nog wat voller dan het debuutalbum van Aoife Nessa Frances, maar het geluid is vooral uitgesprokener en warmer. Protector is hierdoor, nog minder dan Land Of No Junction, een standaard folkabum, waardoor de Ierse muzikante er ook met haar tweede album makkelijk uitspringt. Het is een album dat zich niet makkelijk in een hokje laat duwen, maar zich ook niet makkelijk in de tijd laat plaatsen. De songs op Protector passen prachtig in het heden, maar de muziek van Aoife Nessa Frances zit ook vol nostalgische elementen, die ook dit keer vooral raken aan de Amerikaanse folk uit de late jaren 60 en vroege jaren 70. 

De echo's uit het verleden komen vooral van de bezwerende en hier en daar licht psychedelische klanken op Protector, maar ook de zang van Aoife Nessa Frances herinnert aan vergeten albums uit een ver verleden. De Ierse singer-songwriter zingt nog altijd vooral fluisterzacht, maar desondanks hebben haar vocalen veel impact en zijn het vocalen die je makkelijk bedwelmen en betoveren. 

Protector is een album dat makkelijk indruk maakt met prachtige klanken, mooie zang en sterke en sprankelende songs vol verrassing en mysterie, maar het is ook een album dat veel beter wordt wanneer je het wat vaker beluistert. Land Of No Junction werd bijna drie jaar geleden terecht bewierookt, maar ik vind Protector in alle opzichten beter. Veel beter zelfs. Zeker in de wat langere songs op het album inspireren Aoife Nessa Frances en haar medemuzikanten elkaar tot steeds grootsere daden en maken ze muziek van een bijna onwaarschijnlijke schoonheid. Een onbetwist jaarlijstjesalbum als je het mij vraagt. Erwin Zijleman

De muziek van Aoife Nessa Frances is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Ierse muzikante: https://aoifenessafrances.bandcamp.com/album/protector.

Protector van Aoife Nessa Frances is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Native Harrow - Old Kind Of Magic

Het Amerikaanse duo Native Harrow maakte op haar vorige twee albums indruk met een mix van Laurel Canyon folk, Britse folk en de geweldige stem van Devin Tuel en voegt er nu nog een vleugje psychedelica aan toe
Happier Now, het derde album van het Amerikaanse duo Native Harrow, was voor mij een van de grote verrassingen van 2019 en was al snel een zekerheid voor mijn jaarlijstje. Het in 2020 verschenen Closeness was misschien wat minder verrassend, maar zeker niet minder mooi. Het inmiddels naar Engeland uitgeweken duo zet op haar nieuwe album wel weer flinke stappen. Ook Old Kind Of Magic imponeert weer met de geweldige stem van Devin Tuel en is in muzikaal opzicht net wat spannender dan de vorige albums van Native Harrow. Old Kind Of Magic lijkt weggelopen uit de jaren 60 of 70 en was in deze decennia absoluut uitgegroeid tot een klassieker.

Het deze week verschenen Old Kind Of Magic is al het vijfde album van het Amerikaanse duo Native Harrow. Ik kwam de muziek van Devin Tuel en Stephen Harms zelf voor het eerst tegen in de zomer van 2019, toen Happier Now, het derde album van Native Harrow, werd uitgebracht. Het was een album dat wat mij betreft behoorlijk wat indruk maakte en uiteindelijk met overtuiging mijn jaarlijstje haalde. 

Native Harrow deed dit met muziek die zo leek weggelopen uit de jaren 60 en 70 en die de inspiratie vond bij zowel de Amerikaanse Laurel Canyon folk als de traditionele Britse folk. Native Harrow raakte in muzikaal opzicht de juiste snaar, maar met name de zang van Devin Tuel maakte van Happier Now een prachtalbum. Het album werd in de herfst van 2020 gevolgd door Closeness, dat voortborduurde op zijn voorganger en minstens net zo mooi was. 

Devin Tuel en Stephen Harms gebruikten 2021 om hun vertrouwde thuisbasis in Pennsylvania te verruilen voor het Verenigd Koninkrijk en hebben zich via Brighton inmiddels gevestigd op het platteland in Sussex. Native Harrow is door de verhuizing naar het Britse platteland wat dichter bij de oorsprong van de Britse folk terecht gekomen, maar de muziek van het tweetal blijft een mooie mix van de Amerikaanse folk zoals die in de jaren 60 en 70 in de heuvels rond Los Angeles werd gemaakt en de Britse folk uit dezelfde periode. 

Old Kind Of Magic werd gemaakt met een beperkt aantal gastmuzikanten die percussie en incidenteel pedal steel en viool toevoegen, maar het merendeel van de instrumenten werd ook dit keer door Devin Tuel en Stephen Harms zelf bespeeld. Ook Old Kind Of Magic is weer een album dat je vrijwel onmiddellijk een aantal decennia terugwerpt in de tijd. Native Harrow maakt nog altijd muziek die zo uit de jaren 60 of 70 had kunnen komen, maar ook het nieuwe album van het Amerikaanse tweetal klinkt geen moment gedateerd. 

Devin Tuel en Stephen Harms maken ook dit keer tijdloze muziek die heerlijk aangenaam voortkabbelt, maar die ook prachtig in elkaar zit. De warme klanken op het album doen het vooral goed als de zon eenmaal onder is en het zijn ook dit keer klanken die prachtig passen bij de weergaloze stem van Devin Tuel. 

De stem van de Amerikaanse muzikante beweegt zich ook op Old Kind Of Magic buitengewoon soepel door de mooie klanken op het album en door de zowel Britse als Amerikaanse invloeden. Het is een stem die echt geen moment tegen de haren instrijkt, maar Devin Tuel vertolkt de songs van Native Harrow wel degelijk met veel gevoel en expressie. 

Old Kind Of Magic ligt grotendeels in het verlengde van de twee geweldige voorgangers, maar Native Harrow slaat ook af en toe nieuwe wegen in, bijvoorbeeld door de Laurel Canyon folk te overgieten met een heerlijk psychedelisch sausje, dat ook prima past bij de mooie stem van Devin Tuel. 

Native Harrow heeft relatief lang gewerkt aan haar vijfde album en dat is te horen. Hoewel ik het jaarlijstjesalbum Happier Now nog altijd hoog heb zitten, vind ik Old Kind Of Magic inmiddels net wat beter en het nieuwe album kan nog wel even groeien. Heel bekend is Native Harrow helaas nog niet, maar ook het vijfde album van het Amerikaanse duo is weer beeldschoon. Erwin Zijleman

De muziek van Native Harrow is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo (het nieuwe album binnenkort vast ook): https://nativeharrow.bandcamp.com/music.

Old Kind Of Magic van Native Harrow is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Les Sœurs Boulay - Échapper À La Nuit

Zingende zussen zorgen vaak voor vocale chemie en op zijn tijd vocale magie, zoals ook weer is te horen op Échapper À La Nuit, het vierde album van de Canadese zussen Stéphanie en Mélanie Boulay
Nog niet bekomen van het prachtalbum van La Féline is er alweer een volgende Franstalige verrassing. Deze komt van Les Sœurs Boulay, een Canadees duo dat wordt gevormd door de zussen Stéphanie en Mélanie Boulay. De zussen uit Montréal hebben een veelzijdig album gemaakt dat in muzikaal opzicht meerdere kanten op kan en makkelijk schakelt tussen ingetogen folk, atmosferische klanken en zwoele pop. Échapper À La Nuit verleidt door de warme klanken makkelijk, maar het zijn de prachtige stemmen van Les Sœurs Boulay, die voor de betovering zorgen, zeker wanneer de twee hun stemmen prachtig samen laten vloeien.

Ik volg de Franstalige popmuziek niet altijd op de voet, maar het is absoluut een investering die loont. Het bleek vorige week maar weer eens met het nieuwe album van La Féline, dat wat mij betreft hoort bij de allerbeste en allermooiste albums van 2022, maar ook deze week kreeg ik weer een mooi Franstalig album in handen. Deze keer gaat het niet om een album uit Frankrijk, maar om een album uit Canada, want ook daar spreken ze in een deel van het land een aardig mondje Frans. 

Échapper À La Nuit is het nieuwe album van het Canadese duo Les Sœurs Boulay, die inmiddels vier albums op hun naam hebben staan, maar die ik volgens mij nog niet eerder ben tegengekomen. Het duo bestaat, zoals de naam al doet vermoeden, uit de zussen Stéphanie en Mélanie Boulay, die momenteel vanuit Montréal, Québec, muziek maken. 

Zingende zussen zijn er in vele soorten en maten, maar wat bijna al deze zingende zussen gemeen hebben is dat hun stemmen prachtig bij elkaar kleuren en elkaar bovendien fraai weten te versterken. Het is niet anders voor Les Sœurs Boulay, die hiermee in de voetsporen treden van The Webb Sisters, First Aid Kit, Lily & Madeleine, Haim en The Staves, om maar een paar namen uit het heden en recente verleden te noemen. 

Ook Stéphanie en Mélanie Boulay beschikken over stemmen die echt prachtig bij elkaar passen en die zorgen voor magie wanneer ze samen door de speakers komen. Door de prachtige stemmen en harmonieën overtuigde Échapper À La Nuit me vrijwel onmiddellijk, maar ook in muzikaal opzicht hebben de zussen Boulay flink wat te bieden. 

Stéphanie en Mélanie Boulay komen weliswaar uit Canada, maar hun nieuwe album had ook in Frankrijk gemaakt kunnen zijn. Laat Échapper À La Nuit door de speakers komen en de temperatuur stijgt met een paar graden, terwijl ook het humeur een boost krijgt. De zussen Boulay staan op hun nieuwe album garant voor heerlijk zwoele klanken, die door de aangename stemmen ook iets dromerigs krijgen. 

Een aantal songs op het album is wat uitbundiger ingekleurd en leunen wat tegen de Franse pop aan, maar Stéphanie en Mélanie Boulay kunnen ook uit de voeten met songs die tegen het Franse chanson aankruipen en met meer ingetogen en wat atmosferisch klinkende songs. Échapper À La Nuit is zeker niet zo bijzonder en avontuurlijk als het album van La Féline vorige week, maar mooi en aangenaam is het zeker. 

Zeker wat later op de avond is het heerlijk wegdromen bij de muziek van Les Sœurs Boulay en sleept Échapper À La Nuit je ver van de Nederlandse landsgrenzen vandaan. Luister net wat beter en je hoort dat ook de zusjes Boulay met enige regelmaat buiten de lijntjes kleuren en invloeden uit meerdere genres verwerken in een bijzonder geluid. Het is een bij vlagen beeldend of zelfs filmisch geluid dat de fantasie flink prikkelt, maar het Canadese duo kan ook uit de voeten met ingetogen folksongs zonder opsmuk. 

De grootste kracht van het album schuilt in de prachtig bij elkaar kleurende stemmen van Stéphanie en Mélanie Boulay, maar ook de grote veelzijdigheid op hun nieuwe album maakt van Échapper À La Nuit een bovengemiddeld goed album. Soms hoor ik maanden geen Franse muziek, maar nu zijn er opeens weer twee topalbums in een week tijd. Je hoort er mij niet over klagen. Erwin Zijleman

De muziek van Les Sœurs Boulay is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Canadese duo: https://lessoeursboulay.bandcamp.com/album/chapper-la-nuit.

Arny Margret - they only talk about the weather

De jonge IJslandse singer-songwriter Arny Margret debuteert op they only talk about the weather met intieme en behoorlijke sobere folksongs, die stiekem toch zijn voorzien van een IJslands tintje
Ik werd een paar weken geleden heel nerveus van het nieuwe album van de IJslandse muzikante Björk, maar ik word helemaal rustig van de muziek van haar landgenote Arny Margret. De jonge muzikante uit Reykjavík heeft met they only talk about the weather een fraai folkalbum afgeleverd. Arny Margret heeft een intiem ‘coming of age’ album gemaakt zonder opsmuk. De songs van de IJslandse muzikante bestaan vooral uit akoestische gitaar en de karakteristieke stem van Arny Margret, maar juist de subtiele accenten in de instrumentatie maken iets bijzonders van haar debuutalbum. Ik werd direct geraakt door dit album, dat vooralsnog alleen maar mooier wordt.

Ik begon een paar weken geleden met torenhoge verwachtingen aan het nieuwe album van Björk, maar ik kom er echt met geen mogelijkheid doorheen. Gelukkig heeft IJsland in muzikaal opzicht veel meer te bieden, zodat ik toch nog een album dat is gemaakt op het bijzondere eiland kan bespreken. 

Arny Margret is in bijna alle opzichten de tegenpool van Björk, al hebben ze allebei Reykjavík als basis. Waar het laatste album van Björk wat mij betreft in vrijwel alle opzichten teveel is, houdt Arny Margret het op haar debuutalbum they only talk about the weather (geen hoofdletters) het in alle opzichten sober. Op het debuutalbum van de jonge IJslandse muzikante ontbreken gekunstelde vocalen en een overdadige en onnodig complexe instrumentatie en ook naar opeenvolgingen van even onverwachte als onnodige wendingen zul je tevergeefs zoeken in de songs van Arny Margret. 

De IJslandse muzikante is pas 20 jaar oud en heeft met they only talk about the weather een fraai ‘coming of age’ album gemaakt. De jonge muzikante uit Reykjavík schreef als tiener haar eerste songs, zette met in haar slaapkamer opgenomen songs haar eerste stapjes in de muziek, maar mag zich inmiddels een fulltime muzikante noemen. Deze ontwikkeling en pieken en dalen in de liefde inspireerden Arny Margaret tot een fraaie serie songs, die samen haar debuutalbum vormen. 

De muzikante uit Reykjavík maakt muziek die goed in het hokje folk past. De basis van alle songs op they only talk about the weather bestaat uit akoestische gitaar en de stem van Arny Margret. Het zijn sobere klanken die hier en daar gezelschap krijgen van stemmige pianoakkoorden en wat atmosferisch klinkende elektronica. Met name deze elektronica zorgt er voor dat de muziek van Arny Margret IJslands of Scandinavisch klinkt en niet als Britse of Amerikaanse folk. 

De instrumentatie op they only talk about the weather is voornamelijk sober, maar ik vind het een heel sfeervol album, dat het met name goed doet in kleine en donkere uurtjes. Arny Margret heeft de songs op haar debuutalbum niet alleen mooi en stemmig ingekleurd, maar schrijft ook aansprekende songs die zich makkelijk opdringen en die eigenzinniger zijn dan je bij eerste beluistering zal vermoeden. 

Het sterkste wapen van de IJslandse muzikante heb ik nog niet genoemd, want dat is haar stem. Arny Margret beschikt over een mooie heldere stem, die het goed doet in haar folky repertoire, maar de zang op they only talk about the weather heeft ook iets eigenzinnigs en iets ruws. De IJslandse singer-songwriter legt bovendien veel gevoel in haar zang, waardoor haar debuutalbum me direct in positieve zin opviel. 

De songs op they only talk about the weather hebben door de sobere klanken en de prachtige zang iets vredigs en rustgevends, maar ook iets kwetsbaars en intiems, wat extra goed is te horen wanneer je de volumeknop open draait of het album met de koptelefoon beluistert. Dan valt bovendien op hoe mooi het album, dat hoogst waarschijnlijk is gemaakt met eenvoudige middelen, klinkt. Arny Margret heeft over concurrentie niet te klagen, waardoor het lastig is te voorspellen of ze een blijvertje is, maar op basis van het uitstekende debuutalbum geef ik haar een goede kans. Een hele goede kans zelfs. Erwin Zijleman

De muziek van Arny Margret is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de IJslandse muzikante: https://arnymargret.bandcamp.com/album/they-only-talk-about-the-weather.

they only talk about the weather van Arny Margret is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

BATTS - The Nightline

De Australische muzikante BATTS overtuigt met een wat melancholisch aandoend album vol tijdloze klanken, maar het is ook een album dat in muzikaal en zeker ook in vocaal opzicht steeds meer indruk maakt
Bij eerste beluistering hoorde ik nog niet zo goed wat The Nightline van BATTS bijzonder maakt, al vond ik het tweede album van de Australische muzikante Tanya Batt wel direct bijzonder aangenaam. Na een paar keer horen was ik echter verkocht en sindsdien ben ik verknocht aan de tijdloze popsongs, de warme klanken, de persoonlijke verhalen en de uitstekende zang van BATTS. The Nightline is een album dat op een of andere manier direct bekend klinkt, maar het is aan de andere kant ook een album dat zich makkelijk weet te onderscheiden van al die andere albums van vrouwelijke singer-songwriters en dat is knap. Het debuut van BATTS heb ik gemist, maar sinds The Nightline ben ik fan.

The Nightline is het tweede album van BATTS en de opvolger van het in 2019 verschenen The Grand Tour, dat me destijds eerlijk gezegd niet is opgevallen. Dat laatste is jammer, want het debuutalbum van BATTS is een mooi en interessant album, dat in 2019 meer aandacht had verdiend. Voorlopig focus ik me echter maar op The Nightline, dat ik nog net wat mooier en overtuigender vind dan het debuutalbum van BATTS. 

BATTS is het alter ego van de uit het Australische Melbourne afkomstige Tanya Batt. Op haar tweede album maakt deze Tanya Batt zeer sfeervolle singer-songwriter pop, waarmee The Nightline van BATTS zich beweegt in een momenteel werkelijk overvol genre. In dit genre sla ik Tanya Batt echter wat hoger aan dan de meeste van haar soortgenoten. De Australische muzikante schrijft mooie, avontuurlijke en bijna zonder uitzondering zeer persoonlijke songs, beschikt over een aangename en bijzondere stem en tekende als producer van The Nightline ook nog eens voor een verzorgd en zeer sfeervol geluid. 

Tanya Batt nam haar tweede album samen met haar band op in de Australische wildernis, wat een aards en vaak wat broeierig klinkend album heeft opgeleverd. The Nightline bevat in twee songs bijdragen van de muzikale helden van Tanya Batt, Sharon van Etten en Jessica Dobson van de Amerikaanse band Deep Sea Diver, maar de Australische muzikante trekt zelf de meeste aandacht. 

BATTS debuteerde drie jaar geleden met een conceptalbum over de Voyager missie van NASA, maar op The Nightline concentreert de Australische muzikante zich vooral op persoonlijke misère, waaronder een chronische ziekte, mentale problemen en de dood van haar schoonvader, voor wie ze The Nightline uiteindelijk maakte. 

The Nightline van BATTS is een album dat zich niet zo makkelijk laat duiden. De muziek van de muzikante uit Melbourne klinkt eigentijds, maar The Nightline laat ook veel invloeden uit het verleden en met name uit de jaren 70 horen. Het is een album dat past in het hokje singer-songwriter pop, maar hier en daar klinkt de muziek van BATTS ook wat psychedelisch al zijn deze invloeden subtiel. 

Het onderscheidende karakter van het album zit hem wat mij betreft in de bijzondere sfeer die Tanya Batt weet te creëren in haar songs. De volle en tijdloze instrumentatie is warm en aangenaam, maar de klanken hebben ook iets sprookjesachtigs en op hetzelfde moment iets zwaar melancholisch. Het combineert prachtig met de mooie stem van Tanya Batt die haar songs met veel emotie vertolkt en die nergens ondersneeuwt in de bij vlagen zwaar aangezette instrumentatie op The Nightline. 

Zeker als de zon onder is slaan de prachtige klanken op het album en de bijzonder aangename stem van Tanya Batt als een warme deken om je heen en geven de tijdloze songs van de muzikante uit Melbourne het laatste zetje. Ik heb een paar keer moeten luisteren naar het album voordat The Nightline van aardig en aangenaam veranderde in wonderschoon en bezwerend, maar inmiddels is het tweede album van BATTS een album dat ik koester en hoe vaker ik naar dit album luister, hoe mooier en verslavender het album wordt. Het is iedere week weer dringen in het land van de vrouwelijke singer-songwriters, maar The Nightline van BATTS zou ik zeker niet laten liggen. Erwin Zijleman

De muziek van BATTS is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australische muzikante: https://battsmusic.bandcamp.com/album/the-nightline.

The Nightline van BATTS is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 39,99 euro

LP, 36,99 euro

CD, 20,99 euro

Josienne Clarke - Now & Then

Josienne Clark begon een jaar of drie geleden aan de bouw van een fascinerend oeuvre en ook het deze week verschenen mini-album Now & Then baart zowel in muzikaal als in vocaal opzicht opzien
Bewerkingen van vrijwel uitsluitend songs van anderen en een speelduur van slechts 27 minuten gaan er voor zorgen dat Now & Then van de Britse muzikante Josienne Clarke de boeken in zal gaan als tussendoortje. Het is echter wel een tussendoortje van een bijna onwerkelijke schoonheid. Josienne Clarke heeft op haar laatste twee albums niet alleen laten horen dat ze een fantastische folkzangeres is, maar trok bovendien de aandacht met prachtig ingekleurde songs die zich niet in het keurslijf van de traditionele Britse folk lieten dwingen. De Britse muzikante doet dat ook weer met de songs van anderen op Now & Then, dat dankzij de geweldige zang bovengemiddeld vaak goed is voor kippenvel.

De Britse singer-songwriter Josienne Clarke had al een stapeltje albums op haar naam staan, toen ze aan het eind van 2019 doorbrak als solomuzikante. Die albums maakte Josienne Clarke vooral met de eveneens Britse muzikant Ben Walker en het zijn albums die, net als het in 2011 verschenen solodebuut van Josienne Clarke, in het hokje traditionele Britse folk passen. Het is een genre waar ik niet heel vaak warm voor loop, waardoor ik de albums van het Britse tweetal en het debuut van Josienne Clarke links liet liggen. 

Dat is in het geval van het in 2018 uitgebrachte Seedlings All niet helemaal terecht, want op dit album kleuren Josienne Clarke en Ben Walker absoluut buiten de lijntjes van het genre. Dat deed Josienne Clarke nog veel nadrukkelijker op het in de herfst van 2019 verschenen In All Weather. Op haar breakup album putte de Britse muzikante, die inmiddels was uitgeweken naar Schotland, nog steeds uit de archieven van de traditionele Britse folk, maar koos ze ook voor een veel moderner geluid. 

In All Weather viel op door een bijzondere en werkelijk prachtige instrumentatie, waarin organische en elektronische klanken fraai samenvloeiden en het album imponeerde met de geweldige stem van Josienne Clarke, die een album lang goed was voor kippenvel. Ik wist In All Weather aan het eind van 2019 nog niet op de juiste waarde te schatten, maar met de kennis van nu schaar ik het album onder de allermooiste albums van het betreffende jaar. 

Met de kennis van nu kan ik het net iets meer dan een jaar geleden verschenen A Small Unknowable Thing toevoegen aan mijn jaarlijstje over 2021, want ook dit is een fantastisch album, waarop Josienne Clark wederom de sterren van de hemel zingt en de instrumentatie met impulsen uit de jazz en de rock nog wat spannender is. 

Met name de afgelopen maanden ben ik behoorlijk in de ban van de muziek van Josienne Clarke, die deze week verrassend opduikt met nieuwe muziek. Now & Then zal worden bestempeld als tussendoortje, enerzijds omdat het album voornamelijk is gevuld met songs van anderen en anderzijds omdat het album er na net iets meer dan 27 minuten al op zit. In die 27 minuten haalt Josienne Clarke echter een onwaarschijnlijk hoog niveau, waardoor ik Now & Then veel meer vind dan een tussendoortje. 

Het mini-album Now & Then opent direct prachtig met de folk traditional Reynardine, die in het verleden is vertolkt door onder andere Fairport Convention en Bert Jansch. Josienne Clarke laat in haar versie horen dat ze een geweldige folkzangeres is, maar ze slaagt er ook in om in de instrumentatie wegen in te slaan die voor deze traditional nog niet eerder waren ingeslagen, door te kiezen voor een wat beklemmend geluid.

Ook met Radiohead’s Nude doet Josienne Clark bijzondere mooie dingen in zowel muzikaal als vocaal opzicht en maakt ze er een wonderschone Josienne Clarke song van. Omdat dit haar ook lukt met songs van Sharon Van Etten, Nick Drake, June Tabor, Sandy Denny en een eigen song uit haar catalogus, en de een is nog mooier dan de ander, is Now & Then 27 niet alleen smullen van een van de mooiste stemmen van het moment, maar ook genieten van de bijzondere interpretaties van Josienne Clark, die op dit ‘tussendoortje’ laat horen dat ze bulkt van het talent. Erwin Zijleman

De muziek van Josienne Clarke is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://josienneclarke.bandcamp.com/album/now-then-2.

Carly Rae Jepsen - The Loneliest Time

Carly Rae Jepsen blijft de ongekroonde koningin van de pure pop op haar nieuwe album The Loneliest Time, dat eigentijds klinkt, maar ook invloeden verwerkt uit de popmuziek van de jaren 70, 80 en 90
Na het zeer succesvolle Dedicated uit 2019 en de opvallend sterke serie restjes op Dedicated Side B uit 2020, keert Carly Rae Jepsen terug uit de coronapandemie met The Loneliest Time. Op dit net wat persoonlijkere album gaat de Canadese muzikante deels verder waar ze op Dedicated ophield. Samen met een aantal topproducers maakt ze nog altijd aanstekelijke en zeer goed gemaakte eigentijdse popmuziek . Het is popmuziek die dit keer ook met enige regelmaat teruggrijpt op de succesvolle pop uit het verleden of die zich net wat buiten de gebaande paden van de elektronisch getinte popmuziek beweegt. Je moet er van houden, maar zo op zijn tijd is de perfect op van Carly Rae Jepsen lastig of niet te weerstaan.

De Amerikaanse muzikante Taylor Swift keert op het deze week verschenen Midnights terug naar de pop, na een uitstapje richting een wat alternatiever en meer folky geluid. Haar Canadese collega en generatiegenoot Carly Rae Jepsen heeft de pop nooit verlaten en laat op het deze week verschenen The Loneliest Time horen dat ze in het genre behoort tot de allerbesten. 

Dat is geen grote verrassing, want ook met E-MO-TION uit 2015, Dedicated uit 2019 en Dedicated Side B uit 2020 liet Carly Rae Jepsen, die in 2012 opdook met de oorwurm Call Me Maybe, al horen dat ze de kunst van het maken van aanstekelijke en in kwalitatief opzicht hoogstaande popsongs uitstekend verstaat. Muziekliefhebbers die het nieuwe album van Taylor Swift toch net wat teveel pop vinden, moeten niet eens beginnen aan The Loneliest Time, want Carly Rae Jepsen maakt pure pop, waarop een aantal topproducers zich flink hebben uitgeleefd. 

Op haar nieuwe album heeft de Canadese muzikante haar blik wel wat verruimd, want The Loneliest Time laat wat meer invloeden uit het verleden horen. Dat begint bij de disco en funk uit de jaren 70, maar ook de pop uit de jaren 80 (met name Madonna) en 90 (Janet Jackson, maar ook Kylie Minoque) hebben hun sporen nagelaten op het nieuwe album van Carly Rae Jepsen. 

Waar Taylor Swift zich op haar laatste albums beperkt tot een of twee producers is voor The Loneliest Time weer een imposant blik gewilde producers open getrokken. Het zorgt er voor dat de songs van Carly Rae Jepsen allemaal net wat anders klinken, maar dankzij de focus op pure en over het algemeen gelikte pop is het toch weer een behoorlijk consistent album geworden. 

De Canadese popster werkt op haar nieuwe album ook samen met een aantal muzikanten die normaal gesproken buiten de pure pop opereren, met het mierzoete duet met Rufus Wainwright als kers op de taart, waardoor The Loneliest Time zich heel af en toe weet te ontworstelen aan het keurslijf van de elektronisch ingekleurde popmuziek, maar meestal heeft de Canadese muzikante hier geen behoefte aan. 

Wanneer je niet houdt van goed gemaakte maar ook wat zwaar geproduceerde popsongs, is het nieuwe album van Carly Rae Jepsen met zestien songs en bijna vijfenvijftig minuten muziek waarschijnlijk een lange en weinig bevredigende zit. Zelf hou ik wel van de knap gemaakte popmuziek van Carly Rae Jepsen en hoewel The Loneliest Time zeker geen album is dat ik heel vaak uit de kast ga trekken, is het wel een album dat zo af en toe precies op het juiste moment komt, al is het maar om de afwas bij te doen (blijft toch jammer dat de vaatwasser de 'muziek terwijl je afwast' momenten heeft weggenomen). 

Carly Rae Jepsen heeft onder alle blinkende pop met invloeden uit een aantal decennia niet alleen subtiele uitstapjes buiten de gebaande paden verstopt, maar heeft ook wat persoonlijkere teksten gepend, waarin ook ruimte is voor de schaduwzijden van een bestaan in de spotlights. Het Canadese popicoon is verder een prima zangeres, die ook in de incidentele ballad moeiteloos overeind blijft. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik popmuziek als deze liever net iets alternatiever hoor dan Carly Rae Jepsen maakt op haar nieuwe album, maar luister met net wat andere oren naar The Loneliest Time en het is weer oprecht smullen van al het vakwerk van de Canadese muzikante en het blik topproducers dat ze heeft geopend voor dit nieuwe album. Erwin Zijleman

The Loneliest Time van Carly Rae Jepsen is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 18,99 euro

Frankie Cosmos - Inner World Peace

Frankie Cosmos is inmiddels uitgegroeid tot een echte band, maar Greta Kline en haar medemuzikanten hebben nog altijd niet veel tijd nodig voor hun charmante en vaak ook wonderschone popliedjes
Na het fantastische Next Thing uit 2016 leek Frankie Cosmos het niveau van dit album hooguit te kunnen consolideren, maar op het deze week verschenen Inner World Peace zet de band uit New York toch weer een stap. Ook op het nieuwe album zijn de songs van Frankie Cosmos voornamelijk erg kort, maar door het verlagen van het tempo en het net wat beter uitwerken van de lo-fi getinte songs, klinkt Inner World Peace net wat mooier en evenwichtiger dan zijn voorgangers. In muzikaal opzicht klinkt het album een stuk volwassener, terwijl de mooie stem van frontvrouw Greta Kline nog wat aan kracht heeft gewonnen. Inner World Peace behoort hierdoor tot het beste werk van Frankie Cosmos.

Het is tot mijn verbazing alweer ruim zes jaar geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van Frankie Cosmos. In 2016 verscheen immers haar tweede album Next Thing, dat volgde op het nauwelijks opgemerkte maar in kleine kring terecht bejubelde mini-album Zentropy uit 2014. Op Next Thing joeg het alter ego van de New Yorkse muzikante Greta Kline, de dochter van de beroemde acteur Kevin Kline, er in een klein half uur maar liefst vijftien songs doorheen, waardoor Next Thing terecht in het hokje lo-fi werd geduwd. 

Het officiële debuutalbum van Frankie Cosmos sloot voor een belangrijk deel aan op al die andere albums van jonge vrouwelijke muzikanten in de indierock en indiepop, maar de charmante popliedjes van de muzikante uit New York rammelden net wat meer dan die van haar soort- en generatiegenoten, waardoor Next Thing er wat mij betreft uit sprong in 2016, wat Frankie Cosmos een hoge notering in mijn jaarlijstje opleverde. 

Frankie Cosmos, dat langzaam maar zeker uitgroeide van een project van Greta Kline tot een heuse band, herhaalde het kunstje van The Next Thing op het in 2018 verschenen Vessel, dat zeker niet onder deed voor zijn voorganger, maar wel wat minder verrassend was. Het is een constatering die ook op ging voor het in 2019 verschenen Close It Quietly, dat een inmiddels bekend geluid liet horen, maar wel zeer aangenaam vermaakte. 

Frankie Cosmos heeft, mede door de coronapandemie, wat meer tijd kunnen nemen voor de opvolger van Close It Quietly en dat is een wijs besluit. De vorige twee albums van de band uit New York waren net wat langer maar er stonden ook meer songs op, waardoor Frankie Cosmos op Inner World Peace voor het eerst tot een gemiddelde songlengte van net iets meer dan twee minuten komt. 

Het is een gemiddelde dat wat omhoog wordt geduwd door een song van meer dan vijf minuten, waardoor er per saldo niet zo heel veel is veranderd op het nieuwe album van Frankie Cosmos. Ook op Inner World Peace heeft de Amerikaanse band meestal genoeg aan minder dan twee minuten voor een song met een kop en een staart, maar omdat het tempo in veel songs net wat lager ligt, heb je niet het idee dat de songs er in sneltreinvaart doorheen worden gejaagd. 

De muziek van Franke Cosmos klinkt op Inner World Peace wat meer ingetogen, maar ook wat verzorgder en melodieuzer dan op de vorige albums, zonder dat dit ten koste is gegaan van de ruwe charme van de songs van Greta Kline en haar band. Inner World Peace klinkt bovendien wat gevarieerder dan de vorige albums van Frankie Cosmos, waardoor ik voor het eerst weer serieuze groei hoor. 

In muzikaal opzicht vind ik Inner World Peace net wat interessanter en veelzijdiger dan zijn voorgangers, maar ook de zang van Greta Kline vind ik weer wat mooier, terwijl haar songs weer zijn gevuld met persoonlijke beslommeringen, wat het intieme karakter van haar songs versterkt. 

Frankie Cosmos vist ook met dit album weer in een momenteel overvolle vijver, maar ik heb persoonlijk nog altijd een enorm zwak voor de rammelpop van de band uit New York, die het gat met een groot deel van de concurrentie weer een stukje heeft vergroot met het werkelijk uitstekende Inner World Peace, dat het oor ruim 35 minuten bijzonder aangenaam streelt. Erwin Zijleman

De muziek van Frankie Cosmos is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://ingridsuperstar.bandcamp.com/album/inner-world-peace.

Inner World Peace van Frankie Cosmos is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (clear), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Dry Cleaning - Stumpwork

De Britse band Dry Cleaning debuteerde vorig jaar met een bijzonder geluid, dat nu wordt vervolmaakt op het buitengewoon fascinerende, avontuurlijke en vaak ook wonderschone Stumpwork
Tussen al die Britse en Ierse jonge honden met een voorliefde voor 70s en 80s postpunk met praatzang, wist Dry Cleaning zich vorig jaar makkelijk te onderscheiden. Ook Dry Cleaning liet zich beïnvloeden door de postpunk van weleer en koos voor praatzang, maar de gesproken woorden van Florence Shaw voorzagen het debuut van de band van een uniek eigen geluid. Dat geluid wordt nu geperfectioneerd op Stumpwork dat wat meer afstand neemt van de postpunk, zonder het genre te verloochenen. In muzikaal opzicht heeft de band flinke stappen gezet en ook de voordracht van Florence Shaw heeft aan zeggingskracht gewonnen. Bijzonder album van een unieke band.

We worden de afgelopen jaren overspoeld met Britse postpunk bands die gejaagde muziek combineren met al even gejaagde praatzang. Met name die praatzang kan ik maar in zeer beperkte mate waarderen en de waardering is door het grote aanbod van de afgelopen jaren alleen maar afgenomen. 

Het meest opvallende en wat mij betreft ook beste album in het genre was het vorig jaar verschenen New Long Leg van de Britse band Dry Cleaning. De band uit Londen viel op door een wat minder gejaagd geluid, een wat meer eigen interpretatie van de postpunk van weleer, de glasheldere productie van topproducer John Parish en vooral door de praatzang van Florence Shaw. 

Waar de meeste postpunk bands van het moment kiezen voor praatzang waar ik vooral heel nerveus van word, was de praatzang van Florence Shaw op het debuutalbum van Dry Cleaning bijna rustgevend. Het leverde een opvallend debuutalbum op, dat deze week wordt gevolgd door album nummer twee, Stumpwork. 

Het is een album dat in eerste instantie mijn aandacht trok door de wat onsmakelijke afbeelding op de cover, maar het is uiteindelijk toch vooral de muziek van Dry Cleaning die de aandacht opeist. De Britse band werkt ook op haar tweede album samen met de zeer ervaren John Parish, maar verder is Stumpwork toch een wat ander album dan het debuutalbum van de band. 

Invloeden uit de postpunk zoals die in de late jaren 70 en vroege jaren 80 in het Verenigd Koninkrijk werd gemaakt spelen nog altijd een rol in de muziek van Dry Cleaning, maar ze hebben op Stumpwork wel flink aan terrein verloren. Zeker in de basloopjes en in een deel van het gitaarwerk hoor je nog flarden postpunk voorbij komen, maar over het algemeen genomen kiest Dry Cleaning op haar tweede album voor een meer ingetogen geluid, waarin ook ruimte is voor een vleugje psychedelica en incidenteel wat jazzy accenten. 

In muzikaal opzicht valt er nog meer te genieten dan op het debuutalbum van de band. De ritmesectie speelt echt geweldig, maar de meeste aandacht wordt getrokken door de prachtige gitaarlijnen op het album. Het zijn gitaarlijnen met af en toe wat scherpe postpunk randjes, maar de gitaarlijnen op Stumpwork zijn ook heerlijk melodieus. 

In muzikaal opzicht is Stumpwork een even mooi als fascinerend album, maar de praatzang van Florence Shaw is er ook nog. Die praatzang is nog wat rustgevender dan op het debuutalbum van Dry Cleaning. Het klinkt af en toe alsof de gesproken woorden van Florence Shaw totaal los staan van de muziek, maar minstens net zo vaak vullen de muziek en de praatzang elkaar perfect aan. 

Ik ben nog steeds geen heel groot liefhebber van praatzang, maar de wat onderkoelde woorden van Florence Shaw voorzien de muziek van Dry Cleaning van een volkomen uniek karakter en zorgen er bovendien voor dat Stumpwork een bijna hypnotiserende uitwerking heeft op de nietsvermoedende luisteraar. 

Stumpwork van Dry Cleaning is een bijzonder fascinerende luistertrip waarin steeds veel moois valt te ontdekken en het is er ook nog eens een die volkomen uniek klinkt. Het debuutalbum van Dry Cleaning was vorig jaar een mooi en spannend album, maar Stumpwork is nog een paar klassen beter. Wat een album. Erwin Zijleman

De muziek van Dry Cleaning is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://drycleaning.bandcamp.com/album/stumpwork.

Stumpwork van Dry Cleaning is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (white), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Mary Margaret O'Hara - Miss America (1988)

Miss America van de Canadese singer-songwriter Mary Margaret O’Hara is inmiddels een vergeten cultklassieker, maar het album uit 1988 grijpt je nog altijd op meedogenloze wijze bij de strot
De Canadese muzikante Mary Margaret O’Hara maakte eigenlijk maar één echt album, maar het is een album dat de popmuziek heeft veranderd. Miss America was zijn tijd in 1988 heel ver vooruit en is tot op de dag van vandaag een blauwdruk voor albums van vrouwelijke singer-songwriters die hun songs met veel gevoel en expressie vertolken. Miss America liet in 1988 een bijzondere mix van invloeden horen, maar het waren vooral de emotievolle stem van de Canadese muzikante en de ruwe ingrediënten in haar muziek die het album zo bijzonder maakten. Een echte opvolger heeft Miss America helaas nooit gekregen, maar het enige album van Mary Margaret O’Hara mag en moet inmiddels wel een klassieker worden genoemd.

Mijn muzikale voorliefde voor vrouwelijke singer-songwriters houdt inmiddels al heel wat jaren aan, maar er zijn absoluut tijden geweest waarin ik niet of nauwelijks naar vrouwelijke muzikanten luisterde. Wanneer dat precies is veranderd weet ik niet, maar Miss America van Mary Margaret O’Hara heeft absoluut bijgedragen aan mijn huidige liefde voor vrouwelijke singer-songwriters. 

Het debuutalbum van de Canadese muzikante verscheen in 1988, maar groeide met name in de jaren 90 uit tot een heus cultalbum. Miss America dankte deze status aan het feit dat de hordes vrouwelijke singer-songwriters die in de jaren 90 opdoken vrijwel zonder uitzondering het debuutalbum van Mary Margaret O’Hara noemden als belangrijkste inspiratiebron. Het feit dat Mary Margaret O’Hara na haar sensationele debuutalbum niet veel meer van zich heeft laten horen versterkte de cultstatus van en het mysterie rond het album. 

De muzikante uit Toronto timmerde voor de release van Miss America al enkele jaren aan de weg in de lokale muziekscene en nam de meeste songs voor het album al in 1984 op. Toen het debuutalbum van Mary Margaret O’Hara in 1988 dan eindelijk verscheen, buitelden muziekjournalisten over elkaar heen met superlatieven, wat overigens niet zorgde voor sensationele verkoopcijfers. 

Mary Margaret O’Hara dook na 1988 nog incidenteel op als gastmuzikant en op een tweetal tribute albums, maar een echte opvolger van Miss America zou er nooit komen, al maakte de Canadese muzikante in 2002 nog wel een jazzy filmsoundtrack. Miss America is inmiddels een obscuur en helaas door velen vergeten album. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelf ook al heel veel jaren niet meer naar het album had geluisterd, maar direct bij eerste beluistering kwam het weer aan als de spreekwoordelijke mokerslag. Met Miss America was Mary Margaret O’Hara haar tijd heel ver vooruit. De Canadese muzikante put op haar debuutalbum uit de archieven van de Amerikaanse rootsmuziek, maar schuwt ook uitstapjes richting pop en rock niet. 

Miss America is in muzikaal opzicht een veelzijdig en vaak lekker ruw album, maar Mary Margaret O’Hara maakte een onuitwisbare indruk met haar stem en voordracht. De muzikante uit Toronto beschikt over een stem waar je van moet houden, maar als je er van houdt snijdt de zang van Mary Margaret O’Hara dwars door de ziel. De Canadese muzikante doet er vervolgens nog een schepje bovenop door haar songs met veel passie en emotie te vertolken. 

De karakteristieke zang voorziet de songs van de Canadese muzikante van een bijna beangstigende intensiteit, die bijna vijfendertig jaar na de release nog niets van zijn kracht en urgentie heeft verloren. Het is vooral de zang van Mary Margaret O’Hara die van Miss America zo’n bijzonder album maakt, maar ook de subtiele instrumentatie en de sterke songs dragen stevig bij aan de magie van het album. Ik hou normaal gesproken niet zo van de vocale acrobatiek waaraan Mary Margaret O’Hara zich ook schuldig maakt op haar debuutalbum, maar op Miss America komt iedere noot uit de keel van de Canadese muzikante echt keihard aan. 

Miss America was in 1988 een volkomen uniek album, maar inmiddels zijn er veel meer albums die klinken als de cultklassieker uit het verre verleden. De impact van het album is, in ieder geval voor mij, echter nog altijd vele malen groter dan die van vergelijkbare albums. Miss America behoort wat mij betreft tot de kroonjuwelen van de (vrouwelijke) popmuziek. Erwin Zijleman

De muziek van Mary Margaret O'Hara is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://marymargaretohara.bandcamp.com/album/miss-america.