21 juni 2020

Bob Dylan - Rough And Rowdy Ways

Bob Dylan grijpt je 70 minuten lang bij de strot met een album dat in vocaal, muzikaal en tekstueel opzicht imponeert en dat vrijwel continu goed is voor kippenvel
Toen Bob Dylan een paar jaar geleden aankondigde zich aan The Great American Songbook te gaan wijden, leverde dat niet direct enthousiaste reacties op, maar het resultaat mocht er zijn. Toch ben ik blij dat op Rough And Rowdy Ways weer eigen materiaal is te horen. En wat voor materiaal. Bob Dylan manifesteert zich 70 minuten lang als woordkunstenaar, vertolkt de prachtige woorden vol gevoel en laat deze ook nog eens fraai inkleuren door een gloedvol spelende band. Het kan op Rough And Rowdy Ways meerdere kanten op, maar zowel in de ingetogen songs als in de wat rauwere bluesy songs maakt de oude meester keer op keer een onuitwisbare indruk, 70 minuten lang. Wat een album.

Drie albums lang verkende Bob Dylan de songs uit The Great American Songbook en maakte hij, toch wel enigszins verrassend, indruk als crooner. Shadows In The Night (2015), Fallen Angels (2016) en Triplicate (2017) vormen een fraaie trilogie, maar in het jaar waarin Bob Dylan zijn 79e verjaardag vierde is het weer tijd voor eigen werk. 
Rough And Rowdy Ways is het eerste Bob Dylan album met eigen songs sinds het uit 2012 stammende Tempest, dat vooral rauwe en bluesy songs liet horen. 

Rough And Rowdy Ways opent prachtig met I Contain Multitudes, dat in het verlengde ligt van de albums die Bob Dylan de afgelopen jaren opnam. Het is een track die opvalt door de fraaie ingetogen instrumentatie met een hoofdrol voor ruimtelijke gitaarlijnen en de steel guitar, maar de zang en de teksten zijn minstens even belangrijk. 

In False Prophet duiken voor het eerst meer bluesy klanken op en schuift Dylan weer wat op in de richting van Tempest. Bob Dylan neemt de tijd voor de songs op Rough And Rowdy Ways en trekt maar liefst zes minuten uit voor False Prophet. Zijn band, met onder andere Charlie Sexton, Donnie Herron, Tony Garnier en Matt Chamberlain in de gelederen en gastmuzikanten als Blake Mills en Benmont Tench speelt competent, maar het zijn de rauwe strot van de oude meester en zijn geweldige teksten die de meeste aandacht opeisen. 

Bob Dylan manifesteert zich op Rough And Rowdy Ways weer nadrukkelijk als dichter en vertolkt zijn woordkunsten met hart en ziel, waardoor hij wat rauwer en urgenter klinkt dan op zijn albums met songs van anderen. Ook het ingetogen My Own Version Of You is weer prachtig ingekleurd met onder andere orgels en steel guitar en is de volgende track met een tekst die zo een dichtbundel in kan. Dylan heeft er wederom meer dan zes minuten voor nodig, maar het is ruim zes minuten lang indrukwekkend. 

In het meeslepende I've Made Up My Mind To Give Myself to You schuift de oude meester weer wat op richting The Great American Songbook en zingt hij vol gevoel en emotie. Rough And Rowdy Ways is dan pas vier songs oud, maar voor mij was al duidelijk dat Bob Dylan een prachtig album heeft gemaakt. 

Het stemmige Black Rider doet dankzij de Spaanse gitaren wel wat denken aan Leonard Cohen en het is de volgende track die je bij de strot grijpt met doorleefde zang, prachtige teksten en een bijzonder fraai en subtiel ingekleurd geluid. Goodby Jimmy Reed is weer wat rauwer en bluesier en dat blijft toch lekker klinken in combinatie met de rauwe strot van Dylan. 

Bob Dylan is in het verleden vaak verguisd als zanger, maar ook op Rough And Rowdy Ways is weer goed te horen hoe veelzijdig hij is als zanger. Het rauwe Goodbye Jimmy Reed wordt gevolgd door het rootsy en ingetogen Mother Of Muses en het is de volgende track die in vocaal en tekstueel opzicht makkelijk overtuigt. 

Na de lome en ingetogen bluestrack Crossing The Rubicon sluit het eerste deel van Rough And Rowdy Ways prachtig af met het ruim negen minuten durende Key West (Philosopher Pirate), dat onmiddellijk onder de Bob Dylan klassiekers geschaard mag worden. Het is de zoveelste song op het album die goed is voor kippenvel en het is er een die steeds indrukwekkender wordt en die laat horen dat Bob Dylan op 79-jarige leeftijd nog altijd muziek kan maken die niet onder doet voor die in zijn beste jaren. 

Rough And Rowdy Ways zit er dan nog niet op, want als toetje is er het al bekende Murder Most Foul, dat je bijna 17 minuten lang bij de strot grijpt dankzij de indringende zang en de prachtige tekst waarin de moord op John F. Kennedy op indrukwekkende wijze in perspectief wordt geplaatst. 

Na 70 minuten zit Rough And Rowdy Ways er dan echt op en ik ben er iedere keer weer stil van. Bob Dylan heeft op 79-jarige leeftijd een album gemaakt dat van de eerste tot de laatste noot overweldigt. Niet zo gek dus dat het album momenteel wereldwijd wordt overladen met 5-sterren licenties. Dat is geen moment overdreven. Een diepe buiging is op zijn plaats. Erwin Zijleman