Sinds een aantal jaren verschijnen met grote regelmaat fraaie reissues van het werk van Paul McCartney. Een onlangs verschenen greep brengt ons terug naar 1982 en 1983, toen respectievelijk Tug Of War en Pipes Of Piece verschenen.
Nu waren de jaren 80 zeker niet de beste jaren in de lange carrière van Paul McCartney. Het decennium begon aardig met het frisse McCartney II, maar in mijn herinnering kwam vervolgens een zwakke periode die, wanneer het gaat om studiomateriaal, aan zou houden tot Flaming Pie uit 1997.
Na beluistering van de reissues van Tug Of War en Pipes Of Piece moet ik deze conclusie toch wat herzien. Pipes Of Piece draagt hier overigens slechts in bescheiden mate aan bij. Pipes Of Piece is een plaat van momenten, want goede momenten heeft een grootheid als Paul McCartney altijd. Pipes Of Piece experimenteert met funk en soul en bevat een aantal prima songs, waardoor de plaat misschien geen hoogvlieger is, maar zeker de moeite van het beluisteren waard is.
Tug Of War vind ik tot mijn verrassing wel een hoogvlieger. De plaat die ik tot voor kort eigenlijk alleen kende van de titeltrack en het samen met Stevie Wonder gemaakte Ebony And Ivory (Pipes Of Piece bevat het samen met Michael Jackson gemaakte Say Say Say), blijkt een sterke plaat met meer dan een handvol geweldige McCartney songs.
Voor Tug Of War deed McCartney een beroep op een heel legioen grootheden (Beatles producer George Martin, Carl Perkins, Stevie Wonder, Stanley Clarke, Eric Stewart, Andy Mackay en Ringo Starr), maar het zijn de uit duizenden herkenbare McCartney songs die van Tug Of War zo’n goede plaat maken.
Ook op Tug Of War experimenteert McCartney met soul en funk, maar de meeste songs borduren voort op het werk van The Beatles en McCartney ‘s geweldige solowerk en de platen van Wings uit de jaren 70. Tug Of War werd destijds makkelijk afgedaan als een zwakke plaat, maar Tug Of War is echt ijzersterk.
De liefhebber krijgt stapels bonusmateriaal. Waar het hoofdgerecht mij meestal het best smaakt is dit bonusmateriaal dit keer zeker ook niet te versmaden. De liefhebber van de perfecte McCartney pop voelt zich als een kind in een snoepwinkel. Erwin Zijleman
