Het was me bij eerste beluistering wat te traditioneel en te indringend, maar toen ik op het juiste moment naar het debuut van Kelly Hunt luisterde, blies de jonge Amerikaanse muzikante me compleet van mijn sokken. Op het debuut van Kelly Hunt domineren haar stokoude banjo en haar krachtige stem, maar het banjospel is ook subtiel versierd met andere klanken, terwijl de geweldige vocalen meerdere kanten op kunnen. Ook de songs op het album zijn ijzersterk en bestrijken meerdere hoeken van de traditionele Amerikaanse rootsmuziek. Even The Sparrow werd bejubeld door de kenners van het genre en die hebben het uitstekend gehoord. Prachtplaat.
De jonge Amerikaanse muzikante, die de traditionele rootsmuziek met de paplepel kreeg ingegoten in haar geboortestad Memphis, Tennessee, vertrouwt voor de instrumentatie op haar debuutalbum voor een belangrijk deel op haar banjo. Het is zeker geen doorsnee banjo, want de tenor banjo waarop Kelly Hunt speelt is inmiddels bijna 100 jaar oud en heeft een rijk muzikaal leven achter zich. De eerste eigenaar speelde er een aantal jaren mee op honden en paardenshows in de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw en 100 jaar later gaat Kelly Hunt flink los op de oude banjo.
Alle songs op Even The Sparrow worden gedragen door banjo klanken, maar de muzikanten die Kelly Hunt bijstaan op haar debuut voegen accenten van onder andere gitaren, pedal steel, percussie en viool toe. De relatief sobere klanken op het debuut van Kelly Hunt worden gecombineerd met de krachtige en indringende stem van de jonge Amerikaanse muzikante. Het is een stem die nadrukkelijk de aandacht opeist en geen moment genoegen neemt met een rol op de achtergrond.
De sobere akoestische klanken en de krachtige vocalen vormen samen songs die over het algemeen wat traditioneel aandoen. Bij beluistering van Even The Sparrow heb ik met grote regelmaat associaties met de muziek van Gillian Welch, ook al beschikt Kelly Hunt over een totaal andere stem en kleurt ze haar muziek ook anders in dan Gillian Welch, die ons wederom lang laat wachten op een nieuw album.
Het traditionele karakter van de muziek van Kelly Hunt en de zeer expressieve vocalen maken van Even The Sparrow wat mij betreft een album waarvoor je in de stemming moet zijn en dat ben ik niet altijd. Op het juiste moment is het debuut van Kelly Hunt echter een album dat tot grote hoogten stijgt.
Het is knap hoe de gastmuzikanten op het album de banjoklanken omlijsten, het is knap hoe Kelly Hunt steeds net wat andere klanken uit haar stokoude banjo weet te halen en het is nog knapper hoe ze je bij de strot grijpt met haar indringende zang. Enige liefde voor traditionele Amerikaanse rootsmuziek en met name de rootsmuziek uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten is een vereiste om te kunnen genieten van het debuut van de singer-songwriter uit Kansas City, maar vervolgens heb je een prachtalbum in handen.
Even The Sparrow is ruw en puur, oorspronkelijk en trefzeker, maar het is ook een album vol mooie verhalen die worden gedragen door de stem van Kelly Hunt, die wanneer ze net wat meer warmte toelaat in haar stem ook kan klinken als Norah Jones, om niet veel later juist weer te raken aan Rhiannon Giddens of juist duizenden kilometers op te schuiven richting de Keltische volksmuziek, waarna ook nog een flard van Gillian Welch of Allison Krauss op kan duiken. Even The Sparrow van Kelly Hunt heb ik vorig jaar te snel aan de kant geschoven, maar dringt zich nu alsnog op als een van de meest bijzondere rootsalbums van 2019. Erwin Zijleman