Palomino van de Britse band Treetop Flyers lag hier al een hele tijd geduldig op de stapel te wachten en was er waarschijnlijk nooit van af gekomen als lezers van deze BLOG niet waren gaan roepen dat het wat hen betreft de plaat van de eerste helft van 2016 is. Zo ver rijkt Palomino bij mij niet (en ik denk ook niet dat er nog een plaat komt die Bowie’s Blackstar gaat bedreigen), maar de band uit Londen heeft inderdaad een heerlijke plaat afgeleverd, die zeker goed genoeg is voor de halfjaarlijstjes of uiteindelijk de jaarlijstjes.
Palomino is de opvolger van het in 2013 verschenen The Mountain Moves en staat vol met rockmuziek die zo lijkt weggelopen uit de jaren 70.
Het is rockmuziek met invloeden uit de countryrock, de folkrock en de West-Coast pop, die je met enige regelmaat mee terug neemt naar de hoogtijdagen van The Byrds, Crosby, Stills & Nash, The Eagles, Neil Young en The Fairport Convention, al heb ik misschien nog wel de meeste associaties met de op alt-country georiënteerde platen van My Morning Jacket (dat zich natuurlijk ook flink liet inspireren door een groot deel van de bovengenoemde namen).
Treetop Flyers smeedt al deze invloeden aan elkaar tot muziek die eigenlijk alleen maar uit een heel ver verleden kan komen. Het is muziek die afwisselend raakt aan die van de bovengenoemde grote bands, al voegt Treetop Flyers ook eigen invloeden toe en geeft het de songs vaak een wat psychedelisch tintje en soms een bijna soulvol of funky karakter. Jonathan Wilson heeft de plaat verder voorzien van een productie die de sfeer van de Laurel Canyon uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 ademt.
Palomino valt op door heerlijk melodieuze songs, vocalen vol overgave en een instrumentatie waarin constant een balans wordt gezocht tussen ingetogen passages en een geluid dat past bij de overgave waarmee wordt gezongen. Het is muziek die zo tijdloos is dat Palomino ook best verkocht kan worden als een obscure klassieker uit de jaren 70, maar het is wel een klassieker die de tand des tijd verrassend goed heeft doorstaan.
Wanneer je wat beter naar de teksten luistert hoor je dat deze zeer persoonlijk zijn en in een aantal gevallen zeer emotioneel. Palomino is in vocaal opzicht een imponerende plaat, maar ook de instrumentatie op de plaat springt van het ene naar het andere hoogtepunt, waarbij vooral het prima gitaarwerk opvalt.
Palomino krijgt vast het etiket retro opgeplakt, maar een plaat met de zeggingskracht van deze plaat is wat mij betreft veel meer dan dat. Dat de lezers van deze BLOG die me de plaat getipt hadden het bij het rechte eind hebben zal inmiddels meer dan duidelijk zijn. Erwin Zijleman
