Hoeveel leed kun je hebben in een leven? Kennelijk heel wat, want Grief Creature van Mary Lambert is een album vol verschrikkelijke verhalen, maar het is ook een album waarop de singer-songwriter uit Seattle afrekent met haar verleden. Ik hoorde tot dusver wel het talent in de muziek van Mary Lambert, maar echt overtuigen deed ze me niet. Tot dit album dan, want Grief Creature is een album dat diepe indruk maakt, zeker wanneer Mary Lambert kiest voor donkere pianoballads of nog veel donkerdere verhalen aan ons vertelt. Het contrasteert flink met de wat lichtvoetigere songs die je even de tijd geven om op adem te komen na al het leed.
De singer-songwriter uit Seattle, Washington, keerde een jaar of twee geleden terug met het min-album Bold, dat me al een stuk beter beviel, en nu is er dan de echte opvolger van Heart On My Sleeve, Grief Creature.
Mary Lambert noemt haar nieuwe album zelf "a breakup album to shame”. Op Grief Creature rekent ze af met een aantal drama’s en demonen in haar leven en laat ze een zware periode achter zich. De persoonlijke thema’s in de songs geven het nieuwe album van Mary Lambert een bijzondere lading, maar leggen ook, meer dan op Heart On My Sleeve, haar talenten bloot.
Zeker in de door piano gedomineerde en wat soberdere songs hoor je hoe mooi haar stem is en hoor je bovendien hoeveel gevoel Mary Lambert in haar zang legt. Grief Creature is in tekstueel opzicht een loodzwaar album, maar in muzikaal opzicht kiest de singer-songwriter uit Seattle zo nu en dan andere wegen. Een aantal songs op het album klinkt behoorlijk lichtvoetig en flirt met pop, maar het zijn (gelukkig) de stemmige en vaak loodzware ballads die domineren. Sfeervolle pianoklanken en de mooie stem van Mary Lambert kleuren de lucht al donker, maar wanneer ook nog eens strijkers worden ingezet, drijven al snel hele donkere wolken over.
Net als op Bold vertelt Mary Lambert af en toe duistere en indringende verhalen met gesproken teksten en het zijn verhalen die nu zo en dan dwars door de ziel snijden, bijvoorbeeld wanneer ze vertelt over seksueel misbruik door haar stiefvader en een verkrachting in haar tienerjaren. Het vormt een bijzondere aanvulling op de pianoballads, die verrassend toegankelijk klinken, maar waar je het leed in bakken af kunt scheppen, bijvoorbeeld wanneer de jonge Amerikaanse singer-songwriter terugblikt op een zelfmoordpoging.
Het contrasteert op bijzondere wijze met de meer pop georiënteerde songs op het album, waarin de donkere wolken deels worden verdreven door voorzichtige zonnestralen. Ook als Mary Lambert kiest voor pop hebben haar songs inhoud. De instrumentatie is in deze gevallen wat lichtvoetiger maar ook speels, terwijl de vocalen van de Amerikaanse singer-songwriter mooi en bijzonder blijven. Ik heb een duidelijke voorkeur voor de van melancholie overlopende piano ballads op het album, maar de diversiteit op Grief Creature draagt ook bij aan de kracht van het album en zonder de wat lichtvoetigere songs zou het album misschien ook wel erg zwaar worden.
Mary Lambert is in de Verenigde Staten een stuk bekender dan in Europa en heeft flink wat tijd en geld in haar album kunnen steken. Dat hoor je, want zowel de instrumentatie als haar eigen productie klinken glashelder.
Na een wat meer pop georiënteerde song doet Mary Lambert er meestal nog een schepje bovenop qua leed en maakt ze muziek die zelfs het grootste ijskonijn moet raken. De laatste track is misschien nog wel het mooist, want hierin krijgt Mary Lambert gezelschap van Julien Baker, die het leven over het algemeen ook niet door een roze bril bekijkt. In een beklemmend duet tillen de twee elkaar zeven minuten lang naar grote hoogten en wordt nog maar eens bevestigd dat Mary Lambert een prachtig album heeft gemaakt.
Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van de wat meer uptempo popsongs op het album, maar als je die afhaalt van het ruim een uur durende album, blijft er nog altijd een volwaardig album over. Aardedonker, maar ook van een bijzondere schoonheid en intensiteit. Erwin Zijleman