Rose debuteerde alweer 14 jaar geleden prachtig met een mooi en veelzijdig album. Het niveau van haar debuut wist ze niet volledig vast te houden op de albums die volgden, maar een album van Rose was altijd de moeite waard. Het geldt ook weer voor het deze herfst, na een stilte van vier jaar, verschenen Kerosene, dat net als het gelijktijdig verschenen boek met dezelfde titel autobiografisch is. De muziek van Rose kan ook op Kerosene weer alle kanten op. Van emotievolle chansons tot lichtvoetige pop tot zwoele Franse zuchtmeisjes muziek. Soms kabbelt het net wat teveel voort, maar Rose kan je ook zomaar raken met haar prachtige stem. Het eindoordeel is positief derhalve.
De Franse singer-songwriter debuteerde in 2006 met een razend knap titelloos debuutalbum, dat ik nog steeds schaar onder de hoogtepunten binnen de Franse popmuziek binnen het huidige millennium. Het is een album waarop Franse zuchtmeisjes muziek wordt verrijkt met de rijke historie van het Franse chanson, maar waarop ook plaats is voor invloeden uit de Amerikaanse folk, psychedelica en West-Coast pop uit de jaren 60 en 70.
Het in 2009 verschenen Les Souvenirs Sous Ma Frange was misschien niet zo indrukwekkend als het debuut van Rose, maar nog altijd een uitstekend album, wat overigens ook gold voor Et Puis Juin uit 2013 en Pink Lady uit 2015. De afgelopen jaren was het stil rond Rose maar in de afgelopen herfst dook ze op met een nieuw album, Kerosene.
Kerosene heeft in Nederland nauwelijks aandacht gekregen, maar in Frankrijk is ook het nieuwe album van Rose weer goed ontvangen. De release van Kerosene viel samen met de release van een gelijknamig boek, waarmee Rose haar debuut maakt als schrijver. Mijn beheersing van het Frans is niet zodanig dat ik de naar verluidt autobiografische roman kan lezen, dus ik beperk me maar tot de muziek.
De eerste twee tracks van Kerosene laten direct horen dat er niet zo gek veel veranderd is in de muziek van de Française. Kerosene opent met een track die dicht tegen het Franse chanson aankruipt en die wordt gedomineerd door piano, strijkers en de mooie stem van Rose. Rose heeft altijd veelzijdige albums gemaakt en ook Kerosene is er weer een. De emotievolle klanken van het Franse chanson worden in de tweede track vervangen door een zwoele beat en veel lichtvoetigere vocalen. Het zijn de twee uitersten van een album, waartussen de andere tracks zich bewegen.
Rose maakt nog altijd tijdloze Franse popmuziek met een beeldend karakter. Het is popmuziek die zich zeker heeft laten beïnvloeden door het pionierswerk van Serge Gainsbourg, maar Rose vindt haar inspiratie ook in het heden. Kerosene verscheen in de herfst, maar ademt de sfeer van de zomer. Zeker de wat lichtvoetigere songs op het album strooien driftig met zonnestralen en zitten vol zoet en zwoele verleiding.
Meer dan de vorige albums van Rose is Kerosene een album dat bijzonder aangenaam voortkabbelt en hier en daar raakt aan de “middle of the road” van de Franse popmuziek. Echt inzakken doet het album echter nooit. Net wat minder spannend klinkende songs worden afgewisseld door songs waarin Rose toch weer net wat andere invloeden verkent en altijd is er die mooie en warme stem.
Persoonlijk hoor ik Rose het liefst in de songs waarin de tradities van het Franse chanson dichtbij zijn of in songs die wat Amerikaanse invloeden verwerken, maar ook de zoete pop van de Franse zangeres gaat er in als koek. De volgende keer mag het van mij wel net wat minder gepolijst, maar Kerosene is op het moment een uitstekende en welkome aanvulling op het vitamine D tekort en laat bovendien meer dan eens horen wat Rose in huis heeft. Mooi dat ze terug is. Erwin Zijleman