Andy Shauf maakte in 2018 indruk met de band Foxwarren, maar zijn nieuwe soloalbum is nog mooier en indrukwekkender. The Neon Skyline bevat het ene na het andere perfecte popliedje en de een is nog mooier dan de ander. De instrumentatie is tijdloos, maar zit ook vol subtiele wendingen, terwijl de stem van de Canadese muzikant bijzonder lekker in het gehoor ligt. Het komt vervolgens aan op de songs en die zijn allemaal van het niveau waarop ook onder andere Ron Sexsmith het patent heeft. The Neon Skyline zorgt onmiddellijk voor een goed gevoel, maar de tijdloze songs op het album winnen ook nog lang aan kracht.
Het succes van de solocarrière van Andy Shauf speelde naar verluidt een belangrijke rol bij de lange vertraging van de release van het eerste album van Foxwarren, maar de soloalbums van de muzikant die werd geboren in Regina, Saskatchewan, zijn mij eerlijk gezegd ontgaan.
Sinds het zo goede en aangename debuut van Foxwarren heb ik Andy Shauf echter op het netvlies en daarom begon ik met hooggespannen verwachtingen aan de beluistering van zijn nieuwe album The Neon Skyline.
Het debuut van Foxwarren citeerde nadrukkelijk uit de popmuziek uit de jaren 70 en was hierbij zeker niet kieskeurig. Ook het nieuwe album van Andy Shauf is niet vrij van invloeden uit de jaren 70, maar het is ook een eigentijds singer-songwriter album. Het is een album dat me vooral doet denken aan de muziek van de eveneens Canadese singer-songwriter Ron Sexsmith. Het laatste wapenfeit van Ron Sexsmith is alweer bijna drie jaar oud, maar het nieuwe album van Andy Shauf is wat mij betreft een waardig alternatief.
De inmiddels vanuit het Canadese Toronto opererende muzikant schudt op The Neon Skyline de perfecte popliedjes bijna achteloos uit zijn mouw, net als Ron Sexsmith dat al zo lang kan. The Neon Skyline is zo’n album dat zich direct als de spreekwoordelijke warme deken om je heen slaat. Alles klinkt even aangenaam, alles klinkt even warm en alles klinkt even tijdloos. Andy Shauf maakt singer-songwriter muziek die het oor streelt en die vrijwel onmiddellijk zorgt voor een goed gevoel.
De Canadese muzikant doet dit met een mooi verzorgde en over het algemeen spaarzame maar ook lekker vol klinkende instrumentatie, die steeds weer weet te verrassen met andere instrumenten of subtiele wendingen. Het is een instrumentatie die herinnert aan heel veel muziek uit het verre verleden, waaronder flink wat countryrock en softrock maar gezapig klinkt het geen moment.
The Neon Skyline overtuigt hiernaast makkelijk door de stem van Andy Shauf. De muzikant uit Toronto beschikt over een lekker in het gehoor liggende stem met een randje Paul Simon. Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam, maar Andy Shauf is ook nog eens een getalenteerd songwriter, die mooie verhalen vertelt en ze verpakt in tijdloze popliedjes van hoog niveau. In de wat melancholischer ingekleurde songs doet de muziek van Andy Shauf niet alleen denken aan Ron Sexsmith, maar hoor ik ook wat van Elliott Smith, ook vergelijkingsmateriaal waarvoor Andy Shauf zich niet hoeft te schamen.
Net als bij de albums van Ron Sexsmith heb ik ook bij beluistering van The Neon Skyline soms de neiging om me af te vragen wat er nu precies zo bijzonder is aan het album. Alles klinkt zo aangenaam, zo tijdloos en zo makkelijk dat het haast een koud kunstje lijkt, maar ondertussen is het natuurlijk razendknap wat Andy Shauf doet. The Neon Skyline staat vol met songs waarop je direct bij de eerste keer horen verliefd wordt en het is een liefde die niet verdwijnt wanneer je het album vaker beluisterd. Integendeel zelfs, het nieuwe album van Andy Shauf wordt alleen maar mooier. Erwin Zijleman
De muziek van Andy Shauf is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikant: https://andyshauf.bandcamp.com.