De Spaanse band Hinds strooit nog altijd driftig met even rammelende als aanstekelijke popliedjes, waarvan je alleen maar heel erg vrolijk kunt worden
Hinds debuteerde alweer vier jaar geleden en is inmiddels toe aan album nummer drie. Het viertal uit Madrid is wat opgeschoven van garagerock naar pop, maar rammelt nog altijd bijzonder aangenaam. De vier vrouwen uit Madrid maken popmuziek zonder al te veel pretenties of poespas. Het plezier spat er ook dit keer van af, maar de band is in muzikaal opzicht ook gegroeid. Niet iedereen zal vallen voor de charmes van Hinds, maar ook de verleiding van The Prettiest Curse is voor mij weer genadeloos. Hinds maakt een half uur popmuziek die je vastgrijpt en niet meer loslaat. Hierna wil je alleen maar meer.
We zijn inmiddels weer twee jaar verder en met enige vertraging ligt nu ook het derde album van Hinds in de winkel. Het viertal uit Madrid kreeg een maand geleden serieuze concurrentie van het eveneens uit Spanje afkomstige en ook uit vier vrouwen bestaande Melenas, dat met Dias Raros een jaarlijstjesplaat afleverde. De lat ligt daarom hoog voor Carlotta Cosials, Ana Perrote, Ade Martin en Amber Grimbergen, maar het lijkt de dames van Hinds niet te deren. Ook The Prettiest Curse is weer een album waarvan je alleen maar zielsveel kunt houden.
Vergeleken met het debuut van de band is er wel het een en ander veranderd. Invloeden uit de garagerock hebben wat aan terrein verloren, terwijl invloeden uit de pop juist veelvuldiger opduiken. Hinds is verder gegroeid in muzikaal en vocaal opzicht en kan zich bovendien een betere producer permitteren. The Prettiest Curse rammelt daarom een stuk minder dan met name het debuut van de band uit Madrid. Dat is niet zonder gevaar, want juist de hoge rammelfactor droeg vier jaar geleden bij aan de onweerstaanbare verleiding van Hinds.
Ook na beluistering van The Prettiest Curse kan ik gelukkig weer concluderen dat het viertal uit Madrid de plooien in haar muziek nergens te glad strijkt. Hinds schuift op haar derde album nog wat verder op richting pop, waarbij de namen van The Raincoats en Bananarama in haar jonge jaren opduiken. Waar het debuut van Hinds was geworteld in de jaren 60, heeft The Prettiest Curse zo nu en dan een 80s feel, wat niet betekent dat invloeden uit de 60s garagerock en Phil Spector garagepop volledig zijn verdwenen uit de muziek van het viertal uit Madrid.
Ook The Prettiest Curse staat weer vol met popliedjes die zijn voorzien van een ruwe charme. Hier en daar vliegt het weer heerlijk uit de bocht, maar juist imperfectie maakt de muziek van Hinds zo aangenaam. Ondanks het feit dat er meer aandacht is besteed aan de instrumentatie en de productie, klinkt ook het derde album van Hinds weer als een album van vier muzikanten die gewoon lekker muziek aan het maken zijn en vooral doen waar ze zelf zin in hebben.
Ondertussen grossiert het viertal uit Madrid in aanstekelijke popliedjes vol zoete verleiding. Het zijn energieke popliedjes vol levenslust, maar het zijn ook popliedjes vol goede ideeën. Het zijn goede ideeën die niet allemaal even goed worden uitgewerkt, maar ook dat is de charme van Hinds.
The Prettiest Curse klinkt wat poppier dan zijn voorganger, maar ook wat dynamischer. Zoete koortjes kunnen zomaar omslaan in gruizig gitaargeweld en een 80s popliedje kan ineens de jaren 60 in worden gesleurd of andersom. Bovendien schakelt de band nu frequenter tussen uptempo en meer ingetogen songs. Hinds propt tien popliedjes in een ruim half uur en het zijn popliedjes die stuk voor stuk goed zijn voor een brede glimlach. Op voorhand was er misschien wat twijfel of Hinds wel zo leuk zou blijven, maar die twijfel blijkt vooralsnog ongegrond. Erwin Zijleman
De muziek van Hinds is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://hinds.bandcamp.com/album/the-prettiest-curse.
The Prettiest Curse van Hinds is verkrijgbaar via de Mania webshop: