Harry Nilsson behoort absoluut tot de grote singer-songwriters uit de jaren 70, maar is onbekend bij generaties met een recenter bouwjaar. Zijn beste werk stamt uit een inmiddels ver verleden en wordt nu aangevuld met het in de jaren voor zijn dood in 1994 gemaakte Losst And Founnd. Het is een album dat zeker niet zo goed is als zijn beste albums, al is het maar omdat de stem van de Amerikaanse muzikant flink versleten was, maar het schrijven van memorabele popsongs was Harry Nilsson ook in zijn laatste jaren niet verleerd. Het levert een onverwacht slotakkoord op dat veel beter is dan menigeen had verwacht.
Dat Harry Nilsson niet in één adem wordt genoemd met de grote singer-songwriters uit de geschiedenis van de popmuziek, heeft hij vooral aan zichzelf te danken. Harry Nilsson debuteerde in 1966 en begon al snel met het in razend tempo afleveren van goede albums.
Pandemonium Shadow Show (1967), Aerial Ballet (1968), Harry (1969), Nilsson Sings Newman (1970), The Point! (1971), Aerial Pandemonium Ballet (1971), Nilsson Schmilsson (1971) en Son of Schmilsson (1972) zijn allemaal uitstekende albums en de laatstgenoemde twee mogen best klassiekers genoemd worden. Harry Nilsson kon in de late jaren 60 en vroege jaren 70 niet alleen rekenen op de steun van de critici, maar kon ook grote muzikanten tot zijn fans rekenen, met John Lennon als bekendste voorbeeld.
John Lennon werd zelfs het drinkmaatje van Harry Nilsson, die niet vies was van een borrel. Het deed zijn gezondheid en zijn stem geen goed, waardoor de zo kenmerkende hogere noten van zijn vroege albums langzaam maar zeker verdwenen. In 1974 leverde Harry Nilsson zijn laatste fatsoenlijke album af. Het album werd gemaakt met John Lennon als producer, maar Harry Nilsson was zijn goede vorm al kwijt.
Toen hij in 1994 overleed op slechts 52-jarige leeftijd, was hij al een tijd niet meer actief in de muziek en was zijn laatste album al heel wat jaren oud. Harry Nilsson werkte in de laatste jaren van zijn leven echter nog wel aan een nieuw album, maar dit zou het levenslicht nooit zien. Tot nu dan, want mede door de inspanningen van toenmalig producer Mark Hudson is het album nu alsnog verschenen.
Bij beluistering van Losst And Founnd is direct duidelijk dat de mooie stem van Harry Nilsson in de nadagen van zijn carrière was verdwenen. Losst And Founnd klinkt rauw en rasperig en doet in bijna niets denken aan de zang op zijn beste albums. Losst And Founnd laat echter ook horen dat Harry Nilsson het schrijven van geweldige popsongs nog niet was verleerd.
Harry Nilsson kon in de studio een beroep doen op een aantal uitstekende muzikanten, onder wie grootheden als Jim Keltner, Klaus Voormann, Jimmy Webb, Van Dyke Parks, Jim Cox en Randy Kerber en werkte bovendien met de gelouterde producer Mark Hudson, die de opnames uit het einde van de jaren 80 fraai heeft opgepoetst.
Losst And Founnd klinkt zeker niet als een verzameling restjes van de plank, maar als een compleet Harry Nilsson album, dat beter is dan alles dat de Amerikaanse singer-songwriter na de eerste helft van de jaren 70 maakte. Het is een album dat Rufus Wainwright integraal kan uitvoeren om zijn beste album sinds zijn eerste twee albums te maken, maar het is ook een album dat laat horen hoe groot Harry Nilsson was als songwriter.
Losst And Founnd is een waardevolle aanvulling op het oeuvre van Harry Nilsson, maar hopelijk ook een aanzet om de albums die hij in de late jaren 60 en vroege jaren 70 maakte te herontdekken. Die albums zijn immers nog veel beter dan Losst And Founnd. Erwin Zijleman