Na drie albums met de Marcus King Band is het tijd voor het eerste echte soloalbum van Marcus King. De jonge Amerikaanse muzikant werkt hierop samen met topproducer Dan Auerbach, die El Dorado natuurlijk heeft voorzien van een bijzonder aangenaam klinkend retro geluid. Op zijn eerste soloalbum gaat Marcus King wat meer de kant van de laid-back soul op. Op zich een verstandige keuze, want het soulgeluid van Dan Auerbach slaat zich als een warme deken om je heen terwijl Marcus King de sterren van de hemel zingt. Ook jammer, want wat is Marcus King ook een geweldige bluesgitarist; een kwaliteit die hij dan maar moet bewaren voor zijn volgende album.
Het nieuwe album van de muzikant uit Greenville, South Carolina, verschijnt niet onder de naam Marcus King Band, maar alleen onder zijn eigen naam. El Dorado is hiermee het eerste soloalbum van Marcus King en het is een soloalbum dat voortborduurt op het werk van zijn band.
Voor El Dorado toog Marcus King naar Nashville, Tennessee, waar hij de studio in dook van Dan Auerbach (The Black Keys) die het album ook produceerde.
Iedereen die de albums van de Marc King Band kent, weet de jonge Amerikaanse muzikant een verdienstelijk gitarist is en dat hij bovendien is gezegend met een opvallend soulvolle strot. Dan Auerbach weet de sterke punten van de pas 25 jaar oude muzikant nog wat beter te benadrukken en heeft El Dorado voorzien van een bijzonder aangenaam klinkend retro geluid.
Het is een retro geluid waarin Marcus King nog altijd invloeden uit de blues(rock), Southern rock en soul verwerkt. Invloeden uit de soul hebben wat aan terrein gewonnen op El Dorado en worden meestal gegoten in soulvolle ballads. Het is een begrijpelijke keuze van Dan Auerbach, want de geweldige stem van Marcus King gedijt uitstekend in het warmbloedige soulgeluid op het album. Het is een soulgeluid dat wat aan de zoete kant is, al blijft alles door de rauwe strot van Marcus King makkelijk aan de goede kant van de streep.
In een aantal songs kiest de muzikant uit South Carolina voor een wat rauwer en meer bluesy geluid en dat bevalt mij persoonlijk beter dan de zoete soul. In deze tracks mag Marcus King laten horen wat een geweldige gitarist hij is, maar de meeste tracks op El Dorado zijn betrekkelijk ingetogen. Dan Auerbach heeft op het eerste soloalbum van Marcus King vooral gestuurd in de richting van zwoele soul, maar heeft het geluid op het album ook voorzien van accenten uit onder andere de gospel en de country.
Marcus King mag misschien niet altijd laten horen wat hij als gitarist in huis heeft, maar in vocaal opzicht is El Dorado een groots album. De jonge Amerikaanse muzikant herinnert aan de grote soulzangers uit een ver verleden en stop veel gevoel in zijn zang, die ook nog eens prachtig gedoseerd wordt.
Door alle muzikale invloeden en de aan grote soulzangers herinnerende zang heeft El Dorado een 70s feel, maar overbodige retro is het geen moment. Ik was bij eerste beluistering best gecharmeerd van de albums van de Marcus King Band, maar vond het na een paar keer horen net wat te weinig onderscheidend. Dat onderscheidende hoor ik wel op het eerste soloalbum van de Amerikaanse muzikant, al was hij misschien beter af geweest met een producer die wat meer had gefocust op het rauwere werk. Aan de andere kant is de pure soul op El Dorado ook bijzonder lekker.
Wanneer het volume wat wordt opgeschroefd en de gitaren aan terrein winnen, maakt Marcus King op mij net wat meer indruk en klinkt hij als een grote soulzanger uit het verleden, begeleid door ZZ Top. Marcus King is pas 25 en heeft nu al een viertal albums gemaakt waar het talent van af spat. Toch denk ik dat de Amerikaanse muzikant nog veel beter kan, wat gezien het hoge niveau van El Dorado een prestatie van formaat zou zijn. Erwin Zijleman