Joe Henry heeft een enorme staat van dienst als muzikant en producer, maar zeker zijn albums zijn niet in heel brede kring bekend. The Gospel According To Water verdient een beter lot, want wat is dit een mooi en bijzonder album. Joe Henry vreesde het afgelopen jaar voor zijn leven, maar het weerhield hem er niet van om een prachtig intiem album te maken. Het is een album met een verrassend sobere instrumentatie, die de doorleefde zang van de Amerikaanse muzikant perfect ondersteunt. The Gospel According To Water is een album om heel stil van te worden, maar ook een album dat steeds meer gevoel en schoonheid prijs geeft.
De erelijst die Joe Henry als producer heeft opgebouwd is nog veel langer en minstens net zo indrukwekkend. De Amerikaanse muzikant produceerde zoveel albums die ik onder mijn persoonlijke favorieten schaar dat het onbegonnen werk is om hier de belangrijkste te noemen en daarom beperk ik me tot één: The Forgotten Arm van Aimee Mann.
De albums van Joe Henry kunnen helaas lang niet altijd op brede aandacht rekenen, maar zelf sla ik er niet één over. Precies een jaar geleden werd bij Joe Henry kanker geconstateerd en in eerste instantie waren de vooruitzichten slecht. Joe Henry begon aan de opnames van The Gospel According To Water met het idee dat het wel eens zijn laatste album zou kunnen zijn, waardoor donkere wolken zich samenpakken boven zijn muziek.
Naar verluidt zijn de vooruitzichten inmiddels weer iets positiever, maar bij beluistering van The Gospel According To Water keren we weer even terug naar het zware jaar dat Joe Henry achter de rug heeft. Een gebroken hart en een naderende of gevreesde dood zijn over het algemeen een goede voedingsbodem voor goede muziek en ook The Gospel According To Water heeft absoluut geprofiteerd van de diepe dalen die Joe Henry door moest het afgelopen jaar.
Het levert een donker en meeslepend album op dat op dat op mij direct diepe indruk maakte. Joe Henry is als producer niet vies van het ruimhartig inkleuren van een album, maar The Gospel According To Water is een uiterst sober album. De meeste songs op het album hebben genoeg aan gitaarwerk en aan de zang van Joe Henry, terwijl incidenteel stemmige blazers en een piano opduiken.
De bijdragen van saxofoon, klarinet en piano zijn uiterst subtiel, maar bijzonder smaakvol en zorgen er voor dat het geluid van Joe Henry ondanks het beperkte instrumentarium warm klinkt. Hetzelfde geldt voor het gitaarwerk dat de ruimte fraai vult en de perfecte basis vormt voor de zang van Joe Henry.
Ik was altijd al gecharmeerd van de stem van de Amerikaanse muzikant, maar op The Gospel According To Water hoor ik nog wat meer emotie en doorleving, wat niet zo gek is al je je probeert voor te stellen in welke mate het leven van Joe Henry het afgelopen jaar op zijn kop stond.
De emotievolle zang en de sobere instrumentatie voorzien het nieuwe album van Joe Henry van een bijzondere en vaak indringende sfeer. Het is een sfeer waarin melancholie prominent aanwezig is, maar The Gospel According To Water verrast ook zo vaak met schoonheid dat je niet alleen verdrietig maar ook blij wordt van de intense muziek op het album.
Joe Henry behoort als producer tot de grootheden, maar ook als singer-songwriter kan hij al heel lang met de besten mee. Met The Gospel According To Water levert hij een album af dat behoort tot zijn beste albums en dat zegt wat. Het is een album dat liefhebbers van bijvoorbeeld Tom Waits zeer zal aanspreken en zo kan ik nog wel wat grootheden noemen. The Gospel According To Water is echter boven alles een Joe Henry album en ik hoop dat hij er nog flink wat mag en zal maken. Erwin Zijleman