Matia Bazar had in 1985 al een bescheiden hitje op haar naam staan, maar met het prachtige Melanchólia voegde de band uit Genua kleur toe aan de vaak wat donker getinte popmuziek uit de jaren 80 en kreeg het ook Nederland aan de voeten. Melanchólia is een echt jaren 80 album, maar het is er wel een met een Italiaans tintje. Het album klinkt na al die jaren nog verrassend fris en onderscheidend, wat deels de verdienste is van de Italiaanse invloeden die de band heeft verwerkt in haar muziek, maar wat toch vooral op het conto kan worden geschreven van Antonella Ruggiero, die op Melanchólia de sterren van de hemel zingt. Lang niet gehoord, maar wat is het nog goed.
Italiaanse popmuziek speelde halverwege de jaren 80 geen rol van betekenis in mijn leven, maar in 1985 was er opeens Melanchólia van de Italiaanse band Matia Bazar. De dansvloer werd op dat moment, in ieder geval in mijn kringen, gedomineerd door donkere en zelfs wat deprimerende postpunk en new wave, maar alle donkere klanken werden aangenaam onderbroken door het verrassend opgewekte Ti Sento, de single waarmee Matia Bazar voet aan de grond kreeg in Nederland, al had het met een paar jaar eerder verschenen Vacanze Romane ook al een bescheiden hitje gescoord.
Ik kocht (andere opties waren er destijds niet) Melanchólia destijds alleen vanwege de aanstekelijke single, maar het album viel me zeker niet tegen en ook op het podium bleek Matia Bazar een uitstekende band. De band uit Genua bestond op dat moment ook al een jaar of vijftien, want Matia Bazar werd helemaal aan het begin van de jaren 70 geformeerd als progrock band (!).
Op Melanchólia omarmde de band de elektronica uit de jaren 80 en creëerde het een geluid dat vrij makkelijk aansluiting vond bij de andere elektronische popmuziek van dat moment, al bleef Matia Bazar natuurlijk ook een vreemde eend in de bijt, al is het maar vanwege de Italiaanse teksten. Ik was Matia Bazar eerlijk gezegd al lang weer vergeten, maar toen ik de LP pas in de platenkast tegenkwam, kwamen de goede herinneringen snel weer naar boven.
Melanchólia is, zeker door het gebruik van heel veel elektronica, een typisch jaren 80 album, maar het is een album dat de tand des tijds veel beter heeft doorstaan dan veel andere albums uit de jaren 80. Het heeft deels te maken met het feit dat Matia Bazar met dit album weliswaar aansluiting zocht bij de West-Europese popmuziek van dat moment, maar haar Italiaanse wortels zeker niet verloochende.
De band koos niet alleen voor de Italiaanse taal, maar verwerkte op Melanchólia ook absoluut Mediterrane invloeden, waardoor het album een stuk minder kil klinkt dan de meeste synthpop bands uit de jaren 80. Matia Bazar voegde nog wat extra warmte toe door ook organische klanken aan haar geluid toe te voegen, waaronder blazers, strijkers, een incidentele accordeon en geweldige bassen. Het voorzag het album van een wat zwoele en zomerse sfeer en die sfeer heeft het album 37 jaar na dato nog steeds.
Matia Bazar wist zich niet alleen in muzikaal opzicht te onderscheiden van de concurrentie uit West-Europa, want het sterkste wapen van de band heb ik nog niet eens genoemd. De band beschikte destijds met Antonella Ruggiero over een werkelijk fantastische zangeres, die Melanchólia heel ver boven het maaiveld uit tilde, iets wat de band overigens ook deed met knappe songs.
Toen ik het album een paar weken geleden weer eens uit de kast trok had ik vooral herinneringen aan Ti Sento, maar al snel bleken zo ongeveer alle songs op het album in het geheugen gegrift. Verder dan drie albums van Matia Bazar, alle drie albums uit de jaren 80, ben ik nooit gekomen, want zeker na het vertrek van Antonella Ruggiero in 1989 werd het snel minder met de Italiaanse band, die overigens nog steeds bestaat. De afgelopen dagen kunnen we genieten van bijna zomerse temperaturen, waarbij het inmiddels flink oude album van Matia Bazar het werkelijk uitstekend doet. Erwin Zijleman