De samenwerking tussen The National voorman Matt Berninger en de vooral van Menomena en Ramona Falls bekende multi-instrumentalist en producer Brent Knopf heb ik heel lang laten liggen, maar Return To The Moon van El Vy blijkt een bijzonder aangename plaat.
Het blijkt ook een opvallend toegankelijke plaat. De openingstrack van de plaat laat zich beluisteren als een vergeten klassieker uit de jaren 80, de tweede track lijkt weggelopen uit de Berlijnse jaren van David Bowie en zo heeft iedere track op de plaat wel wat bekends.
Bowie, New Order, Talking Heads, Depeche Mode, Japan; het zijn maar een paar namen die ik terug hoor op deze verrassend sterke plaat, die uiteraard ook meer dan eens doet denken aan de briljante platen van The National, maar aanmerkelijk minder zwaarmoedig en soms bijna funky klinkt. Return To The Moon is vooral een gitaarplaat, maar zonder de fraaie synths op de plaat had het debuut van El Vy niet zo mooi en bijzonder geklonken.
Door de betrekkelijk toegankelijke songs op Return To The Moon heeft El Vy een plaat gemaakt die heel makkelijk overtuigt, maar de aangenaam klinkende songs op de plaat lopen ook over van ingehouden spanning en dynamiek en geven nog lange tijd nieuwe geheimen prijs.
Het is bijzonder hoe El Vy nadrukkelijk citeert uit de jaren 80, maar toch een plaat heeft gemaakt die met beide benen in het heden staat. Het fraaie werk van synths heb ik al benoemd, maar Return To The Moon is vooral een donker klinkende gitaarplaat. Het donkere geluid past natuurlijk uitstekend bij de herkenbare stem van Matt Berninger, die zich het afgelopen decennium heeft ontwikkeld tot een uitstekend zanger.
Bij eerste beluistering dacht ik nog even dat Return To The Moon vooral een tussendoortje zou zijn met lekker in het gehoor liggende songs, maar langzaam maar zeker raak ik overtuigd van de genialiteit van deze plaat. Return To The Moon van El Vy wordt me ondertussen dierbaarder en dierbaarder en heeft mijn actuele jaarlijstje over 2015 al lang gehaald. Prachtplaat. Erwin Zijleman
The LVE is een band uit België, die in het verleden als Lightning Vishwa Experience door het leven ging.
Onlangs verscheen op I Have A Tiger Records, dat eerder al wist te verrassen met briljante platen van Radio Carver en TMGS, het debuut van de band uit Antwerpen en wat is het een leuk debuut geworden.
Het titelloze debuut van The LVE bevat elf popliedjes en het zijn elf nagenoeg perfecte popliedjes.
Het zijn popliedjes die zich niet direct laten vergelijken met de popliedjes van andere bands. Wanneer Gerrit Van Dyck de meeste vocalen voor zijn rekening neemt, hebben de songs van The LVE wel iets van Eels, maar deze vergelijking moeten we weer los laten wanneer het geluid van The LVE wordt verrijkt met de prachtige vocalen van zangeres Sara Raes.
Het debuut van The LVE bevat zoals gezegd elf nagenoeg perfecte popliedjes en ze zijn ook nog eens allemaal anders. Een aantal songs refereert naar de hoogtijdagen van de lo-fi, terwijl andere songs haakjes uitgooien richting dreampop (de gitaarlijnen), richting The Beatles (de melodieën), toch weer even richting Eels (de melancholie) en richting wat eigenlijk niet?
The LVE maakt honingzoete en lieve popliedjes, maar maakt ook popliedjes met een laagje gruis, waardoor je steeds heen en weer wordt geslingerd tussen verschillende klankkleuren en sferen. Het feit dat de popliedjes van The LVE net niet helemaal perfect zijn en ook wel eens een steekje laten vallen, maakt ze alleen maar onweerstaanbaarder.
The LVE verrast niet alleen met perfecte popliedjes die stuk voor stuk anders klinken, maar heeft ook een plaat gemaakt die overloopt van intimiteit. Bij beluistering van de songs van The LVE heb je steeds weer het idee dat de band uit Antwerpen de songs stuk voor stuk speciaal voor jou heeft gemaakt, waardoor de al zo mooie popliedjes op de plaat nog wat dierbaarder worden.
Omdat het debuut van The LVE ook nog eens vol staat met groeibriljanten is het een plaat die nog heel lang door groeit. Iedere keer als je de plaat hoort, hoor je weer wat ander moois dat is verstopt in de gelaagde popliedjes van de band en iedere keer als je de plaat hoort ben je nog wat verliefder op de unieke muziek van The LVE, die tot in de kleinste details trefzeker is.
Iedereen verbaast zich momenteel over een winter die veel te warm is. Je kunt allerlei oorzaken bedenken, maar ik denk zelf dat het gewoon aan de hartverwarmende popliedjes van The LVE ligt.
Te laat voor mijn jaarlijstje natuurlijk, maar dat ik deze plaat de komende tijd ga koesteren is zeker. Erwin Zijleman
Het debuut van The LVE ligt nog niet in Nederland in de winkel. De digitale versie is verkrijgbaar via bandcamp (https://thelve.bandcamp.com) en iTunes (binnenkort). De LP en cd zijn te koop bij de optredens van de band.
Ik weet niet meer welk country jaarlijstje het was, maar ik weet nog wel dat Untamed van Cam bovenaan stond.
Toen ik de plaat had opgezocht in Spotify kon ik me na het bekijken van de cover maar moeilijk voorstellen dat deze plaat de prachtplaten van onder andere Kacey Musgraves, Chris Stapleton en Ashley Monroe had verslagen. Een typisch geval van ‘Don’t judge a book by it’s cover’, want deze Cam kan wel wat.
Cam is het alter ego van de in California opgegroeide Camaron Ochs. Dat is geen staat die ik direct associeer met countrymuziek, maar dat is wel het genre waarin Cam zich beweegt.
Helemaal nieuw in de muziek is Cam overigens niet, want de afgelopen jaren profileerde ze zich al als songwriter en schreef ze onder andere songs voor Miley Cyrus. Ook op Untamed laat Cam horen dat ze het schrijven van songs prima beheerst. De songs op Untamed liggen bijzonder lekker in het gehoor, maar het zijn zeker niet de niemendalletjes die in een groot deel van de Nashville country gemeengoed zijn.
Cam laat op haar debuut horen dat ze zowel in uptempo songs als in ballads uitstekend uit de voeten kan. Haar songs zijn zeer smaakvol gearrangeerd en vakkundig geproduceerd. Natuurlijk is het een productie zonder al teveel scherpe kantjes, maar ik hoor het uit Nashville wel eens gepolijster.
Cam schrijft niet alleen prima songs, maar blijft ook als zangeres makkelijk overeind. Ze kan uitstekend uit de voeten in songs met een lichte country snik, maar overtuigt net zo makkelijk in songs met meer invloeden uit de West Coast popmuziek, die er eveneens aan bijdragen dat deze plaat beter is dan de gemiddelde plaat uit Nashville.
Net als de onlangs besproken plaat van Maddie & Tae is het een plaat die het ongetwijfeld geweldig zal doen op de Amerikaanse countrystations, maar ik kan er persoonlijk ook goed mee uit de voeten. Cam heeft een plaat gemaakt vol knap in elkaar stekende countrysongs, die met speels gemak boven de grijze massa uitsteken. Het klinkt bijzonder lekker, maar het heeft ook inhoud. Prima plaat! Erwin Zijleman
Het titelloze debuut van de uit Londen afkomstige band Cheatahs wist me vorig jaar net niet voldoende te overtuigen voor een plekje op mijn BLOG.
De door shoegaze en indie-rock beïnvloede muziek van de band klonk weliswaar bijzonder lekker, maar wist zich wat mij betreft niet voldoende te onderscheiden van alles dat er al was. En er zijn nogal wat bands die zich door de shoegaze van weleer laten beïnvloeden.
Het eind dit jaar verschenen Mythologies bevalt me een stuk beter. Cheatahs laat zich ook op haar tweede plaat nadrukkelijk beïnvloeden door muziek uit de hoogtijdagen van het shoegaze genre, maar werkt op hetzelfde moment ook aan een meer eigen geluid.
Het is een geluid dat opvalt door lekker veel zweverige passages, die prachtig passen in het gruizige shoegaze geluid. Het klinkt nog steeds bekend in de oren, maar waar ik de muziek van Cheatahs vorig jaar nog meer van hetzelfde vond, maakt de band met haar tweede plaat indruk.
Mythologies is sterk geïnspireerd door de platen van roemruchte bands als My Bloody Valentine, Ride en Swervedriver, maar laat ook voldoende uitstapjes buiten de gebaande paden van de shoegaze horen.
Zo flirt Cheatahs meer dan eens met elektronica en psychedelica en verwerkt het ook invloeden uit onder andere de Krautrock in haar muziek. Mythologies is hierdoor een plaat die aan de ene kant lekker weg luistert en herinnert aan de hoogtijdagen van het zo mooie genre, maar het is aan de andere kant ook een spannende plaat die steeds andere dingen laat horen en die soms flink experimenteert.
Bij eerste beluistering was ik vooral onder de indruk van het heerlijke shoegaze geluid op de plaat, maar hoe vaker ik Mythologies hoor hoe meer ik word gegrepen door alle bijzondere invloeden die de band uit Londen verwerkt op deze plaat.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je goed hoe rijk de tweede plaat van Cheatahs klinkt en hoeveel bijzonders er in de muziek van de band zit. Ik begrijp er dan ook niets van dat de tweede plaat van Cheatahs na het zo bejubelde debuut voornamelijk is genegeerd. Mythologies haalde vrijwel geen enkel jaarlijstje, maar deze knappe plaat had daarin zeker niet misstaan. Ook niet in dat van mij. Erwin Zijleman
Around The World In A Day van Prince & The Revolution vierde dit jaar al weer zijn dertigste (overigens vrij geruisloze) verjaardag. Het is mijn favoriete plaat van de muzikant uit Minneapolis, al maakte het toenmalige genie destijds aan de lopende band platen die inmiddels te boek staan als klassiekers.
Hoewel Prince het niveau van deze platen al heel lang niet meer weet te benaderen, blijf ik hem in de gaten houden. Met Prince weet je het immers maar nooit.
Eerder dit jaar was er opeens HitNRun Phase One. De plaat trok door de lastige verkrijgbaarheid (wie heeft er immers een abonnement op de muziekdienst Tidal?) niet heel veel aandacht, maar ik vond het zeker geen slechte plaat.
Op HitNRun Phase One deed Prince weliswaar erg (of net wat teveel) zijn best om aan te sluiten bij de moderne dansmuziek van het moment en leunde hij ook wel erg zwaar op een aantal gastzangeressen, maar de plaat liet zeker goede ideeën horen en bevatte ook minstens een aantal songs die naar meer smaakten en dat is voor Prince tegenwoordig helaas al heel wat.
Vorige maand was er nog even sprake van een toer van Prince en zijn vleugel, maar door de aanslagen in Parijs verdween die helaas van de radar. Niet veel later was er bijna uit het niets HitNRun Phase Two. Ook deze plaat werd in eerste instantie uitsluitend aangeboden via Tidal, maar inmiddels staat hij ook op Apple Music.
HitNRun Phase Two blijkt een totaal andere plaat dan zijn voorganger en wat is het een verrassend sterke plaat. Op het tweede deel van HitNRun doet Prince geen krampachtige poging meer om aan te sluiten bij de dansmuziek van het moment, maar grijpt hij terug op de disco en funk uit de jaren 70 en natuurlijk op zijn eigen werk uit de jaren 80.
Het mist misschien de urgentie van een plaat als Sign 'O' The Times, maar ach wat klinkt dit waanzinnig lekker. Prince verrast op HitNRun Phase Two met een moddervet geluid vol blazers en strooit driftig met heerlijke songs. Zoals in zijn beste dagen durf ik wel te zeggen.
Het is heel lang geleden dat ik zo heb genoten van een nieuwe plaat van de muzikant uit Minneapolis en het tweede deel van HitNRun is ook nog eens een plaat die alleen maar beter wordt.
Prince doet op HitNRun Phase Two misschien geen hele nieuwe of bijzondere dingen, maar een plaat die je zo’n gevoel geeft als deze plaat is een topplaat. 55 minuten is het feest. 55 minuten zit je op het puntje van je stoel. 55 minuten lang stijgt de temperatuur met een paar graden. HitNRun Phase Two krijgt helaas maar heel weinig aandacht, maar het is de beste Prince plaat in zo’n 25 jaar en misschien wel langer. Dat zegt wat. Heel wat. Erwin Zijleman
HitNRun Phase Two kan (ook voor niet Tidal abonnees) worden verkregen via http://tidal.com/us/store/album/50767183 (inclusief Phase One). Alternatief is iTunes.
Eric Church dook met het pas in november als verrassing uitgebrachte Mr. Misunderstood op in heel wat Amerikaanse jaarlijstjes. Bij beluistering van de plaat begreep ik onmiddellijk waarom.
Mr. Misunderstood is immers een plaat die het goed zal doen bij liefhebbers van radiovriendelijke Amerikaanse countrymuziek, maar het is een plaat die ook bij liefhebbers van alternatieve country of redelijk groots aangezette rockmuziek zeer in de smaak zal vallen en dat is bijzonder.
Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Eric Church gehoord, maar de oorspronkelijk uit Granite Falls, North Carolina, afkomstige, maar inmiddels al weer geruime tijd vanuit Nashville, Tennessee, opererende Amerikaanse muzikant, is zeker geen nieuweling. Eric Church maakt inmiddels al een jaar of tien platen en het zijn platen die door de Amerikaanse critici zeer positief zijn gewaardeerd.
Ik ken vooralsnog alleen Mr. Misunderstood en dit is echt een hele goede plaat. Eric Church is opgegroeid met country en dat hoor je nadrukkelijk op deze plaat, maar de Amerikaan is ook niet bang om zijn vleugels uit te slaan naar omliggende genres. In een aantal tracks schuift hij op richting de muziek van Bruce Springsteen, maar Mr. Misunderstood bevat ook een aantal inventieve rocksongs die je niet verwacht van een muzikant die vooral opduikt in de country charts.
Mr. Misunderstood is hierdoor een lekker afwisselende plaat vol verrassingen. Wanneer de Amerikaan vrouwenstemmen laat opduiken kiest hij voor vocale hoogvliegers als Susan Tedeschi en Rhiannon Giddens (de minder bekende Andrea Davidson en Joanna Cotten maken overigens minstens net zoveel indruk), maar in vocaal opzicht staat Eric Church ook zelf zijn mannetje.
De Amerikaan beschikt over een zowel warme als doorleefde stem die zowel stevig kan rocken als ingetogen kan fluisteren en in beide uitersten overtuigt Eric Church met gemak. Hetzelfde doet hij in de met net wat meer emotie gevulde country songs.
Mr. Misunderstood staat ook nog eens vol met geweldige songs, waardoor de plaat onmiddellijk blijft hangen en vervolgens nog even doorgroeit. De platen van Eric Church doen vooralsnog niet al teveel in Nederland en dat is zonde. Net als bijvoorbeeld Chris Stapleton maakt hij immers muziek die ook ver buiten de traditionele Amerikaanse country kringen gehoord mag, nee moet worden. Erwin Zijleman
Angel Deradoorian was de afgelopen jaren te horen op platen van onder andere Dirty Projectors, Slasher Flicks en Flying Lotus, maar maakte eerder dit jaar als Deradoorian haar eerste soloplaat.
The Expanding Flower Planet is een krankzinnige maar ook buitengewoon fascinerende plaat geworden.
Deradoorian gaat op haar eerste soloplaat aan de haal met invloeden uit de wereldmuziek, complexe ritmes en volop bijzondere geluiden. Het levert een fascinerend muzikaal landschap op waarin werkelijk van alles gebeurt en waarin je constant op het verkeerde been wordt gezet.
Angel Deradoorian voorziet de bijzondere klanken en tegendraadse ritmes van overtuigende en over het algemeen makkelijk in het gehoor liggende vocalen, wat zorgt voor een bijzonder contrast. Dat contrast is overigens ook in de vocalen zelf te vinden, want de mooi verzorgde vocalen worden heel incidenteel afgewisseld met ruwe kreten of ontsporende koortjes.
The Expanding Flower Planet is zeker geen alledaagse plaat, maar heel ontoegankelijk is de muziek van Deradoorian ook weer niet. De Amerikaanse muzikante met Armeense roots begint meer dan eens aan een popliedje met een kop en een staart, maar slaat vervolgens zoveel wegen in dat je het spoor wel eens bijster bent. Heel vervelend is dat niet, want er is heel veel moois te horen op The Expanding Flower Planet.
Het afwisselend organisch en elektronisch klinkende geluid op de plaat is lang niet altijd terug te brengen tot benoembare instrumenten, wat het magische effect van deze plaat nog eens versterkt.
In alle wegen die Deradoorian in slaat komt ze de nodige invloeden tegen. De invloeden uit de wereldmuziek heb ik al benoemd, maar The Expanding Flower Planet citeert ook net zo makkelijk uit de Krautrock, de klassieke muziek of de hedendaagse indie-rock of avant garde.
Het debuut van Deradoorian klinkt uiteindelijk totaal anders dan elke andere plaat die je dit jaar hebt gehoord en dat is een groot goed. Heel lang wist ik niet of ik het nu mooi moest vinden of niet, maar bijzonder was het vanaf de eerste luisterbeurt. Nu enkele puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen hoor ik ook de schoonheid van de plaat. Die kan nog wel eens flink gaan groeien, want ook na talloze keren horen liggen de meeste puzzelstukjes nog los. Erwin Zijleman
Ook voor deze tweede kerstdag heb ik een prima kerstplaat gevonden en dat is me nog niet heel vaak overkomen.
Op It's a Holiday Soul Party overgieten Sharon Jones en haar geweldige band The Dap-Kings een aantal kerstkrakers met een moddervette soul saus en dat smaakt naar veel meer.
Sharon Jones en haar band behoren inmiddels al een aantal jaren tot de smaakmakers binnen de soulmuziek, maar Sharon Jones leverde ook een stevig gevecht met kanker (eerder dit jaar prachtig vastgelegd in de film Miss Sharon Jones!).
Naar verluid is dit gevecht nog zeker niet ten einde, maar op It's a Holiday Soul Party is het tijd voor andere zaken. Sharon Jones & The Dap-Kings hebben een aantal kerstklassiekers geselecteerd en vertolken deze op een plaat waarop de tijd stil lijkt te hebben gestaan.
It's a Holiday Soul Party neemt je mee terug naar de soulmuziek uit de jaren 60 en omdat het kerst is klinkt deze soulmuziek net wat stemmiger en feestelijker dan gebruikelijk. Sharon Jones kiest op haar kerstplaat voor een aantal uitgekauwde kerstklassiekers (waaronder zelfs White Christmas) en een aantal minder bekende kerstsongs. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit welke songs Sharon Jones & The Dap-Kings aanpakken, want het worden allemaal onvervalste soulsongs met hier en daar een vleugje blues.
Ook It's a Holiday Soul Party laat weer horen wat een geweldige band Sharon Jones om zich heen heeft verzameld. De band (die ook Back To Black van Amy Winehouse zo meedogenloos inkleurde) klinkt strak, swingend en gloedvol en biedt de perfecte basis voor de heerlijke soulstem van Sharon Jones. Sharon Jones kan geweldig uithalen, maar op haar kerstplaat houdt ze het voor haar doen redelijk ingetogen. Ingetogen of niet, de passie en emotie spatten er van af en als Sharon Jones af en toe los gaat, komt het ook direct uit haar tenen.
It's a Holiday Soul Party is niet alleen een van de beste kerstplaten van 2015, maar het is ook een heerlijke soulplaat, die in 2016 hopelijk een vlammend vervolg krijgt met een nieuwe plaat van Sharon Jones en haar Dap-Kings. Erwin Zijleman
Ik heb niets maar dan ook echt helemaal niets met kerstplaten, maar toch probeer ik er ieder jaar weer een of twee te vinden waarvan ik wel kan genieten.
Dat is voor vandaag in ieder geval uitstekend gelukt, want Christmas In Reno van Cassie Ramone is een plaat waarvan ik het hele jaar kan genieten.
Cassie Ramone werd geboren als Cassie Grzymkowski, maar dat is natuurlijk geen naam waarmee je het maakt in de muziek. Als Cassie Ramone heeft de uit New York afkomstige muzikante het wel gemaakt. Eerst als lid van Vivian Girls, hierna met The Babies en tenslotte met haar alter ego La Sera.
Onder haar ‘eigen’ naam heeft Cassie Ramone nu een heuse kerstplaat afgeleverd. Het is een kerstplaat met uitgekauwde klassiekers als Christmas (Baby Please Come Home), Sleigh Ride, Run Run Rudolph en nog wat songs die ik te vaak gehoord heb. Het leuke van Christmas In Reno is echter dat de versies van Cassie Ramone totaal anders klinken dan alles dat je tot dusver gehoord hebt.
Cassie Ramone laat zich begeleiden door gitaren die zo lijken weggelopen van de platen die ze eerder maakte. Soms gruizig, soms dromerig en altijd voorzien van flink wat galm en vervorming. De bijzondere gitaarklanken voorziet ze vervolgens van wat lijzige vocalen die genoegen nemen met een rol op de achtergrond.
Het rammelt allemaal ook nog eens net zo lekker als op de betere platen in het lo-fi genre en werkelijk nergens heeft het ook maar iets te maken met kerstmuziek. Christmas In Reno laat muziek vol invloeden uit de lo-fi, shoegaze en dreampop horen en dit geeft de van oorsprong kerstliedjes een geheel eigen sfeer.
Christmas Time van Paul McCartney wordt opeens een wereldsong en ook de uitgekauwde kerstklassiekers zijn opeens zeer smakelijk. Op het eerste gehoor lijkt Cassie Ramone maar wat aan te klooien, maar als je wat beter luistert zit het allemaal prima in elkaar. Pas na een paar keer horen komen de kerstliedjes tevoorschijn, maar het zijn opeens liedjes om van te houden.
Na tien songs in 24 minuten smaakt Christmas In Reno vooral naar meer en dat kan ik toch niet over heel veel kerstplaten zeggen. Ik zet hem nog maar eens op. Happy Christmas! Erwin Zijleman
Architect van C (Christopher) Duncan lag echt al maanden op de stapel, maar dankzij de vermelding in nogal wat jaarlijstjes is de plaat er gelukkig toch nog van af gekomen.
‘Elk nadeel heb zijn voordeel’ want door het wat langere wachten kan ik nu aan de slag met de Expanded Edition die vijf extra tracks bevat.
C Duncan is een muzikant uit Glasgow en Architect heeft hij op zijn slaapkamer in elkaar geknutseld. Ik hou over het algemeen wel van die in de late uurtjes in elkaar gesmede platen en ook Architect wist me onmiddellijk te veroveren.
C Duncan maakt de dromerige en ingetogen muziek die je bij zo’n slaapkamerplaat verwacht. Het tempo ligt laag, de klanken zijn sfeervol, de sfeer is intiem.
De Schot heeft lang geknutseld aan deze plaat, die is opgebouwd uit heel veel lagen. Het begint met fraaie akoestische klanken, waarop lagen met prachtig dromerige vocalen zijn gestapeld. Hierop liggen nog eens lagen met betoverende elektronische klanken, die de muziek van C Duncan voorzien van extra magie en diepte.
C Duncan is opgegroeid met klassieke muziek en dat hoor je. Aan de andere kant heeft de Schot ook een feilloos gevoel voor betoverende popliedjes. Het zijn popliedjes die meer dan eens associaties oproepen met de geniale popliedjes van Brian Wilson en dat is een compliment dat maar weinig muzikanten gemaakt mag worden.
Architect is een plaat om heerlijk bij weg te dromen. Dat is niet zonder gevaar, want droom net wat te ver weg en je vergeet de muziek. Dat gaat je bij Architect van C Duncan echter niet gebeuren, want wat heeft de Schotse muzikant veel moois verstopt in zijn muziek, die durft te experimenteren maar ook heerlijk toegankelijk is.
C Duncan heeft op zijn slaapkamer een uniek muzikaal landschap gecreëerd. Het is een landschap dat maar blijft uitnodigen tot ontdekken. De alternatieve kerstsoundtrack en de soundtrack van een koude, donkere en lange winter. Erwin Zijleman
Leigh Nash zal een enkeling nog kennen als de zangeres van de band Sixpence None The Richer. Deze band was vooral in Christelijke Amerikaanse kringen zeer geliefd, maar scoorde aan het eind van de jaren 90 ook een wereldhit met het suikerzoete maar ook bijzonder verleidelijke Kiss Me.
Sixpence None The Richer bestaat al een tijd niet meer en ook met de solocarrière van Leigh Nash wil het tot dusver niet echt vlotten, maar eerder dit jaar maakte ze wel een plaat die er toe doet.
Het is een plaat die in Nederland helemaal niets heeft gedaan en die ik zonder het country jaarlijstje van The Guardian zeker zou hebben gemist.
Gelukkig is dat niet gebeurt, want Leigh Nash heeft met The State I’m In de perfecte soundtrack voor deze donkere dagen gemaakt. Voor The State I’m In keerde Leigh Nash terug naar de muziek waar ze als kind mee opgroeide. Het is het soort countrymuziek dat al heel lang niet meer wordt gemaakt. Het is het soort countrymuziek dat herinnert aan de hoogtijdagen van sterren als Patsy Cline, Brenda Lee en Loretta Lynn om maar een paar namen te noemen (denk verder aan alles tussen Jim Reeves en Roy Orbison).
The State I’m In is voorzien van een klassiek geluid vol strijkers dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 50 en 60. Het is een geluid dat zich als een warme deken om de stem van Leigh Nash heen slaat, maar het is ook een geluid dat weet te verrassen, bijvoorbeeld wanneer de mariachi trompetten aanzwellen.
Bij Leigh Nash kon ik tot voor kort alleen denken aan de honingzoete vocalen van die ene wereldhit van Sixpence None The Richer, maar op The State I’m In laat ze horen dat ze veel meer kan. De soloplaat van de van oorsprong Texaanse is voorzien van een prachtig gloedvol geluid, maar het is de stem van Leigh Nash die deze plaat naar grote hoogten tilt.
Zeker in deze laatste dagen van december klinkt de tijdloze muziek van Leigh Nash fantastisch, maar The State I’m In lijkt me ook een blijvertje. Dat heeft The Guardian weer goed gehoord. Heerlijke plaat. Erwin Zijleman
The Agent Intellect van Protomartyr duikt momenteel op in flink wat Amerikaanse jaarlijstjes.
De plaat van de band uit Detroit, Michigan, kon een maand of twee geleden ook in Nederland rekenen op zeer positieve recensies, maar in het enorme aanbod van dat moment is de plaat me volledig ontgaan, net zoals vorig jaar het eveneens bejubelde debuut van de band me nooit heeft bereikt.
Vreemd, want Protomartyr maakt muziek die ik normaal gesproken wel kan waarderen. The Agent Intellect krijgt over het algemeen het etiket post-punk opgeplakt, maar dat etiket vertelt maar een deel van het verhaal van de plaat.
De muziek van Protomartyr laat inderdaad flarden horen van de muziek die een band als Joy Division aan het eind van de jaren 70 maakte. Het is muziek met donkere bassen, stuwende ritmes, afwisselend melodieuze en gruizige gitaarlijnen en zang die zeker op het eerste gehoor wat deprimerend over komt.
Het is muziek die ook de afgelopen decennia in grote hoeveelheden is gemaakt, maar waar bands als Editors en White Lies de muziek uit het verleden vooral reproduceerden en populariseerden, geeft Protomartyr een eigen draai aan de invloeden uit het verleden en kiest het zeker niet voor het makkelijkste geluid.
Vergeleken met de meeste andere postpunk bands van het moment klinkt de muziek van Protomartyr een stuk rauwer en bovendien rammelt de muziek van de band uit Detroit wat meer. The Agent Intellect staat vaak wat dichter tegen de punk aan dan de muziek van de andere postpunk bands uit het heden en heeft bovendien het onvaste en tegendraadse wat de muziek van bijvoorbeeld een band als The Fall zo interessant maakte.
The Agent Intellect is een plaat die zijn geheimen hierdoor wat minder makkelijk prijs geeft dan de grootse muziek van de genoemde bands, maar uiteindelijk valt er heel veel te genieten op deze plaat, want wat zijn de songs goed en wat wordt er goed gemusiceerd.
Protomartyr maakt zeker geen muziek voor mensen die het leven deze dagen door een roze bril willen bekijken, maar een ieder die niet vies is van een flinke bak melancholie in deze donkere dagen is bij de Amerikaanse band aan het juiste adres. Prima plaat en veel beter en spannender dan al het andere dat dit jaar in dit genre is verschenen. Erwin Zijleman
De zin en onzin van jaarlijstjes. Ik schreef zaterdag al dat er na publicatie van het jaarlijstje ongetwijfeld nog platen zouden opduiken die in het lijstje niet hadden misstaan. En die zijn opgedoken, meerdere zelfs. Verder zijn er natuurlijk platen die zaterdag net buiten de boot vielen maar vandaag misschien wel in de top 50 hadden gestaan. Dat is allemaal niet zo erg, want de top 10 zouden ze geen van allen gehaald hebben. Je kunt echter ook platen glashard vergeten. Niet opgeschreven voor de groslijst en daarom ten onrechte bij voorbaat kansloos. Het overkwam dit jaar het debuut van Algiers. Een vertwijfelde lezer vroeg zich af waar de plaat gebleven was (bedankt Fred). Direct opgezet en wederom verpletterd door een van de meest bijzondere debuten en platen van 2015. Daarom nu eerherstel voor deze unieke plaat. Op herhaling: Algiers.
Hoewel pas aan het eind van het jaar de balans wordt opgemaakt, duikt er zo af en toe een plaat op die ik direct in één van de toekomstige jaarlijstjes wil duwen. Een plaat die wat mij betreft zeker op zal duiken in de lijst met de meest memorabele en bijzondere debuten van 2015 is het debuut van de band Algiers.
Algiers bestaat uit drie muzikanten die elkaar tegen het lijf liepen in Atlanta, Georgia, maar inmiddels vanuit diverse wereldsteden opereren. Het titelloze debuut van de band valt direct op door een even bijzondere als krachtige mix van stijlen.
Het is een mix van stijlen die door iedereen op een andere manier wordt omschreven, maar de omschrijving van AllMusic.com is wat mij betreft de mooiste illustratie van de onmogelijkheid om de muziek van Algiers in een hokje te duwen: “Algiers' sound is rife with references that smear together in a soundscape that reasserts (not recombines) musical traditions in a visceral, militant, spiritual way: the striated post-punk of a Certain Ratio, the agit-prop funk attack of the Pop Group, angular, elastic guitar screes à la Gang of Four, the pulsing industrial crunch of Suicide, the hard psychedelic soul of the Temptations, raw Georgia gospel circa the Elders of Zion, John Lee Hooker's early boogie, and the lonesome wails of chain gangs and field hollers”.
Het is een omschrijving waarvan waarschijnlijk niemand direct chocolade kan maken, maar wanneer je het debuut van Algiers wat beter kent blijkt het ook een omschrijving die wel degelijk hout snijdt.
Zelf hoor ik overigens nog 1001 andere dingen in de muziek van Algiers en dit varieert van Moby en de Fine Young Cannibals tot The Birthday Party en Nina Simone, maar ik vrees dat ik deze hele recensie zou kunnen vullen met namen, zonder dat er ook maar één de lading volledig dekt.
De muziek van Algiers heeft een diepe onderlaag van stokoude blues en gospel. Het is een laag die wordt gedragen door de geweldige vocalen van Franklin James Fisher, die zijn teksten voordraagt als een voodoo-priester.
De soulvolle en bluesy onderlaag van de muziek van Algiers wordt gecombineerd met een nog niet eerder vertoonde mix van stijlen. De muziek van Algiers heeft absoluut wortels in de donkere postpunk van de late jaren 70, maar grijpt ook terug op de industrial van de jaren 80 en 90 of op de muziek die Moby maakte op basis van blues samples.
Het is bijzondere combinatie van invloeden, maar het is ook een combinatie die uitstekend blijkt te werken. De muziek van Algiers is soms sober en soms overvol, maar bijna altijd donker en dreigend. Het is muziek die is gevangen in een productie met ongelooflijk veel diepte en dynamiek. De vocalen van Franklin James Fisher zijn soms heel ver weg en spuwen je niet veel later recht in je gezicht. Hetzelfde geldt voor de soms ontsporende gitaren, de diepe en duistere ritmes (of juist subtiel tikkende ritmeboxen) of het bijzondere tapijt aan elektronica, dat soms inderdaad aan Suicide doet denken.
Algiers maakt ook nog eens muziek waar de urgentie van af spat. Het trio is niet bang voor politieke thema’s en stookt het vuurtje niet alleen in muzikaal opzicht, maar ook in tekstueel opzicht zo nu en dan flink op. Het debuut van Algiers is hierdoor een plaat die flink aankomt. Zeker in het begin kon ik de donkere en intense muziek van de band slechts in kleinere doseringen tot me nemen, maar inmiddels beluister ik de hele plaat als het meesterwerk dat het is.
Algiers maakt het de luisteraar zeker niet makkelijk, maar een ieder die enthousiast opveert bij bevlogen muziek die durft te experimenteren haalt met het debuut van Algiers een hele indrukwekkende plaat in huis. Een plaat die zoals gezegd wel haast moet gaan opduiken in de lijstjes met de meest opzienbarende debuten van 2015. Erwin Zijleman
De afgelopen jaren haalde ik niet zoveel bijzonders uit de country jaarlijstjes, maar dit jaar is alles anders.
Uit een aantal Amerikaanse jaarlijstjes haalde ik al de prachtplaten van Ashley Monroe en Chris Stapleton, maar het country jaarlijstje van de Britse kwaliteitskrant The Guardian biedt nog veel meer prachtige tips (wat de komende dagen zal blijken).
In dit lijstje, dat overigens wordt aangevoerd door het ook door mij zeer gewaardeerde Pageant Material van Kacey Musgraves, kwam ik Start Here van Maddie & Tae tegen.
Maddie Marlow en Taylor Dye zijn piepjong (geboortejaar 1995), zien er uit als de gemiddelde cheerleader, opereren inmiddels vanuit Nashville en zijn hier omarmd door producers die weten hoe radiovriendelijke Nashville countrypop moet klinken.
Dat belooft misschien niet veel goeds, maar het pakt geweldig uit. Start Here is voorzien van een verrassend smaakvol Nashville country geluid en het is een geluid dat alle ruimte biedt aan de stemmen van Maddie Marlow en Taylor Dye. Dat is een verstandig besluit. Maddie Marlow en Taylor Dye kunnen allebei uitstekend zingen, maar als ze samen zingen gebeurt er iets.
Start Here doet door de bijzonder trefzekere samenzang wel wat denken aan de muziek van The Dixie Chicks en dat is een vergelijking waarvoor Maddie & Tae zich zeker niet hoeven te schamen.
De vergelijking met de muziek van The Dixie Chicks hoor je overigens ook terug in de instrumentatie en in de Zuidelijke tongval van de meiden, maar Maddie & Tae zijn meer dan The Dixie Chicks 2.0.
Start Here staat vol met prima songs. Het zijn songs die het geweldig zullen doen op de Amerikaanse country stations, maar het zijn ook songs die wat met je doen. Deels door de hoge kwaliteit van de zang, de instrumentatie, de songs en de productie, maar deels ook door de emotie die Maddie & Tae in hun muziek leggen.
The Guardian schaart Start Here mede hierdoor onder de beste country platen van 2015. Ik sluit me hier bij aan, al is het voor mijn jaarlijstje inmiddels helaas te laat. Erwin Zijleman
Jaarlijstjes. Het is een onzinnige bezigheid, maar wat is het ook leuk. De afgelopen jaren maakte ik jaarlijstjes vooral op het gevoel, waardoor het, nog meer dan in het verleden, een momentopname was. Dit jaar heb ik weer eens gekozen voor een gedegen aanpak. Tientallen platen schuiven inmiddels al enkele weken heen en weer op een jaarlijst van een stuk of 80 platen. Natuurlijk blijven het dagkoersen en natuurlijk gaat er morgen een plaat opduiken die niet in mijn lijstje had mogen ontbreken, maar ik ben uiteindelijk zeer tevreden over deze lijst, die ook flink wat platen bevat die in de meeste andere lijstjes ontbreken.
Vandaag tel ik in één keer van 50 naar 1. Het is voor mij een mooi moment om de balans op te maken, waarna ik ook 2015 weer een prachtig muziekjaar mag noemen. Drop jullie lijstjes ook vooral op de Facebook pagina van de krenten uit de pop. Jaarlijstjes zijn immers leuk als navelstaarderij, maar het is nog veel leuker als ze een gouden tip opleveren, zoals ook ik die dit jaar een paar keer kreeg.
Morgen nog een dagje niets, zo'n jaarlijst moet je meerdere keren bekijken om jouw krenten er uit te pikken. Vanaf maandag nog wat vergeten platen uit 2015. Erwin Zijleman
50 - 41
Een bont gezelschap. De niet meer verwachte goede vorm van New Order, de perfecte rocksongs van de jonge honden van Hooton Tennis Club, de lieve en intieme popliedjes van Maaike Ouboter, de stemmige folk van Olivia Chaney, de volgende verrassende stap van Wilco, de avontuurlijke electropop van Grimes, de bedwelmende klanken van Jennylee, de terugkeer naar de 60s en 70s door Ryley Walker, de onverwacht sterke rootsplaat van Ryan Bingham en het gloedvolle debuut van Suzanne Jarvie. Ze zijn me allemaal dierbaar.
50. New Order - Music Complete
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/10/new-order-music-complete.html
49. Hooton Tennis Club - Highest Point In Cliff Town
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/09/hooton-tennis-club-highest-point-in.html
48. Maaike Ouboter - En Hoe Het Dan Ook Weer Dag Wordt
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/06/maaike-ouboter-en-hoe-het-dan-ook-weer.html
47. Olivia Chaney - Longest River
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/05/olivia-chaney-longest-river.html
46. Wilco - Star Wars
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/07/wilco-star-wars.html
45. Grimes - Art Angels
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/11/grimes-art-angels.html
44. Jennylee - Right On !
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/12/jennylee-right-on.html
43. Riley Walker - Primrose Green
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/04/ryley-walker-primrose-green.html
42. Ryan Bingham - Fear And Saturday Night
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/01/ryan-bingham-fear-and-saturday-night.html
41. Suzanne Jarvie - Spiral Road
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2014/11/suzanne-jarvie-spiral-road.html
40-31
Al minstens even veelzijdig. De verleidelijke folkpop van Marika Hackman, het al weer bijna vergeten meesterwerk van Father John Misty, de bezwerende klanken van My Baby, de zwoele country van Ashley Monroe, de avontuurlijke klanken van NNENN, de verrassende comeback van Wreckless Eric, de verleiding van Leonore, het avontuurlijke muzikale landschap van Farao, de eenvoudige maar o zo briljante popliedjes van Christopher Owens en de door de ziel snijdende plaat van Robert Forster. Stuk voor stuk pareltjes.
40. Marika Hackman - We Slept Last Night
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/02/marika-hackman-we-slept-at-last.html
39. Father John Misty - I Love You, Honeybear
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/02/father-john-misty-i-love-you-honeybear.html
38. My Baby - Shamanic
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/03/my-baby-shamanaid.html
37. Ashley Monroe - The Blade
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/12/ashley-monroe-blade.html
36. NNENN - Snapshots Of Eternity
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/11/nnenn-snapshots-of-eternity.html
35. Wreckless Eric - AmERICa
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/11/wreckless-eric-america.html
34. Leonore - Phoenix
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/11/leonore-phoenix.html
33. Farao - Till It's All Forgotten
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/11/farao-till-its-all-forgotten.html
32. Christopher Owens - Chrissybaby Forever
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/10/christopher-owens-chrissybaby-forever.html
31. Robert Forster - Songs To Play
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/09/robert-forster-songs-to-play.html
30-21
De middenmoot, maar die middenmoot zijn deze platen stuk voor stuk ontstegen. De hernieuwde inspiratie van Dave Rawlings en Gillian Welch, het bescheiden en zwaar onderschatte meesterwerk van Larry Campbell & Teresa Williams, de volgende prachtplaat van Jason Isbell, de rauwe maar perfecte pop van Joanna Gruesome, het droomdebuut van Chris Stapleton, het dan eindelijk verschenen echte debuut van Courtney Barnett, Belgische rootsmuziek van Radio Carver, de Nederlandse variant van Smutfish, de terecht bejubelde doorbraakplaat van Gretchen Peters en het prachtdebuut van Caitlin Canty. Wat een platen.
30. Dave Rawlings Machine - Nashville Obsolete
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/09/dave-rawlings-machine-nashville-obsolete.html
29. Larry Campbell & Teresa Williams - Larry Campbell & Teresa Williams
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/07/larry-campbell-teresa-williams-larry.html
28. Jason Isbell - Something More Than Free
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/07/jason-isbell-something-more-than-free.html
27. Joanna Gruesome - Peanut Butter
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/05/joanna-gruesome-peanut-butter.html
26. Chris Stapleton - Traveller
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/12/chris-stapleton-traveller.html
25. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think And Sometimes I just Sit
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/03/courtney-barnett-sometimes-i-sit-and.html
24. Radio Carver - Hopes On The Horizon
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/02/radio-carver-hopes-on-horizon.html
23. Smutfish - Trouble
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/02/smutfish-trouble.html
22. Gretchen Peters - Blackbird
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/02/gretchen-peters-blackbirds.html
21. Caitlin Canty - Reckless Skyline
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/01/caitlin-canty-reckless-skyline.html
20-11
Net buiten de top tien gevallen, maar deze platen zijn er niet minder mooi om. De verrassend toegankelijke plaat van Julia Holter, het extraatje van Beach House dat veel beter bleek dan de eerdere release, de zoveelste prachtplaat van Krista Detor, de bevestiging van het enorme talent van Samantha Crain, de ultieme maar gruizige verleiding van Tess Parks en Anton Newcombe, de perfecte 70s pop van Tobias Jesso Jr., de glorieuze comeback van Sleater-Kinney, de grootse rootspop van The Lone Bellow, de intieme prachtliedjes van Nadia Reid en de tijdloze en onweerstaanbare popliedjes van Jeff Lynne’s ELO. Stuk voor stuk zeer gewaardeerde metgezellen in de auto het afgelopen jaar en stuk voor stuk platen die goed genoeg zijn voor de top 10 (maar daar kunnen er helaas maar 10 in staan).
20. Julia Holter- Have You In My Wilderness
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/10/julia-holter-have-you-in-my-wilderness.html
19. Beach House - Thank You Lucky Stars
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/10/beach-house-thank-you-lucky-stars.html
18. Krista Dekor - Barely
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/10/krista-detor-barely.html
17. Samantha Crain - Under Branch & Thorn Tree
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/07/samantha-crain-under-branch-thorn-tree.html
16. Tess Parks & Anton Newcombe - I Declare
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/07/tess-parks-anton-newcombe-i-declare.html
15. Tobias Jesso Jr. - Goon
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/03/tobias-jesso-jr-goon.html
14. Sweater-Kinney - No Cities To Love
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/01/sleater-kinney-no-cities-to-love.html
13. The Lone Bellow - Then Came The Morning
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/01/the-lone-bellow-then-came-morning.html
12. Nadia Reid - Listen To Formation, Look For The Signs
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/12/nadia-reid-listen-to-formation-look-for.html
11. Jeff Lynne's ELO - Alone In The Universe
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/11/jeff-lynnes-elo-alone-in-universe.html
10-1
Er zijn dit jaar echt heel veel goede platen verschenen, maar als ik moet kiezen, en dat moet ik, kies ik voor de onderstaande tien platen. Deels platen die ik na één keer horen onmiddellijk in deze top tien heb geplaatst, maar ook platen die me langzaam hebben moeten veroveren. Hieronder mijn tien beste platen van 2015.
10. Malojian - Southlands
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/10/malojian-southlands.html
Southlands van de uit het Noord-Ierse Belfast afkomstige Stevie Scullion was lange tijd niet eens in Nederland te krijgen, maar wat maakt Malojian bijzondere muziek. Zoals zoveel muziek dit jaar stevig geïnspireerd door de 70s, maar de draai die Malojian er aan geeft is uniek. Een geweldige plaat, die het helaas nog altijd moet doen met veel te weinig aandacht.
9. The Apartments - No Song, No Spell, No Madrigal
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/07/the-apartments-no-song-no-spell-no.html
Glorieuze comeback van de Australische band die ooit voortkwam uit The Go-Betweens. De songs van Peter Milton Walsh waren misschien wat te donker voor The Go-Betweens, maar wat zijn ze mooi. No Song, No Spell, No Madrigal was eerder dit jaar de soundtrack van een mooie winter en kan nog vele mooie winters mee.
8. Jeffrey Lewis & Los Bolts - Manhattan
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/12/jeffrey-lewis-los-bolts-manhattan.html
Jeffrey Lewis maakte rammelpop, maar op Manhattan heeft hij zijn grootse vorm gevonden, Manhattan begint bij Dylan en komt via de psychedelica en punk uit bij Lou Reed’s meesterwerk over New York. Het is slechts een kwestie van tijd voordat ook Manhattan wordt geschaard onder de meesterwerken over The Big Apple.
7. Noah Gundersen - Carry The Ghost
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/08/noah-gundersen-carry-ghost.html
Noah Gundersen haalde vorige jaar met Ledges de jaarlijstjes en herhaalt dit kunstje dit jaar met het nog veel betere Carry The Ghost. Het is de plaat die Ryan Adams al heel lang niet meer gemaakt heeft en waarschijnlijk ook niet meer gaat maken. Indrukwekkend van de eerste tot de laatste noot.
6. Frankie Lee - American Dreamer
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/10/frankie-lee-american-dreamer.html
Weken laten liggen, maar toen deze plaat eenmaal in de cd speler zat was ik onmiddellijk om. Een rootsy cocktail die bestaat uit twee delen Bob Dylan, een deel Bruce Springsteen, een deel Ryan Adams en een deel Frankie Lee. Direct een feest van herkenning, maar wat is het ook goed. Frankie Lee grijpt je bij de strot met songs van wereldklasse en laat niet meer los.
5. Kacey Musgraves - Pageant Material
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/07/kacey-musgraves-pageant-material.html
Groot in de Verenigde Staten, maar in Nederland helaas gezien als countryprinsesje. Doodzonde, want Pageant Material staat vol ijzersterke songs die ook liefhebbers van alternatieve country varianten zeer kunnen waarderen. Kacey Musgraves is een ster, maar het is een ster die geweldige platen maakt en haar eigen ding doet. Petje af.
4. Jewel - Picking Up The Pieces
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/09/jewel-picking-up-pieces.html
Jewel had ik eigenlijk al jaren afgeschreven, maar diepe dalen in haar persoonlijk leven hebben haar toch weer geïnspireerd tot iets heel moois. Jewel evenaart met Picking Up The Pieces eindelijk de grootse vorm van Pieces Of You met een plaat die alleen maar beter en indringender wordt. Voor mij een enorme verassing en een bijzonder aangename.
3. Amanda Pearcy - An Offering
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/09/amanda-pearcy-offering.html
Amanda Pearcy bulkt van het talent, maar wie wil het zien? Ze schraapte voor An Offering iedere dollar die ze nog had bij elkaar, waarna een crowdfunding campagne de rest deed. Het levert een bezwerende rootsplaat op die je al na een paar noten het diepe Zuiden van de Verenigde Staten in sleept. Amanda Pearcy krijgt het niet voor niets, maar wat kan ze veel.
2. Julien Baker - Sprained Ankle
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/12/julien-baker-sprained-ankle.html
Zomaar opgepikt uit de lagere regionen van het jaarlijstje van Paste Magazine. Een plaat die me direct bij eerste beluistering kippenvel gaf en dat doet het debuut van Julien Baker nog steeds. Het is bijna onwaarschijnlijk hoeveel leed deze jonge vrouw al heeft moeten verwerken, maar ze zet het in Sprained Ankle om in songs die je nooit meer los gaan laten. Wat een indrukwekkend debuut.
1. Allison Moorer - Down To Believing
http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2015/03/allison-moorer-down-to-believing.html
Allison Moorer werd als kind al met de nodige trauma’s opgezadeld, maar lijkt ook op latere leeftijd niet voor het geluk geboren. Het einde van het huwelijk met Steve Earle inspireerde haar tot een breakup plaat van een bijna onwaarschijnlijke intensiteit en schoonheid. Deze plaat greep mij direct vast en laat niet meer los. Mijn plaat van 2015. Punt.
De samenwerking tussen The National voorman Matt Berninger en de vooral van Menomena en Ramona Falls bekende multi-instrumentalist en producer Brent Knopf heb ik heel lang laten liggen, maar Return To The Moon van El Vy blijkt een bijzonder aangename plaat. 
