Ik ben normaal gesproken niet zo gek op het woord luistertrip, maar Kiwanuka van Michael Kiwanuka is er zeker een. De Britse muzikant laat zich op zijn nieuwe album nadrukkelijk beïnvloeden door de soul en psychedelica uit de jaren 60 en 70, maar slaat ook een brug naar het heden. Waar Love & Hate zich liet beluisteren als een vergeten klassieker uit de 60s en 70s soul, is Kiwanuka een eigentijdse soulklassieker vol invloeden uit het verleden. Het een van de meest aansprekende producties van Danger Mouse tot dusver, waardoor je maar nieuwe dingen blijft ontdekken bij beluistering van dit fascinerende album, maar ook in vocaal opzicht is het smullen.
Home Again was een erg lekker album, maar heel bijzonder vond ik het album uiteindelijk niet. Michael Kiwanuka kleurde op zijn debuut wel erg netjes binnen de lijntjes, waardoor het album uiteindelijk niet zoveel toevoegde aan alles dat er al was.
Het in de zomer van 2016 verschenen Love & Hate klonk flink anders. Naast Paul Butler was dit keer ook Danger Mouse ingeschakeld voor de productie, wat een zeer opwindend album opleverde. Op zijn tweede album verruilde Michael Kiwanuka de zwoele en lome soul voor de kleine uurtjes voor een psychedelisch soulgeluid dat je onmiddellijk de jaren 70 in sleepte en deed denken aan de grote albums van Marvin Gaye, Isaac Hayes en vooral Curtis Mayfield. In muzikaal en productioneel opzicht was Love & Hate een grootste plaat, maar ook in vocaal opzicht en qua songs zette Michael Kiwanuka op zijn tweede album grote stappen.
Ruim drie jaar later is ook album nummer drie verschenen. Kiwanuka zet minder grote stappen dan zijn voorganger, want het derde album van de Britse soulzanger borduurt nadrukkelijk voort op zijn terecht bejubelde voorganger. Ook voor Kiwanuka werd een beroep gedaan op de productionele vaardigheden van Danger Mouse en die heeft een waar kunststukje afgeleverd.
Het nieuwe album van Michael Kiwanuka is volgestopt met instrumenten en geluiden en heeft vaak een beeldend karakter. De indrukwekkende productie van Danger Mouse sleurt je direct vanaf de eerste noten de jaren 60 en 70 in. Het werk van Curtis Mayfield blijkt ook dit keer een belangrijke inspiratiebron, maar Michael Kiwanuka drukt ook zelf zijn stempel op zijn nieuwe album, dat niet voor niets Kiwanuka heeft. Het geluid op het nieuwe album van de Britse soulzanger is rijk, veelkleurig en indrukwekkend, maar ook de zang van Michael Kiwanuka springt er dit keer in zeer positieve zin uit.
Kiwanuka put stevig uit de archieven van de 60s en 70s soul, maar is ook voorzien van een stevige psychedelische injectie en flirt bovendien met rock en filmmuziek. Het maakt van het derde album van Michael Kiwanuka een fascinerende luistertrip waarin steeds weer nieuwe dingen opduiken.
De Britse kwaliteitskrant The Guardian positioneert Kiwanuka ergens tussen Marvin Gaye’s What’s Going On en Primal Scream’s Screamadelica. Invloeden van het legendarische album van Marvin Gaye hoor ik duidelijker dan invloeden van Prima Scream, maar Kiwanuka put zeker niet alleen uit de archieven van de jaren 60 en 70. Michael Kiwanuka incorporeert immers ook invloeden uit de hedendaagse soulmuziek in zijn geluid, waardoor Kiwanuka iets toevoegt aan de klassiekers van Marvin Gaye en de al eerder genoemde Curtis Mayfield.
Zeker wanneer Danger Mouse alle registers open trekt klinkt Kiwanuka hier en daar eclectisch, maar het album heeft ook een aantal fraaie rustmomenten, waarin alles draait om de geweldige zang van de Britse muzikant. Kiwanuka maakt na een paar keer horen diepe indruk, maar ik heb het idee dat dit album nog heel lang door gaat groeien en de zo indrukwekkende jaarlijstjesplaat Love & Hate van drie jaar geleden uiteindelijk makkelijk gaat overtreffen. Erwin Zijleman