Het herbewerken van oud materiaal is maar zeer zelden geslaagd, maar de Britse band Wire laat op het uitstekende en aanstekelijke 10:20 horen dat het ook anders kan
Wire leek lange tijd veroordeeld tot een plekje in de geschiedenisboeken met haar drie klassiekers uit de late jaren 70, maar de afgelopen jaren timmert de Britse band weer met veel succes aan de weg. Een paar maanden na het uitstekende Mind Hive worden de fans van de band verblijd met een uitstekend tussendoortje. 10:20 bevat herbewerkingen van oude songs, waaronder flink wat live-favorieten. Ze knallen stuk voor stuk uit de speakers en klinken verrassend aanstekelijk, al is het eigenzinnige Wire geluid nooit heel ver weg. Tussendoortjes zijn meestal voor de echte fans, maar dit kan wel eens een hele aantrekkelijke kennismaking met de muziek van Wire zijn.
Het zijn klassiekers die destijds helaas nauwelijks verkochten, waardoor Wire na haar derde meesterwerk 154 zonder platenmaatschappij zat. De band dook halverwege de jaren 80 alweer op, maar zelf herontdekte ik Wire pas vijf jaar geleden toen het titelloze album van de band verscheen. Sindsdien steekt de Britse band in een uitstekende vorm en volgen de uitstekende albums elkaar in behoorlijk tempo op. Aan het begin van dit jaar verscheen nog het uitstekende Mind Hive en nu ligt er alweer een nieuw album van Wire in de winkel.
Het deze week verschenen 10:20 moet gezien worden als een tussendoortje of als extraatje. Het is echter wel een aangenaam of zelfs zeer aangenaam tussendoortje of extraatje. Op 10:20 herbewerkt Wire oud materiaal, waarbij de band terug gaat tot de sessies van haar tweede album uit 1978. Het gaat voor een belangrijk deel om live-favorieten die wat de band betreft nog niet in een goede of nog niet in de ultieme studioversie beschikbaar waren. Het herbewerkte materiaal werd de afgelopen tien jaar opgenomen wat de titel van het album verklaart.
Wanneer het gaat om nieuwe bewerkingen van oud materiaal ben ik meestal op mijn hoede. Nieuwe versies van oude songs zorgen over het algemeen voor een flinke teleurstelling, al zijn er wel wat uitzonderingen. De nieuwe versies van oude songs op 10:20 van Wire zijn wat mij betreft zo’n uitzondering. Het tussendoortje van Wire laat zich beluisteren als een verzamelaar van het werk van de band, al is het wel een verzamelaar met deels minder bekend materiaal.
Wire is altijd een band van uitersten geweest en dat hoor je ook weer op 10:20, dat een aantal wat tegendraadse songs bevat, maar ook een aantal songs die zomaar alternatieve wereldhits hadden kunnen worden. Omdat het in veel gevallen gaat om live-favorieten zijn de alternatieve wereldhits veruit in de meerderheid op 10:20, waardoor het album toegankelijker is dan de meeste Wire albums. Het bevalt me uitstekend.
Op 10:20 komen een aantal verrassend aanstekelijke popsongs voorbij, al is de eigenzinnige Wire twist nooit ver weg. Waar herbewerkingen van oud materiaal vaak wat gezapig klinken, komen de songs op 10:20 vol energie en urgentie uit de speakers, wat nog eens wordt versterkt door het feit dat het album echt geweldig klinkt. Met name het gitaarwerk is van hoog niveau, maar ook de zang op het album klinkt uitstekend, net als de diepe bassen en de wat onderkoelde synths.
Voor de Wire fan die het oeuvre van de band op zijn duimpje kent ligt het misschien anders, maar ik geniet enorm van de serie songs op dit tussendoortje, dat de uitstekende vorm waarin Wire de afgelopen jaren steekt nog maar eens onderstreept. De live-favorieten zijn voorlopig waarschijnlijk niet op het podium te horen, maar knallen nu prachtig uit de speakers thuis. Erwin Zijleman
