Mijn relatie met de muziek van de Amerikaanse band Deerhunter is tot dusver geen gelukkige relatie. Met een aantal van de vroegere platen van de band heb ik het meerdere keren geprobeerd, maar het kwartje wilde uiteindelijk nooit vallen.
Halycon Digest uit 2010 vond ik wel mooi, maar raakte uiteindelijk ook weer snel uit zicht, terwijl het twee jaar geleden verschenen en behoorlijk rauwe Monomania nooit echt in zicht kwam.
Ik begon daarom met enige tegenzin aan de nieuwe plaat van de band, maar Fading Frontier heeft me enorm verrast.
Deerhunter maakte tot dusver vooral muziek die bij mij tegen de haren in streek, maar Fading Frontier doet het tegenovergestelde. De nieuwe plaat van Deerhunter staat vol met buitengewoon melodieuze popliedjes die direct een aangenaam gevoel geven.
Elektronica heeft aan terrein gewonnen in de muziek van Deerhunter, maar wordt gelukkig subtiel ingezet. Fading Frontier is een lekker dromerige plaat, maar het is ook een plaat die de fantasie eindeloos prikkelt. Waar ik bij Halycon Digest vrij snel weer afhaakte, is Fading Frontier een plaat die groeit en blijft groeien.
Deerhunter maakt op haar nieuwe plaat tijdloze muziek vol invloeden, maar de mix van al deze invloeden levert een geluid op dat ik niet zomaar kan vergelijken met de muziek van anderen. Het is een geluid dat kriskras door de tijd zweeft en uit elke periode iets leuks meepikt.
Het is knap hoe Deerhunter opvallend zweverige klankentapijten kan combineren met rechttoe rechtaan popliedjes. Het is knap hoe de band lekker in het gehoor liggende popliedjes kan maken die stiekem toch vol verrassende wendingen blijken te zitten. Eigenlijk mankeert er maar één ding aan deze nieuwe plaat van Deerhunter; na 36 minuten ben ik nog lang niet voldaan. Erwin Zijleman
cd 
LP