Homegrown werd in 1975 niet uitgebracht, maar 45 jaar later blijkt dat het album zeker niet had misstaan in het imposante jaren 70 oeuvre van Neil Young
Neil Young was in de jaren 70 zo productief dat hij kon kiezen welk album hij uit zou brengen en welk album niet. De Canadese muzikant koos in 1975 voor Tonight’s The Night en niet voor Homegrown. Een aantal tracks van het niet uitgebrachte album dook op latere albums op, maar 45 jaar later ziet Homegrown alsnog het daglicht. Het album is misschien net wat wisselvalliger dan de echte klassiekers uit het oeuvre van Neil Young, maar er staat meer dan genoeg moois op het album, wat van de release van Homegrown een interessante release maakt. Het recentere werk van Neil Young is lang niet altijd even goed, maar uit zijn archieven blijven maar mooie dingen komen.
Dat is gezien het niveau van het merendeel van zijn recentere werk misschien niet eens zo heel erg, zeker niet als je je bedenkt dat het deze week verschenen Homegrown stamt uit zijn meest productieve en waarschijnlijk ook beste jaren.
Neil Young nam Homegrown op in 1974 en 1975, maar het album zou het daglicht niet zien. De Canadese muzikant had immers nog een album op de plank liggen (Tonight’s The Night) en gaf hier de voorkeur aan, mede omdat hij de songs op Homegrown na het op de klippen lopen van zijn huwelijk te confronterend of te pijnlijk vond.
Nu ik Homegrown meerdere keren heb beluisterd begrijp ik de keuze voor Tonight’s The Night eerlijk gezegd wel, maar dat betekent niet dat Homegrown een overbodig album is. Homegrown past immers uitstekend in het indrukwekkende rijtje albums dat Neil Young in de jaren 70 maakte en had inmiddels zomaar de status van klassieker gehad kunnen hebben.
Waar Neil Young op Tonight’s The Night andere wegen in sloeg, zit Homegrown wat dichter tegen een album als Harvest aan. Homegrown werd gemaakt met een aantal muzikale vrienden, onder wie Levon Helm, Emmylou Harris en Robbie Robertson, om een paar namen te noemen. Op het album hoor je vooral songs met invloeden uit de countryrock en wordt gekozen voor een grotendeels akoestisch geluid, al staan er ook wel wat elektrische songs op het album.
Het klinkt net wat minder baanbrekend dan albums als Tonight’s The Night en On The Beach, die in dezelfde periode werden opgenomen, maar ik zou heel wat wel officieel uitgebrachte Neil Young albums graag inruilen voor Homegrown.
Helemaal onbekend is het materiaal van Homegrown overigens niet. Een aantal van de songs op het album kwam terecht op reguliere albums die Neil Young later in de jaren 70 en vroeg in de jaren 80 zou maken en ook de goed gevulde archieven van Neil Young gaven al wel wat songs van het album prijs. Voor een ieder die wat minder goed thuis is in de archieven van de Canadese muzikant valt er veel te genieten op het album dat in 1975 niet bijzonder genoeg werd geacht.
Je hoort Neil Young aan het werk in zijn beste jaren. Tijdens de Homegrown sessies was hij misschien wat minder gefocust dan op zijn allerbeste albums, maar het blijft goed. De songs op Homegrown zijn vrijwel zonder uitzondering kort en zoals gezegd niet allemaal even goed, maar de beste tracks doen niet onder voor de beste tracks van Neil Young. Het gesproken Florida had best achterwege gelaten kunnen worden en zo zijn er nog wel wat tracks die niet goed genoeg zijn voor een echte Neil Young klassieker, maar de pieken compenseren ruimschoots voor de dalen.
Homegrown bevat een aantal geweldige en vaak zwaar melancholische songs, die zeker niet hadden misstaan op een van de klassiekers uit de jaren 70. Door deze songs heeft de release van Homegrown zeker meerwaarde en is het toch weer genieten van een van de groten uit de geschiedenis van de popmuziek. Wat de status van Homegrown was geworden wanneer het album in 1975 zou zijn uitgebracht zullen we nooit weten, maar dat het album te goed is om op de plank te blijven liggen is zeker. Erwin Zijleman
