Het is niet zo makkelijk om als startende muzikant op te vallen binnen het enorme aanbod aan Amerikaanse rootsmuziek van het moment, maar Meredith Lane doet het met haar tweede album Greyhound. Het is een album met een hang naar de jaren 70, zeker wanneer Meredith Lane raakt aan Stevie Nicks, maar het album klinkt ook eigentijds wanneer de muziek voorzichtig de grenzen met de indierock van het moment verkent. De muzikante uit Nashville maakt echter ook muziek die prima past binnen de grenzen van de Americana. Greyhound is hierdoor een album met voor elk wat wils, maar Meredith Lane heeft er ook absoluut een consistent geheel van gemaakt. Lekker album.
Het is nog altijd flink dringen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, waardoor prima albums de kans lopen om tussen wal en schip te vallen. Het zou zomaar kunnen gebeuren met Greyhound, het tweede album van de Amerikaanse singer-songwriter Meredith Lane. Het is een album dat nog niet is opgepikt door tijdschriften en websites met een warm hart voor Amerikaanse rootsmuziek en dat is jammer.
Met Greyhound, dat ik zelf bij kreeg voorgeschoteld door een goed werkend algoritme van Spotify, heeft de inmiddels vanuit Nashville, Tennessee, opererende Meredith Lane immers een uitstekend album afgeleverd. Het is een album dat liefhebbers van wat ruwere Amerikaanse rootsmuziek zeker zal aanspreken, maar ook liefhebbers van rockmuziek met een randje Americana vinden op Greyhound veel van hun gading en hier blijft het niet bij, want de Amerikaanse muzikante kan ook uit de voeten met een wat meer pop georiënteerd geluid.
Het tweede album van Meredith Lane opent lekker stevig met gruizig gitaarwerk en even rauwe als soulvolle zang. De Amerikaanse muzikante klinkt in de openingstrack anders dan de meeste andere muzikanten in het genre en blijft dit doen. In de tweede track worden de gruizige gitaren vervangen door een veel zonniger klinkend popgeluid, dat herinnert aan de Californische popmuziek van Fleetwood Mac. Deze associatie wordt versterkt door de stem van Meredith Lane, die in de tweede track wel wat heeft van Stevie Nicks.
Wanneer Greyhound wat opschuift richting pop en rock heeft de muziek van Meredith Lane een aangename 70s vibe, die niet alleen aan Stevie Nicks doet denken, maar ook aan Linda Rondstadt. Greyhound staat vol met flarden uit het verleden, maar het album klinkt geen moment gedateerd. Wanneer Meredith Lane de gitaren nog wat steviger aanzet zoekt ze de grens op tussen Americana en de indierock van dit moment en ook in het laatstgenoemde genre kan de muzikante uit Nashville prima uit de voeten. En zo klinkt Greyhound afwisselend als de nog betere soundtrack voor Daisy Jones & The Six, als een eigentijds indierock album, maar ook zeker als een uitstekend Amerikaans rootsalbum.
Bij eerste beluistering was ik vooral gecharmeerd van het lekker ruwe maar ook veelkleurige gitaarwerk op het album, maar vervolgens sprongen de uitstekende en lekker gevarieerde songs steeds meer in het oor. Inmiddels heb ik het tweede album van Meredith Lane flink wat keren beluisterd en ben ik ook steeds meer onder de indruk geraakt van haar stem, die hier ook nog een randje Chrissie Hynde laat horen.
Het is door het grote aanbod binnen de Amerikaanse rootsmuziek niet zo heel makkelijk om je als beginnen muzikant te onderscheiden, maar Meredith Lane slaagt er in eerste instantie in dankzij haar veelzijdigheid en maakt vervolgens makkelijk indruk met haar stem, haar songs en het aangename geluid op Greyhound. Het is echt toeval dat ik Greyhound van Meredith Lane tegen kwam, maar op basis van dit album durf ik de Amerikaanse muzikante zeker te scharen onder de rootsmuzikanten die ik in de gaten ga houden vanaf nu. Hopelijk krijgt dit prima album ook op de gerenommeerde sites met een voorliefde voor Amerikaanse rootsmuziek snel wat meer aandacht. Erwin Zijleman
De muziek van Meredith Lane is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://meredithlane.bandcamp.com/album/greyhound.