Helemaal aan het eind van het jaar een album uitbrengen is niet zo handig wanneer je mee wilt doen in de grote jaarlijstjes. Girl Ray deed het twee jaar geleden, waardoor het zo fascinerende debuut wat ondersneeuwde, en doet het nu opnieuw. Girl laat een flink ander geluid horen dan zijn slechts in kleine kring bejubelde voorganger. Rammel gitaarpop is vervangen door zwoele pop met een vleugje R&B. Girl klinkt hierdoor minder eigenzinnig dan zijn voorganger, maar bij herhaalde beluistering blijkt er toch weer veel moois verstopt op een album dat op bijzonder aangename wijze de koude herst- en winteravonden verwarmt.
Earl Grey verscheen op een moment dat de meeste jaarlijstjes al waren samengesteld en gepubliceerd, maar het debuut van Girl Ray kan achteraf bezien zeker worden geschaard onder de memorabele debuten van 2017. Ik was dan ook heel nieuwsgierig naar het deze week verschenen tweede album van de band uit Londen en begon met hooggespannen verwachtingen aan de beluistering van Girl.
Het tweede album van Girl Ray blijkt vrijwel direct een totaal ander album dan zijn voorganger. Het is niet makkelijk om het debuut van het Britse trio in een hokje te duwen, maar als ik dit toch probeer kom ik uit op “jangle gitaarpop met een jaren 60 twist”. Op Girl tapt Girl Ray uit een ander vaatje. Het album opent met zwoele klanken, waarin pop, R&B, soul en een beetje disco en funk aan elkaar worden gesmeed.
Aan de hand van producer Ash Workman, die zeer fraai werk leverde met het vorige album van Metronomy en bovendien Christine & The Queens op de kaart zette, kiest Girl Ray voor een gepolijster en meer pop georiënteerd geluid, dat de belangrijkste inspiratie niet langer in de jaren 60, maar in het recente verleden en het heden vindt.
Net als het debuut van de band verraadt ook het tweede album een goede smaak, want als je goed luistert naar Girl duiken ook wel wat smaakvolle invloeden uit de jaren 80 op, waaronder invloeden van de onderschatte Schotse band Orange Juice (met dank aan The Guardian voor het opvoeren van de juiste naam bij mijn associaties), die werd aangevoerd door Edwyn Collins. Uit de jaren 80 hoor ik ook nog wel wat flarden van Sade, maar verder staat Girl toch vooral in het heden.
Op het eerste gehoor klinkt het allemaal wel erg gepolijst, maar het tweede album van Girl Ray was voor mij al snel lastig te weerstaan. Enerzijds door de aangename instrumentatie waarin dromerige elektronische klanken en zwoele ritmes samengaan met aan Chic herinnerende gitaarloopjes en anderzijds door de heerlijk dromerige zang van frontvrouw Poppy.
Zeker op de koude dagen van het moment verwarmen de klanken van Girl bijzonder makkelijk, maar er valt ook genoeg bijzonder te ontdekken op het album. Girl Ray rammelde op haar debuut nog flink, maar klinkt op Girl als een geoliede machine. Het is een machine die strooit met bijzondere ritmes, zoete melodieën en aanstekelijke refreinen, maar het is ook een machine die het avontuur niet helemaal is vergeten. Girl voelt voor het overgrote deel aan als een warme deken, maar het is ook een deken met bijzonder kriebelende haartjes, die je bij de les houden.
Het nieuwe geluid zal niet door iedereen met gejuich worden ontvangen en dat begrijp ik volledig, maar het siert de band dat het geen Earl Grey II heeft opgeleverd. Persoonlijk vind ik Girl een waardig opvolger van het zo fascinerende debuut en ben ik nul al benieuwd welke stappen deze jonge Britse vrouwen op hun volgende album gaan zetten. Het mag van wij wel weer wat stekeliger, al is dit zwoele tussendoortje prima. Erwin Zijleman
De muziek van Girl Ray is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://girlray.bandcamp.com.