Ik was eerlijk gezegd niet van plan om naar het nieuwe album van Coldplay te gaan luisteren, tot ik me bedacht dat het ooit een hele leuke band was en een terugkeer naar het rechte pad altijd mogelijk is. Everyday Life is een bont gekleurd album dat meerdere kanten op schiet, maar waarop de ingetogen en wat broeierig aandoende songs domineren. Die songs bevallen me wel en steken bij herhaalde beluistering steeds net wat knapper in elkaar, terwijl de missers op het album steeds wat minder tegen de haren instrijken. Ik had de afgelopen tien jaar niets met Coldplay, maar dit album is helemaal niet slecht en bij vlagen zelfs behoorlijk goed.
Parachutes uit 2000, A Rush Of Blood To The Head uit 2002 en X&Y uit 2005 waren stuk voor stuk uitstekende albums en ook Viva La Vida Or Death And All His Friends uit 2008 had nog veel goede momenten, maar hierna leek Coldplay definitief verloren voor de liefhebber van popmuziek die niet alleen vermaakt maar ook het avontuur durft op te zoeken.
Het vorige album van de Britse band vond ik zo slecht dat ik eerlijk gezegd niet eens van plan was om naar het deze week verschenen Everyday Life te luisteren, maar omdat de stapel nieuwe releases deze week voor de afwisseling eens goed te behappen was, kon ik er niet omheen en wilde ik het nieuwe album van Coldplay toch een kans geven.
Mijn eerste beluistering van Everyday Life was met de koptelefoon en ik was direct aangenaam verrast. Coldplay kiest op haar nieuwe album in flink wat gevallen voor ingetogen en wat broeierig klinkende songs. De instrumentatie is in de meeste gevallen rijk en veelkleurig, maar vergeleken met de vorige albums van de band, die gemaakt leken voor het vullen van stadions, is het ook een redelijk ingehouden instrumentatie, met hier en daar een uitbarsting. Wanneer Coldplay uitbarst doet het dit niet met goedkope beats of holle bombast, maar met knap in elkaar stekend gitaarwerk en mooi toetsenwerk.
Coldplay durft op Everyday Life weer te experimenteren en dat pakt vaak verrassend goed uit. Natuurlijk is niet alles opeens weer zo goed als op de eerste albums van de band. Het uitstapje richting gospel had van mij bijvoorbeeld niet gehoeven, maar het zit me ook niet echt in de weg. Ook het uitstapje richting jazz en wereldmuziek met Franse teksten beviel me in eerste instantie minder, maar het wint na een paar keer horen wel flink aan kracht. Wanneer de band wel even terugkeert naar het hitgevoelige geluid van het vorige album zit het me wel in de weg, zeker omdat het misstaat op het nieuwe album, maar drie minuten zijn ook zo om.
Tegenover de paar missers op het album staan flink wat hele mooie songs. Het zijn songs die dankzij de stemmige klanken uitstekend passen bij het seizoen en zeker wanneer je het album met de koptelefoon beluistert, hoor je goed hoe verzorgd het in elkaar steekt. Wat voor de instrumentatie geldt overigens ook voor de zang van Chris Martin, die met zijn ingehouden vocalen meer indruk maakt dan in de stadionvullers op de vorige albums van de band. Het album is ook nog eens prachtig opgenomen en geproduceerd, waardoor wederom vooral de wat subtielere songs uitstekend tot hun recht komen. De band schuwt dit keer zelfs een song met alleen wat gitaarakkoorden en zang niet en zelfs dit pakt goed uit.
Everyday Life schiet alle kanten op en lang niet altijd de goede, maar door gebruik te maken van geluidsfragmenten tussen de songs vormen de songs op het album op een of andere manier wel een eenheid. Everyday Life is voor mij niet zo indrukwekkend als de eerste albums van de band, maar in het aanbod van deze week kan Coldplay zeker met de besten mee, al is het maar omdat het nieuwe album van de band bij iedere beluistering weer wat leuker en interessanter wordt. Een niet verwachte maar wel aangename verrassing. Erwin Zijleman