Het debuut van Algiers moet, zeker achteraf bezien, worden gerekend tot de meest opzienbarende debuten van 2015. De band uit Atlanta vermengde op dit debuut een groot aantal invloeden met gospel en postpunk als uitersten. Het geluid van Algiers is op het derde album van de band nog wat veelzijdiger en op hetzelfde moment wat toegankelijker dan we gewend zijn. There Is No Year schuift bovendien wat meer op richting soul, maar Algiers is nog altijd lang geen doorsnee soulband. De muziek van de band kan makkelijk ontsporen en valt bovendien op door een bijna beangstigende portie passie, intensiteit en bezwering. Een fascinerend album dat alleen maar beter wordt.
Bij beluistering van het debuut in 2015 was er nog de verbazing over de bijzondere mix van stijlen. Algiers smeedde op haar debuut invloeden uit onder andere de blues, funk, soul, gospel, rock, industrial en postpunk aan elkaar en deed dat ook nog eens met heel veel energie. Het leverde een opvallend intens album op waar de urgentie van af spatte.
Het tweede album van de band was misschien niet zo verrassend als het debuut, maar het geluid van Algiers was nog wat beter uitgewerkt. Het is een lijn die wordt doorgetrokken op album nummer drie.
Ook There Is No Year is een album dat je onmiddellijk bij de strot grijpt. Het is wederom vooral de verdienste van zanger Franklin James Fisher, die niet alleen beschikt over een heerlijk soulvolle strot, maar zijn teksten ook nog eens over je uitstort zoals een in trance verkerende voodoo-priester dat zou doen. Ook de instrumentatie op het derde album van Algiers is echter weer van een bijzondere intensiteit en schoonheid.
Vergeleken met de vorige twee albums klinkt de band uit Atlanta net wat toegankelijker en is het bovendien wat opgeschoven richting de soul. Hier en daar klinkt Algiers als een rauwe en experimentele versie van Black Pumas, wat mij betreft de soulsensatie van 2019. Gelukkig mag de muziek van Algiers ook nog met enige regelmaat ontsporen en schuift de band toch weer op richting het donkere rockgeluid van de vorige twee albums.
De band loopt hiermee het risico dat het muziek maakt die te duister en experimenteel is voor de liefhebbers van pure soul, maar ook wat teveel binnen de lijntjes kleurt voor een ieder voor wie muziek niet experimenteel genoeg kan zijn. Ik zit kennelijk precies in het midden, want ik vind There Is No Year een geweldig album. Algiers klinkt wat minder militant, waardoor het album je niet zo op de hielen zit als met name het debuut, maar ook in het wat subtielere geluid valt veel moois te ontdekken.
Franklin James Fisher zingt ook dit keer de sterren van de hemel, terwijl de afwisselend subtiele en overweldigende instrumentatie keer op keer weet te verrassen. Ook de songs op het derde album van Algiers zijn van een hoog niveau en dringen zich makkelijk op.
Algiers maakt nog altijd muziek die uitnodigt tot het noemen van namen, maar net als bij beluistering van de vorige albums zijn het namen die maar in beperkte mate relevant zijn. Vergeleken met deze vorige albums zijn het namen die wat meer zullen opschuiven richting soul, maar Algiers is geen moment een 13 in een dozijn soulband. Hiervoor klinkt het geluid van de band te dreigend en te vol en hoor je bovendien teveel andere invloeden, waaronder nog steeds invloeden uit de postpunk.
Algiers klinkt hier en daar als de Fine Young Cannibals die door de duivel op de hielen worden gezeten, maar There Is No Year klinkt ook als een oude soulzanger die in de studio is opgezadeld met een postpunk band.
Hoe vaker ik er naar luister, hoe duidelijker mijn conclusie dat ook het derde album van Algiers een indrukwekkend en meer dan eens verpletterend album is, dat uiteindelijk een stuk minder voorspelbaar is dan het lijkt. Erwin Zijleman
De muziek van Algiers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://algierstheband.bandcamp.com/album/there-is-no-year.