Conrad Freling is op Never Gonna Change The World niet vies van flink wat strijkers en blazers, maar zijn vol ingekleurde songs hebben ook iets ingetogen en intiems. Het album van de Nederlandse muzikant blijft daarom ondanks de royale orkestraties ver verwijderd van overdaad of holle bombast. De songs op Never Gonna Change The World sluiten aan bij rijk georkestreerde muziek uit het verleden, maar door hier en daar wat scherpe kantjes toe te voegen klinken de songs van Conrad Freling ook eigenzinnig en eigentijds. Conrad Freling vervult met Never Gonna Change The World zijn eigen droom, maar het is er een die het absoluut verdient om gehoord te worden.
Conrad Freling is een Nederlandse muzikant, die de afgelopen twee decennia onder andere deel uitmaakte van de Rotterdamse bands Wallrus en Seven Stars Over Sicily. Dit najaar staat hij op de planken met de Nederlandse band The Bullfight, maar de afgelopen jaren stonden voor Conrad Freling in het teken van het najagen van een droom.
De Nederlandse muzikant fantaseerde uitvoerig over het maken van een rijk georkestreerd singer-songwriter album, zoals zijn favoriete muzikanten die maken, maar hij legde de lat hierbij zo hoog dat het gewenste album lange tijd een wat onwerkelijke droom bleef. Soms komen dromen echter uit en voor Conrad Freling is dit vorige maand gebeurd met de release van Never Gonna Change The World, dat inmiddels is verschenen op het sympathieke Brandy Alexander Recordings, het label van The Bullfight voorman Thomas van Vliet.
Never Gonna Change The World is een album in een genre waar ik lang niet altijd warm voor loop. Ik vind rijk georkestreerde albums als deze meestal wat over the top, zeker wanneer ook nog eens wordt gekozen voor wat theatrale vocalen. Er zijn echter ook albums in het genre die ik schaar onder mijn favoriete albums aller tijden, waaronder Each Man Kills The Things He Loves van Gavin Friday en meerdere albums van Marc Almond; albums die overigens ook flink over the top en theatraal zijn.
Bij beluistering van het album van Conrad Freling had ik af en toe associaties met de muziek van Gavin Friday en Marc Almond, maar minstens net zo vaak met de muziek van Radiohead. Het zijn associaties die overigens het grootste deel van de tijd achterwege bleven, want Conrad Freling maakt ook totaal andere muziek.
Never Gonna Change The World is in de basis voorzien van een akoestische instrumentatie met piano of akoestische gitaar, maar Conrad Freling had in zijn gedroomde muziek flink wat ruimte gereserveerd voor klassieke muzikanten. Never Gonna Change The World is rijkelijk versierd met onder andere strijkers en blazers, terwijl hiernaast met grote regelmaat fraaie koortjes en karakteristieke vrouwenstemmen opduiken.
Het album doet het geweldig wanneer de regen op een kille en donkere avond tegen de ramen klettert, want de muziek van Conrad Freling is bijzonder warm en sfeervol. Op het eerste gezicht klinkt Never Gonna Change The World misschien wat over the top en theatraal met al die tierelantijntjes en de stevig aangezette vocalen, maar het album van Conrad Freling is zeker geen album vol overdaad. Alle aangebrachte versiersels zijn functioneel en voorzien het album van een bijzonder mooi geluid.
Never Gonna Change The World is een album dat je meerdere keren moet horen voordat alles op zijn plek valt. Zeker bij eerste beluistering is de muziek van Conrad Freling en al zijn klassiek geschoolde muzikanten behoorlijk overweldigend, maar na verloop van tijd komt de schoonheid van de songs naar boven drijven.
Het zijn songs die hier en daar flarden van muziek uit vervlogen tijden laten horen, maar het zijn ook eigentijds klinkende songs, die vooral door de zang van Conrad Freling een duidelijk eigen geluid krijgen. Het is zang die net wat minder perfect klinkt dan al die prachtig klinkende strijkers en blazers en op een of andere manier versterkt dit de kracht van dit bijzondere album, dat ook nog eens uitnodigt tot uitvoerig wegdromen. Erwin Zijleman
