Het Britse viertal The Big Moon krijgt hier en daar nog het label punkpop opgeplakt, maar dat is echt verleden tijd. Op Walking Like We Do kiest de band uit Londen immers vol voor de pop, maar wat zijn de popliedjes van The Big Moon leuk en verslavend. In muzikaal opzicht gebeurt er steeds weer wat anders, in vocaal opzicht maken de vier vrouwen van de Britse band indruk en het niveau van de songs is verrassend hoog. Op hetzelfde moment is het nieuwe album van The Big Moon een album vol popliedjes die je na één keer horen voorgoed wilt koesteren. Van perfecte pop naar indiepop met een vleugje new wave en weer terug. Ik kan het echt met geen mogelijkheid weerstaan.
The Big Moon is een uit vier vrouwen bestaande band uit Londen, die in het verleden samenwerkte met Marika Hackman en die bij de release van haar debuut in 2017 nog het label punkpop kreeg opgeplakt.
Op Walking Like We Do, het tweede album van de Britse band, heeft The Big Moon haar wilde haren verloren en kiest het vol voor de pop. Dat is altijd even slikken, maar The Big Moon maakt op haar nieuwe album zeker geen 13 in een dozijn pop.
Walking Like We Do staat vol met popliedjes die je na één keer horen alleen maar wilt koesteren. De band rond frontvrouw Juliette Jackson verrast met aanstekelijke maar interessante popsongs en het zijn popsongs die vooralsnog alleen maar beter worden.
De instrumentatie op Walking Like We Do steekt knapper in elkaar dan op de gemiddelde pure popplaat. Veel songs hebben pianoakkoorden als basis, maar zijn vervolgens rijkelijk versierd met elektronica, waar met enige regelmaat een gitaarakkoord doorheen snijdt. Het klinkt keer op keer bijzonder lekker, maar The Big Moon begeeft zich zeker niet uitsluitend op de platgetreden paden.
De instrumentatie op het album zit vol goede vondsten en zit bovendien vol invloeden. Het zijn voornamelijk invloeden uit de jaren 70 en 80, maar The Big Moon verwerkt ze op subtiele wijze in een geluid dat vooral eigentijds klinkt. Associaties met punk heb ik niet bij beluistering van het album, maar invloeden uit de 70s new wave hebben zeker hun weg gevonden naar het geluid van de band. Het is een geluid dat wat mij betreft het etiket indiepop verdient, maar iedereen die de muziek van The Big Moon pure pop wil noemen heeft ook mijn zegen.
In muzikaal opzicht is het dankzij de aanstekelijke klanken en de stiekem verstopte invloeden smullen, maar ook in vocaal opzicht heeft het viertal uit Londen veel te bieden. Juliette Jackson zingt uitstekend, maar wanneer de vier vrouwen van The Big Moon los gaan in harmonieën is het smullen in de overtreffende trap. Het voorziet de muziek van de Britse band van een bijzondere sfeer, maar ook van veel kracht.
The Big Moon blijkt op Walking Like We Do zeker geen one-trick-pony. Het ene moment word je meegesleurd door een hopeloos aanstekelijk popliedjes met flarden new wave en postpunk, het volgende moment tekent de band voor een klassieke popsong, die niet had misstaan in het oeuvre van een willekeurige grootheid uit de jaren 70 of met een eigentijdse popsong. Na één keer horen was ik verslaafd aan de heerlijke popliedjes van het Londense kwartet, maar sindsdien zijn de heerlijke maar ook eigenwijze popliedjes van The Big Moon alleen maar leuker en onweerstaanbaarder geworden.
Producties van popplaten klinken nogal eendimensionaal op het moment, maar het in het Amerikaanse Atlanta opgenomen en door Ben H. Allen III (Bombay Bicycle Club, Belle & Sebastian, Deerhunter) geproduceerde Walk Like We Do klinkt gelukkig anders en weet song na song te verrassen met een geluid dat het hart verovert en de fantasie prikkelt.
The Big Moon heeft het album gemaakt dat HAIM dit jaar nog maar moet zien te maken. De lente is nog ver weg, tot je dit prima album met flink volume uit de speakers laat komen. Heerlijk. Erwin Zijleman