Luister oppervlakkig naar The Archer van Alexandra Savior en je hoort een album dat voortborduurt op Lana Del Rey’s Norman Fucking Rockwell, dat waarschijnlijk meer jaarlijstjes aanvoerde dan elk ander album uit 2019. Alexandra Savior raakt hier en daar aan de muziek van Lana Del Rey, maar kan ook nog heel veel andere kanten op. The Archer laat zich inspireren door meerdere genres en loopt met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek. Het klinkt allemaal prachtig en opvallend beeldend, maar ook de zang van de jonge Amerikaanse singer-songwriter is van een bijzondere schoonheid. Prachtplaat.
De invloeden, die teruggingen tot de jaren 50, zorgden voor een bijzonder klankentapijt, waarin de bijzondere stem van Alexandra Savior uitstekend gedijde. Belladonna Of Sadness was niet alleen een album vol invloeden, maar ook een filmisch album dat het uitstekend had gedaan bij een obscure film of serie.
Op het deze week verschenen The Archer heeft Alexandra Savior Alex Turner verruild voor muzikant en producer Sam Cohen, die als producer vooral bekend is vanwege zijn werk voor Kevin Morby, Andrew Combs en Curtis Harding. Het heeft niet eens zo heel veel gevolgen gehad voor haar geluid. Ook The Archer springt kriskras door een aantal decennia popmuziek en citeert net zo makkelijk uit de jaren 50 als uit het heden.
Zeker wanneer de Amerikaanse singer-songwriter kiest voor nostalgische klanken en voor wat lome en melancholische zang is de vergelijking met Lana Del Rey nauwelijks te onderdrukken, maar Alexandra Savior blijft nooit lang in een bepaald geluid hangen. Wanneer de muzikante uit Los Angeles kiest voor bezwerende en meer psychedelische klanken hoor ik ineens minder van Lana Del Rey en meer van Mazzy Star en Portishead, maar The Archer kan ook opschuiven richting de avontuurlijke muziek van Fiona Apple of juist verrassen met lichtvoetige Motown achtige klanken.
The Archer schiet alle kanten op, maar het is ook een album vol beeldende klanken en hierdoor een album dat zich als een filmsoundtrack laat beluisteren. Vergeleken met haar debuut is het geluid van Alexandra Savior op haar tweede album verzorgder en veelzijdiger en vergeleken met dit debuut is ze ook veel beter gaan zingen.
Een enkeling zal zich misschien storen aan de zich af en toe wel erg nadrukkelijk opdringende vergelijking met Lana Del Rey, maar persoonlijk hoor ik ook een duidelijk eigen geluid, waarin de singer-songwriter uit Los Angeles ook andere kanten van zichzelf laat horen.
Zeker wanneer The Archer betovert met klanken die zo lijken weggelopen uit een ver verleden, lijk je hier en daar de hand van Danger Mouse te horen, op wiens label het nieuwe album van Alexandra Savior is verschenen. De psychedelisch aandoende klanken passen prachtig bij de hoge, dromerige en zachte zang van Alexandra Savior, die als zangeres zoals gezegd flinke stappen heeft gemaakt.
Zowel de zang als de instrumentatie op The Archer nodigen uit tot zeer aandachtige beluistering. In de instrumentatie zijn wonderschone gitaarlijnen verstopt, maar ook het volle elektronische klankentapijt is van een bijzondere schoonheid en hetzelfde geldt voor de fraai gearrangeerde strijkers en blazers.Maar ook de zang op het album wordt mooier en mooier en sleurt je langzaam maar zeker mee naar dromenland.
The Archer is een album dat prachtige beelden op het netvlies tovert, maar het is ook een album dat zich steeds nadrukkelijker opdringt en je zomaar net zo dierbaar zou kunnen worden als het album van Lana Del Rey, dat vorig jaar nogal wat jaarlijstjes aanvoerde. 2020 is nog maar net begonnen, maar de eerste vijfsterren plaat is wat mij betreft daar. Erwin Zijleman
De muziek van Alexandra Savior is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://alexandrasavior.bandcamp.com/album/the-archer.