De meeste voorbeelden van de Amerikaanse rockband Titus Andronicus rocken al lang niet meer als in hun beste jaren, maar de band uit New Jersey steekt zelf inmiddels al heel wat jaren in een uitstekende vorm. Het is een vorm die wordt doorgetrokken op The Will To Live, het zevende album van de band uit New Jersey. Ook op haar nieuwe album eert Titus Andronicus weer flink wat muzikale helden, maar de band voegt ook iets van zichzelf toe aan alle inspiratie uit het verleden. The Will To Live is een album vol tijdloos klinkende rocksongs met een hoog 70s hardrock gehalte, maar ook een vleugje punk. Het is een album waarvan je alleen maar heel blij kunt worden. Heerlijk.
Titus Andronicus debuteerde een jaar of vijftien geleden als punkband, maar de band uit New Jersey verwerkte ook op haar debuutalbum al volop invloeden uit omliggende genres, waarbij een vleugje van staatgenoot Bruce Springsteen nooit ver weg was. Zelf ontdekte ik de band overigens pas toen in 2015 The Most Lamentable Tragedy verscheen. Op dit dubbelalbum pakte Titus Andronicus uit met een ruim anderhalf uur durende rockopera, waarin het alle kanten op kon.
Ik vergeleek het album natuurlijk met de muziek van Bruce Springsteen & The E Street Band, maar ook de namen van The Who, Hüsker Dü, The Pogues, The Rolling Stones, The Clash, The Hold Steady, The Gaslight Anthem en Green Day doken veelvuldig op bij beluistering van het album, dat ik inmiddels wel een klassieker binnen het oeuvre van Titus Andronicus durf te noemen.
De band uit New Jersey hield de goede vorm vast op A Productive Cough uit 2018, dat nog net wat nadrukkelijker putte uit de archieven van de jaren 70, maar wederom niet teleurstelde. In 2019 was ik kennelijk niet in de stemming voor de ruwe rock ’n roll van de band, want het in dat jaar verschenen The Obelisk heb ik gemist. Ruim drie jaar na dit album keert de Amerikaanse band terug met The Will To Live.
Het album opent met een instrumentale track die stevig citeert uit de archieven van de 70s hardrock, waarvan Titus Andronicus ook op A Productive Cough al niet vies was. Meestal ben ik niet zo te spreken over dit soort instrumentale ouvertures, maar de openingstrack van The Will To Live bereidt je prachtig voor op alles dat komen gaat.
Het gitaarwerk uit de openingstrack wordt doorgetrokken in de tweede track, die enerzijds citeert uit de melodieuze 70s hardrock, maar die ook het inmiddels uit duizenden herkenbare Titus Andronicus geluid laat horen. Het is een geluid dat ook dit keer herinnert aan alle hierboven al genoemde namen, maar de band uit New Jersey heeft ook een bijzonder eigen geluid. Het is een geluid waarin melodieuze rockmuziek wordt gecombineerd met een punky attitude.
The Will To Live klinkt wel wat minder ruw dan het vroege werk van de band, maar persoonlijk hou ik wel van het nieuwe geluid van de band. Het is een geluid dat misschien aan van alles en nog wat doet denken, maar geen moment overbodig klinkt. Het is deels de verdienste van het ruwe en soms punky sausje waarmee Titus Andronicus haar muziek overgiet, maar het zijn uiteindelijk vooral de songs die van The Will To Live zo’n goed album maken.
Het gekke is dat ik me ook goed kan voorstellen dat er muziekliefhebbers zijn die beweren dat Titus Andronicus op haar nieuwe album wel erg fantasieloos voortborduurt op alle inspiratiebronnen uit het verleden, maar zelf ervaar ik het totaal anders. Titus Andronicus gaf me vanaf de eerste noten van The Will To Live een goed gevoel, dat pas verdween toen de laatste noten van het album na twaalf songs en ruim 51 minuten wegstierven.
Het album voegt wat mij betreft ook nog wat toe aan de directe voorgangers, die toch net wat minder waren ondergedompeld in 70s hardrock en hier en daar een beetje glamrock. Titus Andronicus heeft een album afgeleverd waar ik 51 minuten heel erg blij van wordt en dat is me heel wat waard, Geweldig album dus! Erwin Zijleman
De muziek van Titus Andronicus is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://titusandronicus.bandcamp.com/album/the-will-to-live.
