Bij beluistering van het tweede album van de Amerikaanse band Greet Death duikt een rij namen op die zich maar moeilijk laten verenigen. Dinosaur Jr., Smashing Pumpkins, Radiohead, Red House Painters; het is nog maar het topje van de ijsberg. Het ene moment word je getrakteerd op torenhoge gitaarmuren, het volgende moment verrast de band uit Michigan met buitengewoon melodieuze klanken. Het levert een album vol dynamiek, maar ook een album vol invloeden op. Van slowcore tot noiserock, van emo tot shoegaze. Zomaar een van de betere gitaarplaten van 2019.
New Hell opent met uiterst ingetogen gitaarklanken, maar binnen een minuut barst het gitaargeweld los. Greet Death kan op haar tweede album uitpakken met een zeer stevige portie noiserock, metal en shoegaze, maar is op New Hell ook zeer bedreven in het maken van muziek vol dynamiek. Gruizige passages vol gitaaruitbarstingen worden afgewisseld met meer ingehouden en over het algemeen zeer melodieuze passages.
Greet Death maakt soms muziek waarin de gitaarmuren angstaanjagend hoog worden opgebouwd, maar de band uit Michigan schuwt ook een aanstekelijk refrein of een volledig akoestische song niet. Bij eerste beluistering had ik afwisselend associaties met Smashing Pumpkins, Dinosaur Jr., Buffalo Tom, Radiohead en Red House Painters, wat illustreert hoe veelzijdig de muziek van Greet Death is. Ik kan er inmiddels een flinke lijst namen aan toevoegen, maar ze doen de muziek van de Amerikaanse band allemaal maar even recht.
Greet Death laat zich op New Hell niet in een hokje duwen en vermengt op haar tweede album gelijke delen slowcore, shoegaze, noiserock, emo en indie-rock, om de belangrijkste invloeden te noemen. Zeker wanneer de band kiest voor meer ingetogen en vaak ruimtelijke gitaarlijnen is de muziek van de Amerikaanse band bijzonder intens en emotievol, maar ook als alle registers worden opengetrokken blijven de gitaarmuren op New Hell melodieus en kan de band bovendien op de proppen komen met een J. Mascis achtige gitaarsolo.
Het is knap hoe Greet Death kan schakelen tussen ingetogen en bijna lieflijke klanken en stevige explosies van gitaargeweld, die de band ook nog de kant van de post-rock op kunnen sturen. Het gitaarwerk op het album is prachtig, maar ook de bijzondere zang op het album, die de band ergens tussen Smashing Pumpkins en Placebo positioneert met uitschieters richting Mark Kozelek draagt stevig bij aan het onderscheidend vermogen van de muziek van Greet Death.
En dan zijn er ook nog eens de songs die de fantasie genadeloos prikkelen en kunnen uitlopen tot bijna 10 minuten. New Hell is een vulkaan die ieder moment kan uitbarsten en dat ook met enige regelmaat doet, maar wanneer de wolken even optrekken openbaart zich een wonderschoon en bijna sereen landschap, dat flarden Radiohead bevat.
De dynamiek in de songs van de band, het melodieuze karakter van deze songs, de intensiteit en de emotie in de muziek van Greet Death en het geweldige gitaarwerk zorgen uiteindelijk voor een album dat achteraf bezien mee had kunnen doen in de strijd om de beste gitaarplaat van 2019. Het is een album dat ook na meerdere keren horen nog nieuwe invloeden laat horen, waardoor we dreampop, folk-noir en stonerrock nog kunnen toevoegen aan het bovenstaande lijstje met relevante genres. New Hell van Greet Death komt overigens het best tot zijn recht wanneer je de volumeknop flink open draait en er even voor gaat zitten. Doen! Erwin Zijleman
De muziek van Greet Death is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://greetdeath.bandcamp.com/album/new-hell.