Ik was wat uitgekeken op The Hold Steady waardoor ik het laatste band van de album links liet liggen vorig jaar, maar toen ik het onlangs toch probeerde had ik daar ontzettend veel spijt van. The Hold Steady klinkt op Trashing Thru The Passion immers minstens net zo energiek en geïnspireerd als in haar beste dagen. Ruim 35 minuten imponeert de band met een portie heerlijke rock ’n roll. Trashing Thru The Passion is rauw, maar valt ook op door de rijke instrumentatie en arrangementen, die nog steeds aan Bruce Springsteen’s E-Street Band doen denken. The Hold Steady was wat uit vorm de afgelopen jaren, maar de vorm op haar laatste album kan alleen maar als blakend worden omschreven.
De band van Craig Finn bracht vorig jaar ook een nieuw album uit en ook dat album bleef op de stapel liggen. Op zich niet zo gek, want The Hold Steady raakte de afgelopen jaren wat uit vorm en schitterde vooral door afwezigheid.
Met name in het eerste decennium van de huidige eeuw maakte de band uit Brooklyn, New York, een aantal geweldige albums. Het zijn albums die in eerste instantie herinnerden aan de E-Street Band in grootse vorm, maar The Hold Steady bleek ook interessant genoeg om zonder de vergelijking met de band van Bruce Springsteen overeind te blijven. De laatste jaren was het vooral stil rond de band, die in 2014 met Teeth Dreams haar laatste wapenfeit en direct ook haar minste album afleverde.
Op het vorig jaar verschenen Trashing Thru The Passion klinkt de Amerikaanse band gelukkig weer energiek en geïnspireerd en herleven de gouden tijden van albums als Separation Sunday uit 2005 en Boys And Girls In America uit 2006.
Ook bij beluistering van Trashing Thru The Passion is de associatie met de muziek van Bruce Springsteen en zijn E-Street Band en met name het werk uit de jaren 70 nauwelijks te onderdrukken. Dat heeft vooral te maken met het lekker volle geluid van The Hold Steady en met het energieniveau waarmee de band uit Brooklyn muziek maakt. En als dan ook nog een saxofoon en een orgeltje opduiken waan je je in Springsteen’s New Jersey uit de jaren 70.
The Hold Steady is echter veel meer dan een E-Street Band tribute band. Ook op Trashing Thru The Passion staat de band uit New York weer garant voor een serie geweldige songs, die met veel passie worden vertolkt. In muzikaal opzicht zijn de verschillen met de vorige albums niet eens zo heel groot, maar het heilige vuur brandt weer net zo intens als in de genoemde gloriejaren van de band.
Trashing Thru The Passion herinnert zeker niet alleen aan de muziek van Springsteen, maar klinkt hier en daar als een omgevallen platenkast uit de jaren 70, waarin zeker albums van Randy Newman, The Rolling Stones en ons eigen Herman Brood in zijn beste dagen opduiken, maar ook The Replacements moeten worden genoemd.
Craig Finn liet op zijn soloalbum al horen dat hij moet worden gerekend tot de meest getalenteerde songwriters van het moment en ook voor zijn band heeft hij een aantal ijzersterke songs geschreven. Het zijn songs die prachtig worden uitgevoerd, waarbij zowel de intensiteit van de vocalen als de prachtige arrangementen en instrumentatie opvallen.
Die instrumentatie klinkt net wat voller dan de vorige albums van de band, wat mede het gevolg is van de terugkeer van verloren zoon Franz Nicolay. De vergelijking met de E-Street Band kan geen moment worden onderdrukt, maar ook Humo heeft gelijk wanneer het stelt dat Trashing Thru The Passion klinkt als The Replacements met Springsteen als voorman. De E-Street Band aangevoerd door Paul Westerberg voldoet overigens even goed.
The Hold Steady is op haar nieuwe album goed voor 35 minuten energieke rock ’n roll en het is rock ’n roll waar de passie, inspiratie en urgentie van af spatten. Het levert een album op dat niet onder doet voor de beste albums van de band uit Brooklyn. Erwin Zijleman
De muziek van The Hold Steady is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band, waarop overigens ook een aantal zeer interessante live-albums zijn te vinden: https://holdsteady.bandcamp.com/album/thrashing-thru-the-passion.