Poses was in 2001 mijn eerste kennismaking met de muziek van Rufus Wainwright, die makkelijk de aandacht trok vanwege zijn zeer muzikale familieleden. Het is nog altijd mijn favoriete album van de Canadese muzikant. Rufus Wainwright zou op de albums die volgden uitpakken met heel veel bombast, maar Poses is een echt singer-songwriter album. Het is wel een singer-songwriter album met hier en daar weelderige arrangementen, maar deze kleuren prachtig bij de al even weelderige stem van Rufus Wainwright. De Canadese muzikant klinkt daarom ook op Poses anders dan andere singer-songwriters, maar het resultaat is wat mij betreft wonderschoon.
Volgende week verschijnt een nieuw album van Rufus Wainwright (Folkocrazy), waarop hij samenwerkt met een imposante lijst gastmuzikanten en waar ik erg benieuwd naar ben. Aan het begin van het jaar zag ik hem live aan het werk met de Amsterdam Sinfonietta en dat leverde een zeer memorabel concert op. Ik ben overigens lang niet altijd enthousiast over het werk van de Canadese muzikant, want een aantal van zijn albums vind ik te pompeus of spreekt me om een andere reden niet aan.
Als ik moet kiezen uit zijn inmiddels redelijk omvangrijke oeuvre, kies ik voor het titelloze debuutalbum dat dit jaar zijn vijfentwintigste verjaardag viert of voor het in 2001 verschenen Poses, dat ik persoonlijk nog wat beter vind, al zijn maar weinig mensen dat met me eens. Na Poses sloeg Rufus Wainwright andere wegen in, waarna hij in 2003 op de proppen kwam met het mooie, maar ook zeer bombastische Want One. Op Poses is hij echter nog vooral een singer-songwriter met een hang naar de jaren 70.
Ook op het door de vooral van Sarah McLachlan bekende Pierre Marchand geproduceerde Poses is Rufus Wainwright niet vies van weelderige arrangementen, die hier en daar opschuiven richting bombast, maar van overdaad is wat mij betreft nergens sprake. De arrangementen passen, zeker wanneer strijkers en blazers worden ingezet, fraai bij de bijzondere stem van Rufus Wainwright. Het is een stem die niet bij iedereen in de smaak valt en die bij een enkeling zelfs tegen de haren instrijkt, maar persoonlijk vind ik de Canadese muzikant een uitstekende zanger.
Nog meer dan zijn debuutalbum staat Poses vol met uitstekende songs. Het zijn songs waarvoor de grote singer-songwriters uit de jaren 70 zich niet zouden hebben geschaamd, maar Rufus Wainwright geeft er een eigen draai aan met zijn karakteristieke stem en de fraaie instrumentatie en arrangementen. Poses was in 2001 mijn eerste kennismaking met de muziek van Rufus Wainwright en op een of andere manier kom ik altijd weer bij dit album uit.
De prachtige gearrangeerde openingstrack Cigarettes And Chocolate Milk is nog altijd een van mijn favoriete Rufus Wainwright tracks, maar het album bevat veel meer songs die ik hoger aansla dan het andere werk van de Canadese muzikant. Veel songs op Poses klinken tijdloos en hebben een jaren 70 vibe, zeker wanneer de muziek een psychedelisch of oriëntaals tintje heeft, maar Poses is zeker geen standaard 70s singer-songwriter album.
In een aantal tracks experimenteert Rufus Wainwright met bijzondere ritmes om in andere tracks flink met stroop te smeren met een hele batterij strijkers en blazers. Het album schiet hierdoor makkelijk door de tijd en overbrugt de kloof tussen jaren 70 singer-songwriter pop en de muziek uit het huidige millennium meerdere malen.
Poses werd gemaakt met een enorme lijst en muzikanten en dat hoor je. Veel zangers zouden verzuipen in het volle geluid van het album, maar Rufus Wainwright blijft makkelijk overeind. Iedereen die alleen bekend is met het bombastische werk van de Canadese muzikant en hier niet goed mee uit de voeten kan, moet absoluut eens luisteren naar de eerste twee albums van Rufus Wainwright. Dat heb ik zelf de afgelopen dagen veel gedaan en mijn voorkeur voor Poses is gebleven. Erwin Zijleman